Ίσως το θυμάστε. Το είχα αναφέρει παλαιότερα πως ένα από τα… «ψώνια» μου, είναι να μαζεύω και να αρχειοθετώ άρθρα εφημερίδων που βρίσκω πως έχουν, κατά τη γνώμη μου, κάποιο ενδιαφέρον.
Ένα από αυτά τα δημοσιεύματα και μιλάμε για απόκομμα του 1957, έπεσε στα χέρια μου τις προάλλες και ομολογώ ότι ακόμη αναρωτιέμαι γιατί το είχα κόψει. Το απόκομμα αναφέρονταν στα… «Μέτρα ηθικής προστασίας των ανηλίκων» και στο νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης, της Ελλάδος, που όριζε ότι «δεν επιτρέπεται η είσοδος ανηλίκων κάτω των 18 ετών σε δημόσια κέντρα, λέσχες, εντευκτήρια αθλητικών σωματείων, εντός των οποίων διενεργούνται τυχερά παιχνίδια ….». Προέβλεπε μάλιστα το νομοσχέδιο και ποινή φυλακίσεως, τουλάχιστο τριών μηνών, σε όσους επέτρεπαν την είσοδο ανηλίκων στα κέντρα αυτού του είδους. Προηγουμένως ανάφερα πως αναρωτήθηκα γιατί είχα κόψει το απόκομμα, αφού ούτε είχα παντρευτεί το 57 και όσον αφορά για παιδιά και οικογένεια είχα μεσάνυχτα. Θα μου πείτε πως σήμερα, μαζί με τις εποχές, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Συμφωνώ, διαφωνώντας μια και πιστεύω πως τα μέτρα που λαμβάνονται, γενικώς, για την προστασία των νέων της «επικίνδυνης» ηλικίας είναι ανεπαρκή και χαλαρά.
Αφορμή για την παραπάνω αναφορά στο νομοσχέδιο του 57 μου έδωσε η συζήτηση που είχα, πρόσφατα, με φίλο που επέστρεψε στην Αυστραλία μετά από 10 χρόνια απουσίας και τα δύο του παιδιά βρίσκονται στην ηλικία που… απασχολεί τους γονείς.
Είπαμε και δεχτήκαμε πως οι καιροί έχουν αλλάξει και πως οι νέοι είναι πιο ώριμοι, γνωρίζουν τους κινδύνους, παρά το ότι οι κίνδυνοι, στην εποχή μας, είναι περισσότεροι. Ο φίλος μου μιλούσε για την κατάσταση στην Ελλάδα, που κατά τη γνώμη μου δεν διαφέρει πάρα πολύ από την εδώ επικρατούσα. Συμφωνήσαμε πως η κοινωνία μας πηγαίνει μπροστά και πως με κανένα τρόπο δεν επιτρέπεται και δεν μπορούμε να πείσουμε τους νέους μας να επιστρέψουν σε εκείνες που και εμείς ακόμη ονομάσαμε αναχρονιστικές εποχές. « Προσπαθώ να συγκρίνω τα πράγματα Κώστα. Στην πατρίδα μας, σήμερα, με την κρίση και με τα προβλήματα που έχουμε, λειτουργούν εκατοντάδες κέντρα όλων των κατηγοριών. Από μπαράκια και ντισκοτέκ μέχρι αίθουσες ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των θαμώνων στα κέντρα αυτά, είναι… ανήλικοι. Όχι απλώς λίγο κάτω 18 αλλά παιδιά μικρά, ανήλικα 13 ή 14 εκτεθειμένα σε χίλιους δύο κινδύνους. Το χειρότερο είναι πως ούτε η αστυνομία αλλά ούτε γονείς και κηδεμόνες είναι σε θέση να ελέγξουν την κατάσταση. Και στην Ελλάδα αλλά όπως υποθέτω και εδώ, οι γονείς, κυρίως τα Σαββατοκύριακα, ζουν σε ένα μαρτύριο. Τα παιδιά τους φεύγουν από το σπίτι και δεν ξέρουν ποία ώρα θα γυρίσουν. Στις τρεις, στις τέσσερις το πρωί θα δεις τον κανακάρη σου ή στις έξη; Ξέρω, έτσι είναι παντού. Σε όλη την Ευρώπη στην Αμερική, στην Ασία, σε ολόκληρο, όπως τον λένε, πολιτισμένο κόσμο τα ίδια ισχύουν και δεν μπορούμε να γυρίσουμε το ρολόι πίσω. Έτσι διασκεδάζουν οι νέοι σήμερα, στην πλειοψηφία τους, αυτές είναι οι ώρες που γυρίζουν οι νέοι από τη διασκέδαση τους.»
Διέκοψα τον φίλο για να συμπληρώσω και πιστεύω πως έχω δίκιο, πως κατανοώ την αγωνία των γονέων μια και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα, αλλά έχω τις αντιρρήσεις μου. Αναγκάζονται οι γονείς να συμβιβαστούν με μια κατάσταση παράλογη και περίπλοκη. Αν αντιδράσουν θα έλθουν σε ρήξη με τα παιδιά τους και τις περισσότερες φορές με αποτελέσματα, συνήθως χειρότερα και πολλές φορές αστάθμητα. Η Πολιτεία όμως τι κάνει; Αφήνει τα πάντα στην τύχη τους και εμφανίζεται κάπου-κάπου θεαματικά για να μας θυμίσει την ύπαρξή της και να … κλείσει την αυλαία κάποιου δράματος. Χωρίς κανένα έλεγχο αφήνουν παιδιά κάθε ηλικίας να μπαινοβγαίνουν παντού, να πίνουν οτιδήποτε και ξαφνικά εμφανίζονται, λίγο πριν την… τελευταία πράξη του δράματος για να τους δείξει αύριο η τηλεόραση, στο κεντρικό δελτίο, την ώρα που κάποιο παιδί κυλιέται στο δρόμο και κάποια κοπελιά την παίρνει το… φορείο. Κάτι πρέπει να γίνει και κάποια πράγματα πρέπει ν’ αλλάξουν. Νομίζω.
