ΜΑΣ την έκλεισαν την ΕΡΤ, μάτια πολλά το λένε που άλλα (πονηρά) γελούν και άλλα (υποκριτικά) κλαίνε.
ΔΕΝ ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκετε εσείς, πάντως εγώ, πατώ με το ένα πόδι στη μια και το άλλο στην άλλη.
ΠΑΡΑΜΕΝΩ δηλαδή (εντελώς) συγχυσμένος και (απόλυτα) αναποφάσιστος για το αν ήταν σωστή η απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει στην ευθανασία της ή να περιμένει το φυσικό της θάνατο.
ΤΟ ότι η ΕΡΤ νοσούσε σοβαρά και τα τελευταία χρόνια βρισκόταν στην εντατική, διασωληνωμένη (όπως και η υπόλοιπη χώρα) και σε κωματώδη κατάσταση, είναι γνωστό.
ΤΟ ζητούμενο είναι αν το (δεξιό) κυβερνητικό επιτελείο που έχει αναλάβει (εργολαβικά) την οικονομική ίαση της χώρας έπρεπε να κλείσει το διακόπτη και να στείλει τον ασθενή εκεί που έπρεπε να ήταν εδώ και πολλά χρόνια.
ΕΠΕΙΔΗ πιστεύω ότι θα έχει εξαντληθεί η υπομονή σας διαβάζοντας για τις πολιτικές, κοινωνικές και συμβολικές προεκτάσεις του λουκέτου, θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το θέμα από τη σκοτεινή και άδηλη πλευρά του.
ΚΑΙ τούτο, γιατί είμαι της γνώμης, ότι μόνο με την αρωγή της ψυχιατρικής επιστήμης μπορούμε να εξηγήσουμε, όχι μόνο το κλείσιμο αλλά και τις αντιδράσεις του κόσμου.
Ο λόγος που με αναγκάζει να προσεγγίσω το ζήτημα από αυτή τη πλευρά είναι η διαπίστωση, ότι είναι πιο ζωντανή (και έντονη) η παρουσία της δια της… απουσίας της!
Ο ελληνικός λαός που έχει έντονη οικογενειακή (αλλά ανεμική) κοινωνική συνείδηση, αντέδρασε όπως θα αντιδρούσε στον (ξαφνικό) θάνατο ενός συγγενή του.
ΔΕΝ έχει σημασία αν επρόκειτο, για έναν ανίκανο, τεμπέλη και σπάταλο συγγενή, που ζούσε (βολεμένος) εις βάρος της ευρύτερης οικογένειας.
ΣΗΜΑΣΙΑ έχει ότι ήταν συγγενής μας. Σάρκα από τη σάρκα μας και κομμάτι της ζωής μας.
ΜΑΖΙ του είχαμε ζήσει λύπες, πένθη και χαρές, γιορτές, χρεοκοπίες και ανατροπές.
ΜΑΖΙ του είχαμε δακρύσει (από συγκίνηση) για τους θριάμβους στα γήπεδα και τις πασαρέλες του κόσμου και είχαμε κλάψει για τις ήττες και τα καλοκαίρια που δεν προλάβαμε να χαρούμε. Δίπλα του δηλαδή βιώσαμε ότι έχουμε ζήσει.
ΤΟ ότι όσο ζούσε του σέρναμε τα μύρια όσα, τον καταριόμαστε και τον βρίζαμε χυδαία, δεν έχει (ουδεμία) σημασία. Δικός μας άνθρωπος ήταν και είχαμε το θάρρος (και το ελεύθερο) να του λέμε και μια κουβέντα πάρα πάνω.
ΝΑ γιατί στράφηκαν κατά της κυβερνητικής απόφασης (να κλείσει την ΕΡΤ) και οι περισσότεροι επικρατές της που για (πολλά) χρόνια την «έφτυναν» και την ελεεινολογούσαν.
ΝΑ λοιπόν γιατί συνέλαβα και εγώ τον εαυτό μου (επ’ αυτοφώρω) να κρύβει στον ψυχισμού του, εντελώς διαφορετικά πράγματα από όσα έχει στο μυαλό του.
ΨΙΛΟΣΟΚΑΡΙΣΤΗΚΑ, σας λέω, την περασμένη Τετάρτη το πρωί, όταν (πριν ανοίξω καλά-καλά τα μάτια μου) μου τηλεφώνησε ο πρόεδρος της Κοινότητας Μελβούρνης (Βασίλης Παπαστεργιάδης) και μου είπε ότι «έκλεισαν την ΕΡΤ».
ΔΕΝ μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν δυνατόν (στις μέρες μας) να συμβεί κάτι τέτοιο.
ΝΑΙ, εγώ, που από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση στην πατρίδα είχα ταχθεί ανοιχτά υπέρ του «κατεβάσματος» του γενικού διακόπτη για όλο το νεοελληνικό Δημόσιο.
ΕΓΩ, που κάθε φόρα που έβγαινε στην οθόνη της τηλεόρασης η ανακοίνωση της SBS ότι, λόγω απεργίας της ΕΡΤ δεν θα μεταδοθεί σήμερα το προγραμματισμένο δελτίο ειδήσεων, «τα έπαιρνα στο κρανίο» και έβριζα καταλήγοντας με τη δημοφιλή «ευχή» που συνοψίζεται στο «δεν το κλίνετε το μπουρδέλο να ησυχάσουμε».
ΚΑΙ όταν βρέθηκε επιτέλους η τολμηρή «τσατσά» να κάνει την «ευχή μου» πράξη (προκειμένου να το… οργανώσει) ταράχτηκα και εξοργίστηκα με το κλείσιμό του.
Η αυθόρμητη αυτή αντίδρασή μου με οδήγησε στη διαπίστωση, ότι (ως Έλλην) είμαι σχιζοφρενικά αντιφατικός και δεν ξέρω (τελικά) τι θέλω.
ΜΕ λίγες κουβέντες, ό,τι και αν γινόταν με την ΕΡΤ εγώ θα… διαφωνούσα, όπως διαφωνούν σήμερα και όλοι οι υπόλοιποι (σαν εμένα) που μέχρι τώρα την ελεεινολογούσαν.
Η ΕΡΤ και η πατρίδα, είναι έτσι που είναι γιατί εμείς οι ίδιοι (ως λαός) είμαστε έτσι που είμαστε.
ΤΑ τελευταία 35 χρόνια έχουν γίνει πολλές προσπάθειες για την εξυγίανση και την καλύτερη οργάνωση της ΕΡΤ, που βέβαια έπεσαν στο κενό, όπως και οι υπόλοιπες για την εξυγίανση του κρατικού μηχανισμού.
ΤΙΠΟΤΑ δεν πρόκειται να εξυγιανθεί και να μπει σε σωστές βάσεις, αν δεν εξυγιανθεί προηγουμένως ο δικός μας ψυχισμός που φέρνει κληρονομιές και φορτία μια άλλης εποχής.
ΘΥΜΑΜΑΙ όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, είχε τοποθετήσει στην ΕΡΤ το Δημήτρη Μαρούδα (αν δεν κάνω λάθος) να την αναδιοργανώσει και να την απαλλάξει από το προπατορικό αμάρτημα της ελληνικής γραφειοκρατίας.
ΤΕΛΙΚΑ, κατάφερε και ο Μαρούδας να κάνει ό,τι έκαναν όσοι είχαν προηγηθεί (και, βεβαίως, όσοι ακολούθησαν) «μια τρύπα στο νερό».
ΟΤΑΝ, μάλιστα, σε μια συνέντευξη Τύπου ρωτήθηκε από κάποιο δημοσιογράφο «πότε θα γίνει η ΕΡΤ BBC;» απάντησε «όταν θα γίνουν και οι Έλληνες, Εγγλέζοι»!
ΣΥΝΕΠΩΣ, όσο παραμένουμε «Έλληνες» δεν πρόκειται να δούμε μια διαφορετική ΕΡΤ από αυτή που ξέρουμε, όσες προσπάθειες και αν ξαναγίνουν, από τη σημερινή ή μια αυριανή κυβέρνηση.
ΤΖΑΜΠΑ δηλαδή δυτικο-αλληθωρίζουμε και χάνουμε τον καιρό μας προσπαθώντας να εφαρμόσουμε ξενόφερτα Μνημόνια και δυτικοευρωπαϊκές μεταρρυθμίσεις.
ΟΛΑ αυτά δεν ταιριάζουν ούτε στον ψυχισμό μας ούτε στις παραδόσεις μας ούτε βέβαια στο (οικονομικό) παρελθόν και την ιστορία μας.
ΑΣ αποδεχτούμε τελικά ότι αυτοί είμαστε και αυτό το κράτος θέλουμε. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να απαλλαγούμε από το άγχος για το αν θα τα καταφέρουμε και να πάμε (πάλι) το καλοκαίρι για διακοπές…
ΔΕΝ έχουμε (ως λαός) καμιά σχέση με τους Ευρωπαίους. Και αν ξέραμε ότι ο πολιτισμός που (αφιλοκερδώς) τους δώσαμε (θα τον έκαναν σαν τα μούτρα τους) και θα κατέληγε στην ανταγωνιστικότητα, την παραγωγικότητα και την ανάπτυξη, θα κόβαμε τα χέρια μας αντί να τους τον δώσουμε.
ΤΑ έχουν όλα παραμορφώσει, ρε παιδί μου, οι τύποι. Πάρτε για παράδειγμα, το πώς χρησιμοποίησαν την έννοια της Δημοκρατίας.
ΣΤΗΝ κυριολεξία την παραμόρφωσαν, στενεύοντάς την, προκειμένου να την προσαρμόσουν στα μέτρα τους και την ιδιοσυγκρασία τους.
ΚΑΙ ενώ εμείς, για παράδειγμα, πιστεύουμε ότι Δημοκρατία σημαίνει να είναι κάποιος διορισμένος στο Δημόσιο και να πληρώνεται χωρίς να δουλεύει (όπως οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ) αυτοί τη συνόδευσαν από ευθύνες, θεσμούς, Συντάγματα και υποχρεώσεις, κάνοντάς την στην (κυριολεξία) αγνώριστη.
ΩΣ εκ τούτου, δικαιολογημένα εμείς έχουμε επαναφέρει τη Δημοκρατία στα πραγματικά της μέτρα, έτσι όπως την εμπνεύστηκαν οι πρόγονοί μας κάτω από τον ίσκιο των αττικών πεύκων.
ΜΙΑ ματιά να ρίξει κανείς στην ιστορία θα διαπιστώσει ότι, το ίδιο μπάχαλο που γίνεται και σήμερα, λάμβανε χώρα και στη δημοκρατική Αθήνα του Σόλωνα και του Περικλή.
«ΤΟ έλα να δεις» γίνονταν, ρε παιδί μου, στην Εκκλησία του Δήμου. Ο καθένας ό,τι του κατέβαινε έλεγε και ό,τι τον βόλευε έκανε και στη συνέχεια όλοι μαζί το έριχναν στα συμπόσια, τον έρωτα και την οινοποσία.
ΣΤΟ απόγειό της η Δημοκρατία έφτασε όταν οι ευαίσθητοι Αθηναίοι (που σιχαίνονταν την επανάληψη της δημοκρατικής ρουτίνας!) εξόρισαν το Δίκαιο Αριστείδη γιατί είχαν βαρεθεί τη… δικαιοσύνη!
ΑΥΤΗ ήταν για μένα η κορυφαία δημοκρατική πράξη στη διαχρονική πορεία της Δημοκρατίας ανά τους αιώνες. Τελεία και παύλα.
ΚΑΙ επειδή κάτι τέτοιο στις μέρες μας δεν θα γινόταν γιατί και τα παιδάκια των νηπιαγωγείων θα το θεωρούσαν παράλογο, δεν θέλω να ακούσω κουβέντα για τις σημερινές Δυτικές Δημοκρατίες.
ΣΚΕΦΤΕΤΕ ότι εμείς σήμερα, μετά τόσα χρόνια δημοκρατικής ζωής προσπαθούμε να αναγνωρίσουμε τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, κάτι που ποτέ δεν απασχόλησε την Αθηναϊκή Δημοκρατία, και τους γκέι προγόνους μας.
ΣΥΝΕΠΩΣ, όσο προσπαθούμε να προσαρμοστούμε στη διαστρεβλωμένη Δυτική Δημοκρατία θα αντιμετωπίζουμε προβλήματα προσαρμογής κύριοι.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ για εμάς σημαίνει πλήρη αυθαιρεσία, όπως και απεργία σημαίνει να μην πηγαίνουμε στη δουλειά και όχι αγώνας να αλλάξουμε κάτι.
ΤΑ δημοκρατικά τους δικαιώματα λοιπόν εξασκούσαν οι υπάλληλοι της ΕΡΤ που απεργούσαν κάθε δεύτερη μέρα στην προσπάθειά τους να απελευθερωθούν από τα δεσμά των επαγγελματικών τους υποχρεώσεων και τις ενοχές των ευθυνών τους.
ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ (σας λέω) ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να καταλάβει γιατί πρέπει να γίνει παραγωγικός και ανταγωνιστικός, τη στιγμή που οι πιο πάνω πρακτικές δεν συμβιβάζονται με τη δημοκρατική εργασιακή μας παιδεία.
ΤΩΡΑ, αν το λουκέτο της ΕΡΤ οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, σε μια στιγμή που δεν αντέχει κάτι τέτοιο, νίκη της πραγματικής δημοκρατίας θα είναι και θρίαμβος της κουλτούρας μας, που αρχίζει να αποδίδει καρπούς στις καταστροφές και τις δύσκολες ώρες.
ΑΣ ελπίσουμε λοιπόν ότι και η νέα ΕΡΤ (του Σαμαρά) δεν θα διαφέρει από αυτή που είχαμε μέχρι τώρα και εμείς οι τηλεθεατές δεν θα ξαναγκρινιάξουμε με τα καμώματά της.
ΚΑΙ τελειώνω με μια ακόμα διαπίστωση: αν το ελληνικό Κράτος καταφέρει να κάνει και εμένα τηλεθεατή του «Αντένα, τότε είναι ικανό για τα πάντα…
ΑΥΤΑ για σήμερα, να είστε όλοι καλά και θα τα πούμε από βδομάδα. Γεια χαρά.
