To πρωτοσέλιδο του «Νέου Κόσμου» της Πέμπτης «Σπάστε το απόστημα» του παραγοντισμού στο Εργατικό Κόμμα -που συστήνει ο πρώην Εργατικός υπουργός και εκ των «σοφών γερόντων» του κυβερνώντος κόμματος, John Faulkner- προκάλεσε κάποιους αναγνώστες-μέλη της παράταξης η οποία «ευεργέτησε» τους Έλληνες κατά τα χρόνια της μαζικής μετανάστευσης και όχι μόνο.
Καταγγέλλοντας το διαβρωτικό παραγοντισμό από τον οποίον πάσχει το Εργατικό Κόμμα, ο John Faukner διαβεβαίωσε, ότι «το Εργατικό Κόμμα θα γίνει πολύ καλύτερο» αν κόψει από τον κομματικό κορμό τα καρκινώματα που έχει δημιουργήσει ο παραγοντισμός.
Έχει απόλυτο δίκιο ο κ. Faulkner. Ο ασύδοτος παραγοντισμός –που εκφράζεται από τους ηγέτες των παρατάξεων του κόμματος– προκάλεσε την προβληματική συρρίκνωση της βάσης του, προώθησε σε ηγετικές θέσεις ανίκανους ανθρώπους, εξέθρεψε τη διαφθορά, κλόνισε την εμπιστοσύνη της ευρύτερης κοινωνίας στο Εργατικό Κόμμα και τους ιστορικούς εταίρους του, τα εργατικά συνδικάτα.
Η παραταξιακή διοίκηση των πολιτικών κομμάτων είναι εγγενές πρόβλημά τους και το κόστος του, βραχυπρόθεσμο ή μακρυπρόθεσμο, είναι ανάλογο της δυνατότητας της ηγεσίας κάθε κόμματος να χαλινώσει τις φιλοδοξίες αλαζόνων στελεχών του. Να καθηλώσει τους κομματικούς τυχοδιώκτες με απαράβατους κανόνες δημοκρατικής εσωτερικής οργάνωσης και κυρώσεις, που θα αποθαρρύνουν τις αποκλίσεις από τους κανόνες.
Το Εργατικό Κόμμα, ιδιαίτερα, έχει αποτύχει παταγωδώς να ελέγξει τις φιλοδοξίες, τις ροπές και τις τάσεις στελεχών του, που αναρριχώνται σε αξιώματα με μοναδικό προσόν τη δυνατότητά τους να κατευθύνουν αριθμό μελών. Το παράδειγμα του διεφθαρμένου Εργατικού Κόμματος Νέας Νότιας Ουαλίας είναι το ηχηρότερο παράδειγμα διάβρωσης της παράταξης από χρεοκοπημένα ηθικά στελέχη, που με τη στήριξη παραταξιακών αχυρανθρώπων τους λυμαίνονταν την εξουσία επί δεκαετίες.
Υπάρχει, όμως, και η άλλη όψη του παραταξιακού νομίσματος, η θετική.
Καμία κομματική ηγεσία δεν έχει τη δυνατότητα καθημερινής επικοινωνίας με τα μέλη του κόμματός της και τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους του. Χρειάζεται, κατά συνέπεια, κάποια στελέχη, επικεφαλής ιδεολογικών ομάδων που μέσω αυτών επικοινωνεί με τη βάση του κόμματος και την κοινοβουλευτική ομάδα της.
Επίσης, καμία ηγεσία δεν μπορεί να απαγορεύσει στα μέλη ενός κόμματος να οργανωθεί κομματικά μέσω ενός ηγέτη της επιλογής τους, δεδομένου ότι σε κάθε κόμμα υπάρχουν διάφορες τάσεις, οι οποίες εκφράζονται και προωθούνται από διάφορους παραταξιακούς ηγέτες.
Η ικανότητα της ηγεσίας κάθε κόμματος κρίνεται από την επιλογή παραταξιακών παραγόντων που λειτουργούν δημοκρατικά, σέβονται τις απόψεις των μελών των ομάδων τους και προτάσσουν το κομματικό του προσωπικού ή του παραταξιακού συμφέροντος.
Στο Εργατικό Κόμμα η ικανότητα αυτή έχει εκλείψει προ πολλού, είναι σπάνιο είδος. Επιπλέουν οι πανούργοι, που με τη δύναμη των παρατάξεων που ηγούνται παίρνουν ομήρους τους εκάστοτε ηγέτες του κόμματος και εξασφαλίζουν άνετα τίτλους και οφίτσια.
Η έλλειψή της έχει αντιστρέψει τη λειτουργία του κόμματος. Έχει η]μηδενίσει τη δημοκρατικότητά του, αφού οι αποφάσεις λαμβάνονται από τις παραταξιακές ολιγαρχίες που είναι μόνιμα εγκατεστημένες στην κορυφή της κομματικής πυραμίδας.
Δικαιολογημένη, ως εκ τούτου, η πρόταση του John Faulner, να ξαναδοθεί στα μέλη, στη βάση του Εργατικού Κόμματος το δικαίωμα να εκλέγουν τους ηγέτες του. Είναι μία αναγκαιότητα, που οι ταγοί του κόμματος οφείλουν να θεραπεύσουν το συντομότερο δυνατό για να μπορέσει το κόμμα να ορθοποδήσει και να συνεχίσει να διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στα πολιτικά δρώμενα.
Η διατήρηση του status quo είναι συνταγή καταστροφής, που θα σβήσει την ιστορία του Εργατικού Κόμματος και θα το μεταλλάξει σε ΠΑΣΟΚ της Αυστραλίας.
