Ευρύ, αναγκαστικό ανασχηματισμό έκανε η πρωθυπουργός, Τζούλια Γκίλαρντ, μετά την παραίτηση τριών στελεχών της κυβέρνησης, των Chris Bowen, Martin Ferguson και Kim Carr και τoν αποκεφαλισμό του «εξωμότη» Simon Crean.
Οι παραιτήσεις των τριών υπουργών ήταν η άμεση παρενέργεια της αποτυχημένης προσπάθειας των υποστηρικτών του πρώην πρωθυπουργού, Kevin Rudd, να «λύσουν» το ζημιογόνο πρόβλημα της ηγεσίας του Εργατικού Κόμματος και της πρωθυπουργίας, με μία δεύτερη αναμέτρηση του κ. Rudd με την διάδοχό του.
Ο αποκεφαλισμός του Simon Crean ήταν «η πληρωμή» του για την «αψυχολόγητη» απόφασή του, κατά τους υποστηρικτές της πρωθυπουργού, να ανακινήσει το θέμα της ηγεσίας.
Την περασμένη Πέμπτη και μετά την απόφαση της κυβέρνησης να αποσύρει από τη βουλή τα τέσσερα από τα έξι επίμαχα νομοσχέδιά της για τα ΜΜΕ, ο κ. Crean ανακοίνωσε την προσχώρησή του στην παράταξη Rudd προσφερόμενος, μάλιστα, να αναλάβει την αντιπροεδρία της κυβέρνησης -για λόγους ισορροπίας- αν ο Rudd ξανακέρδιζε την πρωθυπουργία.
Το εγχείρημα απέτυχε. Ο Kevin Rudd αρνήθηκε να διεκδικήσει την πρωθυπουργία –λόγω έλλειψης αριθμών– και ο Simon Crean παροπλίστηκε αυτομάτως από την επανεκλεγείσα, χωρίς αντίπαλο Julia Gillard.
Οι παραιτήσεις υπουργών και η αποπομπή του Simon Crean, απογύμνωσαν περισσότερο την κυβέρνηση, που ενωρίτερα είχαν χάσει άλλα, αξιόλογα στελέχη με πολύχρονη κοινοβουλευτική και υπουργική πείρα.
Μετά την ιστορική νίκη του 2007 έχουν παραιτηθεί οι: John Faulkner υπουργός, αρχηγός του Εργατικού Κόμματος στη γερουσία και από τους «σοφούς» του κόμματος, Robert McClelland (υπουργός Δικαιοσύνης), Justine Elliott (υφυπουργός Εμπορίου), Alan Griffin (υπουργός Αποστράτων και Στρατολογίας), Joel Fitzgibbon (κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος), Chris Evans (αρχηγός του Εργατικού Κόμματος στη γερουσία), Nicola Roxon (υπουργός Δικαιοσύνης), Chris Bowen (υπουργός Μετανάστευσης), Martin Ferguson (υπουργός Ενέργειας και Φυσικών Πόρων), Kim Carr (υπουργός ανθρωπιστικών Υπηρεσιών).
Αξιοσημείωτο, επίσης, είναι το γεγονός, ότι 13 υπουργοί της νέας κυβέρνησης Gillard υπουργοποιήθηκαν πρώτη φορά από τον Kevin Rudd καθώς και ότι επτά από τους δεκατρείς εκλέχτηκαν πρώτη φορά το 2007, ανάμεσά τους οι «αιχμές» της κυβέρνησης Greg Combet, Bill Shorten, Mark Dreyfus,David Brudbury και Mark Butler.
Η πρωθυπουργός δεν αντικατέστησε τον Simon Crean, «διαμέρισε» τα υπουργεία του σε παλιά και νέα στελέχη της κυβέρνησης μειώνοντας σε 20 τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου της, από 21 που ήταν πριν τον ανασχηματισμό. Παρά ταύτα, το υπουργικό συμβούλιο έχει συνολικά, μεγαλύτερη υπουργική πείρα (84 έτη) από 63,5 χρόνια πού έχουν τα μέλη της σκιώδους κυβέρνησης του Tony Abbott.
Η Βικτωρία πρέπει να αισθάνεται «αδικημένη» από τις επιλογές της πρωθυπουργού, διότι μείωσαν σε 7 τους υπουργούς από τη Βικτωρία ενώ αύξησαν σε 10 τους υπουργούς από τη Νέα Νότια Ουαλία. Η αριθμητική υπεροχή της ΝΝΟ αποδίδεται στη συνειδητή προσπάθεια των επιτελικών του Εργατικού Κόμματος να εξευμενίσουν τους ψηφοφόρους του Δυτικού Σίδνεϊ, ιδιαίτερα, που μετακινούνται προς τη συντηρητική παράταξη και τους Πράσινους.
Το σχήμα της νέας κυβέρνησης Gillard, που κατά τους ισχυρισμούς της πρωθυπουργού θα μας οδηγήσει στις εθνικές εκλογές της 14ης Σεπτεμβρίου, είναι το ακόλουθο:
Julia Gillard: πρωθυπουργός
Wayne Swan: Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και θησαυροφύλακας
Anthony Albanese: Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, υπουργός Υποδομών και Συγκοινωνιών, Περιφερειακής Ανάπτυξης και Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Ο «αρνητής» της πρωθυπουργού -στήριξε επανειλημμένα τον Κέβιν Ραντ για τη πρωθυπουργία ης χώρας– παρέμεινε κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Εργατικού Κόμματος και αναβαθμίστηκε ως υπουργός αναλαμβάνοντας τα χαρτοφυλάκια Περιφερειακής Ανάπτυξης και Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Προμετωπίδα της κυβέρνησης στη βουλή ο κ. Albanese διασώθηκε και τούτη τη φορά χάρις στη μαχητικότητα, την επάρκεια και την καλή απόδοσή του στα υπουργεία που κατείχε πριν τον ανασχηματισμό.
Ο ίδιος δηλώνει, ότι «το έργο του πιστοποιεί την αφοσίωσή του στην πρωθυπουργό και την κυβέρνηση». Η πρωθυπουργός αποφεύγει να τον προκαλέσει, διότι η αριστερή παράταξη της οποίας ηγείται ελέγχει ποσοστό των ψήφων στο Δυτικό Σίδνεϊ, περιοχή εξαιρετικά σημαντική για το παραπαίον Εργατικό Κόμμα.
Greg Combet: Από τα «αστέρια» του Εργατικού Κόμματος και φημολογούμενος πιθανός αρχηγός του παρέμεινε στο υπουργείο Κλιματικής Αλλαγής, Βιομηχανίας και Ευρεσιτεχνίας.
Bill Shorten: Ο «πιστός» υποστηρικτής της πρωθυπουργού και πιθανός διάδοχός της παρέμεινε στο υπουργείο Εργασιακών Σχέσεων, Οικονομικών Υπηρεσιών και Εφάπαξ.
Craig Emerson: Υπουργός Εμπορίου και ανταγωνισμού, Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, Επαγγελματικής Ειδίκευσης, Επιστημών και Έρευνας και Σύμβουλος της Πρωθυπουργού για την Ασιατική Ανάπτυξη του Αιώνα.
Ο στενός φίλος και ένθερμος υποστηρικτής της πρωθυπουργού παραμένει στο υπουργείο Εμπορίου με πρόσθετες αρμοδιότητες που, κατά την πρωθυπουργό, εγγυώνται θετικά αποτελέσματα στους τομείς που η Αυστραλία έχει διαγνωσμένες ελλείψεις.
Bob Carr: Υπουργός Εξωτερικών
Η προσωπική επιλογή της πρωθυπουργού, πρώην πρωθυπουργός της Νότιας Ουαλίας, παραμένει επικεφαλής της αυστραλιανής διπλωματίας. Το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της «The Age» (19/03/13), που συμπεριλάμβανε τον Bob Carr στους υποστηρικτές του Kevin Rudd δεν επηρέασε τη σχέση του με την πρωθυπουργό. Προφανώς η πρωθυπουργός αποδέχθηκε τις διαβεβαιώσεις τους, ότι το δημοσίευμα ήταν «φαντασίωση» του δημοσιογράφου που το υπέγραφε.
Gary Gray: Υπουργός Ενέργειας και Φυσικών Πόρων, Τουρισμού και Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων.
Ο 54χρονος πρώην Γραμματέας του Εργατικού Κόμματος Αυστραλίας αντικαθιστά τον παραιτηθέντα, απόλυτα επιτυχημένο Martin Ferguson. Kατά γενική εκτίμηση η επιλογή του κ. Gray είναι εξαιρετικά ωφέλιμη για την κυβέρνηση λόγω της πολύχρονης εργασίας του στην Woodside Petroleum.
Εκτιμάται, ότι ο Gray είναι το μοναδικό στέλεχος του Εργατικού Κόμματος με δυνατότητες να αποκαταστήσει τις διαταραγμένες σχέσεις της κυβέρνησης Γκίλαρντ με τους βαρόνους της εξορυκτικής βιομηχανίας Αυστραλίας.
Mark Dreyfus: Υπουργός Δικαιοσύνης.
Ο επιτυχημένος νομικός τοποθετήθηκε στο υπουργείο Δικαιοσύνης
Πριν δύο μήνες, περίπου, μετά τη δημοσιοποίηση της απόφασης της Nicola Roxon να αποσυρθεί από την πολιτική.
Ο Μελβουρνιώτης υπουργός (εκλέγεται στην έδρα Isaacs της Βικτωρίας) επιβαρύνθηκε με τα υπουργεία Εσωτερικών, Δημόσια Διοίκησης και Δεοντολογίας. Θεωρητικά η συμμετοχή του κ. Dreyfus στο υπουργικό συμβούλιο μετριάζει την απώλεια τριών υπουργών από τη Βικτωρία (Simon Crean, Marti Ferguson και Kim Carr
Jenny Macklin: Υπουργός Οικογενειακών Υποθέσεων, Κοινωνικών Υπηρεσιών, Υποθέσεων Ιθαγενών και Αναδόμησης Υπηρεσιών σε Αναπήρους.
Stephen Conroy: Υπουργός Τηλεπικοινωνιών και Ψηφιακής Οικονομίας.
Από τους ηγέτες της δεξιάς της Βικτωρίας ο κ. Conroy διατήρησε το χαρτοφυλάκιό του παρά το διασυρμό της κυβέρνησης με την παταγώδης του κυβερνητικού σχεδίου αναδιάρθρωσης και ελέγχου των ΜΜΕ.
Tanya Plibersek: Υπουργός Υγείας
Tony Burke: Υπουργός Περιβάλλοντος, Υδάτινων Πόρων, Πληθυσμού και Κοινοτήτων και Τεχνών.
Brendan O’Connor: Υπουργός Μετανάστευσης και Ιθαγένειας
Mark Butler: Υπουργός Τρίτης Ηλικίας, Ψυχικής Υγείας, Οικισμού
Peter Garrett: Υπουργός Παιδείας
Stephen Smith: Yπουργός Άμυνας
Penny Wong: Υπουργός Οικονομικών και Αποδέσμευσης
Joe Ludwig: Υπουργός Γεωργίας, Αλιείας και Δασών
Kate Ellis: Υπουργός Προσχολικής Εκπαίδευσης και Φροντίδας και Εργασιακής Συμμετοχής
David Bradbury: Βοηθός Θησαυροφύλακας
Warren Snowdon: Υπουργός Αποστράτων και Υγείας ΙΘαγενών
Kate Lundy: Υπουργός Πολυπολιτισμού και Αθλητισμού
Julie Collins: Κοινοτικών Υπηρεσιών, Απασχόλησης Ιθαγενών και Οικονομικής Ανάπτυξης
Mike Kelly: Υπουργός Αμυντικών Προμηθειών
Don Farrell: Υπουργός Επιστημών και Έρευνας
Sharon Bird: Υπουργός Ανώτατης Παιδείας και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης
Jan McLucas: Υπουργός Ανθρωπιστικών Υπηρεσιών
Catherine King: Υπουργός Περιφερειακών Υπηρεσιών, και Οδικής Ασφάλειας
Η πρωθυπουργός δηλώνει, ότι «η νέα κυβέρνηση είναι ενωμένη, με στόχους για το μέλλον της χώρας και του λαού».
Η κ. Gillard δηλώνει «εξ ίσου δυσαρεστημένη με το λαό από τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας» και διαβεβαιώνει ότι « το θέμα της αρχηγίας έληξε οριστικά».
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιμένει, ότι « ο εμφύλιος στο Εργατικό Κόμμα θα συνεχίσει» και συστήνει στους Εργατικούς να «αντλήσουν έμπνευση από τις κυβερνήσεις Χοκ και Κίτινγκ».
