Η σειρά του Τζόκοβιτς (;)

Το Ρολάν Γκαρός αργεί να ξεκινήσει (στις 21 Μαΐου), όμως ίσως να γνωρίζουμε ήδη τον νικητή στους άνδρες: Τον Νόβακ Τζόκοβιτς!
Ο Σέρβος Νο1 βρέθηκε πολύ κοντά το 2012 να αφαιρέσει τα σκήπτρα από τον Ναδάλ και έχει ήδη πάρει μια “ψυχολογική” νίκη, επικρατώντας του Ισπανού στο γήπεδο του, στο Μόντε Κάρλο.

Για την ακρίβεια, αυτή ακριβώς η νίκη πριν από τρεις εβδομάδες, κάνει τον “Νόλε” να αισθάνεται εξαιρετικά ενόψει του μεγάλου τίτλου που αναζητά, ώστε να καταφέρει το Grand Slam καριέρας δηλαδή να έχει στην κατοχή του τουλάχιστον ένα από τα τέσσερα Grand Slams.
Σύμφωνα με την παράδοση ο νικητής στο Μόντε Κάρλο στέφεται νικητής και στο Παρίσι. Τέσσερις Ισπανοί τενίστες και άλλοι τέσσερις σπουδαίοι τενίστες έχουν ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο.

Φυσικά ο Ναδάλ, ο Σέρτζι Μπρουγκέρα, ο Κάρλος Μόγια και ο Χουάν Κάρλος Φερέρο από την ισπανική “αρμάδα” και βέβαια ο Ίλιε Ναστάζι, ο Μπγιορν Μποργκ, ο Τόμας Μούστερ και ο Γκουστάβο Κουέρτεν.

Ξεκινώντας από τον σπουδαιότερο τενίστα των Βαλκανίων (πριν από την έλευση του Τζόκοβιτς), ο Ρουμάνος Ναστάζι αναδείχθηκε νικητής επί τρεις συνεχόμενες χρονιές στο πριγκιπάτο (1971-73). Είχε 24 συνεχόμενες νίκες, όμως στο Ρολάν Γκαρός “αυτοκτονούσε” και κατόρθωσε το νταμπλ (Παρίσι-Μόντε Κάρλο) μόλις το 1973, θριαμβεύοντας με αντίπαλο τον Κροάτη μέντορα του Τζόκοβιτς, τον Νίκι Πίλιτς.

Όπως και ο Τζόκοβιτς, έτσι και ο Μπγιορν Μπογκ είχε φτιάξει στο Μόντε Κάρλο το σπίτι του. Υπήρξε ένας από τους πρώτους διάσημους κατοίκους του πριγκιπάτου και έκανε παρέα με τον παγκόσμιο πρωταθλητή της Φόρμουλα 1 (το 1979), τον Τζόντι Σέκτερ.

Ήταν 17 χρονών όταν ηττήθηκε στο Μόντε Κάρλο από τον Ναστάζι και τέσσερα χρόνια αργότερα σήκωσε τον πρώτο τίτλο του. Πραγματοποίησε το νταμπλ το 1979 και το 1980, από όπου και η φωτογραφία με τον αείμνηστο Βίτας Γκερουλάιτιτς και την πριγκίπισσα Καρολίνα, την οποία έβγαλε μετά τον τελικό για ένα ποτό. Το love story του Μποργκ με το Μόντε Κάρλο ολοκληρώθηκε το 1991, όταν επέλεξε το τουρνουά για να επανέλθει στην ενεργό δράση στα 35 χρόνια του.
Ένας σπεσιαλίστας στο χώμα, ο Σέρτζι Μπρουγκέρα άνοιξε το δρόμο για τους υπόλοιπους Ισπανούς. Το 1993 πραγματοποίησε το “coup double”, όπως λένε οι Γάλλοι. Το 1991 σήκωσε τον πρώτο τίτλο στο πριγκιπάτο και το 1994 δύο Ισπανοί αναμετρήθηκαν για πρώτη φορά σε τελικό Grand Slam, με τον Μπρουγκέρα να κερδίζει τον Αλμπέρτο Μπερασατέγκι και να υπερασπίζεται τον τίτλο του.

Για να έρθει η σειρά του Αυστριακού Τόμας Μούστερ. Το 1995 ανέβηκε κυριολεκτικά στην κορυφή του κόσμου πρώτα με τη νίκη επί του Μπόρις Μπέκερ στον βράχο των Γκριμάλντι και στη συνέχεια με την επικράτηση του με αντίπαλο τον Μάικλ Τσανγκ στο Παρίσι. Το 1996 κατέκτησε για τρίτη φορά το Masters, όμως ήταν η χρονιά του Γεβγένι Καφέλνικοφ στο Ρολάν Γκαρός.

Τον Κάρλος Μόγια έβλεπε ο Ναδάλ στην τηλεόραση και είπε να επαναλάβει το κατόρθωμα του. Ο αγαπημένος φίλος του πρώην “Ελ Νίνιο”, επίσης πρώην Νο1 από τη Μαγιόρκα πραγματοποίησε το νταμπλ το 1998: Στο Μόντε Κάρλο νίκησε τον Γάλλο Σεντρίκ Πιολίν και λίγες εβδομάδες αργότερα τον Άλεξ Κορέτσα στο δεύτερο τελικό Grand Slam ανάμεσα σε Ισπανούς.

Ο επόμενος μεγάλος τενίστας στο χώμα ήταν Βραζιλιάνος. Ο Γκουστάβο Κουέρτεν υπήρξε ο πιο αγαπημένος τενίστας στο Ρολάν Γκαρός. Από το πουθενά κατέκτησε τον τίτλο το 1997, σοκάροντας τον Μπρουγκέρα στον τελικό. Τον συνδυασμό Μόντε Κάρλο-Ρολάν Γκαρός προσπάθησε αρκετές φορές  να τον φτάσει μέχρι το τέλος, όμως κάτι χαλούσε πάντα. Τελικά το κατάφερε το 2001 με αντίπαλο και πάλι τον Κορέτσα και το πανηγύρισε με ένα μοναδικό τρόπο. Την ίδια καρδιά χάραξε και στο αντίο του από τα γήπεδα.

Το “κουνούπι” από τη Βαλένθια, ο Χουάν Κάρλος Φερέρο έχασε λόγω απειρίας ή υπερβολικής σιγουριάς τον τίτλο στο Παρίσι το 2002 από τον μονοκόμματο Άλμπερτ Κόστα και ενώ είχε προηγηθεί η νίκη στο Μόντε Κάρλο. Όμως το 2003 τα έκανε όλα σωστά, ο Αργεντινός Γκιγιέρμο Κορία δεν ήταν έτοιμος να του πάρει το στέμμα και στο Παρίσι ο Ολλανδός Μάρτιν Φερκέρκ ήταν απλά ικανοποιημένος που έφτασε μέχρι τον τελικό.

Ο Κορία, ένα ταλέντο που πήγε χαμένο εξαιτίας προσωπικών προβλημάτων, ήταν από τους πρώτους που υποκλίθηκε στο μεγαλείο του Ναδάλ. Με τον Κορία αντίπαλο ξεκίνησε τη “χωμάτινη” κυριαρχία του το 2005 στο Μόντε Κάρλο. Έχει πραγματοποιήσει έξι νταμπλ σε επτά χρόνια.
Εξαίρεση αποτελεί το 2009, όταν ο Ρόμπιν Σόντερλινγκ απέκλεισε τον στεναχωρημένο Ναδάλ στα προημιτελικά και ο Ρότζερ Φέντερερ κέρδισε άξια το Ρολάν Γκαρός.
Φέτος ο Ναδάλ πηγαίνει για το ρεκόρ στο Παρίσι, τον όγδοο τίτλο, όμως το “τρόπαιο των σωματοφυλάκων” κλείνει το μάτι στον Τζόκοβιτς.  Σύντομα θα πάρουμε την απάντησή μας.