ΤΑ ατελείωτα (και ερημικά) Highway της Βόρειας Αυστραλίας αποτελούν την πιο σταθερή αξία των ταξιδιωτικών μου αναμνήσεων.
ΣΕ αυτά «ωρίμασα» ταξιδιωτικά και, σε αυτά επιστρέφω κάθε φορά, όπως οι «αμαρτωλοί» στα (απαγορευμένα) πάθη τους.
ΕΧΟΥΝ μια καταλυτική έλξη πάνω μου, παρόμοια με αυτή που έχει το ποτό στους αλκοολικούς.
ΚΑΙ στην περίπτωση των αλκοολικών, όπως και στη δική μου, η μέθη είναι το ζητούμενο και μόνο αυτή.
ΔΙΑΦΟΡΑ μεταξύ τους δεν υπάρχει, και όσοι μεθούν είτε από αλκοόλ, είτε από έρωτα, είτε από τα πάθη που τους δημιουργούν οι εμμονές τους, μπορούν να σας διαβεβαιώσουν.
ΕΜΕΝΑ με μεθά η ευδαιμονική διάθεση που μου δημιουργούν οι ατελείωτες (και ανεξάντλητες) ευθείες των αυστραλιανών Highway που μοιάζουν σαν τεντωμένη κλωστή που τέμνει κάθετα την απεραντοσύνη των οριζόντων.
ΜΟΥ προκαλεί μια (αστέρευτη) εσωτερική ευφορία η μοναξιά της ερήμου και με γοητεύει η σιωπή της, που παρόμοια μόνο σε βιβλιοθήκες μπορείς να αισθανθείς.
ΜΕ δυο κουβέντες, το ζητούμενο (των ταξιδιών αυτών) είναι να δραπετεύσεις από το κουραστικό και επαναλαμβανόμενο πάρε-δώσε της καθημερινότητας,- να ξεχαστείς και να μείνεις, για λίγο έστω, (μόνος) με τον εαυτό σου.
ΤΟΝ «Ξένο» αυτό (και χαμένο στον πολύβουο κόσμο) που σπάνια συναντάς και ακόμα σπανιότερα μαζί του (αληθινά) μιλάς.
ΑΝ παράλληλα, καταφέρεις να αδειάσεις (εντελώς) και το μυαλό σου, τότε το κέρδος είναι διπλό.
ΚΑΤΙ τέτοιο όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο και αυτό το ξέρουν καλά όσοι έχουν τολμήσει να το επιχειρήσουν.
ΤΑ ταξίδια στους ερημικούς αυτούς δρόμους (και τόπους) δεν προσφέρονται για χαλάρωση, ξεκούραση και αναψυχή, αλλά, για αυτοσυγκέντρωση, περισυλλογή και πνευματική… δίαιτα.
ΜΙΑ προσπάθεια κατάδυσης στον εσωτερικό σου κόσμο και επιστροφής στα αυστηρώς ουσιώδη, στα θεμέλια της ύπαρξής σου…
ΓΙΑ ανάκληση του παρελθόντος προσφέρονται και για απολογισμό των πεπραγμένων.
ΕΥΚΑΙΡΙΑ «να κάνεις ταμείο» με καθαρό μυαλό και αυτό έκανα επιστρέφοντας (μόνος) από το Broome στη Μελβούρνη.
ΠΑΝΩ από πέντε χιλιάδες χιλιόμετρα μοναξιάς είχα μπροστά μου το Σάββατο το πρωί που ξεκίνησα…
ΕΞΙ ολόκληρα εικοσιτετράωρα παρέα (μόνο) με τον εαυτό μου. Πέρασαν έξι χρόνια από τότε που τον «ανάκρινα» τελευταία φορά…
ΕΜΕΙΝΕ όμως στη μέση της ερήμου του Nullarbor η «ανάκριση» εκείνη. Ο βρεγμένος δρόμος με «πρόδωσε» μετατρέποντας τη μοτοσυκλέτα σε… παλιοσίδερα και στέλνοντας εμένα (αεροπορικώς) στο νοσοκομείο του Calgoorlie.
ΤΟΤΕ, ήταν η πρώτη φορά που φτερνίστηκε ο χάρος τόσο δυνατά, δίπλα στο καντηλάκι της ζωής μου. Στάθηκα τυχερός που δεν το έσβησε…
ΑΝ και η πτώση εκείνη (με 140 χιλιόμετρα την ώρα) δεν μου άφησε κανένα κουσούρι στο σώμα, τραυμάτισε σοβαρά την αυτοπεποίθησή μου στα μακρινά ερημικά (και μοναχικά) ταξίδια.
ΚΛΟΝΙΣΕ ανεπανόρθωτα τις βεβαιότητες που έτρεφα ότι δεν πρόκειται να μου συμβεί τίποτα. Ότι είμαι αθάνατος…
ΗΤΑΝ η πρώτη φορά μετά το ατύχημα εκείνο, που ταξίδευα μόνος στην έρημο και είχα μπροστά μου να κάνω 5200 χιλιόμετρα.
ΜΕ το που ξεκολλούσε το μυαλό μου από το «τι θα γίνει αν μου συμβεί κάτι», κολλούσε στην τραγική εμπειρία που έζησε η Τζουλιάνα, η οποία και έφυγε, (όπως κι όπως) από το Broome για να παραβρεθεί στο νοσοκομείο που θα εγχειριζόταν η μάνα της και φτάνοντας στο αεροδρόμιο στην Αθήνα της είπαν ότι πέθανε ο… πατέρας της.
ΣΥΝΕΠΩΣ, τα πάντα μπορούσαν να συμβούν και ιδιαίτερα όσα δεν περιμένεις να συμβούν…
ΜΕ τέτοιες και άλλες παρόμοιες σκέψεις έκανα τα πρώτα 150 χιλιόμετρα χωρίς να συναντήσω άλλο αυτοκίνητο στο δρόμο.
Η μόνη παρέα που είχα ήταν τα πτώματα των ζώων στην άκρη του δρόμου, τα όρνια που τα ξεκοκάλιζαν και δεν εννοούσαν να ξεκολλήσουν από πάνω τους, ακόμα και όταν πλησίαζε το αυτοκίνητο και κάτι ξεχασμένες γελάδες που έβοσκαν αμέριμνες.
ΠΕΡΑΣΑΝ πάνω από δύο ώρες μέχρι να καταφέρω να απωθήσω τις σκοτεινές μεταφυσικές μου σκέψεις και να επαναφέρω τον ψυχισμό μου στο ρυθμό του ταξιδιού.
Η βαθιά και μπάσα φωνή του Barry White, το CD του οποίου είχε ξεχαστεί στο ραδιοκασετόφωνο του αυτοκινήτου με «σύνδεσε» με τις αξέχαστες στιγμές που περάσαμε με την Τζουλιάνα ανεβαίνοντας στο Broome και μου έφτιαξε τη διάθεση.
ΤΗΝ ίδια διαδρομή την είχα κάνει (πάλι μόνος) τελευταία φορά με το Kawasaki τον Απρίλη του 1998, οπότε ο δρόμος μου ήταν ως ένα βαθμό οικείος.
ΤΟ μόνο διαφορετικό, από τα ταξίδια του παρελθόντος στους ίδιους δρόμους, ήταν ότι αυτό το ταξίδι το έκανα με αυτοκίνητο, που σημαίνει ότι, είχα την πολυτέλεια να ακούω μουσική, να πίνω καφέδες, να καπνίζω και να απολαμβάνω τη δροσιά του κλιματιστικού.
ΤΟ γεγονός επίσης ότι στην επιστροφή ήμουν εντελώς μόνος και απαλλαγμένος από τις συνεχόμενες παρατηρήσεις της Τζουλιάνας, για τον τρόπο που οδηγώ, με έκανε να αισθανθώ πιο… ελεύθερος.
ΑΣΕ που από τις προηγούμενες μέρες είχα κάνει και «όνειρα» για το πώς θα οδηγώ, πού θα κοιμηθώ και πόσες μπύρες καθ’ οδόν θα πιω…
ΠΡΩΤΟΣ σταθμός η θρυλική pub του Fitzroy Crossing στα Kimberley’s. Στην μπυραρία αυτή «αποθήκευαν» πίνοντας όση μπύρα μπορούσαν από το 1875 μέχρι και το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι καουμπόηδες που οδηγούσαν τα μεγάλα κοπάδια των αγελάδων από τα Kimberleys στο Περθ. Μιλάμε για 2.000 χιλιόμετρα στην έρημο μέχρι να ξαναβρούν μπύρα!
ΣΕ ένα επίσης παλιό Roadhouse έμεινα το πρώτο βράδυ και ήπια δυο-τρία ποτήρια μπύρα με τρεις τέσσερις νταλικέρηδες και κάτι τύπους που εργάζονταν σε ένα ορυχείο της περιοχής.
ΤΗΝ επόμενη μέρα, ο ψυχισμός μου είχε βρει το δρόμο του, η διάθεσή μου, μού παρείχε τη δυνατότητα να κάνω «απερισκεψίες» και να το ρίξω στις υπερβολές.
ΚΑΤΑΡΓΗΣΑ εντελώς τα όρια ταχύτητας, που με αστυνομική αυστηρότητα μου είχε επιβάλει η Τζουλιάνα, και πήγαινα όσο πήγαινε (χωρίς να διαμαρτύρεται και δυστροπεί) το Suzuki.
ΕΤΣΙ τις δύο πρώτες μέρες έκανα πάνω από δύο χιλιάδες χιλιόμετρα για να κοιμηθώ όπως σχεδίαζα στην ιστορική μπυραρία του Daly Waters που βρίσκεται κοντά στη Mataranka, όπου στο τέλος του 19ου αιώνα η Jeannie Gunn έγραψε την πασίγνωστη αυτοβιογραφική νουβέλα, που έχει γίνει και η κινηματογραφική ταινία, «We of the Never Never».
ΕΦΤΑΣΕ αργά το απόγευμα, εν μέσω σφοδρών καταιγίδων. Το συγκεκριμένο pub μαζί με αυτό της Kulgera και του Barrow Creek είναι από τα καλύτερα σε ολόκληρη την Αυστραλία και τα κορυφαία, κατά τη γνώμη μου, στο Stuart Highway.
ΝΑ προσθέσω εδώ ότι, τα Roadhouses του Stuart δεν είναι απλά βενζινάδικα και μπυραρίες αλλά ουσιαστικά the art galleries of the Australian Outback!
Το κάθε ένα έχει ένα «θέμα» και είναι διακοσμημένο ανάλογα. Άλλα κάνουν συλλογές από υπογεγραμμένα χαρτονομίσματα των περαστικών κάθε εθνικότητας, άλλα έχουν συλλογές από καπέλα, γυναικεία εσώρουχα, πινακίδες αυτοκινήτων ή ό,τι άλλο μπορεί να περάσει από το μυαλό σας.
ΣΤΑ pub αυτά συμβιώνει αρμονικά το κτηνοτροφικό κιτς των ντόπιων κατοίκων και η λαϊκή τέχνη των νταλικέρηδων και των περαστικών.
ΚΑΠΟΠΙΑ στιγμή θα κάνω ένα ξεχωριστό κομμάτι (με τις φωτογραφίες που έχω συγκεντρώσει τα χρόνια που ταξιδεύω) με τα Roadhouses και τις pubs του Stuart Highway. Αυτά τα λίγα και θα τα ξαναπούμε.
Μπ. Στ.
Ένα στιγμιότυπο από το Roadhouse του Barrow Creek που τον Δεκέμβρη του 1999 είχα αφήσει με την Τζουλιάνα ένα χαρτονόμισμα των χιλίων δραχμών. Το ψάξαμε, αλλά πού να το βρούμε μέσα στη χαώδη αρμονία που επικρατεί στην μπυραρία αυτή του Οutback
