Ο χρόνος του τελειώνει. Ο ίδιος το γνωρίζει. Απλά δεν θέλει να το παραδεχτεί. Ίσως γι’ αυτό ευθύνεται η γαλλική υπερηφάνεια του Αρσέν Βενγκέρ. Ίσως ο προπονητικός του εγωισμός, ο οποίος δεν μπορεί να ανεχτεί μία ακόμη χρονιά (η 8η συνεχόμενη) δίχως έναν τίτλο.
Η εικόνα του στον πάγκο έχει διαφοροποιηθεί. Πέρσι ήταν διαρκώς εκνευρισμένος, ενώ φέτος συνεχώς απογοητευμένος. Μία, τρόπον τινά, μορφή μελαγχολίας. Περασμένων μεγαλείων ή αδυναμίας δημιουργίας νέων; Μπορεί και τα δύο. Ο διαφαινόμενος αποκλεισμός της Άρσεναλ (και) από το Τσάμπιονς Λιγκ, σημαίνει πως ακόμη μία χρονιά θα μείνει «στεγνή» από τίτλους. Και τα αστεία περί της άδειας τροπαιοθήκης, η οποία θέλει ξεσκόνισμα, θα πληθαίνουν.
Ο Βενγκέρ αισθάνεται πίεση εδώ και μερικά χρόνια. Ο κόσμος εξακολουθεί να μιλάει για την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του, αλλά μάλλον το κάνει περισσότερο από συνήθεια και όχι από ενθουσιασμό. Μόλις το παιχνίδι με την Μπάγερν ολοκληρώθηκε, ο Αλσατός ξέχασε ακόμη και τους τρόπους του. Η τυπική χειραψία με τον αντίπαλο προπονητή, Γιούπ Χάινκες δεν έγινε καν. Πήγε στα αποδυτήρια, όπου έμεινε για 25 λεπτά μόνος, κάνοντας πολλές σκέψεις.
ΟΙ ΑΠΟΔΟΣΕΙΣ
Οι στοιχηματικές εταιρείες επιμένουν πως τα παιχνίδια του στον πάγκο της Άρσεναλ είναι ελάχιστα. Ίσως γι’ αυτό η William Hill οργάνωσε μία μικρή… φάρσα. Εμποτισμένη από μπόλικο βρετανικό χιούμορ. Επιστράτευσε έναν σωσία του, του φόρεσε ένα μπουφάν της ομάδας και τον φωτογράφησε έξω από ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας! Στα χέρια του κρατούσε και μία έκδοση της αγγλικής εφημερίδας «Daily Mail», η οποία είχε τον τίτλο: «Δίχως δουλειά»! Όλα αυτά για να διαφημιστούν οι μειωμένες, κατά 50%, αποδόσεις για το ενδεχόμενο απόλυσής του.
Οι εταιρείες δεν έμειναν μόνο σε αυτό. Προεξοφλούν και τον διάδοχό του. Αν… μαντέψατε τον Ζοσέ Μουρίνιο, τότε μπορείτε να «εξαργυρώσετε» τα κέρδη σας. Το κίνημα μοιάζει περισσότερο με «σταυροφορία». Να φύγει ο Βενγκέρ και να έρθει ο Μουρίνιο. Ακόμη και αν στα δημοσιογραφικά κείμενα, τονίζεται πως το προφίλ του Πορτογάλου δεν ταιριάζει με εκείνο της Άρσεναλ. Ίσως είναι ο καιρός για κάτι πιο επιθετικό. Περισσότερο αλαζονικό. Με τον «Μου» να έχει ένα εχέγγυο: τουλάχιστον έναν τίτλο κάθε χρόνο από το 2005 και έπειτα. Χρονολογία, πλέον, ιστορική για τους Λονδρέζους, αφού τότε κατέκτησαν το τελευταίο… ασημικό τους. Εκείνο το Κύπελλο Αγγλίας, όταν ακόμη οι τελικοί παίζονταν στο «Μιλένιουμ» του Κάρντιφ.
ΟΙ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ
Η μανία του κόσμου για την αποπομπή του, εκφέρεται με κάθε τρόπο. Με φωνές, με πανό, με αυτοκόλλητα. Όλα στο ίδιο… μοτίβο: ΦΥΓΕ! Όχι απαραίτητα όλοι. Υπάρχουν και αυτοί που επιμένουν. Σε δύο δημοσκοπήσεις που έγιναν στο Διαδίκτυο, άπαντες συμφώνησαν πως… διαφωνούν. Σε αυτήν της «Daily Mirror», το 54% θέλει να αποχωρήσει. Σε εκείνη της «Sun», με δείγμα 10.000 ψήφων, το 46% απαιτεί να αποχωρήσει. Ισορροπία απόλυτη.
Όπως και να έχει, στο πλευρό των διαφωνούντων φιλάθλων βρίσκονται και άλλοι, με διαφορετική ιδιότητα. Τελευταίος προστέθηκε στη μεγάλη λίστα ο Πολ Μέρσον, θρύλος της ομάδας. Η γνώμη του μετράει… διπλά. Ύστερα από τον αποκλεισμό και από το φετινό Κύπελλο, από την Μπλάκμπερν, ο Μέρσον εξήγησε πως η επιλογή της 11άδας από τον Βενγκέρ (σ.σ.: άφησε εκτός αποστολής πολλούς βασικούς) ήταν προσβλητική προς τον κόσμο. Κάποιοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι ασχολούνται χρόνια με το ρεπορτάζ της Άρσεναλ, αμφισβητούν ακόμη και τις αρχηγικές του ικανότητες! Αλλά και τη διαχείριση των κρίσεων. Με τα τελευταία χρόνια να είναι αρκετές στην ομάδα του Λονδίνου.
Υπάρχει και ένα ακόμη ανησυχητικό στοιχείο. Από το ξεκίνημα της σεζόν στην Αγγλία έχουν αποχωρήσει το 40% των προπονητών. Επίδοση-ρεκόρ την τελευταία πενταετία, για τους συνήθως φειδωλούς, σε αυτά τα ζητήματα, Άγγλους.
ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ 16 ΧΡΟΝΙΑ ΣΧΕΣΗΣ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΓΙΝΕ… ΓΚΡΙΝΙΑ
Αν κάποιος θελήσει να μιλήσει για την… κατάρα του «Εμιρεϊτς» δεν θα έχει άδικο. Βλέπετε, η Άρσεναλ μπορεί να έχει δικό της γήπεδο. Να διαθέτει -και να τον επιδεικνύει με καμάρι- έναν απίστευτο οικονομικό ισολογισμό. Όμως στον τομέα που πραγματικά ενδιαφέρονται οι φίλαθλοι, είναι χαμένη. Και ο Βενγκέρ τα πιστώνεται όλα αυτά. Τα καλά και τα άσχημα. Σε μία σχέση 16 ετών, γιατί τόσα συμπληρώνει στην Άρσεναλ, είναι δεδομένο πως κάποια στιγμή οι δύο πλευρές θα… παραγνωριστούν. Θα βαρεθούν η μία την άλλην. Δεν διαφέρουν σε τίποτα από ένα παντρεμένο, για τα ίδια χρόνια, ζευγάρι.
Η τελευταία «αναλαμπή» της σχέσης τους ήταν εκείνος ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ, το 2006, στο Παρίσι. Πλέον, μοιάζει με έναν «Μόμπι Ντικ», που κυνηγάει ο Αλσατός. Τη μυθική «φάλαινα», την οποία δεν μπορεί να πιάσει. Και αυτό μάλλον θα αποτελέσει και την καταστροφή του.
Στην πιο πρόσφατη συνέντευξη Τύπου, ο Βενγκέρ υποστήριξε πως «ζούμε στη δημοκρατία των ειδικών». Προσπαθώντας να αποκρούσει όλες τις «επιθέσεις» που δέχεται από κάθε λογής «ειδικό».
Δεν έχουν όλοι τους άδικο. Ειδικά όσοι υποστηρίζουν πως η περσινή 4η θέση, δεν έπρεπε να παρομοιαστεί από τον 63χρονο προπονητή με την κατάκτηση ενός τίτλου.
Εκτός από τον Ζοσέ Μουρίνιο, μία ντουζίνα προπονητών, άνεργων και μη, είναι υποψήφιοι για να γίνουν Βενγκέρ στη θέση του… Βενγκέρ. Ο Ντέιβιντ Μόγες της Έβερτον είναι η επόμενη λύση. Ακολουθεί ο Κάρλο Αντσελότι, της Παρί Σεν Ζερμέν και ο Μίκαελ Λάουντρουπ της Σουόνσι.
