Πάντα η βιομηχανία της μόδας ζητούσε την προστασία και τη μεγάλη αγκαλιά της βιομηχανίας της μουσικής, και το αντίστροφο. Αλλά σαν βλέπεις στην τηλεόραση το επαγγελματικό τους αλισβερίσι, αποκαλύπτονται και αφύσικες λεπτομέρειες. Όλες αυτές οι παρουσιάστριες που μιλούν παραμορφώνοντας το λόγο τους και κορδώνονται με την ασφάλεια (ή μήπως την ανασφάλεια;) της επιβεβαίωσης όταν μιλούν για την πασαρέλα, τα ρούχα και τους σχεδιαστές. Ακκίζονται μεταξύ τους με κώδικες που ξεπερνούν το κοινό που τους παρακολουθεί από τις τηλεοπτικές οθόνες, αλλά είναι τόσο αναγνωρίσιμοι ανάμεσα σε εκείνους που έσπευσαν στο σόου.
Μοντέλα και τραγουδιστές ανακατεύονται με την ταχύτητα που απαιτεί η εικόνα, θυμίζοντας άθελά τους ένα δειγματολόγιο νευρικής ανορεξίας. Οι τραγουδίστριες που μοιάζουν με εξαντλημένες γυμνάστριες, φορούν ρούχα και χορεύουν σαν μοντέλα, ενώ το τραγούδι τους μοιάζει να ακολουθεί τελευταίο. Άλλωστε, για την τηλεόραση έγινε. Μια ανακυκλούμενη αγορά η πλειοψηφία των θεατών, με τους παρουσιαστές των μεσημεριανών καναλιών σε περίοπτες θέσεις να αισθάνονται άρχοντες με την τσίχλα στο στόμα. Είναι οι ίδιοι που την επόμενη ημέρα θα ανταποδώσουν την πρόσκληση προβάλλοντας το σόου που παρακολούθησαν, τους φίλους και τους εαυτούς τους. Αλληλοκολακεύονται σε ένα είδος ανταλλακτικού εμπορίου, που εξυπηρετεί τους πάντες.
Είναι το λάιφ στάιλ που πολλοί πανηγύρισαν ότι τελείωσε. Η νέα παραφυάδα βρίσκει τρόπους να αναπτυχθεί· άλλωστε, δεν ξεριζώνονται τόσο εύκολα νοοτροπίες, συνήθειες και συμπεριφορές. Και παρότι το κλίμα είναι δύσκολο στην εποχή που η υπερβολή μοιάζει να προκαλεί τα θύματά της, έχει ενδιαφέρον να δει κανείς πόσο εύκολα μπορεί να ενδώσουν στην τηλεοπτική νοοτροπία και άνθρωποι που δεν το φανταζόμασταν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του Αγάθωνα Ιακωβίδη. Αυτοδίδακτος μουσικός, που μιλούσε χρόνια για την αυθεντικότητα του ρεμπέτικου τραγουδιού, αρνούμενος την ευκολία άλλων μουσικών ειδών, παίζει πια με προθυμία με τους κανόνες της τηλεόρασης και του κατ’ εξοχήν μουσικού της βασιλείου, τον διαγωνισμό της Γιουροβίζιον.
Η παρουσία του με τους Koza Mostra δεν έχει καμία σχέση με εκείνον τον αυστηρό καλλιτέχνη που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του, τον καιρό που τραγουδούσε ακόμη στις συναυλίες του περιοδικού «Ντέφι» και όριζε τι θα πει ρεμπέτικο και γνήσιο λαϊκό. Τώρα παίζει μια χαρά το ρόλο του διασκεδαστή και του ετοιμοπόλεμου –χωρίς αυτογνωσία– κριτή. «Και με ταγιέρ θα έβγαινα, δεν έχω πρόβλημα» έλεγε μήνες πριν στον ΣΚΑΪ. Αλλά στη Γιουροβίζιον «θα είμαι ακίνητος στη μέση και οι άλλοι θα κάνουν τους καλικάντζαρους». Αν νιώθει τόσο άνετα μ’ αυτόν τον ρόλο, αναρωτιέται κανείς μήπως τελικά τον καταπίεζε ο προηγούμενος…
