ΟΙ άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται. Ο τόπος παραμένει ίδιος.
ΟΙ άνθρωποι διαμορφώνουν το χώρο, αλλά και αυτό προσωρινά…
Η φύση επανέρχεται και αποκαθιστά την τάξη, σβήνοντας σιγά-σιγά και τα τελευταία τους ίχνη.
ΠΟΥΘΕΝΑ αλλού η πιο πάνω εξελικτική φυσική πορεία δεν είναι τόσο ορατή όσο στο αυστραλιανό Outback.
ΑΝ και η πλήρη αποκατάσταση της τάξης είναι η μόνη βεβαιότητα…
ΑΓΝΩΣΤΟ (και αυτό προς το παρόν) παραμένει η χρονική στιγμή που θα επέλθει.
ΜΕ το μυαλό μου να φλερτάρει με κάτι τέτοιες σκέψεις (που μόνο τέτοιοι τόποι μπορούν να πυροδοτήσουν) ξεκίνησα πρωί-πρωί από το Roadhouse του Daly Waters για το Alice Springs.
ΜΕ παρέα τον Barry White, τη Nina Simone, το Μάνο Χατζηδάκη και την τρομπέτα του Miles Davis, είχα μπροστά μου, ολόκληρη τη μέρα και περισσότερα από 900 χιλιόμετρα.
Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος. Δεν είχε σημάνει ακόμα «προσκλητήριο» για να δώσουν τα σύννεφα το παρόν τους. Αυτό συνήθως γίνεται μετά το μεσημέρι στη βόρεια περιοχή της χώρας.
ΣΚΕΦΤΗΚΑ, μάλιστα, ότι ενδέχεται σήμερα να μην εμφανιστούν καθόλου, αφού είχαν δώσει και τα «ρέστα» τους, στο χθεσινοβραδινό θυμωμένο τους σόου.
ΑΠΟ τη Νέα Ορλεάνη των Ηνωμένων Πολιτειών (πριν 20 χρόνια) είχα να παρακολουθήσω παρόμοια φαντασμαγορική παράσταση της φύσης.
ΠΡΩΤΗ φόρα έβλεπα τέτοιο συνωστισμό και τέτοια αρμονική συνύπαρξη μεταξύ λευκών και κατάμαυρων σύννεφων.
ΤΑ πρώτα κάθε τόσο να φωτίζονται από τις επαναλαμβανόμενες ριπές των κεραυνών και τα δεύτερα να προσπαθούν να γίνουν ένα με τη γη στην προσπάθειά τους να μη την «τραυματίσουν» αδειάζοντας πάνω της το υγρό τους φορτίο.
ΤΙΣ πρώτες σταγόνες που ήταν μεγαλύτερες (και… βαρύτερες!) από τα κέρματα των 20 σεντς, ακολούθησαν τρεις-τέσσερις καταιγίδες με μικρά μεταξύ τους διαλλείματα.
ΤΟ θέαμα κράτησε πάνω από μισή ώρα, για να εμφανιστεί τελευταίος στην αυλαία ο μεγάλος πρωταγωνιστής του Γαλαξία μας και να κλέψει την παράσταση με ένα ηλιοβασίλεμα που μόνο το γιγάντιο αμφιθέατρο του Outback μπορεί να φιλοξενήσει.
Η διάθεσή μου εκείνο το πρωί ήταν καλή και οι ατελείωτες ευθείες του Stuart Highway συνεχώς τη βελτίωναν, παρά το γεγονός ότι το προηγούμενο βράδυ κοιμόμουν κατά διαστήματα.
ΑΙΤΙΑ της αγρύπνιας, το air-condition το οποίο υποτίθεται ότι ήταν τοποθετημένο στη μικρή καμπίνα για να διατηρεί, σε υποφερτά επίπεδα τη θερμοκρασία ώστε να καταφέρεις να κοιμηθείς.
ΑΝ και είμαι αρκετά ανθεκτικός στις καιρικές συνθήκες, η υψηλή θερμοκρασία και η υπερβολική υγρασία (που μας άφησε κληρονομιά η καταιγίδα) έκανε την παρουσία του (άκρως) απαραίτητη.
ΕΛΑ, όμως, που το συγκεκριμένο κλιματιστικό ήταν προπολεμικής τεχνολογίας και έκανε ένα δαιμονισμένο θόρυβο συνοδευόμενο και από κραδασμούς που έκαναν τα τζάμια και τις πόρτες της καμπίνας να τρέμουν.
ΑΔΥΝΑΤΟΝ να κοιμηθείς όσο λειτουργούσε, που σήμαινε ότι την ώρα που δούλευε έβγαινα απέξω και κάπνιζα κάνα-δυο τσιγάρα, μέχρι να κρυώσει και πάλι η «ντουλάπα».
ΑΥΤΟ έγινε τέσσερις πέντε φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας, οπότε και καταλαβαίνετε…
ΕΤΣΙ είναι όμως τα Roadhouses του Stuart Highway. Ακολουθούν και αυτά τον απαράβατο κανόνα που θέλει όλα τα «καλά» να έχουν και τα «κακά» τους.
ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ (όπως παντού) το ανάλογο τίμημα προκειμένου να απολαύσεις τέτοιες μοναδικές (και ανεπανάληπτες) παραστάσεις.
ΟΠΩΣ ανέφερα και την περασμένη βδομάδα, το γεγονός ότι ταξίδευα μόνος μου έδωσε τη δυνατότητα να το ρίξω στις «απερισκεψίες».
ΜΙΑ από αυτές ήταν να οδηγώ κατά διαστήματα, όταν το τοπίο, λόγω «γύμνιας», δεν εμπόδιζε το βλέμμα να φθάσει στο τέλος του ορίζοντα (που αρχίζει ο πλανήτης μας να… κατηφορίζει) μέσα από τη μικροσκοπική οθόνη μιας βιντεοκάμερας, που μετέτρεπε το μέγεθος των Road Trains σε μέγεθος… μύγας.
Ο λόγος για τον οποίο το έκανα, δεν ήταν γιατί βαρέθηκα τη ζωή μου, αλλά για να βλέπω το βίντεο όταν το μυαλό μου, «φυλακισμένο» στην ισοπεδωτική καθημερινότητα, να προσπαθεί να αποδράσει «φτερουγίζοντας» στους ανοιχτούς ορίζοντες της ερήμου.
ΣΤΙΣ απαιτήσεις και διαστάσεις της πραγματικότητας με επανέφερε ένας πρόχειρος ξύλινος σταυρός που είχε αναρτηθεί στην άκρη του δρόμου, εις μνήμη κάποιου, που ενδεχομένως κάποια «απερισκεψία» του στάθηκε αφορμή να ξεκινήσει από το συγκεκριμένο σημείο το τελευταίο του (και πιο μοναχικό) ταξίδι.
ΕΚΛΕΙΣΑ το βίντεο και ξανάβαλα το cd της Nina Simone. Ακούγοντας τα τραγούδια της έφτασα στο Tennant Creek. Τη φλογισμένη και «κολασμένη τρύπα» της ερήμου, όπως το χαρακτήρισε η κόρη μου μιλώντας γι’ αυτό.
ΚΑΠΟΤΕ είχα γνώριμους σ’ αυτή την «τρύπα». Όχι πια. Ο Jim the Greek, ο βασιλιάς για μισό αιώνα του Tennant Creek, δεν υπάρχει πια.
ΕΧΕΙ χρόνια που αποχαιρέτησε τούτο τον κόσμο. Πολλά χρόνια έχω, επίσης, να συναντήσω και τον ταξιτζή της ερήμου από τη Λευκάδα. Το 2000 τον είδα και αυτόν για τελευταία φορά.
ΟΣΟΙ από εσάς, τους εναπομείναντες από τότε αναγνώστες, θα θυμόσαστε στον Jim the Greek from Tennant Creek, είχα αναφερθεί εκτεταμένα πριν 20 χρόνια.
ΜΕ είχε εντυπωσιάσει το γεγονός ότι είχε γεμάτους τους τοίχους του σπιτιού του από πίνακες ζωγραφικής με τον Παρθενώνα που ζωγράφιζε ο ίδιος!
ΟΠΩΣ μου είχε πει, ζωγράφιζε Παρθενώνες και μόνο Παρθενώνες για να θυμάται την πατρίδα και να ξεγελά τον χρόνο…
ΣΥΝΕΠΩΣ, no more Greeks in Tennant Creek. Ένας Αλβανός ιδιοκτήτης πιτσαρίας από το Alice Springs μου είπε ότι έχει και δεύτερο μαγαζί στο Tennant Creek το οποίο και διευθύνει ένας Έλληνας, αλλά δεν τον βρήκα.
ΕΤΣΙ, για πρώτη φορά μετά από δέκα και πλέον φορές που έχω ανεβοκατεβεί το Stuart Highway, δεν σταμάτησα ούτε να βάλω βενζίνη στην «κολασμένη τρύπα του διαβόλου».
ΑΝΕΒΑΙΝΟΝΤΑΣ είχαμε κοιμηθεί ένα βράδυ στο τελευταίο δωμάτιο που βρήκαμε στο τρίτο και πιο άθλιο ξενοδοχείο της «τρύπας». Το El Dorado…
ΚΑΙ ενώ η αυλαία της παρουσίας των Ελλήνων στο Outback έχει σχεδόν πέσει, οι Ασιάτες μετανάστες εξαπλώνονται παντού αγοράζοντας -απ’ ό,τι πληροφορήθηκα (όπως και στις μεγαλουπόλεις)- οποιαδήποτε επιχείρηση πουλιέται.
ΜΟΙΑΖΕΙ λίγο με ανέκδοτο να βλέπει Κινέζους, που ξέρουν ελάχιστα αγγλικά να εξυπηρετούν (και να προσπαθούν να συνεννοηθούν) με Αμπορίτζινις.
ΣΕ χέρια Ασιατών περνούν σιγά-σιγά και τα Roadhouses. Και σκεφτείτε ότι το 2003 που είχα κάνει το προ τελευταίο ταξίδι δεν συνάντησα στο Outback ούτε τουρίστα Ασιάτη.
ΕΚΤΟΣ από την έρημο, που παραμένει ως είχε, όπως τους γνώρισα (και τους θυμάμαι) παρέμειναν και οι Αμπορίτζινις.
ΤΟ ίδιο εξαθλιωμένοι, το ίδιο μεθυσμένοι, το ίδιο απόμακροι και στο δικό τους (άλλο) κόσμο ξεχασμένοι.
ΞΕΧΑΣΤΕ τι ακούτε και τι βλέπετε στην τηλεόραση. Καμιά σχέση με την πραγματικότητα.
ΚΑΙ το πόσο ψεύτικος και φτιασιδωμένος είναι ο κόσμος του «γυαλιού» το διαπιστώνει κανείς με την πρώτη ματιά.
ΟΛΑ τα «μέτρα» που ακούμε ότι παίρνει η κυβέρνηση, το μόνο που καταφέρνουν είναι να δίνουν τροφή στα δελτία ειδήσεων και δουλειές στους επαγγελματίες ηγέτες και φροντιστές τους. ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ άλλο!
Η εντύπωση που αποκομίζω κάθε φορά που τους βλέπω είναι ότι συλλογικά έχουν αποφασίσει να «αυτοκτονήσουν».
ΤΟ βλέπεις στο περιφρονητικό τους βλέμμα που κοιτάζουν τα πάντα σαν να μην υπάρχουν.
ΔΕΝ υπάρχει γι’ αυτούς επιστροφή, ό,τι και αν λένε οι κυβερνήσεις και οι ειδικοί. Η αντίστροφη μέτρηση γι’ αυτούς άρχισε το 1770 και συνεχίζεται με πιο γοργό ρυθμό…
ΜΕ γοργό ρυθμό, επίσης, συνεχίζεται η συρρίκνωση της μεγάλης και ισχυρής κάποτε παροικίας του Coober Pedy, που στην ακμή της, πριν καμιά τριανταριά χρόνια, αριθμούσε περισσότερα από 1.200 άτομα που είχαν στα χέρια τους το 80% των επιχειρήσεων και των ορυχείων όπαλ.
Η ρωμαλέα εκείνη παροικία, που είχα γνωρίσει και περιγράψει στις μέρες της δόξας της, είναι πια σκιά του παλιού της εαυτού.
ΓΥΡΩ στους 80 Έλληνες υπάρχουν πια στο Coober Pedy, οι περισσότεροι από τους οποίους βρίσκονται στην τρίτη ηλικία.
ΑΥΤΟ σημαίνει ότι μετά από μια εικοσαετία το Coober Pedy θα βρίσκεται στη θέση που είναι σήμερα το Tennant Creek.
ΚΑΙ το φοβερότερο απ’ όλα είναι ότι θα εξαφανιστεί εντελώς ο ελληνισμός από το Outback και την υπόλοιπη αυστραλιανή ύπαιθρο χωρίς να αφήσει πίσω του ίχνη λες και δεν πέρασε ποτέ από εκεί.
ΟΣΟ είναι ακόμα καιρός κάποιος/οι πρέπει (από εμάς τους «γραμματιζούμενους» των πόλεων) να συγκεντρώσουμε και καταγράψουμε το υλικό που ακόμα υπάρχει διάσπαρτο.
ΕΙΝΑΙ ασυγχώρητο να μην ξέρουν οι επερχόμενες γενιές των Ελλήνων τίποτα για την παρουσία των προγόνων στους στο θρυλικό αυστραλιανό Outback. Την πραγματική (κατ’ εμέ) Αυστραλία.
ΕΧΟΝΤΑΣ υπόψη μου να συγκεντρώσω κάποτε φωτογραφίες και γραπτά από τα διάφορα ταξίδια που έχω κάνει τα τελευταία 40 χρόνια και να γράψω κάτι, σας αφήνω για σήμερα.
