Όταν ολοκλήρωνα το κείμενο για την στήλη η δεύτερη συνεδρίαση της Ευρωζώνης στις Βρυξέλλες για το ζήτημα του ελληνικού χρέους δεν είχε ολοκληρωθεί.

Δεδομένου ότι, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, η Γερμανία είναι κύριο το μέλος της Ευρωζώνης που εναντιώνεται στη μείωση του ελληνικού χρέους, σήμερα θα αναφερθώ σε χρέη δικά της, που η Γερμανία αρνήθηκε να πληρώσει στο παρελθόν.

Η αποτυχία της συνδιάσκεψης των Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης την περασμένη εβδομάδα να εγκρίνει την εκταμίευση των 31.5 δισεκατομμυρίων ευρώ, που αποτελούν μέρος του δανείου προς την Ελλάδα, και έπρεπε να είχαν δοθεί μέχρι τα μέσα του Νοεμβρίου, οφείλεται στην τακτική παρακώλυσης εκ μέρους του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, Υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας.

Τώρα που η Ελλάδα συμμορφώθηκε με τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.), όπως αυτές μεταφέρθηκαν διά μέσου της Τρόικας, και τελικά, μετά από επίπονες διαπραγματεύσεις, έγιναν αποδεκτές από την ελληνική Κυβέρνηση, και ψηφίσθηκαν από τη Βουλή, θα περίμενε κανείς μεγαλύτερη κατανόηση από τους Ευρωπαίους εταίρους της Ελλάδας, και ιδιαίτερα από την Γερμανία.

Ιδιαίτερα, όταν ένας ολόκληρος λαός υφίσταται εισοδηματικές περικοπές και μέτρα λιτότητας, το εύρος και το βάθος των οποίων είναι χωρίς προηγούμενο στην σύγχρονη ιστορία.

Η ειρωνεία είναι ότι η Γερμανία δεν χάνει ευκαιρία να επισημαίνει πως η δική της συνεισφορά στο δάνειο της Ε.Ε. στην Ελλάδα ισοδυναμεί με το 60% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) της Ελλάδας. Αυτό, κατά την άποψη της πολιτικής ηγεσίας της Γερμανίας, της δίνει το δικαίωμα να προβαίνει κάθε τόσο σε επικριτικά, ακόμα και χλευαστικά, σχόλια για την Ελλάδα.

Όμως, όπως έχουν πρόσφατα επισημάνει ιστορικοί και οικονομολόγοι διεθνούς κύρους, οι Γερμανοί ηγέτες επιδεικνύουν επιλεκτική μνήμη σε ότι αφορά το χρέος της μεταπολεμικής Γερμανίας που διαγράφθηκε από τις ΗΠΑ και από ευρωπαϊκά κράτη.

Εν πρώτοις, μετά τη λήξη του πολέμου, και με τη βιομηχανία της κατεστραμμένη, η Γερμανία μπόρεσε να ορθοποδήσει χάρη στην οικονομική βοήθεια που έλαβε από την Δύση, παρά το γεγονός ότι λίγα χρόνια πριν είχε επιχειρήσει να την υποδουλώσει.

Η πρώτη βοήθεια ήταν από το αμερικανικό Σχέδιο Μάρσαλ κατά την περίοδο 1947-1953, και η δεύτερη, κατά πολύ μεγαλύτερη, από την άτυπη απόσβεση του γερμανικού χρέους προς χώρες της Δύσης.
Το χρέος εκείνο, το οποίο είχε συσσωρευτεί από το 1933 μέχρι το 1938, για να χρηματοδοτηθεί το πρόγραμμα της στρατιωτικής προετοιμασίας της Γερμανίας για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ανερχόταν στο 300% του ΑΕΠ της Γερμανίας το 1938. Το χρέος της Ελλάδας, που στις ημέρες μας έφτασε το 170% του ΑΕΠ, ωχριά σε σύγκριση με το χρέος της Γερμανίας το 1938.

Λίγα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συγκεκριμένα το 1953, σε συνδιάσκεψη των Μεγάλων Δυνάμεων που έγινε στο Λονδίνο, αποφασίσθηκε το εξωτερικό χρέος της Γερμανίας να διακανονιστεί σε μια συνδιάσκεψη που θα λάμβανε χώρα μετά την ενοποίηση της Ανατολικής με την Δυτική Γερμανία, οπότε η Γερμανία θα ήταν σε καλύτερη θέση να προβεί στην σταδιακή αποπληρωμή του.

Όμως τέτοια συνδιάσκεψη δεν διοργανώθηκε μετά την Γερμανική επανένωση το 1990, και ως εκ τούτου η σημερινή Γερμανία δεν αναγνωρίζει το χρέος εκείνο.

Ο ΜΑΝΟΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Την περασμένη εβδομάδα ο Γερμανός επικεφαλής της Ομάδας Εργασίας στην Ελλάδα, Χορστ Ράιχενµπαχ, επισκέφθηκε τον αγωνιστή της Αντίστασης Μανόλη Γλέζο στην κατοικία του, για να συζητήσουν το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων προς την Ελλάδα, από τη λεηλασία του ελληνικού δημοσίου κατά τη διάρκεια της Κατοχής.

«Θέλω να σας δείξω πώς συνετελέσθη η οικονομική καταστροφή της Ελλάδας» είπε ο κ. Γλέζος στον κ. Ράιχενμπαχ αρχίζοντας έτσι την ενδιαφέρουσα συζήτηση: «Εδώ μιλάμε για πραγματική καταστροφή της πατρίδας μου. Θέλω να σας δείξω πώς άρχισαν όλα και βρεθήκαμε σ’ αυτή τη θέση», αθηναϊκή εφημερίδα «Το Βήμα», 25/11/12.
Σύμφωνα με υπολογισμούς της Τράπεζας της Ελλάδος η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα το ποσό των 108 δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς να έχουν υπολογιστεί και οι τόκοι. Με άλλα λόγια μιλάμε για ένα ποσό που καλύπτει σχεδόν το μισό του ελληνικού χρέους.

Ο Μ. Γλέζος αναφέρθηκε στις ακόλουθες πτυχές του γερμανικού χρέους:
* Την απόφαση της Διασυμμαχικής Επιτροπής το 1946, η οποία επιδίκασε 7,1 δισεκατομμύρια
 δολάρια στην Ελλάδα.
* Το αναγκαστικό δάνειο των Γερμανών κατακτητών που υπέγραψαν μονομερώς με την Ελλάδα.
* Την αρπαγή των αρχαιολογικών θησαυρών της Ελλάδας, σύμφωνα με στοιχεία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας της Ελλάδας.
Ο Μ. Γλέζος έκλεισε τη συζήτησή του με τον Χορστ Ράιχενµπαχ ως ακολούθως:
«Δεν θέλουμε να πιάσουμε τη Γερμανία από τον λαιμό, δεν θέλουμε να ταπεινωθεί η χώρα σας, εκείνο που επιζητούμε είναι να αναγνωριστεί το δίκαιο αίτημά μας», Το Βήμα, 25/11/12.