ΓΙΑ την αξία της ανθρώπινης ζωής η κουβέντα σήμερα…
ΓΙΑ το πώς αποτιμάται και πόσο αξίζει στις διάφορες γωνιές του πλανήτη.
ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ, δεν καθορίζεται ούτε από το χρώμα του δέρματος ούτε τον τόπο γέννησης, την κοινωνική θέση, τη θρησκεία, τις γνώσεις, τη γλώσσα και τα υπόλοιπα.
ΑΥΤΟ τουλάχιστον πρεσβεύει ο… πολιτισμός μας και διακηρύττει η Χάρτα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ έτσι είναι. Πρακτικά, όμως, ακριβώς τα αντίθετα ισχύουν…
ΜΙΑ ματιά να ρίξουμε δίπλα μας μπορούμε να το διαπιστώσουμε.
ΕΠΕΙΔΗ, όμως, η θεωρία λειτουργεί στο επίπεδο των ιδεών για να βολεύεται το ψέμα, κάνουμε ότι δεν βλέπουμε και δεν καταλαβαίνουμε.
ΣΤΗΝ ουσία, έχουμε αποδεχτεί και -όταν μας δίνεται ευκαιρία- (ανερυθρίαστα) το εκδηλώνουμε, ότι η αξία της ανθρώπινης ζωής σχετίζεται με τον τόπο καταγωγής και όλα όσα σε θεωρητικό επίπεδο (ιδεών και ευχών) έχουμε απορρίψει.
ΚΑΙ το πού έχεις γεννηθεί μετράει και ποια είναι η θρησκεία σου, το χρώμα σου, το φύλο σου, η οικονομική (και επαγγελματική) σου κατάσταση, η ιδεολογία σου, οι γνώσεις σου και η κοινωνική σου θέση.
ΑΙΤΙΑ να επικαλεστώ τα τετριμμένα κλισέ, όπως οι πολυεκατομμυριούχοι το φιλανθρωπικό τους έργο (προκειμένου να μετριάσουν τις ενοχές τους), είναι η τελευταία βομβιστική επίθεση στη Βοστόνη των ΗΠΑ.
ΠΑΡ’ ΟΤΙ ακόμα δεν έχει εξακριβωθεί ποιοι τοποθέτησαν τις βόμβες στη χώρα που έχει ενσωματώσει στην κουλτούρα της τη βία, τα σενάρια στα Μέσα Ενημέρωσης δίνουν και παίρνουν.
ΓΙΑ όλα αυτά όμως θα αποφανθεί το FBI και οι «ειδικοί» και εμένα λόγος δεν μου πέφτει.
ΤΗΝ ίδια ώρα που στη Βοστόνη εξερράγησαν δύο αυτοσχέδιοι (και ερασιτεχνικοί, σύμφωνα με την αστυνομία) εκρηκτικοί μηχανισμοί, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τρία άτομα, στο Ιράκ σημειώθηκαν τρεις «επαγγελματικές» βομβιστικές επιθέσεις (σε τρεις διαφορετικές πόλεις) με περισσότερους από 50 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες.
ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ολόκληρες κατεδαφίζουν (κάθε βδομάδα!) τα παγιδευμένα με μεγάλες ποσότητες εκρηκτικών αυτοκίνητα και κανείς δεν δίνει μια πεντάρα, παρά το γεγονός ότι τα θύματα είναι αθώοι πολίτες, μεταξύ των οποίων πολλά παιδάκια.
ΠΑΝΩ από μισή ώρα αφιέρωσε η τηλεόραση της SBS, στο βραδινό δελτίο ειδήσεων, στην επίθεση της Βοστόνης (και τις αντιδράσεις σε ολόκληρο τον κόσμο) και μόνο 10 δευτερόλεπτα στις επιθέσεις στο Ιράκ!
ΜΕ δικαιολογημένη αγανάκτηση (και συγκίνηση) αναφέρθηκαν πολλοί ηγέτες (μεταξύ των οποίων και η πρωθυπουργός της Αυστραλίας) στο δράμα της Αμερικής, αλλά ούτε μια κουβέντα (από πουθενά!) για τη συνεχιζόμενη σφαγή στο Ιράκ.
ΤΑ ίδια και το ABC, ενώ τα εμπορικά κανάλια, που αφιέρωσαν, επίσης, τα δελτία τους στη Βοστόνη, ούτε καν μπήκαν στον κόπο (όπως συνηθίζουν) να αναφερθούν στις πολύνεκρες επιθέσεις στο Ιράκ.
ΟΛΟΙ αυτοί, που το 2003 έστειλαν ανταποκριτές τους, μαζί με τα αμερικανικά στρατεύματα, για να μας δείξουν «live» τους «πρόθυμους» συμμάχους να «απελευθερώνουν» το Ιράκ από τον Σαντάμ, όχι μόνο στο συνεχιζόμενο βομβιστικό μακελειό του Ιράκ δεν αναφέρονται, αλλά ούτε στη σφαγή της Συρίας, στους αθώους νεκρούς από βόμβες στο Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τη Νιγηρία, την Αλγερία, την Κένυα και όπου αλλού, στον ξεχασμένο… Τρίτο Κόσμο.
ΚΑΙ ενώ κάποιοι στιγμή θα πληροφορηθούμε, όπως μας διαβεβαίωσε ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος, ποιος (και γιατί) τοποθέτησε τους εκρηκτικούς μηχανισμούς στη Βοστόνη, ποτέ δεν θα μάθουμε ποιος (και γιατί) Αμερικανός ή ΝΑΤΟϊκός πιλότος, σκότωσε με τις βόμβες του (κατά… λάθος!) αθώα παιδάκια στο Αφγανιστάν.
ΚΑΙ ο διαχωρισμός δεν γίνεται μόνο στις βομβιστικές επιθέσεις, αλλά και στα θύματα από τα ακραία φυσικά φαινόμενα, τροχαία, επιδημίες και λοιπά.
ΤΗ στιγμή που τα Μέσα Ενημέρωσης αναφέρονται με κάθε λεπτομέρεια στα θύματα και τις υλικές ζημιές από ένα κυκλώνα στην Αμερική ή μια πλημμύρα στη Γαλλία ή τη Βρετανία, περνούν στα ψιλά (ή τις περισσότερες φορές δεν μπαίνουν καν στον κόπο να αναφερθούν) σε παρόμοια γεγονότα, με πολύ περισσότερους νεκρούς και μεγαλύτερες υλικές ζημιές στο Μπαγκλαντές ή το Περού.
ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ με κάθε στατιστική λεπτομέρεια τα ποσοστά ανεργίας στις χώρες της Δύσης, αλλά δεν έχουμε ιδέα για τα ανατριχιαστικά νούμερα της ανεργίας στις χώρες του πεινασμένου τρίτου κόσμου.
ΣΤΙΣ χώρες αυτές (της Ασίας, Αφρικής, Κεντρικής και Νότιας Αμερικής) κατοικεί το καταραμένο (ανθρώπινο) πλεόνασμα του πλανήτη, για το οποίο, δεν θέλουμε (και δεν ενδιαφερόμαστε) να μάθουμε τίποτα, προκειμένου να προστατεύσουμε τις ευαισθησίες μας και να μετριάσουμε τις ενοχές μας.
ΤΗΝ ίδια ώρα που γνωρίζουμε ότι η μεγάλη πλειοψηφία του ανθρώπινου πληθυσμού στη γη αγωνίζεται, κάτω από άθλιες συνθήκες να επιζήσει και εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονται, εμείς είμαστε περήφανοι (και καμαρώνουμε!) για την ευημερία μας και τους δείκτες της οικονομίας μας.
ΑΝΗΣΥΧΟΥΜΕ (και στενοχωριόμαστε) περισσότερο όταν δεν πάνε καλά τα χρηματιστήρια ή οι τράπεζες που φυλάνε (και… προστατεύουν) τον πλούτο μας, παρά για το αν πεθαίνουν από την πείνα χιλιάδες παιδάκια στο Σουδάν, την Αιθιοπία και τη Σομαλία.
ΣΥΝΕΠΩΣ, ό,τι και αν διακηρύττει η Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, η αξία της ανθρώπινης ζωής ποικίλει (και σχετίζεται -κατά απόλυτο μάλιστα τρόπο)- με όλα όσα αποκηρύττουμε και υποτίθεται ότι αγωνιζόμαστε για να απαλείψουμε.
ΤΟ που γεννιέται κανείς παίζει καθοριστικό ρόλο για την αξία που έχει η ζωή του, στο παγκόσμιο χρηματιστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης.
ΑΛΛΗ η «τιμή» αν έχεις γεννηθεί στη Σουηδία ή τις ΗΠΑ και (εντελώς) άλλη αν γεννήθηκες στο Κονγκό ή τη Βολιβία.
ΕΧΕΙΣ απεριόριστα περισσότερες πιθανότητες να «προκόψεις» και να περάσεις καλά αν είσαι Ευρωπαίος (και μάλιστα… Βορειοευρωπαίος!) και άπειρες δυσκολίες (και προβλήματα) αν γεννηθείς στην Αφρική, που από χέρι είσαι… μαύρος, φτωχός, αγράμματος και απολίτιστος…
ΚΑΙ η «τιμή» της ζωής ποικίλει, γιατί πολύ απλά εμείς (οι δυτικοί εννοώ) φροντίσαμε εδώ και κάτι (βιομηχανικούς) αιώνες να ιδρύσουμε το «χρηματιστήριο» και να καθορίσουμε τις αξίες…
ΚΑΙ την προνομιούχα θέση να καθορίζουμε εμείς τους κανόνες του παιχνιδιού και τις ονομαστικές «αξίες» της ζωής, δεν μας το έδωσε βέβαια ο καλός (χριστιανός) θεός, αλλά η συστηματική και βίαια εκμετάλλευση των χωρών του Τρίτου Κόσμου για πέντε ολόκληρους αιώνες!
ΣΤΙΣ πλάτες τους χτίστηκε και πλούτισε η Δυτική Ευρώπη και μεγαλούργησε (πλουτίζοντας περισσότερο) η Αμερική, που δεν είναι τίποτα άλλο, από ένα (πέρα ώς πέρα) ευρωπαϊκό δημιούργημα.
ΔΕΝ ληστέψαμε μόνο τον πλούτο (του αποκαλούμενου από εμάς) Τρίτου Κόσμου, αλλά για αιώνες τους χρησιμοποιούσαμε στις δουλειές μας ως σκλάβους, θησαυρίζοντας και χτίζοντας αυτοκρατορίες που με άλλους, πιο προχωρημένους (και τεχνολογικά εκλεπτυσμένους) τρόπους συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο.
ΚΑΙ το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι, η… πολιτισμένη Δύση κατάφερε να πείσει και τα θύματά της, ότι ο μόνος τρόπος να ξεπεράσουν τη μιζέρια τους δεν είναι να μοιραστούν τον πλούτο μας (που σε ένα μεγάλο βαθμό δικαιωματικά τους ανήκει) αλλά να σκέπτονται (για το τι για παράδειγμα είναι δίκαιο και τι άδικο) σαν εμάς.
ΚΑΙ έχει φτάσει τόσο βαθιά η επιρροή αυτή που ακόμα και την απελευθέρωσή τους από την αποικιοκρατία και στη δημιουργία των κρατών τους προχώρησαν με πρότυπο (και τις αξίες) της δυτικής σκέψης.
ΩΣ εκ τούτου, δικαιολογημένα τα Μέσα Ενημέρωσης κατανέμουν το χρόνο τους. Ακολουθώντας και αυτά το περπατημένο μονοπάτι των «αγορών», που θέλει τη ζήτηση να καθορίζει την προσφορά, έδωσαν στους τηλεθεατές, ακροατές και αναγνώστες τους αυτό που ήθελαν.
ΚΑΙ, δυστυχώς, αυτός ο τρόπος σκέψης, που έχει τις ρίζες τους στο πως διδαχθήκαμε την ιστορία, τι εννοούμε πολιτισμό και, τι δίκαιο και άδικο, μας έχει επηρεάσει όλους ανεξαιρέτως.
ΕΧΕΙ γίνει μέρος της κουλτούρας μας και επηρεάζει τη συμπεριφορά μας, καθορίζοντας σε μεγάλο βαθμό τα ενδιαφέροντα και τη συμπεριφορά μας.
ΑΚΟΜΑ και στο γραφείο της εφημερίδας για τις επιθέσεις της Βοστόνης συζητούσαμε περισσότερο, παρά γι’ αυτές του Ιράκ, που ήταν πολύ πιο βάρβαρες και φονικές και με δεκάδες περισσότερα θύματα.
ΚΑΙ δεν είναι θέμα ευαισθησιών και λοιπών προτιμήσεων αλλά απόρροια της κουλτούρας μας και, προπαντός, του τρόπου που σκεπτόμαστε.
ΚΑΙ ο τρόπος που σκέπτεται κάποιος είναι αυτός που καθορίζει όλα τα άλλα. Γι’ αυτό και ορισμένες φορές «δεν πιστεύουμε ούτε τα ίδια μας τα μάτια».
ΑΚΟΜΑ πιο καθοριστικό ρόλο παίζει η γλώσσα και οι λέξεις οι οποίες έχουν τη δική τους εννοιολογική προϊστορία.
ΚΑΙ εδώ είναι που βρίσκεται η ρίζα του κακού, γι’ αυτό και είναι πολύ δύσκολο -αν όχι ακατόρθωτο- να αλλάξει.
ΟΣΟ περνούν τα χρόνια πείθομαι όλο και περισσότερο ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν αλλάξει ο τρόπος που σκεπτόμαστε.
ΑΝ δεν επινοήσουμε δηλαδή καινούργιες λέξεις και άλλες έννοιες. Να αλλάξουμε το λεξιλόγιό μας.
ΝΑ δημιουργήσουμε καινούργιο λεξικό. Ναι, τέτοιες βαθιές ρίζες έχει το κακό.
ΓΙΑ να σκεφτεί κάποιος εντελώς διαφορετικά και να πολεμήσει το (κατεστημένο εννοιακό και αξιακό) παρελθόν) θα πρέπει να έχει και το κατάλληλο οπλοστάσιο.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ, όπως θα έχετε καταλάβει, ότι όσο πάει ο κόσμος μας στερεύει από καινούργιες ιδέες που να δίνουν νόημα στη ζωή του.
ΕΔΩ ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να αντικαταστήσουμε τις διάφορες θρησκείες που χρονολογούνται δεκάδες αιώνες.
ΚΑΙ δεν έχουμε καταφέρει να τις αντικαταστήσουμε γιατί δεν έχουμε επινοήσει νέες ηθικές έννοιες που να δίνουν νόημα στη ζωή μας. Γεια χαρά.
