Από νέος ήμουνα περίεργο παιδί. Ήθελα να μάθω. Τώρα που μεγάλωσα… σχετικά, βάφτισα τις περιέργειές μου… απορίες. Τώρα θα μου πείτε η περιέργεια δημιουργεί τις απορίες και κάτι τέτοια επιστημονικά και μετά από ορισμένες βαθυστόχαστες αναλύσεις, θα βγάλετε το συμπέρασμα πως την έχω ψωνίσει. Σας συγχωρώ.
Γεμάτος απορίες, όπως σας έλεγα και αποφάσισα να δώσω λύση εδώ και τώρα.

Η κοπέλα που βαδίζει μπροστά μου, έχει και τα κιλά της, τα δικά της και κάμποσα ακόμη, με κάτι ευτραφέστατα πόδια, από γάμπα μέχρι μπούτι, φοράει μίνι, στενό μίνι και με άνοιγμα. Τα δύο αρκετά θρεμμένα μπούτια ήταν διακοσμημένα με τατουάζ, πολύ επιτυχημένο, που έδειχνε μία αράχνη… ολοζώντανη σε κάθε μπούτι. Το διακινδύνευσα.

– Με συγχωρείτε δεσποινίς, στο πόδι σας… έχετε… Χαμογελαστή και ευγενική, με κοίταξε, με ζύγισε, και…
– Καλέ τατουάζ είναι. Πολύ επιτυχημένο δεν είναι; Δεν είστε ο πρώτος που μου το λέτε και εσείς τουλάχιστον είστε σοβαρός και ευγενής, άλλοι μου πιάνουν το χοντρό μου μπούτι και προσπαθούν, δήθεν, να σκοτώσουν την αράχνη. Ένας άγαρμπος, μάλιστα, έβγαλε το παπούτσι του και με χτύπαγε στο μπούτι να την σκοτώσει και μου το μαύρισε ο άθλιος.
– Δεσποινίς μου, έχω μια απορία θα θέλατε να μου τη λύσετε;
– Βεβαίως, πείτε μου.
– Είπατε τα πόδια σας χονδρά και φοράτε μίνι και τα δείχνετε με τις αράχνες ξαπλωμένες σαν να κάνουν ηλιοθεραπεία στην άμμο και κινδυνεύετε να σας μαυρίσουν το πόδι. Αν είσαστε στην Αμερική κινδυνεύατε να βγάλει, κάποιος, κανένα πολυβόλο από την τσάντα του και να σας κάνει το μπούτι σουρωτήρι. Γιατί το φοράτε το άτιμο το μίνι;
– Ήθελα, ψόφαγα για ένα τατουάζ. Είναι της μόδας το άτιμο κι είναι και ακριβό. Να το βάλω κάπου και να μη φαίνεται; Δώρο άδωρον. Να το βάλεις στο μπράτσο που θα το κρύψει μια ζακέτα έτσι και αρχίσει ψύχρα; Δώρο άδωρον. Τούλα, είπα φωναχτά σε μένα, άφησε να το ζωγραφίσουν στο χοντρό σου μπούτι, κόψε και την καλή σου φούστα στη μέση και την έκανες. Κοιτάζουν την αράχνη προσγειωμένη στο μπούτι, αρσενικοί και θηλυκοί, κοιτάζουν κι εμένα, κατά φάρδος και πλάτος. Παλιά δεν με πρόσεχε κανένας. Βίβα αράχνη και μπούτι. Λύθηκε η απορία;
– Βεβαίως, Τούλα μου κι’ ευχαριστώ.
Δεν πρόλαβα να στρίψω τη γωνιά και να, μούτρα με μούτρα μ’ έναν γνωστό μου παίδαρο, απ’ εκείνους τους… φουσκωτούς που λένε. Με ένα αθλητικό φανελάκι, ο τύπος, παρά την άγρια παγωνιά, με τα μπράτσα έξω και ξαπλωμένες στα γεροδεμένα μπράτσα δύο γοργόνες.
– Γεια σας κύριε Κώστα, τι κάνετε;
– Καλά Γιώργο μου, εσύ πώς είσαι;

Μετά τα τυπικά, και προκειμένου να πάρω άλλο ένα ακόμη χάπι, μήπως και πέσει, λίγο, ο πυρετός της αρρωστημένης απορίας μου, τον ρώτησα:
– Γιωργάκη για λύσε μου μία απορία σχετική με το τατουάζ σου.
– Ότι θέλετε.
– Γιατί βρε παιδί μου έβαλες γοργόνα στα μπράτσα σου; Αυτό το ψάρι είναι το πιο άχρηστο, το χειρότερο ψάρι που υπάρχει, ούτε να το τηγανίσεις μπορείς ούτε να το… γαλουχήσεις.
– Κύριε Κώστα, το επάνω είναι ίδια, ολόιδια με ένα παλιό αμόρε που είχα. Καψούρα μεγάλη. Δεν έβλεπα μπροστά μου με την έτσι. Μιλάμε για πολύ ωραία γυναίκα. Πρώτο πράγμα. Μοντέλο όνομα, εμφάνιση και επάγγελμα. Πήγα μια φωτογραφία της, ολόσωμη, με πόδια και τι πόδια, μιλάμε για πόδια, στο παλικάρι που ζωγραφίζει τα τατουάζ, καλλιτέχνης μεγάλος το παιδί και μου τη ζωγράφισε στα μπράτσα, αυθεντική και ολοζώντανη. Μετά μερικούς μήνες, ατελείωτους μήνες, με έδιωξε. Είπα φωναχτά, μέσα μου, Γιωργάκη αυτά παθαίνουν οι ωραίοι που μπλέκουν με… πολύ ωραίες και προχώρησα, αγκαλιά με τη μοίρα μου. Για να παρηγορηθώ έμπλεξα με καμιά δεκαριά ωραίες γυναίκες. Μόλις έδειχνα τη κορμάρα μου στα ερωτευμένα θηλυκά και έβλεπαν την ζωγραφισμένη κορμάρα στα μπράτσα μου, άρχιζε η γκρίνια.
Αυτήν αγαπάς. Ποία είναι αυτή, κάπου την ξέρω. Αυτή είναι μοντέλο την είδα σε περιοδικό, την αγαπάς και κάτι τέτοια. Γκρίνια σκέτη. Άγρια γκρίνια. Επειδή είμαι έξυπνος, ώρες-ώρες πολύ έξυπνος, πήγα στο παλικάρι που μου είχε κάνει το τατουάζ με την κορμάρα και τις ποδάρες τις ατέλειωτες και του λέω: Φίλε καλλιτέχνη ξέρω ότι είναι δύσκολο να σβήσεις αυτά τα υπέροχα πόδια της… πρώην. Μπορείς να τους ρίξεις λίγο λέπι από πάνω να την κάνουμε γοργόνα μήπως και μπορέσουμε και σταυρώσουμε καμιά γκόμενα; Έτσι, κύριε Κώστα μου, μετέτρεψα την καλλονή μου σε γοργόνα και ησύχασα. Τώρα λέω στα κορίτσια μου. Έτσι είναι κυρία μου οι γοργόνες και αν αμφιβάλεις βρες τον Μέγα Αλέξανδρό και ρώτα τον. Λύθηκε η απορία;
– Απολύτως Γεώργιε κι ευχαριστώ πολύ. Φίλες και φίλοι, σύντομα κι άλλες απορίες. Γεια σας