Ο Μιχάλης Παπαντωνόπουλος ανήκει σε εκείνη την “ομάδα” σύγχρονων Ελλήνων ποιητών τα μέλη της οποίας όχι μόνο χαρακτηρίζονται από το νεαρό της ηλικίας τους αλλά και από την άκρως σημαντική, άμεση και αισιόδοξη σύνδεσή τους με τα πολιτικο-κοινωνικά τεκταινόμενα του καιρού τους τα οποία και εκθέτουν στην ποίησή τους.
Να τι λέει η ποιήτρια και λογοτέχνης Ευτυχία Παναγιώτου, στο λογοτεχνικό ιστολόγιό της Εξωτικό (http://exwtico.wordpress.com):
“Η μόνη βόμβα που ξέρει είναι ένα βιβλίο, έγραψε κάποτε ο Στεφάν Μαλαρμέ, και ο Μιχάλης Παπαντωνόπουλος παραθέτει τον στίχο στα γαλλικά ως προμετωπίδα στο πρώτο του ποίημα. Μας προδιαθέτει και έτσι οι καιρικές συνθήκες των στίχων του δεν θα είναι ακριβώς ομαλές. Πρώτον, γιατί ο ποιητής διαλέγει να αναμετρηθεί με την ελληνική πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων, ένα θερμό παρόν και βίωμα. Δεύτερον, τοποθετεί τον ποιητή στη θέση του προφήτη, θέλοντας ίσως να αποκαταστήσει τον παλιό ρομαντικό του ρόλο.
Ο ποιητής μιλά διά στόματος τεσσάρων Αποστόλων, των Ναθαναήλ, Ανδρέα, Ιούδα, Πέτρου, που στέκονται ενώπιον μιας ζοφερής Αθήνας στο Κέντρο, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στα Εξάρχεια, στο Στέκι Μεταναστών Τσαμαδού.
«Κι αίφνης, εβόησε / άδυτη γριά φωνή μέσα στο μαύρο πλήθος: / Άνθρωποι μόνο χέρια!: μόνο κλαδιά από χέρια! / Τα δένουν τώρα αίματα στον άνανθο κορμό της ιστορίας».
Η διαλεκτική ανάμεσα στη βιβλική-μυθική πραγματικότητα και τη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική, που ενσαρκώνουν τα τέσσερα, όσοι είναι και οι προφήτες, ποιήματα, αποτελεί γλωσσική και υφολογική πρόκληση. Τα συγκεκριμένα ποιήματα πάντως, όπως και οι προηγούμενες συλλογές του Παπαντωνόπουλου, δίνουν την αίσθηση πως η ομορφιά αντλείται από την καθαρότητα της ποίησης ή από την κάθαρση στην οποία αποσκοπεί. Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι υπόλοιπες τρεις προμετωπίδες του βιβλίου ανήκουν επίσης σε ποιητές, στους Ζήση Αϊναλή, Γιώργο Μπλάνα και Αλ. Μπλοκ, ίσως οι «Δώδεκα» της συλλογής, ένα προσωπικό αγιολόγιο του ποιητή, να είναι συγγενείς, με κοινό τους όπλο επιβίωσης και έκφρασης τις λέξεις: τέσσερα ποιήματα, τέσσερις προφήτες και τέσσερις ποιητές. Γιατί όμως ο Παπαντωνόπουλος αποκαλεί τούς Δώδεκα «ημιτελή συμφωνία;»
Να παραθέσω κι εγώ με τη σειρά μου μερικούς ενδεικτικούς στίχους του Παπαντωνόπουλου από τη συλλογή αυτή:
Πότ’ έθρεψε κάτι αγαθό στα σπλάχνα της
αυτή η πόλη – πότ’ έδωσε κρίνο ανθό τη γέννηση
πάνω σε κόψη αγκάθια; Και τώρα
πώς γέρνει το σκούρο βυζί της σε στόμα προφήτη;
Χθες, μόλις:
έμποροι και αυλικοί κι’ ιερείς και πατριώτες
μετρούσαν νόμισμα χαλκό τη ράτσα των παιδιών τους
στον πάγκο ενός θεού ενεχυροδανειστή.
Ο Μιχάλης Παπαντωνόπουλος είναι ποιητής και μεταφραστής. Γεννήθηκε το 1980 στο Μεταξουργείο, στην Αθήνα. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία. Έχει εργαστεί ως διορθωτής, επιμελητής εκδόσεων, βιβλιοπώλης και κειμενογράφος. Εξέδωσε τα ποιητικά βιβλία “Δ” (εκδ. Ερατώ, 2006), “Συμεών Βάλας” (εκδ. Μελάνι, 2010) και “Οι Δώδεκα” (εκδ. Αιγαίον/Κουκκίδα, 2011). Έχει μεταφράσει έργα των Γκέοργκ Τρακλ, Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Όσκαρ Ουάιλντ, Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς, Νοβάλις κ.ά. Συνεργάζεται με το ένθετο «Αναγνώσεις» της εφημερίδας «Η Αυγή» και με την κυπριακή εφημερίδα «Ο Φιλελεύθερος». Διατηρεί προσωπικό ιστολόγιο στη διεύθυνση http://mixalispapantonopoulos.blogspot.com
