«ιχθύς εκ της κεφαλής όζειν άρχεται» (το ψάρι αρχίζει να βρωμά από το κεφάλι) και όποιος αμφιβάλλει ας μελετήσει προσεκτικά τις δηλώσεις του προκαθήμενου της Καθολικής Εκκλησίας Σίδνεϊ, καρδινάλιου Τζορτ Πελ, για τους σοδομισμούς, που διεπράχθησαν και εξακολουθούν να διαπράττονται στην εκκλησία του και τη χρησιμότητα της Βασιλικής Έρευνας (Royal Commission) που διέταξε η πρωθυπουργός, Τζούλια Γκίλαρντ, για την καταδίκη των ενόχων και την αποδοχή δικαιοσύνης στα αναρίθμητα θύματά τους.
Με καθυστέρηση δεκαετιών, η κεντρική κυβέρνηση της χώρας ανακοίνωσε τη διενέργεια έρευνας με ευρύτατους όρους εντολής για τη διαπίστωση και διόρθωση των συστημικών προβλημάτων, που εμπόδισαν την παραδειγματική τιμωρία κληρικών και λαϊκών, που μετά τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους κακοποιούσαν σεξουαλικά ανήλικα παιδιά.
Μεγάλος αριθμός κληρικών και εκπαιδευτικών της Καθολικής και άλλων Εκκλησιών της Αυστραλίας κατηγορούνται για κατά συρροή βιασμό ανήλικων παιδιών τελούσαν από την κηδεμονία του κράτους, που αφελέστατα εμπιστευόταν σε εκκλησιαστικά και κοσμικά ιδρύματα στελεχωμένα με ρασοφόρους βιαστές, διεστραμμένους δασκάλους και άλλους υπαλλήλους και λειτουργούς.
Η Καθολική Εκκλησία ήταν ένας από τους φορείς που το επίσημο κράτος εμπιστευόταν την ανατροφή και την εκπαίδευση ανήλικων παιδιών από διαλυμένες και άπορες οικογένειες. Πολλά παιδιά είχαν «εισαχθεί» και από το εξωτερικό κατά τη διάρκεια του προπολεμικού και μεταπολεμικού παιδομαζώματος από «φίλες» χώρες – κυρίως από τη «μητέρα» Μεγάλη Βρετανία.
Οι «πνευματικοί πατέρες» και «οι παιδαγωγοί» των παιδιών αυτών ήταν κληρικοί της Καθολικής Εκκλησίας και εκπαιδευτικοί που επέλεγε η ηγεσία του καθολικισμού στην Αυστραλία. Μόνο, που κάποιοι από τους κληρικούς Ήταν αδίστακτοι βιαστές, που ικανοποιούσαν τα κτηνώδη ένστικτά τους σε ανήλικα παιδιά.
Την ίδια, τραγική τύχη είχαν και πολλά από τα παιδιά που «υιοθετήθηκαν» από άλλα δόγματα ή «φιλάνθρωπα» κοσμικά ιδρύματα και «φιλάνθρωπες» οργανώσεις. Υπέστησαν και αυτά τον ύψιστο εξευτελισμό του βιασμού, τον πόνο της σωματικής κακοποίησης για να γίνει ψυχικά ερείπια προσωρινή ανακούφιση στα ψυχοφάρμακα.
Η Καθολική Εκκλησία καταγγέλθηκε στο παρελθόν και κολάζεται και σήμερα για περίθαλψη βιαστών κληρικών και εκπαιδευτικών. Προτάσσοντας την προστασία του κύρους και της υπόληψής της ειλημμένης υποχρέωσής της να προστατεύσει τα ανήλικα παιδιά που είχε υπό την κηδεμονία της ενεθάρρυνε τις κτηνώδεις πράξεις κληρικών και εκπαιδευτικών της.
Ο κώδικας σιωπής, το δίχτυ προστασίας των εγκληματούντων ανθρώπων της και η ατιμωρησία όσων καταγγέλλονταν για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων, δημιούργησε ένα πολιτισμό ανοχής τέτοιων βάρβαρων πράξεων.
Σύμφωνα με στοιχεία που υποβλήθηκαν στην πολιτειακή επιτροπή διερεύνησης σεξουαλικών κακοποιήσεων ανηλίκων τα κρούσματα σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών από κληρικούς της Καθολικής Εκκλησίας είναι έξι φορές περισσότερα από τα συνολικά κρούσματα σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων από κληρικούς άλλων δογμάτων.
Ο καρδινάλιος Πελ ομολογεί, ότι υπάρχει πρόβλημα στην Καθολική Εκκλησία, αλλά επιμένει ότι «η Καθολική Εκκλησία δεν είναι χειρότερη από τις άλλες». Αποδίδει τις επιθέσεις στην Καθολική Εκκλησία στο «διωγμό που υφίσταται από τα μέσα ενημέρωσης» διαψεύδει καταγγελίες θυμάτων και οργανισμών στήριξης θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης, ότι «η Καθολική Εκκλησία καλύπτει τους βιαστές».
Απορριπτικός, ο καρδινάλιος Πελ καταγγέλλει τους πάντες για «υπερβολική μεγέθυνση» των κρουσμάτων παιδεραστίας και σεξουαλικής κακοποίησης ανήλικων παιδιών από κληρικούς και δασκάλους της Καθολικής Εκκλησίας και κρίνει «περιττή» τη Βασιλική Έρευνα που διέταξε η κοινοπολιτειακή κυβέρνηση για την ανεύρεση και την παραπομπή στη δικαιοσύνη καθολικών ρασοφόρων βιαστών και εκπαιδευτικών. «Περιττή» η έρευνα, λέει, αλλά και «ευκαιρία να καθαρίσει η ατμόσφαιρα και να διαχωριστούν τα γεγονότα από τις φαντασιώσεις» αποφαίνεται.
Ο καρδινάλιος Πελ απορρίπτει επιτήδεια τις μαρτυρίες θυμάτων ως «ανεπαρκείς», παρ’ ότι πολλές από τις αδιάψευστες μαρτυρίες οδήγησαν στην καταδίκη λειτουργών της Καθολικής Εκκλησίας και την αποζημίωση θυμάτων με σημαντικά χρηματικά ποσά.
Η συμπεριφορά του κ. Πελ δικαιώνει την άποψη του Ισοκράτη, ότι «το ήθος των αρχόντων είναι όμοιο με το ήθος των αρχόμενων» («το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν»).
