Θυμάστε πότε πρωτοακούσατε την είδηση ότι το Δ.Σ. της Ελληνικής Κοινότητας σχεδιάζει την ανέγερση ενός πολυορόφου κτιρίου προκειμένου να στεγαστούν σ’ αυτό τόσο τα γραφεία της Κοινότητας αλλά παράλληλα και ένα νέο πολιτιστικό κέντρο που θα φιλοξενεί, με τη σειρά του, εκδηλώσεις και άλλα πολιτιστικά δρώμενα της παροικίας;
Θυμάστε, αλήθεια, τι σκεφτήκατε όταν τ’ ακούσατε; Ίσως να ανήκετε στους οραματιστές και πολύ αισιόδοξους και να πιστέψατε τότε αυτό το όραμα. Ήσασταν, σίγουρα, από τους λίγους συμπαροίκους γιατί οι περισσότεροι δεν πίστευαν ποτέ ότι το νέο Δ.Σ. μιλούσε σοβαρά.

Και όμως πέντε χρόνια περίπου μετά, το τότε νέο Δ.Σ. αποδείχθηκε ότι μιλούσε πολύ σοβαρά και ότι η προσέγγισή του στο συγκεκριμένο σχέδιο ήταν ακόμα σοβαρότερη.
Το 2012 σίγουρα θα περάσει στην καθολική ιστορική μνήμη της παροικίας της Μελβούρνης ως μία σημαντική χρονιά και αυτό γιατί με την απαρχή των εργασιών για την ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της παροικίας, κατατίθεται ένα νέο όραμα που ξεπερνά τη στενή έννοια ενός κτιρίου για να επικεντρωθεί στο μέλλον της πολιτιστικής μας παρουσίας και συνέχειας σ’ αυτή τη χώρα.

Μιλήσαμε τόσο με τον πρόεδρο της Κοινότητας, κ. Βασίλη Παπαστεργιάδη, όσο και με το μέλος του Δ.Σ., Γιώργο Πάρθημο, αλλά και το Νίκο Μακρή, έναν από τους αρχιτέκτονες που δούλεψαν σκληρά για να γίνει το όραμα πραγματικότητα.

Ενδεικτική η επιλογή αυτών των ανθρώπων καθώς όλοι τους είναι στενά συνδεδεμένοι με την προσπάθεια, εντούτοις, αυτό δεν αναιρεί τις προσπάθειες εκατοντάδων ανθρώπων που δούλεψαν εκτός και εντός του οργανισμού για να καταφέρει σήμερα η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτώριας να έχει πάνω από $5 εκατ. στο ταμείο της για να κάνει πραγματικότητα το πολιτιστικό κέντρο.

«ΚΑΘΕ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ»

«Η ιδέα για την ανέγερση ενός 14όροφου κτιρίου με 4 ορόφους αφιερωμένους αποκλειστικά σε ένα πολυδιάστατο και λειτουργικό πολιτιστικό κέντρο, άρχισε από την όραμα του Δ.Σ. της Kοινότητας να αλλάξουμε το πρόσωπο της Κοινότητας, να το ανανεώσουμε και να το προσαρμόσουμε στις σημερινές αλλά και μελλοντικές προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουμε» λέει ο Βασίλης Παπαστεργιάδης.

Και ενώ τα οράματα μπορεί να είναι προσωπικά για τον καθένα, στην προκειμένη περίπτωση η ιδέα για την ανέγερση αυτού του κέντρου έγινε καθολικό όραμα όλων των μελών του Δ.Σ. σε χρόνο μηδέν μας εκμυστηρεύεται ο κ. Παπαστεργιάδης.
«Όλοι πιστέψαμε σ’ αυτό. Η παροικία πίστεψε σ’ αυτό. Η Πολιτεία πίστεψε σ’ αυτό. Γι’ αυτό λέμε αυτά που λέμε σήμερα» αναφέρει.
Τα εμπόδια ήσαν πολλά. Την ίδια στιγμή όμως και η έλλειψη ενός χώρου αλλά και ενός σχεδίου προκειμένου να εξελιχθεί η πολιτιστική δραστηριότητα της παροικίας μας ήταν δεδομένη. Και στην προκειμένη περίπτωση η έλλειψη λειτούργησε θετικά γιατί δημιούργησε και την ανάγκη για αλλαγή.

«Έβλεπα να χάνει η παροικία το παιχνίδι. Να αποκόβεται η πολιτιστική συνοχή της, να κόβεται ο πνευματικός λώρος της πρώτης με τη δεύτερη και τρίτη γενιά. Κάτι έπρεπε να γίνει και αυτό το κάτι να είναι εντυπωσιακό, να παρέχει την δυνατότητα σε κάθε μέλος της παροικίας να εκφραστεί, να μιλήσει για το παρελθόν αλλά και για το μέλλον. Να ανοίξει νέους ορίζοντες, όχι μόνο πολιτιστικούς αλλά και οικονομικούς για την Κοινότητα αλλά και για την ομογένεια της Μελβούρνης γενικότερα» θα προσθέσει.

Ο πύργος που θα αναγερθεί έπρεπε και θα γίνει ένα είδος πυρήνα για κάθε τι ελληνικό, σύμφωνα με τα λεγόμενά του. «Θα υπάρχει χώρος για παραστάσεις, χώροι για να στεγαστούν εκπαιδευτικά σεμινάρια, η προβολή ταινιών, μουσικές παραστάσεις, χώροι για να στεγαστούν ιστορικά κειμήλια της παροικίας, εκθεσιακοί χώροι» μας λέει.
Βέβαια το κάθε πετραδάκι, χρειάζεται και το σχετικό δολάριο για να μπει στη θέση του. Ας μην κοροϊδευόμαστε, η μεγαλύτερη πρόκληση για το Δ.Σ. της Κοινότητας ήταν, αφενός, να πείσει τα μέλη της να επενδύσουν στο μέλλον πουλώντας κάποια ακίνητα και, αφετέρου, να βρει από άλλες πηγές ένα μεγάλο μέρος του ποσού που χρειαζόταν για την ανέγερση του κτιρίου προκειμένου να πάρει το όραμα σάρκα και οστά.

Πριν απ’ αυτό, Εντούτοις, έπρεπε το όραμα να γίνει σχέδιο. Να βρεθεί το που, το πως, το πόσο, το πως και στην συνέχεια με αυτό το τεκμηριωμένο σχέδιο να βρεθούν τα χρήματα.

ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΣΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΙΚΙΑΣ

Για να πείσεις κάποιον να πιστέψει ότι η υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου είναι δυνατή και να σε βοηθήσει με την εισφορά του, θα πρέπει να του δώσεις να καταλάβει ότι αξίζει τον κόπο να το κάνει γιατί θα υπάρχει κάποιο οικονομικό όφελος για τον οργανισμό. Από την άλλη, ήταν σημαντικό το όραμα του Δ.Σ. να γίνει όραμα όχι μόνο των μελών της αλλά και της παροικίας ολόκληρης. Μέσα σε όλη αυτή την προσπάθεια προστέθηκε και η ευθύνη που είχε το Δ.Σ. να δημιουργήσει ένα πολιτιστικό κέντρο που θα κάλυπτε τις ανάγκες της παροικίας και τόσο αισθητικά όσο και λειτουργικά θα είχε όλες εκείνες τις προδιαγραφές που θα προσέλκυαν όχι μόνο την πρώτη αλλά και την δεύτερη και τρίτη γενιά.

«Ώρες πολλές, βάζαμε ο καθένας τις ιδέες του στο τραπέζι και συζητούσαμε για το πώς, το πού και άλλα σχετικά» θα πει σήμερα ο Γιώργος Πάρθημος, μέλος του Δ.Σ. και ένας από τους ανθρώπους που δούλεψε σκληρά για το κτίριο που θα θαυμάσουμε σε δύο περίπου χρόνια.
«Αποφασίσαμε, τελικά, ότι ο «πύργος» όπως τον αποκαλούσαμε τότε θα έπρεπε να πληρεί πέντε βασικές προδιαγραφές. Πρώτον, να είναι ένας ‘πύργος’ πρωτοποριακός στην εμφανισή του γεγονός που θα τον κάνει να ξεχωρίζει, ενώ παράλληλα θα έχει από αισθητική άποψη ελληνική σφραγίδα. Δεύτερον, να περιέχει λειτουργικούς και εύχρηστους χώρους. Τρίτον, να εξασφαλίζει ένα σημαντικό εισόδημα στην Κοινότητα. Τέταρτον, η κατασκευή του να είναι στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μας. Πέμπτον, να μπορεί να ανταπεξέλθει στις μελλοντικές πολιτιστικές αλλά και οικονομικές προκλήσεις του οργανισμού» λέει ο κ. Πάρθημος.

Και μιας και ο ίδιος θέλει να βάλει τα όσα λέει σε εικόνα και να την μοιραστεί με όλους μας προσθέτει: «Το γεγονός ότι αποφασίσαμε να χτιστεί στο ιστορικό κέντρο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, ήταν καλό αλλά και δύσκολο εγχείρημα. Καλό γιατί χτίζουμε ουσιαστικά και συμβολικά πάνω στις ιστορικές βάσεις της παροικίας μας. Δύσκολο, εντούτοις, γιατί, λόγω του περιορισμένου χώρου, έπρεπε να μην σπαταληθεί ούτε εκατοστό του οικοπέδου που είχαμε στη διάθεσή μας. Οι αρχιτέκτονές μας έκαναν φοβερή δουλειά. Επίσης, επιλέξαμε ο ‘πύργος’ της Κοινότητας να είναι γυάλινος για να επιτευχθεί μία αμεσότητα των εσωτερικών χώρων με την πόλη, αλλά και να αναδειχθεί η αίσθηση άπλετου χώρου. Οι 4 όροφοι του Πολιτιστικού Κέντρου θα έχουν υψηλότερες οροφές, ενώ οι παραπάνω όροφοι εξέχουν των τεσσάρων δημιουργώντας σκεπαστά μπαλκόνια στο πολιτιστικό κέντρο. Αυτό που σε δύο περίπου χρόνια θα δουν όλοι, υπόσχομαι ότι θα αρέσει».
Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι οι όροφοι πάνω από το πολιτιστικό κέντρο θα είναι διαμορφωμένοι για χρήση από εταιρίες ως γραφεία και ότι μετά από σχετικές και ιδιάιτερα συντηρητικές μελέτες, θα αποφέρουν ετησίως $1 εκατ. στην Κοινότητα.

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ

Αναφέραμε ότι ο «πύργος» θα είναι γυάλινος, τα υπόλοιπα, όμως, χαρακτηριστικά του πύργου μας τα εξηγεί ο αρχιτέκτονας, Νίκος Μακρής, που μαζί με τους Domeνic Ceraνtoνio και Bryoνy Wilsoν–Jarvis από την εταιρία Bruce Heνdersoν Architects, κατάφεραν να βάλουν τον πύργο στα 285 τετραγωνικά μέτρα διαθέσιμης γης.
«Αποφύγαμε οποιαδήποτε κολόνα στους εσωτερικούς χώρους γιατί ξέραμε ότι υπήρχε στενότητα διαθέσιμου χώρου και σας διαβεβαιώ ότι από άποψη λειτουργικότητας το κτίριο θα είναι ιδανικό» αναφέρει.

Σταματά, όμως, στην εξωτερική εμφάνιση του κτιρίου γιατί, όπως, χαρακτηριστικά, λέει «είναι απίθανα όμορφο».
«Δεν θέλαμε να βάλουμε κολόνες ούτε εξωτερικά, θέλαμε να υπάρχουν ελληνικά στοιχεία στην όψη του κτιρίου χωρίς να καταφύγουμε στα τετριμμένα. Θέλαμε κάτι το διαφορετικό. Έτσι οι οριζόντιες λωρίδες του γαλάζιου και του λευκού που παραπέμπουν στα εθνικά μας χρώματα συνδιάζονται με κυματιστά πτερύγια τα και όταν θα βλέπει κάποιος την πρόσοψη του κτιρίου από την Loνsdale Street θα σχηματίζουν, την εικόνα του δισκοβόλου. Είναι μία φοβερά εντυπωσιακή πρόσοψη που δένει αρμονικά όχι με τον εξωτερικό χώρο αλλά και μαρτυρά την πολιτιστική ταυτότητα του κτιρίου» αναφέρει ο κ. Μακρής. Να προσθέσουμε ότι η είσοδος του κτιρίου θα είναι από την οδό Russel.
Όλα όσα μας είπαν οι κ.κ. Παπαστεργιάδης, Πάρθημος και Μακρής μπορεί τώρα να ακούγονται ως δεδομένα, αλλά όταν αυτοί και πολλοί άλλοι τα έβαζαν στα χαρτιά ήταν απλώς ένα όνειρο εν τη γεννέσι του, το οποίο ήλπιζαν να το κάνουν πραγματικότητα. Το πίστεψαν όμως με πάθος και μαζί τους το πιστέψαμε όλοι μας. Και αν κρίνουμε από την αποφασιστικότητα ολόκληρου του Δ.Σ. μπορούμε να πούμε με αισιοδοξία ότι ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο για το μέλλον της Κοινότητας και της ελληνικής παροικίας της Μελβούρνης και όλα δείχνουν ότι η δεύτερη και η Τρίτη γενιά θα το αγκαλιάσουν. Ας μην ξεχνάμε ότι ο γυάλινος ‘ πύργος’ είναι δικό της όραμα… Η σκυτάλη δική τους…