«PEOPLE are just drinking themselves to death»
ΜΕ τον πιο πάνω εξάστηλο τίτλο (στην πρώτη της σελίδα) κυκλοφόρησε η εφημερίδα «The Australian» προχθές.
ΤΟ αποκλειστικό ρεπορτάζ αναφερόταν σε μια κοινότητα Αμπορίτζινις που ζουν έξω από την κωμόπολη Ceduna της Νότιας Αυστραλίας.
Η Ceduna, στην οποία ζουν 3.500 άτομα, βρίσκεται 785 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Αδελαΐδας, στις παρυφές της ερήμου Nullabor.
Η ιστορία της εφημερίδας, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα αναμάσημα παρόμοιων περιστατικών που λαμβάνουν χώρα σε ολόκληρη την Αυστραλία όπου κατοικούν Αμπορίτζινις.
ΜΙΑ επανάληψη δηλαδή της γνωστής και μη αναστρέψιμης τραγωδίας, που άρχισε πριν 200 χρόνια και συνεχίζεται…
ΣΤΟ ίδιο θέμα έχω αναφερθεί πολλές φορές τα 30 τελευταία χρόνια καταλήγοντας πάντα στο ίδιο συμπέρασμα που συμπύκνωσε (σε επτά μόνο λέξεις) ο δήμαρχος Ceduna, Allan Suter: «People are just drinking themselves to death».
Η εικόνα είναι αποκρουστική, είπε ο δήμαρχος, τονίζοντας ότι κατεβαίνουν από τον καταβολισμό τους στην πόλη, αγοράζουν μπύρες και κρασί και στη συνέχεια επιστρέφουν πίσω και πίνουν μέχρι να τελειώσουν οι προμήθειές τους..
ΚΑΙ αυτό γίνεται κάθε μέρα και συνήθως διαρκεί μέχρι να τελειώσουν τα χρήματα των επιδομάτων που παίρνουν από την κυβέρνηση.
ΠΑΝΩ από 75 άτομα πίνουν ασταμάτητα από το πρωί έως αργά το βράδυ, λες και έχουν αποφασίσει να αυτοκτονήσουν ομαδικά με το αλκοόλ, πρόσθεσε ο δήμαρχος.
ΟΙ περισσότεροι (άνδρες και γυναίκες) ξοδεύουν το 100% των χρημάτων που παίρνουν να αγοράσουν το φτηνότερο κρασί που υπάρχει και όσες ντουζίνες μπύρες μπορούν να κουβαλήσουν.
Ο δήμαρχος, που είναι και ιδιοκτήτης καταστήματος στην Ceduna, δεν ανησυχεί μόνο για την υγεία και το μέλλον των Αμπορίζινις (που έτσι και αλλιώς έχουν αποφασίσει να πεθάνουν πίνοντας) αλλά κυρίως για την εικόνα της πόλης.
«ΜΕ το που τους βλέπουν οι τουρίστες που έρχονται στην πόλη μας να περάσουν ξένοιαστα λίγες μέρες σηκώνονται και φεύγουν αμέσως» είπε ο δήμαρχος, καλώντας τους «αρμόδιους» να δώσουν λύση στο πρόβλημα.
ΣΤΗ συνέχεια, ο δημοσιογράφος που έκανε το ρεπορτάζ, αφού αναφέρει ότι η ίδια κατάσταση επικρατεί σε όλες ανεξαιρέτως τις Πολιτείες που υπάρχουν κοινότητες των Αμπορίτζινις, σημειώνει παράλληλα ότι όλες οι προσπάθειες που έχουν γίνει διαχρονικά από τις ομοσπονδιακές και πολιτειακές κυβερνήσεις στην ουσία έχουν αποτύχει.
ΟΥΤΕ τα μέτρα απαγόρευσης της ποσότητας του αλκοόλ που μπορούν να προμηθευτούν έχουν φέρει αποτελέσματα ούτε οι τεχνικές στα κέντρα αποτοξίνωσης έχουν αποδώσει.
ΤΟ… income management είναι η νέα «καραμέλα» του συρμού που χρησιμοποιούν οι «αρμόδιοι».
ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ, δηλαδή, να τους μάθουν να ελέγχουν το εισόδημά τους και πως να επιλέγουν που να ξοδεύουν τα λεφτά τους!
ΜΕ δυο κουβέντες, θέλουν να τους κάνουν καλούς «νοικοκυραίους», να τους πείσουν να βρουν δουλειά, να πληρώνουν το ενοίκιό τους και τους λογαριασμούς τους, προκειμένου να μη τους περισσεύει τίποτα για να πίνουν.
ΕΙΝΑΙ, όμως, δυνατόν, να κατανοήσουν οι άνθρωποι αυτοί, έννοιες και αξίες που δεν υπάρχουν καν στο λεξιλόγιό του;
ΚΑΙ από τη στιγμή που στο λεξιλόγιο σου δεν υπάρχουν οι αντίστοιχες λέξεις, με (εννοιολογικές ρίζες) για τη σημασία και την αξία της περιουσίας, της εργασίας, της παιδείας, της ιδιοκτησίας και λοιπά, πώς να κατανοήσεις τη χρησιμότητα του… income management;
ΟΤΑΝ δεν έχεις ποτέ βιώσει και δεν έχει περάσει στην κουλτούρα σου ο τρόπος ζωής, που για να ζήσεις απαιτεί… εισόδημα, πώς να καταφέρεις να εμπεδώσεις την έννοια.
ΟΤΑΝ για περισσότερα από 40.000 χρόνια ζούσες αρμονικά με τη φύση, η οποία και σου πρόσφερε ό,τι χρειαζόσουν να επιβιώσεις, χωρίς να σου ζητάει καμιά πληρωμή, πώς να δεχθείς στο «διάλειμμα» (των 200 και πλέον λευκών χρόνων) που μεσολάβησε, πρέπει να ξεχάσεις ότι ήξερες (και όπως ζούσες) και να βρεις δολάρια για να τα βγάλεις πέρα.
ΣΤΗΝ ουσία έναν παρατεταμένο εφιάλτη ζεις, που προσπαθείς με το αλκοόλ να ξεπεράσεις.
ΑΠΟ τη στιγμή που εμφανιστήκαν οι νόμοι, οι μπάτσοι και οι καραμπίνες ακυρώθηκε το δίκιο σου και έπαψε να αναγνωρίζεται ο παραδοσιακός τρόπος ζωής σου.
ΟΙ φράκτες και τα συρματοπλέγματα μετέτρεψαν ξαφνικά τον τόπο σου σε «ξένη περιουσία»!
ΟΙ βάρβαροι εισβολείς δεν σου έκλεψαν μόνο τη γη, αλλά καταπάτησαν ταυτόχρονο και όλα τα ιερά και όσια που είχες.
ΚΑΙ δεν φτάνει ότι «καθίσαμε στο σβέρκο σου», σε κυνηγήσαμε και σε ταλαιπωρήσαμε, αλλά θέλουμε να σε κάνουμε και σαν τα μούτρα μας.
ΚΑΙ εσύ για δύο αιώνες προσπαθείς να ξεχάσεις ότι στην Τασμανία έβγαιναν οι εισβολείς για κυνήγι (προκειμένου να διασκεδάσουν!) σκοτώνοντας τους προγόνους σου, όπως τους λαγούς στα λιβάδια της Σκωτίας.
ΠΩΣ ΝΑ τα ξεχάσεις όλα αυτά με καθαρό μυαλό; Γίνεται; Αμ, δεν γίνεται…
ΓΙ’ αυτό και πίνεις, η «θολούρα» του αλκοόλ είναι μια κάποια λύση…
ΟΛΑ αυτά και μύρια άλλα φρικτά (και ανομολόγητα) σε έκαναν ξένο στον ίδιο σου τον τόπο.
ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ του ξενόφερτου (και βάρβαρου) Δυτικού πολιτισμού είσαι και εσύ, όπως και τόσοι άλλοι στην Αφρική, την Αμερική και αλλού.
ΚΑΙ στο κάτω-κάτω της γραφής γιατί να ζήσεις όπως ορίζει και σε θέλει ένας «πολιτισμός» που τίποτα κοινό με το δικό σου δεν έχει.
ΑΝ του αξίζει κάτι είναι καθολική περιφρόνηση και αυτό σε βοηθά το αλκοόλ να κάνεις.
ΚΑΙ αυτό είναι που δεν μπορούν αντέξουν οι κατακτητές σου…
ΤΟ ότι προσπαθούν να σε «βοηθήσουν» το κάνουν γιατί τους ενοχλεί ο (αυτοκτονικός) τρόπος που ζεις.
Η εξαθλίωσή σου και το μόνιμο μεθύσι σου χαλάει την καλή (και απαστράπτουσα) εικόνα της χώρας και τη διάθεση των τουριστών που θέλουν να σε βλέπουν σαν μια στωική πρωτόγονη αντίκα.
Η μόνη επιλογή που σου έχουν αφήσει (που ουδεμία σχέση δεν έχει με την ελευθερία που κάποτε είχες) είναι να αποκτήσεις τούβλα, πιστωτική κάρτα, δάνεια και οικονομικές υποχρεώσεις. Να μάθεις να ελέγχεις τα έξοδά σου!
ΤΕΤΟΙΑ περιφρόνηση (και φτύσιμο κατάμουτρα!) ο Δυτικός «πολιτισμός» δεν έχει δεχτεί από άλλη φυλή.
ΚΑΠΩΣ έτσι ερμηνεύω την «παράλογη» συμπεριφορά τους και την όλη κατάσταση που επικρατεί στις κοινότητες των αυτοχθόνων κατοίκων της Αυστραλίας.
Η ζημιά που έχουν υποστεί είναι ανεπανόρθωτη. Όπως είπα και πιο πάνω ο τρόπος ζωής μας και ο «πολιτισμός μας» δεν του λέει τίποτα.
ΔΕΝ μπορούν να τον καταλάβουν και γι’ αυτό δεν μπορούν να ζήσουν όπως εμείς θα θέλαμε να ζήσουν για να μην έχουμε ενοχές.
ΚΑΝΕΙΣ, όμως, δεν έχει ασχοληθεί στα σοβαρά (και πολύ περισσότερο οι «αρμόδιοι») με τις πραγματικές ρίζες του προβλήματος.
ΚΑΙ να ασχοληθούν, πιστεύω λύση πια δεν υπάρχει. Παρήλθε εδώ και δεκαετίες η εποχή «που κάτι μπορούσε να γίνει».
ΑΥΤΟ που συντελείται (και το οποίο άρχισε το 1770) είναι μια νέα μορφή γενοκτονίας.
ΕΤΣΙ θέλω να πιστεύω ότι θα καταγραφεί τελικά (μια μέρα) από την ιστορία.
ΩΣ πρωτοφανές μαζικό έγκλημα μιας εποχής με άλλα ήθη και έθιμα. Γεια χαρά.
