Ξεκινώντας από τα του οίκου, θα ήθελα να ευχηθώ ο αρχισυντάκτης του «Νέου Κόσμου» να σταματήσει –επιτέλους– να διακηρύττει ότι ‘βγάζει μόνος του τέσσερις εκδόσεις την εβδομάδα’ (υπολογίζει την έκδοση του Σαββάτου για δύο), γιατί μπορεί τελικά να συμβεί. (Αυτή την ευχή, την έχω διατυπώσει και στο παρελθόν -χωρίς αποτέλεσμα βέβαια- αλλά ποιος είπε ότι οι ευχές δεν πρέπει να επαναλαμβάνονται…).
Χωρίς να απομακρυνθώ από τα του οίκου, θα επιθυμούσα, ωσαύτως, να ευχηθώ ο «Αιθεροβάμων» και ο Μπ. Στ να σταματήσουν πάραυτα, να ασχολούνται με τους ποιητές της παροικίας και τους επιστολογράφους του «Ν.Κ.» –αν μη τι άλλο– για πρακτικούς λόγους. Οι μεν πρώτοι δεν πρόκειται να σταματήσουν να γράφουν όσο υπάρχει «Λόγος» και «Αντίποδες», οι δε δεύτεροι όσο υπάρχει «Νέος Κόσμος» καθότι και τα τρία αυτά μίντια αποτελούν έδαφος πρόσφορο για το αντικείμενό τους.
Επίσης, οι ίδιοι συνάδελφοι να δώσουν μια κάποια ανάσα στα φιλοσοφικά, υπαρξιακά και εγκεφαλικά (όπως θα έλεγε ο Τάκης Γκόγκος) και να ασχοληθούν με κάτι άλλο. (Πρόσφατα είπαν ότι θα ασχοληθούν με τα παροικιακά. Δεν ξέρω όμως αν ήταν πραγματική πρόθεση ή απλώς μια απειλή).
Ο Δημήτρης Τρωαδίτης (όπως ευχήθηκα και άλλοτε και δεν «έπιασε»), όταν περνά στο σύστημα ποιήματα, επιστολές ή συνεργασίες ομογενών, να παύσει να κάνει σχόλια φωναχτά και να τρίζει τα δόντια του, γιατί με αποσυντονίζει.
Και μια τέταρτη ευχή με αναφορά ξανά στον εργασιακό μου χώρο: να μην παίρνουν οι συνάδελφοι την άδειά τους όλοι ομαδικά τα Χριστούγεννα ,γιατί όσο παραγωγικός και να είναι κανείς, κάπου θα ‘τα φτύσει’ όταν έξι από τους δώδεκα μήνες η δουλειά βγαίνει με «skeleton staff».
Να μειωθεί ο αριθμός των λυκόφιλων που μας περιστοιχίζουν (αυτή κι αν δεν είναι ανεδαφική ευχή), για να ξέρουμε τελικά πού βρισκόμαστε. Σε ασφαλές ή εχθρικό έδαφος.
Να μειωθεί, επίσης, ο αριθμός των επιδειξιών γύρω μας, ώστε να αποφύγουμε τα συμπτώματα ναυτίας.
Η κεντρική Κοινότητα να χτίσει τον Πύργο μια ώρα αρχύτερα (πού το θυμήθηκα τώρα αυτό το ‘αρχύτερα’; To έλεγε ο πατέρας μου στη μητέρα μου όταν –κατά τη γνώμη του– του ζητούσε κάτι υπερβολικό. «Μαρία, εσύ όπως πας, θα με τελειώσεις μια ώρα αρχύτερα). Πίσω στην Κοινότητα. Ναι, μια ώρα αρχύτερα, για να παύσουν οι Κασσάνδρες να κακομελετούν ότι ‘δεν πρόκειται να γίνει τελικά, γιατί πού θα βρεθούν τα υπόλοιπα λεφτά’. Προσωπικά, δεν την αντέχω τόση γκαντεμιά!
Οι μεγάλοι οργανισμοί της παροικίας να μη βλέπουν υποτιμητικά τους μικρότερους αποκαλώντας τους ‘οργανισμούς-σφραγίδες’. Δεν γνωρίζω –πού θα μου πάει, όμως, θα το βρω– ποιος έκανε την αρχή μ’ αυτόν τον χαρακτηρισμό και τώρα έχει γίνει καραμέλα στο στόμα των ‘παραγόντων’.
Πάλι επί των οργανισμών, η δεύτερη γενιά που έχει πάρει σε ορισμένους οργανισμούς τα ηνία, να μην ‘κοπιάρει’ την πρώτη σ’ όλα τα κακά, αλλά να κληρονομήσει και τα καλά, όπως π.χ. δουλειά, δουλειά, δουλειά και όχι μόνο φιγούρα.
Η πρώτη γενιά, από την πλευρά της (πάλι επί του θέματος των οργανισμών), να έλθει σ’ επαφή με την ωμή πραγματικότητα και να εμπεδώσει, όσο είναι καιρός, δύο πράγματα, πολύ απλά στην ουσία τους: πρώτον, ότι η ποδιά δεν αποτελεί βασικό στοιχείο του ικανού προέδρου και, δεύτερον, με το να πιστεύουν και να διακηρύττουν ‘μετά από μας το χάος’, το πιθανότερο είναι ότι η πρόγνωσή τους θα βγει αληθινή.
Επί της στήλης, θα ευχηθώ για πολλοστή φορά, οι αναγνώστες να παύσουν να με βλέπουν ως κοινωνικό λειτουργό (το ζήτησα και άλλη φορά, αλλά δεν «έπιασε») και κυρίως ως νομικό. Η αλήθεια είναι ότι ο πατέρας μου είχε το ανεκπλήρωτο όνειρο να με δει γιατρό ή δικηγόρο. Από το πρώτο παραιτήθηκε όταν, τελειόφοιτη Λυκείου (Γυμνασίου τότε) πήγα να κόψω ένα κομμάτι λαδοτύρι να φάω με καρπούζι (όπως λατρεύω μέχρι σήμερα) και αντί αυτού έκοψα πολύ άσχημα το χέρι μου και στη θέα του αίματος λιποθύμησα. Τη νομική τη ξεκίνησα στην Πάντειο, αλλά ήταν αδύνατο να χωνέψω τρία δίκαια μαζί. (Δημόσιο, Οικογενειακό, Διοικητικό. Ιδιαίτερα το τελευταίο που ήταν πάνω από 600 σελίδες. Έτσι –μ’ ένα τεράστιο διάλειμμα– έγγαμη πλέον, προτίμησα τη Φιλολογία και τις Πολιτικές Επιστήμες).
Λοιπόν, μετά την παρένθεση, οι αναγνώστες που μου κάνουν την τιμή να με βλέπουν με ιδιότητες τις οποίες δεν έχω, εύχομαι να σταματήσουν εδώ.
Επίσης, να αποφύγουν τις γενικεύσεις, όταν έχουν κάτι να πουν. Η εισαγωγή ‘ εσείς οι δημοσιογράφοι’, με προδιαθέτει άσχημα. Με κάνει αμυντική, κάτι που απεχθάνομαι τα μάλα.
Κάτι άλλο που εύχομαι να ελαττωθεί –καλά θα ήταν να λείψει, αλλά δεν το βλέπω– είναι να μη μου αποδίδουν ακόμη μια ιδιότητα την οποία δεν έχω, αυτή του θαυματοποιού. Π.χ. συμπαθέστατη αναγνώστρια, μου ζήτησε να μιλήσω… προσωπικά στην πρωθυπουργό για ένα σοβαρό θέμα υγείας που την απασχολούσε. Το έκανα, δημόσια και μάλιστα με πολύ ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Απλά, το ‘προσωπικά’ είναι εκείνο που δεν πιάνει με τίποτε!
Αυτά για φέτος και, μην πιστεύετε τίποτε για κακοδαιμονίες και καταστροφές παγκόσμιου βεληνεκούς, να είστε αισιόδοξοι και ποτέ να μη λέτε ΠΟΤΕ. Όσο αναπνέουμε, έχουμε το δικαίωμα να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε!
Κλείνοντας, ευχαριστώ από καρδιάς, όσους, με ηλεκτρονικά μηνύματα και κάρτες μου έστειλαν ευχές και εξέφρασαν τις σκέψεις τους και τα συναισθήματά τους για τη δουλειά μου και μένα. Να είστε όλοι καλά. Ευτυχές και Παραγωγικό το 2013.
