ΔΕΝ είναι μόνο οι οικογενειακές συνάξεις, οι κουραμπιέδες, τα κάλαντα, τα μελομακάρονα, τα δώρα και οι ευχές, συνήθειες των ημερών.
ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΑΣ τον καινούργιο χρόνο, συνηθίζεται να κάνουμε (έστω και πρόχειρα) έναν απολογισμό της χρονιάς που φεύγει.
ΝΑ κάνουμε, δηλαδή, «ταμείο», όπως κάνουν και οι μαγαζάτορες, όταν κλείνουν το βράδυ το μαγαζί, για να διαπιστώσουν πώς πήγε η μέρα.
ΤΟ γιατί το κάνουμε ποτέ δεν το κατάλαβα. Παρ’ όλα αυτά, συνηθίζω να το κάνω και εγώ.
ΔΕΝ είναι άλλωστε και το μόνο που κάνω από συνήθεια γιατί έτσι είθισται.
ΑΝ το καλοσκεφθείτε, μια αλυσίδα κουραστικών «συνηθειών» είναι ολόκληρη η ζωή μας.
ΤΑ ίδια πράγματα κάνουμε. Τον εαυτό μας επαναλαμβάνουμε ξανά και ξανά.
ΕΙΜΑΣΤΕ όπως τα χρυσόψαρα στη γυάλα, που κάθε κύκλο που κάνουν στο ενυδρείο νομίζουν ότι τον κάνουν για πρώτη φορά.
ΚΑΘΕ χρόνο (για παράδειγμα) περιμένουμε τη γέννηση του Χριστού, λες και ποτέ δεν μεσολάβησε η σταύρωση.
ΚΑΘΕ χρόνο έχουμε την αίσθηση ότι φέτος πρωτογεννιέται, παρ’ ότι και αυτό επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο για τα τελευταία 2000 και πλέον χρόνια.
ΚΑΘΕ χρόνο κάνουμε (από συνήθεια) τις ίδιες ευχές, αν και είμαστε (σχεδόν) βέβαιοι ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει και τα ίδια που έγιναν θα ξαναγίνουν πάλι.
ΤΟ ότι είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι και επιλέγουμε κατά βούληση να πράξουμε αυτό που υποτίθεται ότι θέλουμε, είναι μια άλλη πολύ πιο διαδεδομένη πλάνη.
ΑΝ το σκεφτείτε λίγο πιο ψύχραιμα (και χωρίς συναισθηματική φόρτιση), θα διαπιστώσετε πως ό,τι κάνουμε είναι αναμενόμενο και προβλέψιμο και ας μοιάζει για καινούργιο και πρωτόγνωρο.
ΚΑΤΙ σαν το τρένο είναι και η ζωή που κινείται μόνιμα πάνω στις ίδιες ράγες, εκτελώντας το ίδιο δρομολόγιο και σταματώντας (πάντα) στους ίδιους σταθμούς.
ΕΝΑ ατελείωτο πηγαινέλα (και ξανά από την αρχή!) είναι ο ανθρώπινος βίος. Μια αέναη επανάληψη…
ΑΝ από τα πιο πάνω συμφραζόμενα, ξεπηδά αυθόρμητα το ερώτημα, τι νόημα έχει (τότε) η ζωή, για να σας καθησυχάσω θα σας πω ότι απάντηση δεν υπάρχει.
ΣΥΝΕΠΩΣ, δώστε της ό,τι νόημα θέλετε. Στο κάτω-κάτω της γραφής, δική σας είναι. Μία και μονάκριβη την έχετε.
ΜΕ δυο κουβέντες, η αναμονή για τις γιορτές, τα τραπέζια και ευχές, αν δείχνουν κάτι, είναι το εφήμερο του πράγματος.
ΚΑΤΙ που έρχεται για να παρέλθει, μέχρι και πάλι (σαν καινούργιο) να επανέλθει…
ΕΙΝΑΙ σαν το παρόν, που γίνεται παρελθόν πριν προλάβει καν να βιωθεί. Γι’ αυτό άλλωστε και επανέρχεται ξανά και ξανά.
ΚΑΙ για να τελειώνω με το θέμα, να προσθέσω ότι ο ψυχισμός μας έχει τόση ανάγκη το κλίμα των ημερών και τις ευχές, όσο έχει και το στομάχι μας τα γιορτινά τραπέζια και τα μελομακάρονα.
ΤΡΩΜΕ και ευχαριστιόμαστε το φαγητό και τα γλυκά, αν και ξέρουμε ότι σε λίγο θα ξαναπεινάσουμε.
ΤΟ ίδιο και με τις ευχές. Αν και δεν τις πιστεύουμε τις λέμε και τις επαναλαμβάνουμε κατά τακτά διαστήματα γιατί τις έχουμε ανάγκη.
ΑΙΩΝΙΑ, δηλαδή, αχόρταγοι. Και σωματικά και πνευματικά, πάντα πεινασμένοι…
ΣΥΓΝΩΜΗ που δεν ασχολήθηκα σήμερα με τετριμμένες και πιο αισιόδοξες γιορτινές ιστορίες, αλλά ακόμα δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με τις γιορτές και τις μαζικές χαρές.
ΔΕΝ μπορώ να γιορτάσω, ρε παιδί μου, επειδή το… απαιτούν οι μέρες και να χαρώ, επειδή χαίρονται και οι γύρω μου.
ΕΝΩ, για κάποιο λόγο, με χαροποιεί η αναμονή των γιορτών, όταν φτάνει η μέρα που ανέμενα αρχίζει να με διακατέχει μια ανεξήγητη μελαγχολία.
ΕΙΝΑΙ, έως ένα βαθμό σχιζοφρενικό, να μη σου αρέσει (όταν έρχεται) κάτι που με λαχτάρα περιμένεις πολύ καιρό.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά μού συμβαίνει. Ενδεχομένως, επειδή η διάρκειά του είναι πολύ μικρότερη από αυτή της αναμονής ή, ίσως, επειδή δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μου.
ΤΕΛΟΣ πάντων, κάπως έτσι ξημέρωσαν και τα προχθεσινά Χριστούγεννα και το (προσωπικό μου) δίλημμα που τα συνοδεύει: «Τι κάνουμε πάλι σήμερα;».
ΣΥΝΗΘΩΣ, τη βγάζω στον καναπέ και δεν κάνω τίποτα πέρα αυτού, όταν είμαι μόνος.
ΦΕΤΟΣ, όμως, δεν ήμουν μόνος. Έχω παρέα και την Τζουλιάνα, που -πιο απλά- σημαίνει ότι κάτι άλλο θα έπρεπε να κάνω, πέρα από το να περιμένω στον καναπέ το χρόνο να κυλίσει.
ΕΤΣΙ αποφασίσαμε να περάσουμε τη μέρα των Χριστουγέννων με τα… ζώα!
Η ιδέα να επισκεφτούμε το Ζωολογικό Κήπο Μελβούρνης ήταν της Τζουλιάνας και την αποδέχτηκα χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Η πρόταση με ενθουσίασε γιατί θα ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα που δεν θα περνούσα παρέα με άλλους ανθρώπους ή με τον εαυτό μου.
ΕΤΣΙ βρεθήκαμε στο Ζωολογικό Κήπο με ένα τσούρμο αλλόθρησκων και αλλοεθνών, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των επισκεπτών ήταν από τη Μέση Ανατολή, Κινέζοι, Ινδοί και λοιποί Ασιάτες.
ΟΙ Χριστιανοί κάτοικοι της χώρας γιόρταζαν, τρώγοντας και πίνοντας, γύρω από τα καθιερωμένα τραπέζια.
ΣΧΕΔΟΝ τέσσερις ώρες κράτησε η βόλτα στον Κήπο και μπορώ πια να πω με βεβαιότητα, ότι τα προχθεσινά Χριστούγεννα ήταν από τα καλύτερα που έχω περάσει.
ΤΑ ζώα, συνηθισμένα στην αιχμαλωσία για χάρη της ανθρώπινης περιέργειας, είτε προσπαθούσαν να «κρυφτούν» από τα αδιάκριτα μάτια των επισκεπτών είτε έκαναν βαριεστημένα βόλτες στον περιορισμένο χώρο που ήταν περιφραγμένος με ψηλούς τοίχους και ηλεκτροφόρα καλώδια.
ΔΕΝ έχω δει τίποτα πιο τέλειο και πιο αρμονικό στη ζωή μου, από τις νωχελικές κινήσεις των τίγρεων, το χορευτικό και άνετο στιλ που κολυμπούν οι φώκιες ή τις μαγικές μετακινήσεις των ουρακοτάγκων από κλαδί σε κλαδί.
ΠΡΟΧΘΕΣ μου δόθηκε, για άλλη μια φορά, η ευκαιρία να δω και πάλι live ό,τι με τις ώρες (χρόνια τώρα) χαζεύω στα τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ.
ΔΕΝ ξέρω γιατί, αλλά με γοητεύει ο τρόπος που κινούνται τα αιλουροειδή ζώα και το πώς σε κοιτάζουν από ψηλά οι λεοπαρδάλεις.
ΜΕ γαληνεύει η ήρεμη καρτερικότητα των ελεφάντων και τα εκφραστικά πρόσωπα των πιθήκων.
ΚΑΙ όσο για τα χρώματα των παπαγάλων και τα σχήματα ορισμένων ψαριών, ό,τι και να πει κανείς λίγο θα είναι.
ΠΩΣ να σας περιγράψω το σκούρο κίτρινο και το βαθύ πορτοκαλί χρώμα ενός είδους παπαγάλωου που ζει μόνο στη Βραζιλία.
ΑΣΕ αυτό το μπλε και το σκούρο μπορντό χρώμα, με ελαφριές γαλάζιες αποχρώσεις που είχαν ορισμένοι άλλοι παπαγάλοι.
ΗΤΑΝ χάρμα οφθαλμών σας λέω τα ζώα του Κήπου. Το καθένα μοναδικό σε παρουσία και χάρη.
ΒΕΒΑΙΩΣ και δεν θα πρέπει να ήταν εκεί, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία με τη δική της μαύρη προϊστορία.
ΑΥΤΑ για σήμερα, σας εύχομαι Καλή Χρονιά, καλά να περάσετε και θα τα πούμε και πάλι από βδομάδα. Γεια χαρά.
