– Want to see my babies, please.

Αυτή η παράκληση, να δει και να σφίξει στην αγκαλιά της τα νεογέννητα παιδιά της, είναι βαθιά ριζωμένη στην ψυχή της κ. Ζωής (τα ονόματα αλλάχθηκαν), γιατί ήταν τα πρώτα της λόγια μόλις είχε ανοίξει τα μάτια και συνήλθε από το αναισθητικό, μιας και η γέννηση των δίδυμων αγοριών της στις 30 του Οκτώβρη 1969, έγινε με καισαρική τομή.
Γι’ αυτό δεν μπορεί να ξεχάσει το βλέμμα και την ωμή απάντηση της νοσοκόμας: «Tomorrow see the babies». Μια εικόνα και μια «αλήθεια» που σημάδεψε την ζωή τους και τους βασανίζει οικογενειακώς.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Η κ. Ζωή, 24 ετών, μετά από μια απρόοπτη αιμορραγία, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Queen Victoria, όπου με τη βοήθεια του καθηγητή, Carl Wood, έφερε στον κόσμο τα παιδιά, που είχαν συμπληρώσει επτά μήνες κύησης.

Θυμάται ότι ο σύζυγός της, Σπύρος, είχε δει και τα δυο και άκουσε το κλάμα τους. Ωστόσο, μετά από μια ώρα, τους είπαν ότι πέθανε το ένα. Προς το βράδυ, όταν έφτασαν οι συγγενείς για την καθιερωμένη επίσκεψη, η νοσοκόμα τους ανήγγειλε ότι πέθανε και το δεύτερο.

ΑΝΟΙΚΤΕΣ ΠΛΗΓΕΣ

«Με τακτοποίησαν -χωρίς να το ζητήσω, σε ιδιωτικό δωμάτιο. Ζήτησα να δω το γιατρό μου και μου το αρνήθηκαν. Η διερμηνέας προσπάθησε να μας πει να μη στεναχωριόμαστε και αφού είχαμε ήδη άλλα δυο παιδιά, δεν πειράζει που χάσαμε τα δίδυμα και άλλα πολλά. Επιπλέον, μας διαβεβαίωσε, ότι το νοσοκομείο θα αναλάμβανε τα έξοδα και τα διαδικαστικά της κηδείας χωρίς καμιά επιβάρυνση από μέρους μας. Ήμαστε μόνο 4 χρόνια στην Αυστραλία και τα αγγλικά μας λιγοστά. Έτσι επιστρέψαμε στο σπίτι χωρίς τα μωρά.

Αργότερα, όταν τα σκεφτόμουν, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αν είχε γίνει κάτι, η διερμηνέας δεν πρέπει να είχε ανάμειξη. Πιστεύω ότι μετέφραζε αυτό που της έλεγε η νοσοκόμα» θυμάται η κ. Ζωή.

Φυσικά, δεν έλαβαν πιστοποιητικό θανάτου, ούτε γνωρίζουν σε ποια Γειτονιά των Αγγέλων (;) τα έθαψαν. Πολύ αργότερα και με δική τους πρωτοβουλία, αποτάθηκαν στο Ληξιαρχείο (Registry Office) και έλαβαν το πιστοποιητικό γέννησης.

 «Έχουν περάσει είκοσι τέσσερα χρόνια και στην ψυχή μου υπάρχει ένα κενό. Πολλά τα ερωτηματικά και το τοπίο θαμπό. Αν ζουν, πού άραγε να βρίσκονται; Είναι εκτός Αυστραλίας; Περνούν καλά με τους θετούς τους γονείς; Τα βάφτισαν; Έχουν οικογένειες;

Θα θέλαμε, ο πατέρας τους κι εγώ να τα σφίξουμε στην αγκαλιά μας, να τους πούμε ότι τα αγαπάμε και ότι δεν τα πετάξαμε. Μας τα έκλεψαν» λέει η κ. Ζωή και βουρκώνει.

ΘΑ ΔΟΘΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ;

Ωστόσο και η ίδια η ζωή έπαιξε πολλά παιγνίδια με τον πόνο τους. Πριν επτά χρόνια, μια φωτογραφία που δημοσιεύτηκε στην αγγλική έκδοση του «Νέου Κόσμου», αναστάτωσε την οικογένεια τους. Ο νεαρός στα αριστερά, είχε καταπληκτική ομοιότητα με το μεγαλύτερο γιο τους, τον Άρη. Σε κάποια άλλη στιγμή, ένας οικογενειακός τους φίλος, αναγνώρισε έναν 25χρονο στο πρόσωπο του Άρη. Υπάρχει και ένα μοντέλο σε αγγλικό περιοδικό που τους προβληματίζει…
«Όταν βρω φωτογραφίες συνομήλικων που νομίζω ότι μοιάζουν με τα παιδιά μας, τις φυλάγω. Τις φυλάγω, προσεύχομαι και ελπίζω» προσθέτει η κ. Ζωή.
 Θυμίζουμε ότι επίσημα στοιχεία αποκαλύπτουν ότι μεταξύ 1950 και 1970 στη Βικτώρια, δόθηκαν σε εξαναγκαστική υιοθεσία 19,000 παιδιά και πάνω από 250.000 σε όλη την Αυστραλία.

Η συγγνώμη που δόθηκε διά στόματος του πρωθυπουργού της Βικτώριας, στις 25 Οκτωβρίου 2012, δικαίωσε, κατά κάποιο τρόπο, τους βιολογικούς γονείς, άνδρες και γυναίκες, που στερήθηκαν τα παιδιά τους και, ενδεχομένως, απαλύνει τον πόνο και τις τραυματικές εμπειρίες που έζησαν.
«Ζούμε σε διαρκή αβεβαιότητα. Οι πληγές είναι ανοικτές. Όσο και να προσπαθούμε δεν μπορούμε να ξεχάσουμε. Αυτό το κενό που έμεινε στην ψυχή μας από εκείνη την ημέρα μας οδηγεί σε αδιέξοδο. Είναι τόσο σκοτεινό που…

Από την άλλη, πες ότι γίνεται το θαύμα. Ας υποθέσουμε ότι τα βρίσκουμε. Πώς θα μπούμε στη ζωή τους; Με ποιο δικαίωμα θα διαταράξουμε τη γαλήνη τους; Ελάτε στη θέση μας. Δύσκολα, πολύ δύσκολα» λέει η κ. Ζωή.

Όντως, το μαρτύριο της οικογένειας είναι μεγάλο και ο σταυρός δυσβάστακτος που κουβαλούν.

«Η συγγνώμη δεν επουλώνει πληγές. Από σήμερα ανοίγει ένα άλλο κεφάλαιο. Για να δούμε, θα δοθούν απαντήσεις;» λέει η κ. Ζωή και βυθίζεται στις σκέψεις της.
Τα δίδυμα, αν ζουν, θα έχουν γιορτάσει τoν περασμένο μήνα την 43η επέτειο των γενεθλίων τους.