ΕΜΕΙΣ γι’ αλλού κινήσαμε, γι’ αλλού, και αλλού η ζωή μας πάει…
ΑΛΛΑ είχα κατά νου να γράψω σήμερα…
ΝΑ δώσω συνέχεια στα όσα έγραψα την περ. Πέμπτη σχεδίαζα, όπως σας είχα υποσχεθεί.
ΓΙΑ το πώς (και γιατί) φτάσαμε φτωχότεροι, στην (πολλά υποσχόμενη) ηλεκτρονική εποχή, παρά τη δημιουργία περισσότερου πλούτου.
ΝΑ πούμε δύο κουβέντες για την κατάρρευση της μεσαίας τάξης, πάνω στην οποία στηρίχτηκε η βιομηχανική επανάσταση, η οικονομική ανάπτυξη και η Δημοκρατία, όπως συνεχίζουν να την βιώνουν οι χώρες του Δυτικού κόσμου.
ΓΙΑ τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής ήθελα να γράψω δυο κουβέντες, που εδώ και 150 χρόνια λειτουργούν ως ατμομηχανή των κοινωνικών εξελίξεων και δίνουν το βηματισμό στην παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη.
ΓΙΑ την Αμερική, που η υποαπασχόληση αντικατέστησε (χωρίς κανείς να διαμαρτυρηθεί!) το οκτάωρο, ο ετήσιος μισθός του ενός τετάρτου των εργαζομένων, είναι κάτω από τη γραμμή της φτώχειας ($23.050 για μια τετραμελή οικογένεια) και οι 400 πιο πλούσιοι Αμερικανοί έχουν περισσότερα χρήματα από 150 εκατομμύρια συμπολίτες τους!
ΚΑΙ όταν όλα αυτά συμβαίνουν σήμερα στην ηγέτιδα του πλανήτη, την πλουσιότερη, δημοκρατικότερη και τεχνολογικά πιο προηγμένη χώρα, σκεφτείτε τι έχει να γίνει στον υπόλοιπο κόσμο που την τρέμει στρατιωτικά, την ακολουθεί πολιτιστικά και την αντιγράφει οικονομικά.
ΓΙΑ την οικονομική ανισότητα που διογκώνεται μέρα με τη μέρα και απειλεί όχι μόνο την κοινωνική ισορροπία και τη δημοκρατία, αλλά και την εθνική κυριαρχία πολλών χωρών, είχα πρόθεση να ασχοληθώ.
ΓΙΑ τον κόσμο των ημερών μας που η τεχνολογική επανάσταση (με την αρωγή της παγκοσμιοποίησης) τον αλλάζει από τα θεμέλια, καταργώντας σύνορα, κουλτούρες, θεσμούς και κεκτημένα και τον οδηγεί κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και πολιτιστικά σε νέα πρωτόγνωρα μονοπάτια. Όμως…
ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ να γράψω δυο κουβέντες (πάλι σήμερα) για ένα θέμα, με το οποίο έχω ασχοληθεί πολλές φορές τα δύο τελευταία χρόνια.
ΝΑ σας μιλήσω (πάλι) για τους νεοφερμένους συμπατριώτες μας. Τη νέα τραγωδία της νεοελληνικής μεταπολεμικής ιστορίας.
ΓΙΑ τα πραγματικά θύματα της οικονομικής κρίσης που φτάνουν εδώ καθημερινά, προσπαθώντας «να πιαστούν από τα μαλλιά τους», να βρουν μια δουλειά και να ζήσουν την οικογένειά τους.
ΓΙΑ τη γενιά των νέων ξεριζωμένων που ακολουθούν τα δικά μας βήματα σε ακόμα πιο δύσκολους, απαιτητικούς και αβέβαιους καιρούς.
ΓΙΑ ανθρώπους που από νοικοκυραίοι έγιναν παρίες από την μια μέρα στην άλλη.
ΓΙΑ όλους αυτούς που έχασαν ξαφνικά τη γη κάτω από τα πόδια τους, σε μια χώρα που καταρρέει μέρα με τη μέρα, βυθίζοντας τους πολίτες της στην απόγνωση και την κατάθλιψη.
ΚΑΘ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια του 2011, η διαγραφόμενη ανεργία, η ανασφάλεια, ο φόβος (για όσα υποψιάζονταν ότι θα ακολουθήσουν) και η απελπισία, έφτανε στα γραφεία μας σε ηλεκτρονική μορφή (μέσω ανιχνευτικών e-mails), το 2012, απέκτησε και πρόσωπο.
ΚΑΙ ενώ τους πρώτους μήνες του περασμένου χρόνου έφταναν που και που στο γραφείο μας νεοφερμένοι που ζητούσαν πληροφορίες, όσο περνούσε ο καιρός ο αριθμός τους αυξάνονταν και το τελευταίο τρίμηνο οι επισκέψεις έχουν γίνει (σχεδόν) καθημερινές.
ΑΚΟΜΑ περισσότεροι επισκέπτονται καθημερινά το γραφείο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, ενώ ο γραμματέας του οργανισμού, Κώστας Μάρκος, αφιερώνει (εθελοντικά!) ατελείωτες ώρες κάθε μέρα να τους δώσει πληροφορίες και να τους βοηθήσει όσο μπορεί.
ΣΤΟ θέμα και στην ανάγκη των φορέων της παροικίας μας να συμβάλουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος (που με τον καιρό διογκώνεται) έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στο παρελθόν.
ΜΕ δική μας παρότρυνση και πρωτοβουλία της Κοινότητας Μελβούρνης, είχαν κληθεί, πάνω από 100 οργανώσεις μας να λάβουν μέρος στη δημόσια συγκέντρωση που έγινε στο κτίριο της Κοινότητας.
ΛΙΓΟΤΕΡΟΙ από 20 φορείς παραβρέθηκαν, ενώ η πλειοψηφία (που δεν παραλείπει να δίνει το παρόν της στις προξενικές δεξιώσεις και… υπουργικές συνάξεις όπου τραβιούνται και σχετικές φωτογραφίες) έλαμψε, για άλλη μια φορά, δια της απουσίας της, σε θέματα ουσίας, από τη συνάντηση.
ΣΤΗ συνάντηση εκείνη είχαν συζητηθεί διάφοροι τρόποι για το πώς η οργανωμένη παροικία θα μπορούσε να βοηθήσει τους συμπατριώτες μας πρόσφυγες της οικονομικής κρίσης.
ΜΕΤΑΞΥ άλλων, είχε αποφασιστεί να δώσει η κάθε οργάνωση από $1000 για να προσληφθούν δύο άτομα που θα συμβουλεύουν και βοηθούν τους νεοφερμένους, πολλοί από τους οποίους φτάνουν εδώ χωρίς να έχουν υπόψη τους ούτε τα στοιχειώδη γύρω από τη μεταναστευτική νομοθεσία της Αυστραλίας.
ΤΕΛΙΚΑ, συγκεντρώθηκε ένα πολύ μικρό ποσό, αφού και οι ελάχιστες Οργανώσεις που παραβρέθηκαν δεν έδωσαν το ποσό που συμφωνήθηκε.
ΕΤΣΙ έμεινε μόνο η Κοινότητα (και ώς ένα βαθμό η Πρόνοια) να τραβούν το λούκι και να κάνουν ό,τι μπορούν και η υπόλοιπη οργανωμένη παροικία να αδιαφορεί επιδεικτικά!
ΣΤΟ μεταξύ, επειδή η κρίση στην πατρίδα βαθαίνει και τα χειρότερα δεν τα έχουμε ακόμα δει, η φυγή των απελπισμένων και οικονομικά κατεστραμμένων, για κάθε γωνιά της γης (συμπεριλαμβανομένης και της Αυστραλίας) θα συνεχιστεί και με τον καιρό θα διογκωθεί.
ΕΜΕΙΣ εδώ, που έχουμε ζήσει (χοντρικά) παρόμοιες εμπειρίες, πιστεύω ότι θα πρέπει να είμαστε πιο ευαίσθητοι και να βοηθήσουμε τους συμπατριώτες μας όσο μπορούμε.
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ότι εδώ δεν έρχονται όσοι ευθύνονται για την κρίση. Αυτοί, είτε δεν χρειάζεται να φύγουν είτε, αν αποφασίσουν να φύγουν, θα πάνε σε χώρες της Ευρώπης κυρίως που έχουν ακίνητα και καταθέσεις στις τράπεζες.
ΕΔΩ έρχονται όσοι και πριν από την κρίση τα έβγαζαν δύσκολα πέρα και παιδιά (κυρίως) πρώην συμπαροίκων που είχαν πριν πολλά χρόνια επιστρέψει για να ζήσουν στην πατρίδα.
ΟΙ άνθρωποι αυτοί (δικοί μας, ουσιαστικά, άνθρωποι), θέλουν, εκτός από συμβουλές και καθοδήγηση, να βρουν μια δουλειά ή κάπου να στεγαστούν και ψυχολογική στήριξη.
ΘΕΛΟΥΝ, πάνω από όλα, ανθρώπους να μιλήσουν, να ρωτήσουν και να πουν τον πόνο τους. Η ανθρώπινη επαφή με δικούς τους ανθρώπους είναι που τους λείπει περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο.
ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που καταλαβαίνουν τη γλώσσα τους, την κουλτούρα τους και τον ψυχισμό τους.
ΓΙΑ συμπατριώτες τους ψάχνουν, που θα τους ακούσουν σαν δικούς τους ανθρώπους και θα τους πουν δυο κουβέντες παρηγοριάς, που θα τους βοηθήσουν να αρχίσουν να ελπίζουν και πάλι ότι είναι κοντά το τέλος της μαύρης νύχτας που ζουν εδώ και τρία χρόνια.
ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να δημιουργηθεί στην Κοινότητα, την Πρόνοια, ή κάπου αλλού, τέλος πάντων, ένα γραφείο υποδοχής με δύο-τρεις υπάλληλους (για όσο καιρό χρειαστεί) όπου να μπορούν να καταφεύγουν οι νεοφερμένοι.
ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ έμπειροι υπάλληλοι που θα καταπιαστούν με τα προβλήματά τους και θα προσπαθούν να βρίσκουν λύση και να τους βοηθούν να ορθοποδήσουν.
ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ, μάλιστα, νεοφερμένοι έχουν και άμεσα προβλήματα επιβίωσης. Χρειάζονται λίγα χρήματα, φαγητό και στέγη πριν εξαθλιωθούν εντελώς και φτάσουν στην απόλυτη απελπισία.
ΓΙΑ να γίνουν όλα αυτά όμως και να τους βοηθήσουμε αποτελεσματικά, χρειάζονται και χρήματα, πέρα από τις απαραίτητες πρωτοβουλίες.
ΚΑΙ δεκάδες Οργανώσεις της παροικίας μας έχουν χρήματα. Πολλά χρήματα που κάθονται αναξιοποίητα σε τραπεζικούς λογαριασμούς.
ΜΙΛΑΜΕ για δεκάδες εκατομμύρια δολάρια δικά μας που θα κληρονομήσουν μια μέρα νοσοκομεία και άλλοι φιλανθρωπικοί οργανισμοί.
ΚΑΙ αίθουσες υπάρχουν που μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως τόποι που να μπορούν οι νεοφερμένοι να χρησιμοποιήσουν για να συναντιούνται, αν αυτό το κρίνουν σκόπιμο.
ΕΛΠΙΖΩ η σημερινή μας έκκληση να ξεπεράσει τους «κουφούς» αξιωματούχους των φορέων μας και να φτάσει ώς τα απλά μέλη των τελευταίων, που με τη σειρά τους να τους πιέσουν να κάνουν, επιτέλους, κάτι για την πρακτική βοήθεια των νεοφερμένων.
ΚΑΤΙ τέτοιες στιγμές, που υπάρχει ανάγκη οργανωμένης κινητοποίησης, δείχνει και την πραγματική (οργανωτική) γύμνια της παροικίας μας, που ήλθε και αυτή στην επιφάνεια, όπως έφερε στην επιφάνεια και τη γύμνια του ελληνικού κράτους η κρίση.
ΑΝ και έχουμε σε αυτή τη χώρα 60 χρόνια μαζικής παρουσίας ως παροικία, παραμένουμε ανοργάνωτοι και χωρίς αντιπροσωπευτική ηγεσία που θα μιλά και θα δρα όταν χρειάζεται εξ ονόματος όλων.
ΤΕΛΙΚΑ, μόνο για παρελάσεις, πανηγύρια, εθνικές εορτές, σουβλάκια, δεξιώσεις, χειροκροτήματα και φωτογραφίες (με επισήμους) είμαστε.
ΝΑ γιατί μόνιμα μας πιάνουν με τα «παντελόνια κάτω» τα διάφορα θέματα που παρουσιάζονται και χρειάζεται σοβαρή και οργανωμένη αντιμετώπιση, όπως, για παράδειγμα, η διδαχή της γλώσσας μας στα πανεπιστήμια, οι νεοφερμένοι και πολλά άλλα.
ΣΥΓΝΩΜΗ αν σας πίκρανα, αλλά τι να κάμουμε; Η αλήθεια είναι συνήθως σκληρή και ενίοτε με γεύση πικρή. Γεια χαρά.
