ΕΡΩΤΗΣΗ: τι γίνεται με τη βασανισμένη (σερνόμενη) και ταλαιπωρημένη ιστορία της φορολόγησης των αποδήμων που έχουν περιουσίες στην Ελλάδα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: κανείς (μα κανείς!) προς στιγμή τουλάχιστον δεν ξέρει!
ΚΑΙ το «προς στιγμήν κανείς δεν ξέρει», είναι η μισή αλήθεια…
Η άλλη μισή είναι ότι, κανείς ποτέ δεν πρόκειται να μάθει τι ακριβώς θα γίνει…
ΚΑΙ αυτό, γιατί ποτέ (μα ποτέ!) τίποτα σε αυτή τη χώρα (τη γλυκιά μας πατρίδα) δεν τελειώνει…
ΤΑ πάντα σέρνονται, αναβάλλονται και επανέρχονται ξανά και ξανά, μέχρι να ξεχαστούν έως ότου κάποιος να τα (ξανα)θυμηθεί και τα επαναφέρει.
ΝΟΜΟΙ ψηφίζονται για να… ξεχαστούν, πριν στεγνώσει στο χαρτί το μελάνι.
ΚΑΙ αν δεν «ξεχαστούν» καταργούνται για να τους θυμηθούμε και πάλι όταν είναι να ψηφίσουμε καινούργιους που ποτέ δεν… θα εφαρμοστούν.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: το τέλειο μπέρδεμα!
ΜΙΑ παρδαλή κουρελού οι θεσμοί και ένα κουβάρι γεμάτο κόμπους οι νόμοι και οι κανονισμοί.
Η κουλτούρα της προχειρότητας και η αποθέωση της αρπαχτής!
ΟΛΑ της στιγμής. Στο γόνατο αποφασισμένα και στο διηνεκές μισοτελειωμένα.
ΜΙΑ θολή κατάσταση διαπερνά τα πάντα: από την πολιτεία και την κοινωνία, μέχρι την κάθε δημόσια και ιδιωτική πρωτοβουλία.
ΕΝΑ τοπίο στην ομίχλη. Μια κινούμενη άμμος ολόκληρη η χώρα…
ΤΑ πάντα παραμένουν απροσδιόριστα, μισοτελειωμένα, ομιχλώδη και ρευστά…
ΤΙΠΟΤΑ δεν γίνεται στο τώρα. Όλα μεταπείθονται στο μετά…
ΣΗΜΑΣΙΑ δεν έχει ο νόμος, αλλά η ερμηνεία του. Ο καθένας μπορεί να τον ερμηνεύσει και τον προσαρμόσει στα μέτρα του, ανάλογα με τις ανάγκες τος και τα συμφέροντά του.
ΚΑΙ το «καλό» παράδειγμα το δίνει η ίδια η Πολιτεία, που κάνει τους νόμους «λάστιχο» και τους εφαρμόζει κατά περίπτωση…
ΚΑΙ αυτό βέβαια όταν χρειαστεί, γιατί συνήθως δεν χρειάζεται…
ΣΙΓΑ μην εφαρμόσουν τους νόμους οι νομοθέτες τους…
ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής δικοί τους είναι…
ΑΥΤΟΙ τους έκαναν, που σημαίνει ότι οι ίδιοι μπορούν και να τους… ξεκάνουν ό,τι θέλουν…
ΕΤΣΙ φτάσαμε, εδώ που φτάσαμε, με αποτέλεσμα κανείς να μη γνωρίζει πού ακριβώς έχουμε φτάσει, και που, από εδώ (που υποτίθεται ότι έχουμε… φτάσει) σκοπεύουμε να πάμε.
ΣΥΝΕΠΩΣ, όταν η ίδια η χώρα (η γλυκιά μας πατρίδα δηλαδή) ταλαιπωρεί και βασανίζει, πρώτα τον ίδιο της τον εαυτό της και τους (εκεί) πολίτες της, δεν νομίζετε φίλοι αναγνώστες ότι είναι (ακραία) υπερβολή να αναμένουμε εμείς, τα ξενιτεμένα (και ξεχασμένα) παιδιά της, διαφορετική μεταχείριση;
ΣΥΓΝΩΜΗ, αλλά πείτε μου έναν λόγο (σοβαρό) γιατί να συμπεριφερθεί σε εμάς διαφορετικά;
ΤΗ στιγμή μάλιστα, που κόπτεται ότι μας αγαπά (και δεν μας ξεχνά!) είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίζει και εμάς όπως και τα άλλα της παιδιά. Τους εκεί αδελφούς μας.
ΑΛΛΑ και να θέλει να κάνει διαφορετικά και να μας μεταχειριστεί διακριτικά, δεν μπορεί.
ΩΣ εκ τούτου δεν θέλω να ακούω φωνές και διαμαρτυρίες, γιατί τζάμπα εκνευριζόμαστε και οργιζόμαστε.
ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, τι μας ζητάει; Δυο-τρία πιστοποιητικά, άλλα τόσα δικαιολογητικά και λίγα ακόμα (σφραγισμένα) διευκρινιστικά… χαρτιά!
ΔΕΝ μπορώ να καταλάβω γιατί αγανακτούμε, όταν μια ολάκερη ζωή λέμε ότι προσπαθούμε να διατηρήσουμε, την κουλτούρα, τα ήθη και τα έθιμά μας.
ΑΝ η εξαντλητική γραφειοκρατική ταλαιπωρία (όπως η παραδοσιακή φτώχεια και το τσάμικο) δεν είναι μέρος της κουλτούρας μας, τότε δεν ξέρω (πια) τι σημαίνει ελληνικός… πολιτισμός.
ΤΙ θέλετε δηλαδή; Να τα ισοπεδώσουμε όλα για χάρη του εκσυγχρονισμού, της παγκοσμιοποίησης και της ανταγωνιστικότητας;
ΑΝ είναι κάτι που μας συνδέει με το παρελθόν μας, πέρα από τη γλώσσα, την ορθοδοξία και την αρχαιοελληνική καταγωγή μας, είναι τα ποτισμένα με ιδρώτα (από τα τρεξίματα) πιστοποιητικά και κάθε είδους χαρτιά, που μας υποχρέωνε το Έθνος (από ενδιαφέρον!) να προσκομίζουμε για να μαθαίνει τι κάνουμε και πως περνάμε.
ΑΝ και προσωπικά δεν με ενδιαφέρουν τα φορολογικά, μιας και τίποτα δεν κληρονόμησα (πέρα από το (μισό) πατρικό μου σπίτι στο χωριό) παρακολουθώ από ενδιαφέρον τα διαδραματιζόμενα τον τελευταίο καιρό.
ΤΟ νέο σήριαλ άρχισε πριν τα Χριστούγεννα, όταν ένα υγρό πρωινό του Δεκέμβρη, πληροφορηθήκαμε (τυχαία) ότι μέχρι το τέλος του ίδιου… μήνα θα πρέπει να προσκομίσουμε διάφορα χαρτιά που να αποδεικνύουν τη… φορολογική μας κατοικία!
ΜΕΧΡΙ να καταλάβουμε τι συμβαίνει (και να βάλουμε τις φωνές!) οι αρμόδιοι αντιλήφτηκαν ότι το χρονικό διάστημα που μας έδωσαν ήταν μικρό και έδωσαν παράταση μέχρι το τέλος του Μάρτη…
ΕΜΕΙΣ συνεχίσαμε να φωνάζουμε και να τραβάμε τα μαλλιά μας, ζητώντας τα δικά μας, μέχρι που άρχισαν να στέλνονται επιστολές διαμαρτυρίας σε πρωθυπουργούς και υπουργούς και να λάβει χώρα η δημόσια συγκέντρωση στο οίκημα των Μεσσηνίων.
ΕΚΕΙ έγινε αυτό που γίνεται συνήθως, στις περισσότερες παροικιακές συγκεντρώσεις και κατ’ επέκταση στην ελληνική επικράτεια και όπου ζουν και αναπνέουν ελληνικές ψυχές: το έλα να δεις!
Ο καθένας έλεγε τα δικά του, αναζητώντας τρόπους να προστατεύσει την περιουσία του και τα λεφτά του…
ΚΑΙ αν αυτό που (διαχρονικά) λέγεται, ότι δηλαδή εμείς οι απόδημοι είμαστε πιο Έλληνες και από τους διαμένοντες στην πατρίδα αδελφούς μας, τότε δικαιολογημένα ψάχνουμε (απελπισμένα) να βρούμε τρόπους να φοροδιαφύγουμε.
ΚΑΙ αυτό δεν το κάνουμε γιατί εμφορούμαστε, όπως οι απανταχού Έλληνες, από ιδιοτελεί (και αφορολόγητα) συμφέροντα, αλλά (κυρίως) να διαψεύσουμε τις βεβαιότητες του Ρούζβελτ.
ΟΠΩΣ είναι γνωστό ο μακαρίτης πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ισχυριζόταν ότι από δύο βεβαιότητες δεν μπορεί κανείς να διαφύγει: από το θάνατο και την Εφορία!
ΕΜΕΙΣ οι Έλληνες από την Εφορία έχουμε ξεφύγει, ενώ οι περήφανοι κάτοικοι της Ικαρίας, προσπαθούν να καταρρίψουν και τη δεύτερη ρουζβελτική βεβαιότητα!
ΚΑΙ για το πόσο «ελληνική» ήταν η δημόσια παροικιακή συγκέντρωση φάνηκε και από την εκπληκτική σε αυθεντική ελληνικότητα δήλωση της προξένου μας Ελένης Λιανίδου πού είπε μεταξύ άλλων:
«ΠΡΟΣ το παρόν δεν θα στείλετε κανένα χαρτί μέχρι νεοτέρας. Αν σας ρωτήσουν γιατί, θα τους πείτε γιατί έτσι μας είπε η πρόξενος»!
Η πιο πάνω ξεκάθαρη, τεκμηριωμένη και στους νόμους του Έθνους θεμελιωμένη, δήλωση της προξένου μας, συνέτισε τους αρμόδιους του υπουργείου Οικονομικών της πατρίδας και πριν αλέκτωρ λαλήσει, έδωσαν μια νέα παράταση μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου!
ΑΥΤΟ σημαίνει ότι μέχρι το Σεπτέμβριο μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι (και να παραθερίσουμε στην πατρίδα) και αν μέχρι τότε δεν ξεχαστεί το θέμα μας μπορούμε να ξαναβάλουμε τις φωνές και να στείλουμε αν χρειαστεί την κυρία Λιανίδου στην Ελλάδα να «καθαρίσει» για λογαριασμό μας!
ΟΠΩΣ προείπαμε μήνα με το μήνα πορεύεται εδώ 192 χρόνια το (αθάνατο) Ελληνικό Έθνος, δεν θα βολευτούμε εμείς οι (θνητοί) απόδημοι.
ΑΣΕ που μέχρι να ψηφιστεί, να εφαρμοστεί και αστυνομευτεί το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που εξεργάζεται η Ελληνική Βουλή εδώ και κάτι δεκαετίες, εμείς θα έχουμε αποδημήσει και οι κληρονόμοι μας, που θα φέρουν και το φορολογικό μας DNA, θα βρουν νέους τρόπους να διαψεύσουν τον Ρούσβελτ και να διατηρήσουν την παράδοση.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι πολύ καλά κάνει ο ελληνικός λαός που αντιστέκεται στην φορολογία, γιατί έτσι και αλλιώς, τα χρήματα που θα δώσει θα καταλήξουν στις τσέπες των τοκογλύφων δανειστών μας.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στην καπιταλιστική εκμετάλλευση είναι η φοροδιαφυγή. Ένας διαρκής (και επιβεβλημένος) αγώνας για την πιο δίκαια ανακατανομή των εισοδημάτων.
ΕΓΩ θεωρώ καθήκον μου και κάνω φιλότιμες προσπάθειες καθ’ όλη τη διάρκεια της εργάσιμης ζωής μου να ελαχιστοποιήσω τους φόρους που πρέπει να πληρώσω.
ΑΥΤΑ για σήμερα και μην ξεχάσετε να βάλετε και καμιά φωνή (μέχρι την τελική απαλλαγή) και στον υφυπουργό Τσιάρα, αν τον συναντήσετε σε καμιά εκδήλωση. Γεια χαρά.
