Ο τυπικός αυστραλός είναι κάτοικος της πόλης, αν και υπάρχει μια φήμη πως ζούμε στα δάση. Από τον πρώτο εποικισμό το 1788 και από τους πρώτους κατοίκους δεν υπήρχε η διάθεση να περιπλανιούνται σε όλη τη χώρα. Για την ακρίβεια, το1821 όλος ο πληθυσμός της αποικίας της Νέας Νότιας Ουαλίας ήταν 30.000 και από αυτούς οι 28.000 ζούσαν στο Σίδνεϊ. Η ανακάλυψη του χρυσού το 1851 άλλαξε την εικόνα της Αυστραλίας και σχεδόν όλοι οι κάτοικοί της παράτησαν τα πάντα και έφτασαν στα χρυσωρυχεία. Η πόλη της Μελβούρνης είναι το αποτέλεσμα αυτής της αλλαγής.
Στην αρχή φαίνεται πως όλα έγιναν παράνομα και δεν τηρήθηκε καμία τάξη όπως δημιουργήθηκαν όλες οι άλλες πόλεις της χώρας.
Στην Τασμανία το 1834 –που τότε λεγόταν Βαν Ντίμανς Λαντ– οι ποιμένες είχαν ανάγκη από περισσότερη γη ως βοσκοτόπια για τα κοπάδια τους. Στο Χόμπαρτ είχε ιδρυθεί ένας σύνδεσμος για τη λύση του προβλήματος αυτού. Ως αντιπρόσωπός του, ο Τζον Μπάτμαν στάλθηκε να βρει νέα γη για βοσκοτόπια στη βόρεια πλευρά του Στενού του Μπας (Bass Strait). Αυτός εξερεύνησε την περιοχή του Τζιλόνγκ, αλλά και τον Κόλπο Πορτ Φίλιπ. Τον Ιούνιο του 1835 έφτασε στην περιοχή Yarra και στις όχθες του Merri Creek –το σημερινό Northcote– όπου συνάντησε τη φυλή των Αβοριγίνων με το όνομα Ντουτιγκάλα (Dutigalla). Ο Μπάτμαν αγόρασε την περιοχή, έκτασης περίπου 2400.000 στρεμμάτων, ήτοι 600.000 acres. Η πληρωμή ήταν 100 κουβέρτες, 100 μικρά τσεκούρια, 50 είδη ρουχισμού, 50 καθρέφτες, 50 ψαλίδια και 5 τόνοι αλεύρι. Η αξία όλων αυτών είναι περίπου 400 δολάρια. Η πράξη τούτη στην Ιστορία ονομάστηκε ως «η Πράξη της Μελβούρνης» – Melbourne Deed.
Εν τω μεταξύ, ένας άλλος αντίζηλος σύνδεσμος από το Λώνσεστον, με επικεφαλής τον Τζον Φώκνερ, πέρασε το Bass Strait με σκοπό να εμποδίσει τον Μπάτμαν να μονοπωλήσει την περιοχή Port Phillip.
ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗΣ
Ήταν η ειρωνεία της τύχης τους, γιατί ούτε ο Μπάτμαν, αλλά ούτε ο Φώκνερ δεν μπορούν να ισχυριστούν πως είναι οι ιδρυτές της Μελβούρνης. Λέγεται πως ο Μπάτμαν έγραψε στο Ημερολόγιό του την περίφημη φράση: «This will be the place for a village» («Αυτός θα είναι ο τόπος για ένα χωριό»), η οποία απαθανατίστηκε με την τιμητική πλάκα η οποία υπάρχει στη γωνία των οδών Flinders και William. Εξετάζοντας, όμως, όλο το Ημερολόγιο του Μπάτμαν, φαίνεται πως δεν ταξίδεψε τόσο μέσα στον ποταμό Yarra. Το σχέδιό του όμως για ένα χωριό τοποθετείται στο σημερινό Port Melbourne.
Όσο για τον Φώκνερ, αυτός δεν έφτασε στο Yarra με το πλοίο του «Enterprise». Έπαθε ναυτία στο Bass Strait και υποχρεώθηκε να επιστρέψει στο Λώνσεστον, αλλά έδωσε οδηγίες στους ναύτες του να ψάξουν για πόσιμο νερό. Και αυτοί το βρήκαν εκεί που σήμερα υπάρχει η πλάκα του Μπάτμαν. Όταν οι αντιπρόσωποι του Μπάτμαν έφτασαν σε αυτό το σημείο βρήκαν τον τόπο κατειλημμένο, ο οποίος ήταν όντως ο πιο κατάλληλος για την αποίκηση. Φυσικά, υπήρχε εκνευρισμός γι’ αυτό, αλλά οι δύο παρτίδες συμφιλιώθηκαν, μια και υπήρχε άφθονη γη για τα κοπάδια τους.
Ο κυβερνήτης Bourke έγινε έξω φρενών όταν άκουσε τα νέα για την ανεπίτρεπτη αποίκηση στο Port Phillip Bay. Αποκήρυξε τη συμφωνία του Μπάτμαν και διακήρυξε πως η αποίκηση ήταν παράνομη πάνω στη Βασιλική Γη (Crown Land). Αν και η περιοχή ανήκε στην αποικία της Νέας Νότιας Ουαλίας, ήταν πολύ μακριά από το Σίδνεϊ για να επιτηρηθεί. Αυτοί που οικειοποιήθηκαν τη γη δεν υπάκουσαν στις διαταγές του κυβερνήτη ο οποίος υποχρεώθηκε να τους αναγνωρίσει και δύο χρόνια αργότερα τους επισκέφθηκε επισήμως.
ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΗΣ…
Η νέα αποικία που δημιουργήθηκε κάτω από αυτές τις συνθήκες απέκτησε μία ποικιλία ονομάτων όπως: Bearbrass, Bareheap, Bareport, Douta Galla, Glenelg και αρκετά άλλα. Ο κυβερνήτης Bourke τα αγνόησε όλα αυτά τα ονόματα και ονόμασε την περιοχή Melbourne, το όνομα του τότε πρωθυπουργού της Βρετανίας Lord Melbourne (1779–1848). Και για μας σήμερα έγινε η Μελβούρνη, άκρως εξελληνισμένη, η οποία μπήκε κανονικά στο κλιτικό μας σύστημα.
Από το 1835 μέχρι το 1850 χτίστηκαν πολύ μικρά χαμηλόσπιτα, χωρίς στρωμένους δρόμους και οι πλημμύρες ήταν σύνηθες φαινόμενο. Η Elizabeth Street ήταν ένα κανονικό ποτάμι που χυνόταν στον ποταμό Γιάρα. Οι περισσότεροι έποικοι ήρθαν από την Τασμανία και ήταν Σκωτσέζοι Πρεσβυτεριανοί. Ακολούθησαν και πολλοί κατάδικοι οι οποίοι είχαν εκτίσει τις ποινές τους. Εξάλλου και ο Μπάτμαν και ο Φώκνερ ήταν παιδιά καταδίκων.
Το 1850 η Βικτώρια έγινε ξεχωριστή αποικία και ο πληθυσμός της έφτασε κοντά στις εβδομήντα χιλιάδες. Το 1851 ανακαλύφτηκε ο χρυσός και μέχρι το 1855 ο πληθυσμός της εξαπλασιάστηκε και σχεδόν έφτασε το μισό εκατομμύριο.
Η σύντομη και ενδιαφέρουσα ιστορία της πόλης μας, από το 1850 μέχρι το 1900 μπορεί να καλυφτεί σε ένα μελλοντικό Σκεπτόγραμμα.
