Μέχρι πριν λίγο, τα ερωτιάρικα ήταν στην πρώτη γραμμή των διαφημίσεων. Έβλεπες γυμνά στα περιοδικά, στην Τηλεόραση, παντού. Όχι πως σταμάτησε αυτή η μόδα, αφού γέμισαν ακόμη και οι δρόμοι μπούτια, κοιλιές, μπαλκόνια… και μάλιστα live, μιας και μόνον οι… εύφλεκτες γυναικείες περιοχές καλύπτονται πια.
Τώρα αναπήδησε μια παμπάλαια τέχνη, η οποία παρουσιάζονταν μόνο σε βιβλία (Τσελεμεντές, Cook books…). Σήμερα έχει πλημμυρίσει η αγορά με βιβλία, περιοδικά μαγειρικής, τα οποία καλύπτουν όλους τους πολιτισμούς της γης, και κυρίως με βροντόλαλες τηλεοπτικές εκπομπές: ΜasterShef, Εφιάλτης στην κουζίνα, Κύλησε ο τέντζερης, Μπουκιά και συχώριο… Ίσως δούμε και: Κεραυνός στο τηγάνι, Γαργαλιστά δείπνα, Λιχουδιές και λιγούρηδες…
«Το φαγητό είναι πρώτη ανάγκη· δεν το συζητάω!» όπως θα έλεγε και η ξαδέλφη μου η Ματίνα, αλλά πού τελειώνει η ανάγκη και πού αρχίζει η υπερβολή; Ο Β. Ουγκώ λέει κάπου: «Ο άνθρωπος αυτή τη στιγμή, πάει να πέσει στο άντερο». Είχε άδικο;
Αναφερόμενος στα Γ-αστρονομικά (οι ποσότητες που ρίχνουν στη γαστέρα μερικοί, φτάνουν σε αστρονομικά μεγέθη…) δεν μπορώ να μη θυμηθώ κάποιους πρωταθλητές στο άθλημα:
Όταν ο Αλέξανδρος μπήκε στην Περσέπολη, βρήκε στο παλάτι 300 μαγείρους και τους απέλυσε. Ήταν πολλοί οι 300; Μάλλον όχι αφού, κατά τον Αθήναιο, ο Πέρσης βασιλιάς συνήθιζε να συνδειπνεί με 10.500 άνδρες. Και δεν τον ενδιέφερε απλά η ποσότητα, αλλά ήθελε και ποιότητα, γι’ αυτό χιλιάδες άνθρωποί του διατρέχουν την αυτοκρατορία, και έξω, για να βρουν σπάνια πιοτά και να φτιάξουν γαργαλιστικές συνταγές για το βασιλιά/θεό. Προσθέτει μάλιστα ο ιστορικός, ότι για τους θεούς πρόσφεραν μόνο την ουρά και τη χολή του αμνού, «ενώ αυτοί τάλλα καταπίνουσι».
Η Κλεοπάτρα μας πάλι, γνωρίζοντας ότι «ο έρωτας πιάνεται απ’ το στομάχι», παρέθεσε, ευρισκόμενη στην Κιλικία (εκτός έδρας, άρα πήγαινε γυρεύοντας…) «βασιλικό συμπόσιο» στον Αντώνιο (σερβίτσια χρυσά με πολυτ. λίθους, τοίχοι καλυμμένοι με χρυσοκέντητα υφάσματα, ανάκλιντρα επίχρυσα…). Το βασιλ. Συμπόσιο επανελήφθη 4 βραδιές και οι καλεσμένοι Ρωμαίοι έπαιρναν, φεύγοντας, στο σπίτι τους όσα είδη χρησιμοποίησαν και τα ανάκλιντρα…
Ο Ρωμαίος στρατηγός Λούκουλος, έδινε τόσο πλούσια δείπνα στους καλεσμένους του, ώστε έμεινε η φράση «Λουκούλεια δείπνα».
Ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ («Ήλιος»!) ήθελε στο τραπέζι του 150 φαγητά. Μπορούσε να τα φάει όλα ή «τα έτρωγε με τα μάτια!» Όλοι αυτοί οι λεβέντες, μέτρησαν ποτέ τη χοληστερόλη τους!
Για τον κ. Σολομώντα δεν έχουμε λεπτομέρειες για τα δείπνα του, αλλά για να «γυροφέρνει» 1000 θηλυκές (700 νόμιμες και 300 παλακίδες) δεν θα έτρωγε ανάλογα!!
Συμπεραίνω πως, για να πεθάνει στα 40 του, θα πει πως η χοληστερόλη και η πίεσή του δε θα ήταν στο 4 ή 14, αλλά στο 40…
Αντίθετα, οι φτωχοί άρχοντες φτωχοδειπνούσαν. Στο Αρκαδικό δείπνο (σε πανηγύρι) σερβίρεται χωριάτικο φτωχόψωμο (μάζα) και χοιρινό κρέας. Το φαγητό στη μέση (δεν λέει αν ήταν σε τραπέζι ή σταυροπόδι κάτω) και όλοι πίνανε (βουτούσαν τα μουστάκια τους) απ’ τον ίδιο κρατήρα.
Τα δείπνα αυτά, όπως και κάθε γεύμα στην αρχαιότητα, συνοδεύονταν με κρασάκι, σχεδόν πάντοτε νερωμένο. Ν’ αναφέρω κι ένα σκωπτικό επίγραμμα του Ιουλιανού του Αιγυπτίου:
– Απ’ το πολύ το πιόσιμο πέθανες· χώμα εγίνεις.
– Μ’απόλαψα! Κι εσύ θαρθείς στον Άδη κι ας μην πίνεις…
Τα’ ανωτέρω λαμπρά δείπνα δεν ήταν, ασφαλώς, ο κανόνας. Ο Όμηρος συμβουλεύει να τρώμε κρέας βοδινό ψητό, κατά προτίμηση· όχι ψάρια, πουλερικά και γλυκίσματα. Ο Ιπποκράτης λέει: Το φαγητό σου να είναι το φάρμακό σου και το φάρμακό σου το φαγητό σου, και τα προγράμματα δίαιτας να τα’ αρχίζουμε όσο είμαστε ακόμα υγιείς.
Τα λαμπρά δείπνα, λέει πάλι ο ιστορικός, δεν σε χορταίνουν για πάντα («ουδ’ τοις λαμπροίσι γαρ δείπνοις το πινείν παύεται») πάλι θα ξαναπεινάσεις.
Να μπορούσε, λέει κανείς να γίνει σαν άλογο ή βόδι ή ελέφαντας, ώστε οι απολαύσεις και οι ηδονές να είναι ανάλογες του μεγέθους…Μας λέει ακόμη ότι, πολλοί σοφιστές τρέχανε με αναίδεια όπου άκουγαν για δείπνο («τρεχέδειπνοι») και, κυρίως, στα παλάτια της εποχής. Σήμερα, εμάς τους συγγραφείς, ποιητές…, και σοφιστές δε μας σέβονται οι άρχοντες και δε μας καλούν στα λαμπρά τους δείπνα. (Γίνε αοιδός ή κλωτσοσφαιριστής, να σε γεμίσουν τιμές κι εκατομμύρια). Έτσι η αναίδεια θα μας οδηγήσει, υποχρεωτικά, στη ζητιανιά ή σε κανένα «ντου» σε γκροσαρία…
Έχουμε την προκλητική (για τους φτωχούς) μαγειρική από τη μια και την επιστήμη απ’ την άλλη να τρομοκρατεί (με τη χοληστερόλη) τους έχοντες και να μη τους αφήνει να «ρίχνουν» κατά βούληση να πάνε οι άνθρωποι χορτάτοι, κι εμένα ν’ απολαύσω τρία αυγά ματάκια, χωρίς έγνοια.
Αν η επιστήμη τους προκαλεί προβλήματα, ας διαμαρτυρηθούν οι ίδιοι. Εγώ είμαι μόνο για τον εαυτό μου
διαμαρτυρόμενος
