WELL, well, well, here we are again…
Η ίδια φράση, στη δική μας γραφειοκρατική διάλεκτο, θα μπορούσε να μεταφραστεί ως: «Τι έχεις Γιάννη; Ό,τι είχα πάντα».
ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ το διατύπωνε ο παππούς μου (πριν μισό αιώνα!) όταν άκουγε καθημερινές ιστορίες ακραίας νεοελληνικής (γραφειοκρατικής) τρέλας: «Καλύτερα να σε βρει εχθρικό βόλι, παρά ελληνική πένα».
ΚΑΙ η πιο πάνω ρήση του παππού δεν ήταν τυχαία, αλλά βασισμένη σε προσωπικές του εμπειρίες που πήγαιναν πίσω στις απαρχές του περασμένου αιώνα!
ΑΠ’ Ο,ΤΙ έλεγε 11 χρόνια χρειάστηκαν για να πάψουν να το κυνηγούν να πληρώσει μια καραβάνα και ένα κουτάλι που είχε χάσει, πάνω στο χαμό που γινόταν, κατά τη διάρκεια των βαλκανικών πολέμων!
ΣΤΟ διάστημα που μεσολάβησε (μέχρι να ξεμπλέξει) επέμενε ότι είχε πληρώσει τέσσερις φορές τη καραβάνα και το κουτάλι, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται οι παραλήπτες δημόσιοι λειτουργοί, ενδεχομένως λόγω «φόρτου εργασίας» δεν περνούσαν τις πληρωμές στα… βιβλία, με αποτέλεσμα να τον ειδοποιούν ξανά και ξανά από την αρχή, επιβάλλοντάς του και το σχετικό πρόστιμο!
ΑΝ, όπως έλεγε μάλιστα, δεν έβαζε «μέσο» για να παραγραφεί το… αδίκημα, θα τού έπαιρναν μια μέρα το σπίτι και δυο τρία χωραφάκια που είχε για να ξεχρεώσει την καραβάνα και το κουτάλι που δεν παρέδωσε στις Ένοπλες Δυνάμεις του Έθνους.
ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ εξωφρενικές ιστορίες (και, ενδεχομένως, εμπειρίες) έχουμε όλοι εμείς που είχαμε την ατυχία να γεννηθούμε στην τυχερή και προικισμένη από τη φύση (και την ιστορία) χώρα.
ΔΥΟ ολόκληροι αιώνες συμπληρώνονται (σε οκτώ χρόνια) από τη σύσταση του Νεοελληνικού Έθνους, που γεννήθηκε, έζησε και συνεχίζει να επιβιώνει με δανεικά και (ενίοτε) αγύριστα.
ΠΟΛΛΑ άλλαξαν στο διάστημα αυτό σε ολόκληρο τον κόσμο και σιγά-σιγά επινοήθηκαν οι νόμοι και οι θεσμοί πάνω στους οποίους θεμελιώθηκαν τα κράτη όπως τα ξέρουμε σήμερα.
ΑΝ και όλα αυτά λάμβαναν χώρα δίπλα μας (στην Ευρώπη κυρίως) εμείς, ακολουθήσαμε το δικό μας σχιζοφρενικό (και συγχυσμένο) δρόμο, τον οποίο αρνούμαστε να αλλάξουμε ακόμα και σήμερα, μετά την πέμπτη κατά σειρά οικονομική (και ηθική) κατάρρευση.
ΤΟ εθνικό επιχείρημα, ότι για το διαχρονικό (και πρωτοφανές) γραφειοκρατικό μας χάλι φταίει η Οθωμανική Αυτοκρατορία που είχε καθίσει στο σβέρκο μας για 400 χρόνια, δεν ευσταθεί.
ΟΧΙ, αγαπητοί αναγνώστες, δεν είναι κληρονομική η κατάντια μας. Δικό μας δημιούργημα είναι και πάνω στο Νεοελληνικό know how έχει θεμελιωθεί, γι’ αυτό και είναι δύσκολο να ξεριζωθεί.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε μια στοιχειώδη οργάνωση, τάξη και σειρά, γι’ αυτό και εισέπραττε περισσότερους φόρους πιο αποδοτικά, απ’ ότι το ελληνικό δημόσιο δύο αιώνες μετά.
ΚΑΙ αυτό, βέβαια, το γνωρίζουν όσοι έχουν μελετήσει (έστω στα πεταχτά) την ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία (επ’ ευκαιρία) τον 14ο και 15ο αιώνα ήταν το πιο οργανωμένο Έθνος στον τότε κόσμο.
ΤΗΝ οργανωτική δομή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αντέγραψε (έως ένα βαθμό) και ο Φρειδερίκος ο Μεγάλος, που έθεσε τα θεμέλια του μετέπειτα γερμανικού Έθνους.
ΚΑΜΙΑ σχέση, λοιπόν, δεν έχει η οργάνωση και η οθωμανική γραφειοκρατία με το δικό μας παραμορφωμένο τέρας.
ΕΜΕΙΣ δεν έχουμε ούτε οργάνωση ούτε σειρά ούτε μέση και, ως εκ τούτου, ούτε τέλος.
Ή αν έχουμε κάτι, είναι η οργάνωση που βασίλευε στις στρούγκες των ραγιάδων πριν το 1821.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ δεν ξέρουμε ακόμα από πού ξεκινήσαμε, πού πάμε, πού πατάμε και πού βρισκόμαστε.
ΑΥΤΟΣ είναι και ο λόγος που πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό και έτσι εξηγείται γιατί το ελληνικό Δημόσιο δεν μπορεί να μοιράσει ούτε δυο γαιδάρων άχυρο.
ΓΙΑ τους πιο πάνω λόγους καλούμαστε να αποδείξουμε από (16.000 χιλιόμετρα μακριά!) τη «φορολογική μας κατοικία» και ότι δεν είμαστε (τελικά) ελέφαντες.
ΚΑΙ, εντάξει, να είσαι στην Ελλάδα και να μη γνωρίζεις πώς λειτουργούν τα σύγχρονα κράτη και πώς λύνουν τα γραφειοκρατικά προβλήματα σε άλλους τόπους μακρινούς, μπορείς (έστω βρίζοντας και αγκομαχώντας) να το δεχθείς.
ΝΑ ζεις, όμως, 50 και 60 χρόνια, σε μια χώρα σαν την Αυστραλία (που δεν σου έχει ζητήσει ποτέ να προσκομίσεις αποδείξεις, βεβαιώσεις και πιστοποιητικά), σου έρχεται να τρελαθείς.
ΒΕΒΑΙΩΣ και πρέπει να φορολογούνται όσοι απόδημοι έχουν έσοδα στην Ελλάδα. Καμιά αντίρρηση επ’ αυτού.
ΣΕ όλο τον κόσμο το ίδιο γίνεται. Μόνο που γίνεται με διαφορετικό, πιο απλό (γι’ αυτό και πιο αποδοτικό) τρόπο.
ΠΩΣ, δηλαδή, στις άλλες σύγχρονες χώρες (που για να επιβιώσουμε πρέπει να ανταγωνιστούμε!) έχουν λύσει εδώ και κάτι αιώνες παρόμοια προβλήματα;
ΠΩΣ είναι δυνατόν να τα καταφέρνουν τόσοι άλλοι και να μην μπορούμε να τα καταφέρουμε εμείς, ιδιαίτερα σε μια εποχή, που η τεχνολογία μας παρέχει απεριόριστες δυνατότητες αποτελεσματικής και γρήγορης οργάνωσης;
ΓΙΑΤΙ οι εδώ υπηρεσίες και δημόσιοι οργανισμοί δεν σού ζητούν να προσκομίσεις πιστοποιητικό φορολογικής ενημερότητας, όπως σού ζητά για παράδειγμα η ΔΕΗ στην Ελλάδα για να συνδέσει το σπίτι σου με το δίκτυο παροχής;
ΚΑΙ ενώ εδώ, που κανείς δεν σε ρωτά (πλην της Εφορίας) να αποδείξεις αν πλήρωσες το φόρο που σού αναλογεί, δύσκολα μπορεί κανείς να φοροδιαφύγει, στην πατρίδα μας, που γυρνάς με το πιστοποιητικό φορολογικής ενημερότητας στο χέρι, ελάχιστοι πληρώνουν.
ΠΩΣ γίνεται με τόσες βεβαιώσεις και πιστοποιητικά, έξι στους δέκα να μην πληρώνουν φόρους;
ΕΚΤΟΣ βέβαια και αν «λαδώνουν» τους εφοριακούς για να πάρουν τα πιστοποιητικά ότι έχουν πληρώσει φόρους!
ΓΙΑΤΙ δεν είναι δυνατόν, μια χώρα σαν την πατρίδα μας, που από τη μια, σού ζητούν να προσκομίσεις, βεβαιώσεις και αποδείξεις, για οποιοδήποτε νταραβέρι με το δημόσιο προκειμένου να γίνονται όλα, όχι μόνο με το πνεύμα, αλλά και με το τελευταίο γράμμα του νόμου και, από την άλλη πλευρά, το Δημόσιο αυτό να είναι από τα πιο διεφθαρμένα του κόσμου.
ΓΙΑ να πάρει η διαφθορά τέτοιες διαστάσεις κάτι πολύ στραβό θα πρέπει να συμβαίνει.
ΠΟΤΕ, επιτέλους, ο ελληνικός λαός θα απαιτήσει (στα σοβαρά – και με τη ψήφο του) να απαντηθούν τα πιο πάνω ερωτήματα που εκκρεμούν για 192 χρόνια;
ΚΑΙ ερωτώ για πολλοστή φορά από αυτή τη στήλη: είναι δυνατόν τρία (και πλέον) χρόνια μετά την κρίση που διέλυσε οικονομικά τη χώρα και τη διέσυρε παγκοσμίως να ανεχόμαστε την ίδια κατάσταση;
ΑΝ έπρεπε να αλλάξει κάτι από την πρώτη στιγμή ήταν η γραφειοκρατία η οποία και έθρεψε την ανεπάρκεια, τη διαφθορά, την ανικανότητα και τον αμοραλισμό.
ΑΝ δεν εξυγιανθεί και εκσυγχρονιστεί η δημόσια διοίκηση η πατρίδα μας δεν πρόκειται να βρει το δρόμο της, όσο δάνεια και αν πάρει.
ΕΜΕΙΣ από εδώ που γνωρίζουμε (λόγω εμπειριών) από πρώτο χέρι, πώς λειτουργούν τα σύγχρονα κράτη, για λόγους όχι μόνο πρακτικούς, αλλά και συμβολικούς, θα πρέπει να αγωνιστούμε να μην περάσουν, για άλλη μια φορά, τα (γραφειοκρατικά) καπρίτσια του νεοελληνικού τέρατος.
ΑΥΤΟ, κατά τη γνώμη μου, θα είναι η καλύτερη υπηρεσία που μπορούμε να προσφέρουμε στην ψυχορραγούσα πατρίδα.
ΚΑΙ κλείνω με άλλη μια ιστορία από τα παλιά που διάβασα πριν 45 χρόνια σε ένα χρονογράφημα του Δημήτρη Ψαθά:
ΠΗΓΕ ένας πολίτης (έγραφε με το μοναδικό του τρόπο ο Ψαθάς) να πάρει μια βεβαίωση από μια υπηρεσία για να κάνει τη δουλειά του σε κάποια άλλη.
Ο υπάλληλος, αφού ζήτησε την ταυτότητα του πολίτη και την επεξεργάστηκε για ένα πεντάλεπτο γυρίζει και του λέει: «για να σου δώσω τη βεβαίωση θα πρέπει να φέρεις έναν μαρτύρα να πιστοποιήσει ότι εσύ είσαι το άτομο που λέει η ταυτότητά σου ότι είσαι»!
ΠΑΕΙ ο άνθρωπος και φέρνει το μάρτυρα που πιστοποιεί ότι πρόκειται για τον ίδιο. Όταν τελικά και μετά από την ταλαιπωρία πήρε τη βεβαίωση, γυρίζει και λέει στον βλοσυρό υπάλληλο: «Γιατί πίστεψες τον μάρτυρα ότι είναι αυτός που σου είπε ότι είναι και δεν πίστεψες εμένα που σου έλεγα ότι είμαι εγώ;»!
ΕΠΙ της ουσίας, απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα δεν έχει δοθεί ακόμα! Γεια χαρά.
