O Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Tony Abbott, στέκεται στο απυρόβλητο περιμένοντας να πέσει η ώριμη, κατά τις δημοσκοπήσεις, πίτα της εξουσίας για να τη φάει. Και γιατί, όχι; Η πίτα είναι γευστικότερη και απολαυστικότερη, όταν την ετοιμάζουν άλλοι. Στην προκείμενη περίπτωση το παραπαίον Εργατικό Κόμμα.
Οι επιτελικοί του Συνασπισμού συναποφάσισαν, ότι οι συνεχείς εμφανίσεις του εναλλακτικού πρωθυπουργού είναι εξαιρετικά επικίνδυνες, εξ αιτίας της γνωστής συνήθειας του κ. Abbott «να βάζει το πόδι του στο στόμα του», δηλαδή να κάνει γκάφες.
Λίγες εμφανίσεις του Tony Abbott και επιλεκτικές, είναι ο κεντρικός άξονας της προεκλογικής στρατηγικής της συντηρητικής παράταξης. Τα υπόλοιπα θα τα κάνουν η κ. Gillard και οι συνεργάτες της. Την ίδια στρατηγική θα εφάρμοζαν, είμαι βέβαιος, και οι Εργατικοί αν ο Συνασπισμός παράπαιε και οι εμφανίσεις της πρωθυπουργού κρίνονταν επικίνδυνες για την πορεία του κυβερνώντος κόμματος προς τις εκλογές.
Αρχηγός υπό επιτήρηση ο Tony Abbott, διότι αν αφεθεί ελεύθερος είναι ικανός να τα τινάξει όλα στον αέρα. Το ερώτημα που προκύπτει είναι, αν οι ψηφοφόροι συμφωνούν με αυτήν τη μεθόδευση. Αν οι ψηφοφόροι θα στέρξουν να ψηφίσουν έναν αρχηγό ανίκανο να ελέγξει τον εαυτό του. Η απάντηση θα βγει από την κάλπη το βράδυ της 14ης Σεπτεμβρίου.
Προσωπικά, διαφωνώ με αυτή τη μεθόδευση. Διαφωνώ και απαιτώ από τους διεκδικητές της εξουσίας να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, να με ενημερώνουν για τα προγράμματα και τις πολιτικές τους. Να μου δίνουν τη δυνατότητα να τους κρίνω ως άτομα και ως πολιτικούς, ιδιαίτερα όταν έχουν έλλειμμα αξιοπιστίας, όπως οι κ. Gillard και Abbott.
Αν, όπως προβλέπουν οι δημοσκοπήσεις, ο κ. Abbott θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της χώρας θέλω να πειστώ, ότι θα είναι ικανός να κυβερνήσεις χωρίς επιτροπεία, χωρίς ποδηγέτηση από κομματικούς εγκεφάλους και αυλικούς.
Μέχρι σήμερα οι δημόσιες εμφανίσεις του κ. Abott είναι εμφανίσεις-αντιδράσεις σε λάθη της κυβέρνησης και ενδοκυβερνητικές συγκρούσεις. Δεν άκουσα καμία εξαγγελία για την οικονομία, την παιδεία, τις κοινωνικές ασφαλίσεις, τον τρόπο κάλυψης του παθητικού του κράτους από την ακύρωση του φόρου ρύπανσης του περιβάλλοντος και του φόρου υπερκερδών των μεγιστάνων της εξορυκτικής βιομηχανίας. Ακούω συνεχώς μισόλογα από στελέχη της αντιπολίτευσης και του Λίμπεραλ Πάρτι, που έχουν επιστρατευθεί για να μας συγχύζουν με ασάφειες ή να ασκούν κριτική στην κυβέρνηση και το Εργατικό Κόμμα.
Γι’ αυτό θεωρώ, ότι η προβλεπόμενη «σφαγή» του Εργατικού Κόμματος, που προοιωνίζουν οι δημοσκοπήσεις, δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Γι’ αυτό θεωρώ, ότι ο συσχετισμός των δυνάμεων θα αλλάξει μέχρι τις εκλογές, αν το Εργατικό Κόμμα αρχίσει να προβάλει συστηματικά «τις επιτυχίες του», πάψει να τρώει τις σάρκες του και επικεντρώσει στην αξιωματική αντιπολίτευση. Γι’ αυτό θεωρώ επικίνδυνη, εκλογικά, τη συστηματική προφύλαξη του αρχηγού της αντιπολίτευσης από τον εαυτό του.
Ο θυμός των ψηφοφόρων εξορκίζεται με παροχές από το κυβερνών κόμμα. Ως κυβέρνηση το Εργατικό Κόμμα έχει να επιδείξει «επιτυχίες», που ευνοούν την παραδοσιακή βάση του και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα.
Αν ο προϋπολογισμός για το νέο οικονομικό έτος, που θα κατατεθεί το Μάιο, περιλαμβάνει μέτρα που θα ενισχύουν περισσότερο τους μη έχοντες ψηφοφόρους και εγγυάται τη σταθερή αναπτυξιακή πορεία της εθνικής οικονομίας θα αναγκάσει τους παλινδρομούντες ψηφοφόρους να αναθεωρήσουν τη θέση τους.
Παράλληλα, αν ο προϋπολογισμός δώσει απαντήσεις στα καυτά ερωτήματα για τον τρόπο χρηματοδότησης της Ασφάλειας για αναπήρους (National Disability Insurance Scheme) το σχέδιο Gonski για την εθνική παιδεία και άλλες, βασικές εξαγγελίες της κυβέρνησης ίσως αντιστραφεί το αντι-κυβερνητικό ρεύμα.
Τέλος, αν το Εργατικό Κόμμα επικεντρώσει στις αντιλαϊκές πολιτικές του Συνασπισμού, όπως έκανε ο Paul Keating το 1993 με το Fightback και κέρδισε τις «Χαμένες» εκλογές, θα αυξήσει τις πιθανότητες παραμονής του στην εξουσία.
