Ανάσα ανακούφισης, δυο μέρες μετά τα Χριστούγεννα, που η ζωή γύρω μας αρχίζει να παίρνει τους κανονικούς της ρυθμούς.
Ανάσα ανακούφισης που θα μπορούμε να πηγαίνουμε στα μαγαζιά χωρίς να εισπράττουμε –σε υπέρμετρες δόσεις– την αγωνία, την ανυπομονησία και την απληστία των γύρω μας.
Ευδαιμονία πραγματική που ό,τι ήταν να γίνει έγινε, με μεγάλες απώλειες ή μη.
Η προετοιμασία, το τραπέζι, τα δώρα πίσω μας, με έναν ολόκληρο χρόνο μπροστά μας για να αναλάβουμε και να ξεχάσουμε ότι άλλα περιμέναμε και άλλα έγιναν.
Και δεν αναφέρομαι στη γαλοπούλα που ξεροψήθηκε και στέγνωσε σε σημείο που ήταν κλωστές–κλωστές, ούτε στα μελομακάρονα που δεν απορρόφησαν όσο θα ‘πρεπε μέλι και – το πιθανότερο – αν τα έριχνες στον τοίχο –όπως έλεγε η μαμά μου– θα γύριζαν πίσω.
Αυτά λίγο πολύ συμβαίνουν (επαναλαμβάνω εδώ την άποψη της σοφής θείας Κατίνας) και κανείς δεν τα παρεξηγεί. Τώρα, το τελευταίο, έχω λόγους να το αμφισβητήσω γιατί η κριτική για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι καλοπροαίρετη, δίκαιη ή μη, είναι μέρος του όλου σκηνικού της μεγάλης μέρας, αλλά τελοσπάντων…
ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ
Οι προσδοκίες είναι το μεγάλο κεφάλαιο της γιορτής που μόλις πέρασε και προς αποφυγή –ή περιορισμό– μελλοντικών απογοητεύσεων, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη σοφία γυναικών που διακρίνονται για το πρακτικό τους πνεύμα. (Εμένα βγάλτε με, πρώτη–πρώτη απ’ έξω).
– «Μη δίνετε στους άλλους ό,τι δε θα θέλατε να σας χαρίσουν εσάς. (Αυτό εμένα μου θυμίζει κάτι σαν ‘μη κάνεις αυτό που δε θα ’θελες να σου κάνουν, δεν ήξερα όμως ότι ισχύει και για τα δώρα…)
– «Αν σου χαρίσουν κάτι που δεν περίμενες, όπως, για παράδειγμα, μια ποδιά κουζίνας, προσποιήσου ότι ήταν αυτό που σου έλλειπε, και μη δείξεις ότι η θέα της και μόνο, σου προκαλεί ναυτία. Αν γράφει επάνω “I am here to serve you”, εσύ πάλι μην το πάρεις τοις μετρητοίς. Απλά, αγνόησέ το. (Tέλεια. Οι άλλοι όμως;).
– Αν δύο συμπεθέρες δεν μιλιούνται και δεν θέλει να δει η μία την άλλη ούτε ζωγραφιστή, μην το κάνεις αυτό δικό σου πρόβλημα. Κάλεσε και τις δύο για να δείξεις ότι δεν κάνεις διακρίσεις και ας τα βρουν μόνες τους. Μπορείς μάλιστα να τις βάλεις να καθίσουν δίπλα–δίπλα, για να ενισχύσεις την άποψη ότι ‘δεν ξέρεις τίποτε’. (Και αν μαλλιοτραβρηχτούν ποιος φέρει την ευθύνη; Δική μου απορία).
– Ποτέ μη μιλάς για χωρισμούς στο τραπέζι, ιδιαίτερα αν έχεις καλέσει χωρισμένα ζευγάρια. Μπορεί να θυμηθούν τα δικά τους και να σου χαλάσουν, εκεί που δεν το περιμένεις την γιορτινή ατμόσφαιρα της μέρας που έκανες το παν να είναι ξεχωριστή. (Δική μου απορία: τι ζητά η αλεπού στο παζάρι;)
– Aν είσαι λεύτερη και σου πουν ‘στα δικά σου’, μη βιαστείς να αρπαχτείς, γιατί μάλλον δεν το πιστεύουν και κάνουν πλάκα οι άνθρωποι. (Α, κι αν σπάσει ο έξω από δω το πόδι του και πιάσει η ‘ευχή’, ποιος την πληρώνει; Λέω εγώ, τώρα).
– Να εξακολουθείς να πηγαίνεις, όταν σε καλούν με ‘γεμάτα τα χέρια’ και να μη δίνεις την παραμικρή σημασία αν τα μελομακάρονα έγιναν λιπανάβατα. Το πιθανότερο είναι ότι θα αλλάξουν πολλά χέρια, πριν καταλήξουν στον κάδο των σκουπιδιών, κάπου μεταξύ Χριστουγέννων και Νέου Έτους. (Εδώ, συγγνώμη, αλλά δεν έχω κάτι να προσθέσω. Συμφωνώ hundred per cent…)
Χρόνια πολλά σε όλους και Καλή Νέα Χρονιά.
