Δυο μήνες μετά τη φονική έκρηξη στη Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» στο Μαρί, στις 11 Ιουλίου του 2011, που ταρακούνησε πολιτικά, οικονομικά και συναισθηματικά τον κόσμο της Κύπρου -και όχι μόνον-, βρέθηκα για δυο εβδομάδες στη Λεμεσό.
Οι θάνατοι των 13, αξιωματικοί, ναύτες και πυροσβέστες της ΕΜΑΚ, ως αποτέλεσμα της ανευθυνότητας των κυβερνώντων, είχε βυθίσει τον λαό σε βαθύ πένθος.
Ακόμα μια τραγωδία μήνα Ιούλη, ακόμα ένα μακελειό, λες και ο Ιούλης, ήθελε να παίξει με τα νεύρα των συμπατριωτών μου. Και το χειρότερο, ένα «γιατί», να πλανιέται αναπάντητο στον αέρα, που μύριζε ακόμα καΐλα. «Γιατί δεν εκκενώθηκε το στρατόπεδο, αφότου σημειώθηκαν οι πρώτες μικρές εκρήξεις, ένδειξη, ότι κάτι δεν λειτουργούσε σωστά και άφησαν να χαθούν τόσες ζωές; Γνώριζαν οι υπεύθυνοι, ότι ο χώρος φύλαξης του φορτίου γειτνίαζε με τον ηλεκτροπαραγωγό σταθμό στο Βασιλικό; Ασυνεννοησία ή αμέλεια;», και άλλα πολλά.
Τα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ, μετέδιδαν σε καθημερινή βάση τις καταθέσεις των κληθέντων από την Ερευνητική Επιτροπή που ηγείτο ο νομικός Πόλυς Πολυβίου, ενώ οι χαροκαμένοι συγγενείς των θυμάτων, μπαινοέβγαιναν σαν αέρινες φιγούρες, άλλοτε πρόθυμοι να κάνουν κάποιες δηλώσεις στους συναδέλφους και άλλοτε βουβοί και αμίλητοι, να κατευθύνονται προς την έξοδο, θέλοντας να πνίξουν τον πόνο τους.
Κλείνω τα μάτια και βλέπω το πρόσωπο της χαροκαμένης μάνας των δυο δίδυμων, 19χρονων, αδικοχαμένων ναυτών, του Χρήστου και του Μίλτου και το παράπονο της κ. Πόπης Χριστόφορου γίνεται και δικό μου. Ευχή της, «να μην κλάψουν άλλες μάνες ξανά». Θυμάμαι το ανέκφραστο και χλωμό πρόσωπό της και κρατώντας πάντα κάποια χαρτιά υπό μάλης, σαν να ήθελε να μας πείσει ότι να, «αυτά είναι τα παιδιά μου, φέρτε πίσω τα παιδιά μου», να ζητά τιμωρία, δικαίωση και απόδοση ευθύνης σε κάθε ανεύθυνο υπεύθυνο, για το κακό που τους βρήκε.
Εκ των υστέρων, όλοι συμφωνούν ότι πολλά θα μπορούσαν να είχαν γίνει για να αποφευχθεί το μοιραίο και που δυστυχώς δεν έγιναν. Θα μπορούσε να είχε γίνει κατάσχεση του φορτίου με τα πυρομαχικά και η εγκατάστασή του στην Κύπρο, θα μπορούσε να είχε ελεγχθεί. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να είχε καλέσει ειδικούς να υποδείξουν ή να συμβουλεύσουν για τον ασφαλή τρόπο συντήρησης ή καταστροφής ή και απομάκρυνσής του. Θυμίζουμε ότι από το 2009, φυλάγονταν στη Βάση 98 κιβώτια, τα οποία οι κυπριακές Αρχές είχαν κατασχέσει από το ιρανικό πλοίο «Monchegorsk» που κατευθυνόταν προς τη Γάζα.
Αξίζει να σημειώσουμε, ότι από το 2011 είχαν αρχίσει να εφαρμόζονται κάποια μέτρα λιτότητας στο νησί, με εμφανή τα σημάδια της οικονομικής κρίσης που ακολούθησε. Αυτά, και, με αποκορύφωμα τα γεγονότα στο Μαρί, έβγαλαν στους δρόμους χιλιάδες Κυπρίους. Πολλοί από τους φίλους μας ένωσαν τη φωνή διαμαρτυρίας τους έξω από το Προεδρικό στη Λευκωσία, κατηγορώντας την κυβέρνηση για αδράνεια και ολιγωρία.
Έξη μήνες μετά την έκρηξη, η Γενική Εισαγγελία καταχώρησε στο δικαστήριο ποινικές διώξεις εναντίον οκτώ ατόμων. Στην πορεία της εκδίκασης απέμειναν έξη. Ως γνωστόν, αυτές τις μέρες συνεδριάζει το Μόνιμο Κακουργιοδικείο Κύπρου στη Λάρνακα για το πόρισμα.
Σήμερα το πρωί, την ώρα που ο ήλιος θα αρχίσει να ανεβαίνει στο στερέωμα, για να φωτίσει το χρυσοπράσινο φύλλο καθώς λούζεται στα νερά της Μεσογείου, ο αγέρας θα σταματήσει να φυσά και τα πουλιά θα κρατήσουν τη λαλιά τους, όπως γράφει ο συνάδελφος Πάμπος Βασιλάς, για να αφήσουν τους συγγενείς των θυμάτων να πενθήσουν τους νεκρούς τους …
Θυμάμαι, ότι περνώντας με το ταξί έξω από τη Βάση καθ’ οδόν προς τη Λευκωσία, πέταξα από το παράθυρο ένα κλωνί ροδοδάφνης, μνήμη και τιμή στους αδικοχαμένους, με την ευχή να αναπαύονται στο πάνθεο των ηρώων και των μαρτύρων.
