Ο τίτλος του σημερινού άρθρου αποτελεί παραλλαγή του πρώτου στίχου τραγουδιού του Γιώργου Νταλάρα: «Η Σμύρνη μάνα καίγεται, καίγεται και το βιος μας».
Εμπρηστές στην περίπτωση της Σμύρνης το 1922 ήταν τα τουρκικά στρατεύματα, με ηγέτη τον Μουσταφά Κεμάλ.

Στην παραπάνω παραλλαγή του πρώτου στίχου του τραγουδιού εμπρηστές είναι τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, με ηγέτιδα την Άντζελα Μέρκελ, Καγκελάριο της Γερμανίας. Γιατί είναι πλέον πασιφανές πως η Γερμανία, στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, λειτουργεί ως οδοστρωτήρας, που ισοπεδώνει κάθε εμπόδιο στην πορεία για την κυριαρχία στην Ευρωζώνη, και κατ’ επέκταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Μετά από δύο καταστρεπτικούς Παγκόσμιους Πολέμους κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, η σημερινή Γερμανία έχει συνειδητοποιήσει πως η ικανοποίηση του συνδρόμου κυριαρχίας, που την κατατρύχει για αιώνες, δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με τα όπλα στον 21ο αιώνα. Εξάλλου, στον πυρηνικό αιώνα που διάγουμε, η Γερμανία δεν αποτελεί μεγάλη στρατιωτική δύναμη. Τον ρόλο αυτό τον διεκδικούν οι ΗΠΑ και η Κίνα.

Άρα, η Γερμανία κατέληξε στο συμπέρασμα πως πρέπει να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες της με άλλα μέσα, αναίμακτα, και στον άμεσο γεωπολιτικό της χώρο, που είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, και στην προκείμενη περίπτωση η Ευρωζώνη. Τρένο η Ευρωζώνη, με μηχανή την Γερμανία, και βαγόνια τα υπόλοιπα 16 κράτη-μέλη.

Και να μην ξεχνάμε πως στην Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, το τελικό επεισόδιο της οποίας ήταν το κάψιμο της Σμύρνης, συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό και χώρες-μέλη της σημερινής Ευρωζώνης, καθώς και η Σοβιετική Ένωση, με την οικονομική βοήθεια ου πρόσφεραν στον Μουσταφά Κεμάλ.

Με άλλα λόγια, η ιστορία επαναλαμβάνεται μετά από 91 χρόνια. Επιπλέον, θα δούμε πώς ένα δημοτικό τραγούδι, καθώς και στροφές από το ποίημα του Διονύσιου Σολωμού «Ύμνος εις την Ελευθερίαν», που αναφέρονται στην Επανάσταση του 1821, επανέρχονται στην επικαιρότητα.
Το εν λόγω δημοτικό τραγούδι έχει ως ακολούθως:

Ακόμα τούτη την άνοιξη
ραγιάδες, ραγιάδες,
τούτο το καλοκαίρι,
όσο να ’ρθει ο Μόσκοβος,
ραγιάδες, ραγιάδες
να φέρει το σεφέρι.

Σύμφωνα με το παραπάνω δημοτικό τραγούδι, ο ελληνικός λαός, πριν από την Επανάσταση του 1821, είχε εναποθέσει τις ελπίδες του για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού στην ομόδοξη Ρωσία, στην οποία αναφέρεται ως «Μόσκοβος», από την πρωτεύουσά της Μόσχα.

Όμως το «σεφέρι», με άλλα λόγια το στράτευμα, για να απελευθερώσει τον ελληνικό λαό, δεν ξεκίνησε ποτέ από τη Ρωσία.
Έτσι και στην περίπτωση της Κύπρου, κοντά δύο αιώνες μετά, ένα άλλο κομμάτι του Ελληνισμού, που απειλείται με οικονομική καταστροφή, έστρεψε απελπισμένα τη ματιά του στην ευημερούσα σήμερα Ρωσία, για «χείρα βοηθείας».

Για δεύτερη φορά, η «ομόδοξη» Ρωσία έδειξε πως η καρδιά της είναι εξίσου ψυχρή με τη Σιβηρία. Ο Μιχάλης Σαρρής, Υπουργός Οικονομικών της Κύπρου, γύρισε με άδεια τα χέρια από το ταξίδι στη Μόσχα, παρά το γεγονός ότι στην Κύπρο υπάρχει μια μεγάλη κοινότητα Ρώσων, και στις τράπεζες της Κύπρου οι καταθέσεις των Ρώσων ανέρχονται σε δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ.

Επαληθεύονται και οι στροφές 9-12 από το ποίημα «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» του εθνικού μας ποιητή, Διονύσιου Σολωμού, ο οποίος έβλεπε την Ελευθερία να πηγαίνει στην Ευρώπη για να ζητήσει βοήθεια για την ταλαίπωρη Ελλάδα.
Οι παρακάτω στροφές ισχύουν εξίσου και για την Κύπρο, κάτω από τις σημερινές συνθήκες:

Με τα ρούχα αιματωμένα
ξέρω ότι έβγαινες κρυφά,
να γυρεύεις εις τα ξένα
άλλα χέρια δυνατά.

Μοναχή το δρόμο επήρες,
εξανάλθες μοναχή·
δεν είν’ εύκολες οι θύρες,
εάν η χρεία τες κουρταλεί.

Άλλος σου έκλαψε εις τα στήθια,
αλλ’ ανάσαση καμιά·
άλλος σου έταξε βοήθεια
και σε γέλασε φρικτά!

Άλλοι, ωιμέ! στη συφορά σου
οπού εχαίροντο πολύ,
σύρε νά ’βρεις τα παιδιά σου,
σύρε, ελέγαν οι σκληροί.

Ο ΛΥΚΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΠΟΥΜΠΟΥΛΑ ΧΑΙΡΕΤΑΙ

Ένα από τα ατού που χρησιμοποίησε ο κ. Μιχάλης Σαρρής στη Μόσχα για την εξασφάλιση δανείου από τη Ρωσία, για να αποφευχθεί το «κούρεμα» στις καταθέσεις των κυπριακών τραπεζών, ήταν η πιστοποιημένη ύπαρξη φυσικού αερίου στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της Κύπρου.
Σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ υπολογίζεται η ύπαρξη των κοιτασμάτων φυσικού αερίου στη Ανατολική Μεσόγειο, μέρος των οποίων βρίσκεται στην ΑΟΖ της Κύπρου.
Δεδομένου ότι η Ρωσία προμηθεύει την Ευρώπη με φυσικό αέριο, και διαθέτει την τεχνογνωσία, αλλά και τα κεφάλαια, για την εξόρυξη φυσικού αερίου, η Κυβέρνηση της Κύπρου είχε κάθε λόγο να ευελπιστεί πως θα έδειχνε ενδιαφέρον για την παραχώρηση δικαιωμάτων στην ρωσική εταιρία Gazprom για εξόρυξη φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της Κύπρου. Είναι αντιληπτή, ως εκ τούτου, η απογοήτευση της κυπριακής ηγεσίας για την άρνηση της Ρωσίας για συνεργασία στον τομέα αυτό.
Κοντά στην απογοήτευση έρχεται τώρα να προστεθεί και η πρόκληση της Τουρκίας, η οποία στην περίπτωση αυτή έρχεται να επαληθεύσει την λαϊκή ρήση «Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται».

Ο Ρώσος Πρωθυπουργός Ντμίτρι Μεντβέντεφ εξέφρασε τις επιφυλάξεις του για ρωσικές επενδύσεις στην κυπριακή ΑΟΖ, ενόψει των τουρκικών αμφισβητήσεων ως προς την κυριότητα των αποθεμάτων φυσικού αερίου.
Πράγματι, η Τουρκία έσπευσε να δηλώσει πως δεν πρόκειται να επιτρέψει στην κυβέρνηση της Κύπρου να προβεί σε πρωτοβουλίες για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου γιατί, όπως ισχυρίζεται, ο φυσικός πλούτος στην κυπριακή ΑΟΖ ανήκει τόσο στους Ελληνοκύπριους, όσο και στους Τουρκοκύπριους.
Για να ενισχύσει τη στάση της, η Τουρκία επιδιώκει την εξομάλυνση των διπλωματικών σχέσεων με το Ισραήλ, για να κερδίσει και τη δική του παρέμβαση στο θέμα του φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο.

Στην παρούσα συγκυρία, είναι άγνωστο ποιες θα είναι οι εξελίξεις στην νέα κυπριακή τραγωδία. Ένα είναι πάντως βέβαιο: στη σκηνή δεν υπάρχει ο «από μηχανής θεός». Η επινόηση αυτή των αρχαίων Ελλήνων για την αίσια κατάληξη ενός τραγικού συμβάντος έχει στις ημέρες μας αντικατασταθεί από υπερεθνικά μορφώματα του τύπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, ύστατος σκοπός των οποίων είναι η υπερίσχυση των συμφερόντων των ισχυρών εις βάρος των αδυνάτων εταίρων.
Στις σύγχρονες διακρατικές αλυσίδες οι κρίκοι δεν είναι ισομεγέθεις, ούτε και ισοδύναμοι. Κατά τη γνώμη μου εδώ βρίσκεται η δύναμη των «αδύναμων» κρατών-μελών, και ας ακούγεται αυτό ως οξύμωρο σχήμα. Γιατί σε περιστάσεις έντασης, και έλλειψης κατανόησης των ιδιαιτεροτήτων τους εκ μέρους των ισχυρών κρατών-κρίκων, τα αδύναμα κράτη-μέλη είναι σε θέση να προκαλέσουν τη διάσπαση της αλυσίδας στα «εξ ων συνετέθη».

Η Ευρωζώνη δεν απέχει πολύ από ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ευτυχώς, θα έλεγα, γιατί μόνο έτσι μπορεί να συνετισθεί η αλαζονική Γερμανία, η οποία οφείλει την οικονομική της ισχύ στα αδύναμα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, που απορροφούν τα βιομηχανικά της προϊόντα.

Γιατί η Γερμανία σίγουρα γνωρίζει πως, από την Άπω Ανατολή, η Κίνα καραδοκεί για τη διάλυση της Ευρωζώνης, που θα ανοίξει την Κερκόπορτα* της Ευρώπης, και θα καταστήσει δυνατή την οικονομική της κατάκτηση. Ήδη έχει ανοίξει βάση στην Ελλάδα για το σκοπό αυτό…

Σημείωση
*Κερκόπορτα. Η πύλη στο τείχος της Κωνσταντινούπολης, την οποία οι Τούρκοι βρήκαν αφύλακτη, και κατέλαβαν την Πόλη τον Μάιο του 1453.