ΕΙΧΑ δεν είχα, κατάφερα πάλι να εξοργίσω τους λαϊκούς ποιητές και λογοτέχνες της παροικίας μας.
ΚΑΙ να ορκιστώ ότι δεν το έκανα σκόπιμα, κανείς πνευματικός μας άνθρωπος (εκτός της κυρίας Ιωάννας) δεν πρόκειται να με πιστέψει, οπότε και δεν ορκίζομαι.
ΜΕ θεωρούν εχθρό τους, ρε παιδί μου, οι άνθρωποι. Πιστεύουν ότι είμαι «βαλτός» να ακυρώσω την υστεροφημία τους και να υποβαθμίσω τον πνευματικό τους μόχθο.
ΓΙΑ κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν έχουν καταφέρει ακόμα να συνειδητοποιήσουν ότι αν δεν ασχολούμουν μαζί τους θα έμεναν άγνωστες οι λογοτεχνικές τους αναζητήσεις και δεν θα διάβαζαν τα έργα τους ούτε τα παιδιά τους.
ΤΕΣΣΕΡΙΣ λογοτεχνικές επιστολές και τρία ποιήματα δημοσιεύουμε σήμερα στη σελίδα της αλληλογραφίας, χάρη στα όσα έγραψα την περασμένη εβδομάδα για τη λαμπρή απουσία των πνευματικών μας ανθρώπων από το Συμπόσιο για τον Κωνσταντίνο Καβάφη.
ΕΚΤΟΣ, όμως, από τις 4 επώνυμες επιστολές που σας προτείνω να μελετήσετε (και όχι απλά να διαβάσετε), λάβαμε άλλες τόσες ανώνυμες (προφανώς, από συγγενείς και φίλους των λογοτεχνών μας) και καμιά δεκαριά τηλεφωνήματα από αναγνώστες.
ΑΝ δεν είχα γράψει τίποτα ή, τέλος πάντων, ακολουθούσα και εγώ την παράδοση που επικρατεί στα παροικιακά μας Μέσα Ενημέρωσης, τα οποία γράφουν μόνο «καλές κουβέντες» για όλες τις εκδηλώσεις, θα σας είχα στερήσει τη δυνατότητα να διαβάσετε την επιστολή της κυρίας Ιωάννας (Λιακάκου) και να εμβαθύνετε στο τι πραγματικά σημαίνει πολιτισμός.
ΑΙΤΙΑ που γράφτηκε αυτή η επιστολή είναι ότι κατάφερα να ξαναβάλω την ποιήτρια στην «πρίζα της δημιουργίας» και να γράψει (πάλι) τα όσα έγραψε.
ΕΠΕΙΔΗ η επιτολή της κυρίας Ιωάννας έχει πολλά κοινά με την πρόσφατη επιστολή της κυρίας Yvonne, θα επιστρατεύσω την ίδια αναλυτική συνταγή: θα αφήσω την ποιήτρια να ερμηνεύσει τον εαυτό της.
ΚΑΙ αυτό το κάνω γιατί, πολλές φορές, η αντιγραφή αποσπασμάτων είναι η πιο προχωρημένη κριτική που μπορεί να κάνει κάποιος σε ένα κείμενο αξιώσεων όπως αυτό της κυρίας Ιωάννας.
ΔΙΑΚΙΝΔΥΝΕΥΩ, βέβαια, μια δεύτερη γνωμάτευση και ψυχανάλυση του χαρακτήρα μου (παρόμοια με αυτή που μου έκανε πριν δύο εβδομάδες η κυρία Yvonne) αλλά τι να κάνουμε; Αυτά έχει τούτη η δουλειά…
ΑΣ δώσω όμως το λόγο στην κυρία Ιωάννα. Να τι γράφει: «Λοιπόν, πολιτισμός δεν είναι να τρέχει κανείς από τη μια εκδήλωση στην άλλη και, προπαντός, ακάλεστος. Πολιτισμός είναι να ζεις μέσα στην πόλη, δηλαδή στον πολύ κόσμο, ειρηνικά, να δέχεσαι τις ιδιορρυθμίες του άλλου, να είσαι καθαρός, καλοχτενισμένος, ντυμένος ευπρεπώς, να σέβεσαι τους πάντες…» και λοιπά τα οποία και μπορείτε να διαβάσετε στην επιστολή.
ΟΛΑ τα λεφτά, όμως, είναι η τελευταία παράγραφος της επιστολής, την οποία και διάβασα έντεκα φορές, χωρίς να καταλάβω αν τελικά η κυρία Ιωάννα έδωσε το παρών της στο Συμπόσιο ή όχι.
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΘΕΙΤΕ για 20 δευτερόλεπτα και δώστε προσοχή στη διατύπωση. Γράφει: «Όλα αυτά δεν τα γράφω για να δικαιολογήσω την απουσία μου. Εγώ η ίδια με τέσσερα ακόμα άτομα από το Σύνδεσμο Λογοτεχνών παρακολούθησα το Συμπόσιο».
ΤΕΛΙΚΑ, ρε παιδιά, εσείς τι καταλάβατε; Παρακολούθησε ή όχι η κυρία Ιωάννα το Συμπόσιο;
ΓΙΑ τους (πολύ) περίεργους να σημειώσω ότι απουσίαζε από τις τρεις διαλέξεις που παραβρέθηκα και δεν την είδα σε καμιά φωτογραφία… Invisible σας λέω η ποιήτρια…
ΜΕ την απουσία των πνευματικών ανθρώπων από το Συμπόσιο (και τα όσα αφηγήθηκα) ασχολείται και ο επιστολογράφος, Νικόλαος Ραυτόπουλος, ο οποίος και αναφερόμενος στο συγγραφέα, Γεώργιο Σταυρινό, που έγραψε «Το Αδειανό Δίχτυ», τον αναφέρει (μεταφορικά) ως Ψαριανό!
ΚΑΙ ενώ εμείς εδώ σνομπάραμε τον Αλεξανδρινό ποιητή, στην Ελλάδα τον «τίμησαν» βάζοντας τη μορφή του στα κουπόνια του Λαϊκού Λαχείου, όπως γράφει και ο αναγνώστης μου, Nikos Forenza, από τη Ρώμη, στην επιστολή του που δημοσιεύουμε στην ίδια σελίδα.
ΤΕΛΟΣ, αισθάνομαι την υποχρέωση να ευχαριστήσω και εγώ με τη σειρά μου τον συγγραφέα Γεώργιο Σταυρινό, ο οποίος και είναι από τους ελάχιστους που αναγνώρισε την προσφορά μου στα Γράμματα και μπήκε στον κόπο να με μνημονεύσει, στην ευχαριστήριο επιστολή του. Thanks George…
ΣΤΟ μεταξύ, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι τα όσα έγραψα θα συμβάλουν τα μέγιστα ώστε να μην απουσιάσει κανένας λογοτέχνης μας από την εκδήλωση που θα γίνει για τον Καβάφη αύριο (Κυριακή) στις 3μ.μ. στην αίθουσα του Παναρκαδικού Συλλόγου «Ο Κολοκοτρώνης».
Η πιο πάνω εκδήλωση, άλλωστε, οργανώνεται από τον Ελληνο-Αυστραλιανό Πολιτιστικό Σύνδεσμο, το Σύνδεσμο Ελλήνων Λογοτεχνών και Συγγραφέων και τον Παναρκαδικό Σύλλογο, που σημαίνει ότι οι οργανωτές μόνο να παραβρεθούν, θα σημειώσει επιτυχία η εκδήλωση, άσχετα με τα όσα (για τον ποιητή) ειπωθούν.
ΕΤΣΙ μετριέται στην παροικία η επιτυχία: με… κεφάλια! Όσο περισσότερος ο κόσμος, τόσο μεγαλύτερη η επιτυχία…
ΤΟ τι λέγεται ελάχιστη σημασία έχει, αφού στις φωτογραφίες που θα δημοσιεύσει (στη συνέχεια) ο «Νέος Κόσμος», η ποιότητα δεν φαίνεται!
ΚΑΙ όπως πολλές φορές έχουμε τονίσει, οι περισσότερες εκδηλώσεις στην παροικία μας γίνονται για μια φωτογραφία στο «Νέο Κόσμο». Αυτό τελικά μένει.
ΜΙΑΣ και ασχολούμαι σήμερα με τη λογοτεχνία θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω ότι ο συμπάροικος συγγραφέας, Γιάννης Βασιλακάκος, συνεχίζει με όποιον τρόπο μπορεί να αυτοπροβάλλεται.
ΤΟ «κόλπο» που χρησιμοποιεί είναι παλιό αλλά δουλεύει. Συνήθως επιλέγει και ασχολείται (ή παρουσιάζει) γνωστούς συγγραφείς, εισπράττοντας έτσι κάποια (λογοτεχνική) καταξίωση από την αίγλη τους.
ΕΙΝΑΙ αυτό που λέμε ότι, «κοντά στο βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα». Αυτή τη φορά επέλεξε να… γράψει βιβλίο για τον Χρήστο Τσόλκα!
ΕΥΤΥΧΩΣ, δηλαδή, που βρέθηκε ο Βασιλακάκος, γιατί θα περνούσε… απαρατήρητο το συγγραφικό έργο του Τσόλκα.
ΕΙΠΑΜΕ, για να κάνεις όνομα (και) στη λογοτεχνία και να καθιερωθείς, πρέπει να πουν δυο καλές κουβέντες οι καθιερωμένοι, διαφορετικά την έχεις βαμμένη. Πάμε πιο κάτω.
ΑΣ πούμε και δυο λόγια για την πατρίδα, που το μόνο που κάνει τα τρία τελευταία χρόνια είναι να προσπαθεί μέχρι την τελευταία ώρα να πείσει την τρόικα να ανάψει το «πράσινο φως» για την επόμενη δόση.
ΚΑΘΕ τρίμηνο σχεδόν παίζεται το ίδιο δράμα: από τη μια, η τρόικα να πιέζει ώστε να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις και τις συμφωνίες με τους δανειστές μας και, από την άλλη, εμείς, να ψάχνουμε μόνιμα (με τη ψυχή στο στόμα) να δικαιολογήσουμε την ασυνέπειά μας.
ΠΑΝΩ από πέντε φορές τη τελευταία τριετία το υπουργείο Οικονομικών κατάργησε και επανέφερε το καθεστώς των αποδείξεων!
Η τρόικα, από την πλευρά της, έρχεται και επανέρχεται στο θέμα των απολύσεων (έστω των επίορκων) από το δημόσιο, ενώ η κυβέρνηση παίζει «κρυφτούλι», όχι μόνο με τους δανειστές της, αλλά και με τον εαυτό της.
ΤΟ μόνο που έχουμε κατορθώσει από τότε που ξέσπασε η κρίση είναι να δουλεύουμε του ευρωπαίους εταίρους μας, ώστε να συνεχίζουν να μας δανείζουν για να τα βγάλουμε πέρα.
Η ιστορία της ΕΡΤ έδειξε ότι η χώρα είναι εντελώς διαλυμένη. Όταν μια κυβέρνηση δεν μπορεί να αλλάξει τα κακώς κείμενα σε έναν ένα τηλεοπτικό σταθμό, πως μπορεί να οργανώσει το Δημόσιο και να βάλει τάξη.
ΤΑ ίδια που συνέβαιναν (και συμβαίνουν) στην ΕΡΤ συμβαίνουν σε ολόκληρο τον κρατικό μηχανισμό.
ΟΠΟΥ και να κοιτάξει κανείς η εικόνα είναι αποκαρδιωτική. Ακόμα πιο τραγική είναι η διαπίστωση ότι τίποτα πια δεν είναι ικανό να βγάλει τη χώρα από την κρίση που μέρα με τη μέρα βαθαίνει.
ΚΑΙ ενώ στην Αίγυπτο, τη Βραζιλία, την Τουρκία, την Πορτογαλία και αλλού, ο κόσμος βγαίνει (να διαμαρτυρηθεί) στις πλατείες, εμείς πηγαίνουμε (να δροσιστούμε) στις παραλίες!
ΣΙΓΑ μη νοιαστούμε καλοκαιριάτικα για την τύχη της χώρας. Αυτά για σήμερα και γεια χαρά.
