ΤΕ-ΛΕΙ-Ω-ΣΕ! Δεν υπάρχει σωτηρία σε τούτη την (ηλεκτρονική) παλιοκοινωνία.
ΟΣΕΣ αντιστάσεις και αν έχεις, όσα (προφυλακτικά) μέτρα και αν επιστρατεύσεις, από την… ειδησεογραφία, την οικονομία, την ανθρώπινη βλακεία, τις αγορές και τη σκουπιδομανία δεν μπορείς να δραπετεύσεις.
ΚΑΝΕΙΣ πλέον (και να θέλει) δεν μπορεί να αποφύγει την… επικαιρότητα της καθημερινότητας.
ΑΠΟ δύσκολο, μέχρι ακατόρθωτο, είναι πια να ξεχαστείς, να χαλαρώσεις και από την περιέργεια του περίγυρού σου να γλυτώσεις.
ΑΚΟΜΑ και να το επιδιώξεις δεν μπορείς να αδειάσεις το μυαλό σου. Να αποτοξινωθείς και να νηστέψεις από τα «συμβάντα», που είναι πλέον περισσότερα από τα αστέρια του ουρανού.
ΟΛΟ και κάτι θα «συμβεί», όλο και κάποιος θα βρεθεί, να αποφασίσει ότι πρέπει να στο πει, για να το… ξέρεις!
ΚΑΙ έτσι και του πεις ότι, «δεν με ενδιαφέρει», θα σε κοιτάξει με το ίδιο δέος, που κοιτάζουν τη φωτιά τα άγρια θηρία.
ΑΚΟΜΑ και αν αποφασίσεις να «χαθείς» το facebook, δεν πρόκειται να στο… επιτρέψει!
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Ούτε ένα εικοσιτετράωρο δεν κατάφερε να «χαθεί» πριν τρεις βδομάδες ο συμπάροικος, Στηβ Άγι, και τον καταδίωξε (όπως το λαγό τα κυνηγόσκυλα) η μισή Μελβούρνη, μέσω του facebook
ΤΑ μάτια των ανθρώπων δεν είναι πια μόνο όργανα πλοήγησής τους, αλλά συγχρόνως… κάμερες και οθόνες!
ΕΓΙΝΑΝ ξαφνικά και «εργαλεία» αναπαραγωγής της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.
ΜΕ τα δικά σου μάτια μπορούν πια εκατομμύρια άνθρωποι να δουν την ίδια χαζομάρα που χάζευες και εσύ. Και να την βρουν μάλιστα και… ενδιαφέρουσα!
ΔΕΝ υπάρχει σας λέω σωτηρία. Ανυπεράσπιστος παραμένεις ακόμα και μέσα στο ίδιο σου το σπίτι.
ΑΠΟ παντού μπάζει το πράγμα. Το κακό (μέσω πληροφορίας, είδησης ή διαφήμισης) περνά και από τις χαραμάδες και όχι μόνο από την τηλεόραση.
ΥΠΟΠΤΑ όλα τα ηλεκτρονικά, μπάτσοι τα κινητά, και σκατά πολλά από τα τηλεφωνήματα τα… φιλικά!
ΣΕ μια κοινωνία εθισμένη πια από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που έχουν αναγάγει την ασημαντότητα σε σημαίνον και το να πεις «κάτι πρώτος» σε προτεραιότητα, δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανένα να μοιραστείς ένα μυστικό σου.
ΚΑΙ αυτό που με εξοργίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι ότι από καιρό σε καιρό διαπιστώνω πως συμμετάσχω και εγώ σε όλα αυτά που μισώ.
ΝΑΙ, έχω, έως ένα βαθμό, γίνει εχθρός του ίδιου μου του εαυτού. Τρομάζω στη σκέψη, αλλά αν δεν κάνω κάτι (σύντομα) προς τα εκεί πάω.
ΜΕ φρίκη σας λέω διαπιστώνω, ότι αντί να αδειάζω το μυαλό μου, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να κάνει ακριβώς το αντίθετο: να το φορτώνει με περισσότερες πληροφορίες και (υποτιθέμενες) γνώσεις.
ΘΥΜΑΜΑΙ, ότι υπήρξε κάποτε καιρός, που αισθανόμουν μια εσωτερική ευφορία και πρωτόγονη ελευθερία όταν βρισκόμουν μόνος σε κάποιο αεροδρόμιο.
ΜΕ χαλάρωνε το γεγονός ότι ήμουν έτοιμος να ταξιδέψω σε μια ξένη και άγνωστη χώρα που κανείς δεν με ήξερε και κανέναν δεν γνώριζα.
ΜΕ καταλάμβανε μια απέραντη γαλήνη στη σκέψη ότι κανείς δεν θα γνωρίζει (σε λίγο) πού θα είμαι για να επικοινωνήσει μαζί μου.
Η επικοινωνία με την οικογένειά μου, τους φίλους μου και τους γνωστούς μου εξαρτιόνταν απόλυτα από εμένα και κανέναν άλλο.
ΤΑ ίδια συναισθήματα είχα όταν ταξίδευα μόνος και στην έρημο. Και να ήθελα να επικοινωνήσω με κάποιον ήταν αδύνατον. Ήμουν (απόλυτα) μόνος και (εντελώς) ελεύθερος!
ΗΤΑΝ, βέβαια, η εποχή που δεν υπήρχαν κινητά και η έρημος δεν είχε αξιοποιηθεί τουριστικά.
ΗΤΑΝ έρημος με όλη τη σημασία της λέξης και λιγοστούς ανθρώπους. Τώρα…
…ΤΩΡΑ, όλα είναι διαφορετικά. Λειτουργούν παντού τα κινητά και οι κάμερες έχουν πλημμυρίσει το ντουνιά.
ΑΚΟΜΑ και στην έρημο μπορεί να σε φωτογραφίσει κάποιος (από τους πολλούς περίεργους τουρίστες) και να βάλει τη φάτσα σου σε 10 λεπτά στο facebook, επειδή του φάνηκες «κάπως», για να την μοιραστεί με τους φίλους του.
ΚΑΙ επειδή ο κάθε φίλος του στο facebook έχει τους δικούς του φίλους (με τους οποίους και μοιράζεται τη ζωή του) δεν αποκλείεται, μεταξύ αυτών, να υπάρχει και ένας δικός σου φίλος, μιας και η περιέργεια (και το φαίνεσθε!) τελειωμό δεν έχουν.
ΤΩΡΑ θα μου πείτε, ότι τη στιγμή που δημοσιεύω πολλά από τα ταξίδια μου, τι με νοιάζει, αν με φωτογραφίσει κάποιος και βάλει τη φωτογραφία στο facebook;
ΚΑΤ’ αρχήν, να σας πω ότι με ενοχλεί η βλακώδη και κουτσομπολίστικη περιέργεια που είναι πολύ διαδεδομένη μεταξύ του ανθρώπινου είδους.
ΜΕ ενοχλούν οι άνθρωποι που συνεχώς ρωτούν να μάθουν, χωρίς να τους πέφτει λόγος, «ποιος είναι αυτός;» και να ακούσουν «τι είπε ο άλλος».
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, όταν κάτι με αφορά (όπως ένα ταξίδι) θέλω να επιλέγω εγώ αν πρέπει ή όχι να μαθευτεί.
ΑΣΕ που ο αναγνώστης θα πρέπει να αγοράσει την εφημερίδα και παράλληλα έχει και την επιλογή να το διαβάσει ή να το αγνοήσει.
ΑΠ’ ΟΣΑ έγραψα μέχρι στιγμής θα καταλάβατε φαντάζομαι ότι άρχισα να γράφω σήμερα το κείμενο «φτιαγμένος».
ΔΕΝ σας κρύβω ότι «τα έχω πάρει στο κρανίο «τελευταία με πολλά και διάφορα και, κυρίως, με την ανθρώπινη βλακεία που είναι πιο απρόβλεπτοι και από τον μετεωρίτη των Ουραλίων.
ΜΟΥ χάλασαν τη διάθεση πρωί-πρωί οι διαφημίσεις που είδα στην τηλεόραση (χωρίς να θέλω) την ώρα που περίμενα να δω τον ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ της Άρσεναλ και της Μπάγερν.
ΚΑΤΑΙΓΙΣΜΟΣ διαφημίσεων, σας λέω, να μας πείσουν να κάνουμε ασφάλεια για την… κηδεία μας.
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑΙ οι άνθρωποι, ρε παιδί μου, να μην αφήσουμε χρέη στους κληρονόμους μας.
ΑΚΙΝΗΤΑ, χρήματα, σπίτια και αυτοκίνητα μπορούμε να αφήσουμε στα παιδιά μας. Χρέη όμως (για την κηδεία μας!) όχι.
ΔΕΝ με ενοχλεί μόνο το γεγονός ότι ασφάλειες και τράπεζες προσπαθούν να κερδίσουν χρήματα και από το θάνατό μας, αλλά ότι δημιουργούν στους απόγονους (και κληρονόμους μας) και τη σχετική κουλτούρα, για την οποία και θα είναι ανάθεμα στη μνήμη μας έτσι και δεν έχουμε φροντίσει να τακτοποιήσουμε (όσο ζούμε) τα έξοδα της κηδείας μας.
ΤΑ πάντα σήμερα (και όταν λέω τα πάντα εννοώ τα πάντα!) μας μαθαίνουν σιγά-σιγά να τα μετράμε οικονομικά. Από το θάνατο μέχρι τις καταστροφές και από τα καιρικά φαινόμενα μέχρι τις μαζικές χαρές.
ΛΙΓΕΣ ώρες μετά την πτώση του μετεωρίτη στη Ρωσία στο διαδίκτυο άρχισαν να βγάζουν σε πλειστηριασμό τα κομματάκια που (λένε) ότι μάζεψαν.
ΤΗΝ ακριβώς επόμενη μέρα μια εταιρία, με το βαρύγδουπο όνομα Deep Space Industries, ανακοίνωσε ότι ένας άλλος (πολύ μεγαλύτερος) μετεωρίτης που πέρασε σε απόσταση 28.000 χιλιομέτρων από τη γη, άξιζε 195 δισεκατομμύρια δολάρια, έτσι και τον «αιχμαλωτίζαμε» και καταφέρναμε να αξιοποιήσουμε τα μεταλλεύματα από τα οποία περιέχει!
ΕΙΜΑΙ πια σίγουρος ότι αν ο πιο πάνω μετεωρίτης βάρους 130.000 τόνων έπεφτε στη γη και αφάνιζε το 98% των ανθρώπων, οι μισοί από αυτούς που θα απέμεναν θα προσπαθούσαν να πουλήσουν στους άλλους μισούς κομμάτια του!
ΣΤΗ συνέχεια θα έκαναν ένα οικονομικό απολογισμό των καταστροφών που προκάλεσε και παράλληλα ένα οικονομικό πλάνο για τις νέες ευκαιρίες που θα υπάρξουν… Γεια χαρά.
