Μάχαιρα έδωσε και μάχαιρα έλαβε, η πρώην πρωθυπουργός Julia Gillard. Έπεσε από τον πρωθυπουργικό θώκο με τον τρόπο, που πριν τρία χρόνια και έξι ημέρες είχε γκρεμίσει τον Kevin Rudd. Κατά «σύμπτωση», η ανατροπή της μεθοδεύτηκε από τον ηγέτη της δεξιάς παράταξης Bill Shorten, ο οποίος την ανέδειξε πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό της Αυστραλίας στις 24 Ιουνίου 2010.
Οι συνθήκες της προχθεσινής ανατροπής της κ. Gillard ήταν πανομοιότυπες με τις συνθήκες, που είχαν οδηγήσει στο πραξικόπημα κατά του δημοφιλέστερου πρωθυπουργού στην πολιτική ιστορία της Αυστραλίας. Κατά τους πραξικοπηματίες, ο εξαιρετικά δημοφιλής, πριν και μετά το θρίαμβο επί του John Howard στις εθνικές εκλογές του 2007, «Kevin 07», μετεκλογικά έχασε την επαφή με το λαό, η δημοτικότητα του ιδίου και της Εργατικής κυβέρνησής του ολίσθαινε συνεχώς, εξελίχθηκε σε «εγωκεντρικό», «εργασιομανή», «συγκεντρωτικό», «κυκλοθυμικό ηγέτη» που συμβουλευόταν μόνο το «kitchen cabinet», μικρή ομάδα έμπιστων συνεργατών του, και αγνοούσε τα υπόλοιπα μέλη του υπουργικού συμβουλίου με συνέπεια η κυβέρνηση να μεταμορφωθεί από συμπαγές, λειτουργικό σύνολο σε διαλυμένο, δυσλειτουργικό μπουλούκι που «είχε χάσει τον προσανατολισμό του».
Στην πρώτη συνέντευξή της μετά το πραξικόπημα, η κ. Gillard δήλωνε ότι, κατά τη γνώμη της, «το Εργατικό Κόμμα είχε χάσει το δρόμο του υπό την ηγεσία του Kevin Rudd» οπότε έκρινε αναγκαία την παρέμβασή της για τον «αναπροσανατολισμό» του κόμματος και την παραμονή του στην εξουσία. Η συνέχεια είναι γνωστή, το Εργατικό Κόμμα, υπό την ηγεσία της κ. Gillard, δεν μπόρεσε να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση μετά τις εκλογές του 2010 και παρέμεινε στην εξουσία με τη στήριξη των ανεξάρτητων βουλευτών και των Πρασίνων.
Τα ίδια επιχειρήματα προέτασσαν από μηνών τα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας του Εργατικού Κόμματος, που οσμίζονταν ισοπεδωτική ήττα του κόμματός του στις εθνικές εκλογές του Σεπτεμβρίου. H πρωθυπουργός δεν ακούει κανέναν εκτός του στενού κύκλου της, λαμβάνει αποφάσεις στο γόνατο, αλλοτριώνει καθημερινά μάζες ψηφοφόρων, αγνοεί τις προβληματικές δημοσκοπήσεις, διαμαρτύρονταν καθημερινά μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας.
Η συνεχής, μαζική μετατόπιση ψηφοφόρων προς τα δεξιά, που κατέγραφαν οι δημοσκοπήσεις, προδιέγραφε τον καταποντισμό του Εργατικού Κόμματος στις εκλογές, με δεκάδες βουλευτές να μένουν εκτός βουλής. Η κ. Gillard απεκδυόταν των ευθυνών της για τη συνεχή πτώση της ψήφου του κόμματός της και αντέκρουε τους επικριτές της με αλαζονικές δηλώσεις του είδους «είμαι το καταλληλότερο άτομο να ηγηθεί του Εργατικού Κόμματος στις εκλογές».
Και ενώ η δημοτικότητα της κ. Gillard και η ψήφος του Εργατικού Κόμματος έπεφταν στο Ναδίρ, η δημοτικότητα του Kevin Rudd παρέμενε υψηλή. Αλύτρωτος από το πάθος για εκδίκηση ο Kevin Rudd συντήρησε την πόλωση στην κοινοβουλευτική ομάδα εν αναμονή της ευκαιρίας να ανακτήσει την αρχηγία του κοινοβουλευτικού Εργατικού Κόμματος και την πρωθυπουργία της χώρας.
Η βαριά ήττα στην πρώτη μετεκλογική αναμέτρηση με την κ. Gillard, το Φεβρουάριο του 2012, δεν τον αποθάρρυνε. Η πανίσχυρη, τότε, αντίπαλός του κέρδισε τη μονομαχία με 72 ψήφους υπέρ και 31 κατά. Ο κ. Rudd παρακολουθούσε εντατικά από τα πίσω έδρανα της βουλής την πορεία φθοράς της πρωθυπουργού και της κυβέρνησης, έκανε αρχηγικές εμφανίσεις οι οποίες αναδείκνυαν τη δημοτικότητά του και κρατούσε σε διαρκή ετοιμότητα τις εσωκομματικές δυνάμεις του για τον επόμενο γύρο. Για την επόμενη αναμέτρηση με την κ. Gillard για την αρχηγία του Εργατικού Κόμματος με προεξοφλημένη τη νίκη του.
O Kevin Rudd στόχευε την επάνοδό του με την ιδιότητα του «σωτήρα» του Εργατικού Κόμματος και γι’ αυτό δεν ανταποκρίθηκε, τον παρελθόντα Μάρτιο, στην πρόσκληση σε νέα μονομαχία από τη διάδοχό του, που είχε μεθοδεύσει ο πρώην υπουργός και πρώην αρχηγός του Εργατικού Κόμματος, Simon Crean.
Το κλίμα άλλαξε άρδην κατά της κ. Gillard μετά τις καταθλιπτικές κομματικές δημοσκοπήσεις, οι οποίες προέβλεπαν απώλεια τριάντα εδρών και άνω, αν το Εργατικό Κόμμα δεν αποκαθιστούσε την επαφή του με το εκλογικό σώμα και δεν αναθεωρούσε ζημιογόνες κυβερνητικές αποφάσεις. Οι κομματικοί ταγοί, που επί μήνες σφύριζαν αδιάφοροι στον άνεμο, αποφάσισαν να δράσουν. Φίλοι, στενοί συνεργάτες και ένθερμοι υποστηρικτές της πρώην πρωθυπουργού την αποκήρυξαν εν μία νυκτί «για το συμφέρον του κόμματος».
Ο υπουργός Εργασίας, Εργασιακών Σχέσεων και Εφάπαξ, Bill Shorten, που την ανέδειξε πρωθυπουργό δήλωνε είκοσι λεπτά πριν την ψηφοφορία για την αρχηγία, ότι το «μείζον διακύβευμα ήταν το μέλλον του κόμματος και της κυβέρνησης». Τον ισχυρισμό του κ. Shorten επανέλαβαν και άλλα μέλη του υπουργικού συμβουλίου, που είχαν συμμαχήσει με τον Kevin Rudd.
Η κ. Gillard δεν απέφυγε το μοιραίο, αν και έχει να επιδείξει ιστορικές μεταρρυθμίσεις. Την «έφαγε» η αδυναμία της να πείσει το εκλογικό σώμα για τις προθέσεις και να εξασφαλίσει τη στήριξή του.
Το Εργατικό Κόμμα έκανε, από την Τετάρτη το βράδυ, νέα αρχή. Ανάκτησε την ανταγωνιστικότητά του και ευελπιστεί σε καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα από αυτό που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις. Είναι δυνατή «η ανάσταση» ενός καταρρακωμένου, ήδη, πολιτικού κόμματος με την απλή αλλαγή ηγέτη;
«Ναι», απαντούν τα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας του. Η δυνατότητα του κ. Rudd ν’ αλλάξει τη μοίρα του κόμματός του είναι η δημοτικότητά του, η επαφή του με το εκλογικό σώμα και «η αλλαγή νοοτροπίας» εξηγούν.
Οι πρώτες δημοσκοπήσεις καταγράφουν θετική αντίδραση του εκλογικού σώματος. Αναδεικνύουν τον κ. Rudd «προτιμητέο» πρωθυπουργό της πλειοψηφίας, αλλά εξακολουθούν να δίνουν προβάδισμα στο Συνασπισμό.
Η επόμενη εβδομάδα θα δώσει τα πρώτα σημάδια της πορείας του Εργατικού Κόμματος, με την ανακοίνωση της σύνθεσης της νέα κυβέρνησης και των αλλαγών που θα αποφασίσει να κάνει η νέα κυβέρνηση στην πολιτική της, πριν τις εκλογές.
Λέτε οι Shorten και ΣΙΑ να μεταμορφωθούν από «αποδιοπομπαίοι τράγοι» σε «σωτήρες» του Εργατικού Κόμματος. Στην πολιτική όλα είναι πιθανά.
Όσο για την αξιωματική αντιπολίτευση, ο δρόμος προς τη νίκη στένεψε από την Τετάρτη το βράδυ. Έχουν, είναι γεγονός, πολλά όπλα για να πολεμήσουν τον Kevin Rudd, η αποτελεσματικότητά τους θα εξαρτηθεί από τον τρόπο που θα τα χρησιμοποιήσουν.
