Ποια/ποιον θα ψηφίσουμε τις εθνικές εκλογές της 14ης Σεπτεμβρίου; Την Julia Gillard ή τον Tony Abbott; Δίλημμα, δικαιολογημένο, θα έλεγα μετά την προχθεσινή ομολογία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι είναι εξ ίσου απολυταρχικός με την πρωθυπουργό, μπορεί να γίνει ή είναι εξ ίσου αναξιόπιστος με την πρωθυπουργό, είναι ή γίνεται λαϊκιστής κατά το δοκούν.
Η κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση συμφώνησαν μυστικά στην ενίσχυση των ταμείων των πολιτικών κομμάτων και των ανεξάρτητων βουλευτών με έξτρα επιδοτήσεις ύψους δύο εκατομμυρίων δολαρίων. Συμφώνησαν, μάλιστα, η πρώτη δόση της «έξτρα προίκας» να χορηγηθεί αναδρομικά από τον παρελθόντα Απρίλιο.
Ευτυχώς, οι ψηφοφόροι δεν θα «προικοπαραδώσουμε» διότι ο κ. Abbott «άκουσε τη φωνή του διαμαρτυρόμενου λαού» και ανέτρεψε τη συμφωνία. «Ο λαός μίλησε» δήλωσε ο κ. Abbott με την αδεξιότητα του ψεύτη, που έχει ξεμείνει από υπερασπιστικά επιχειρήματα.
«Ο λαός μίλησε» λοιπόν και ο κ. Abbott τον άκουσε. Τον άκουσε και αντέδρασε ακαριαία. Ακύρωση τη γραπτή συμφωνία του με την κυβέρνηση να στηρίξει το νομοσχέδιο έξτρα «προικοδότησης» των κομμάτων.
Να βάλουμε τα πράγματα στη σειρά, για να μην μας παρασύρει ο λαϊκισμός του κ. Abbott. Αυτό που άκουσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν ήταν «η φωνή του λαού», ήταν η φωνή μελών της κοινοβουλευτικής του ομάδας, που διαφώνησαν κάθετα με την προσωπική του απόφαση να στηρίξει την έξτρα οικονομική ενίσχυση των πολιτικών κομμάτων. Προφανώς, ο κ. Abbott δεν ενημέρωσε τα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας του Συνασπισμού, μηδέ εξαιρουμένης και της υπαρχηγός της αντιπολίτευσης, Julia Bishop, προκαλώντας, με τον αυταρχισμό του, εσωτερική εξέγερση.
Η αναδίπλωσή του δεν ήταν προσωπική του απόφαση, μήτε οφείλεται στο «σεβασμό» της γνώμης του λαού. Ήταν επιβεβλημένη ανάγκη να αποτρέψει το διχασμό της αντιπολίτευσης παραμονή των εθνικών εκλογών.
Η συμπεριφορά του κ. Abbott τον εξομοιώνει με την πρωθυπουργό.
Συμπέρασμα πρώτο: Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης λειτουργεί εξ ίσου αυταρχικά με την κ. Gillard. Αποφασίζει και διατάσσει, όπως κάνει η πρωθυπουργός, θέτοντας τους συναδέλφους του προ τετελεσμένων γεγονότων.
Συμπέρασμα δεύτερο: Μήτε οι γραπτές δεσμεύσεις του κ. Abbott είναι αξιόπιστες. Στο παρελθόν ο ηγέτης της συντηρητικής παράταξης είχε δηλώσει, ότι μόνον οι γραπτές δεσμεύσεις του ισχύουν και από αυτές θα πρέπει να τον κρίνουμε. Να, όμως, που ούτε οι γραπτές δεσμεύσεις του είναι αξιόπιστες. Συμφώνησε γραπτώς να στηρίξει το κυβερνητικό νομοσχέδιο, αλλά αναίρεσε το λόγο του.
Συμπέρασμα τρίτο: Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης λαϊκίζει, εξ ίσου επικίνδυνα με την κυβερνητική ηγεσία. Υποτιμά τη νοημοσύνη μας με δηλώσεις του είδους» ο λαός μίλησε» και η αξιωματική αντιπολίτευση τον άκουσε, ενώ γνωρίζει ο ίδιος και ο λαός ότι οπισθοχώρησε άτακτα για να προστατεύσει την ενότητα της παράταξής του.
Συμπέρασμα τέταρτο: Μαζί με την κατάπτυστη συμφωνία κυβέρνησης-αντιπολίτευσης, για έξτρα αφαίμαξη των φορολογουμένων, πέθανε και η αξιοπιστία του Abbott. Μάταια προσπαθεί ο αρχηγός της αντιπολίτευση να πείσει το εκλογικό σώμα, ότι είναι «περισσότερο αξιόπιστος από την πρωθυπουργό».
Συμπέρασμα πέμπτο: Τα περί διαφάνειας που ευαγγελίζεται η αξιωματική αντιπολίτευση είναι «έπεα πτερόεντα», λόγια του αέρα. Οσάκις η αδιαφάνεια υπηρετείς τους σκοπούς της η εναλλακτική κυβέρνηση Abbott την εκμεταλλεύεται για πολιτικό ή οικονομικό όφελος.
Συμπέρασμα έκτο: Τα μέλη της αξιωματικής αντιπολίτευσης διακινδυνεύουν και τη δική τους αξιοπιστία προσπαθώντας να υπερασπιστούν τον αρχηγό τους.
Και μερικές κουβέντες για την πρωθυπουργό και τα άλλα στελέχη της κυβέρνησης. Θα πράξει σοφά η κ. Gillard, αν σταματήσει «να μιλά για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου». Αν σταματήσει να κατηγορεί τον πολιτικό αντίπαλό της για αξιοπιστία, διότι το μητρώο της είναι «βεβαρυμμένο».
Δεν θα κερδίσει το λαό με λαϊκίστικες επιθέσεις στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο στρουθοκαμηλισμός της ενδέχεται να στρέψει περισσότερους ψηφοφόρους εναντίον της.
