Χαπάκια αντικαταθλιπτικά, ηρεμιστικά, νευροληπτικά, δίνονται σε χιλιάδες ηλικιωμένους σε ιδρύματα φροντίδας ηλικιωμένων, συχνά για μικρά προβλήματα, σύμφωνα με έρευνα που έγινε στην Αγγλία, αλλά βρίσκει και στην Αυστραλία, όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί, την πραγμάτωσή της.
Πάνω από 80% των ατόμων, στα οποία καταχωρούνται τα φάρμακα αυτά δεν τα χρειάζονται, υποστηρίζουν οι ερευνητές, για το λόγο ότι προκαλούν σοβαρές παρενέργειες.

Ομογενής γιατρός ο οποίος επισκέπτεται τα ελληνικά γηροκομεία και γηριατρεία,(επιθυμεί να μείνει ανώνυμος), θα πει ότι «τα χαπάκια αυτά χρησιμοποιούνται ευρέως προκειμένου να ηρεμήσουν εκείνους που πάσχουν από ασθένειες, όπως είναι η άνοια για παράδειγμα και συχνά οι νοσοκόμοι δεν έχουν άλλη επιλογή , ιδιαίτερα όταν ενοχλούν τους άλλους τρόφιμους».

ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

«Πρόκειται για μεγάλο πρόβλημα, δεδομένου ότι τα φάρμακα αυτά έχουν σοβαρές παρενέργειες. Προκαλούν βλάβες στα ζωτικά όργανα και αναμφισβήτητα κλέβουν χρόνια από τη ζωή των ασθενών. Δεν θα πρέπει να χορηγούνται παρά σε πολύ ακραίες περιπτώσεις. Όπως όταν ο ασθενής, γίνεται επιθετικός, για παράδειγμα. Οι νοσηλευτές όμως για να κάνουν τη ζωή τους πιο εύκολη, συχνά, τα χορηγούν και εκεί που δεν είναι απαραίτητο.

Βέβαια δίνονται με την οδηγία του γιατρού για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα και οι οδηγίες πρέπει να τηρούνται αυστηρά. Σε περίπτωση που χορηγούνται για μεγάλο διάστημα επιδεινώνουν την κατάσταση του ασθενούς», θα πει ο ομογενής παθολόγος ο οποίος υποστηρίζει ότι χρειάζονται περισσότεροι Έλληνες γιατροί να επισκέπτονται τα ελληνικά ιδρύματα για να μπορούν να επικοινωνούν με τους ηλικιωμένους στη γλώσσα τους».

ΣΩΣΤΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ 

Η σωστή επικοινωνία θα πει, παίζει μεγάλο ρόλο: «Τα θετικά αποτελέσματα είναι εμφανή εκεί που υπάρχει σωστή επικοινωνία. Χρειαζόμαστε περισσότερους Έλληνες νοσηλευτές και Έλληνες γιατρούς σ’ αυτά τα ιδρύματα. Τι συμβαίνει όμως; Οι μεν Έλληνες γιατροί, στην πλειονότητά τους, δεν ενδιαφέρονται γιατί δεν πληρώνονται ικανοποιητικά, ενώ δεν υπάρχουν επαρκείς Έλληνες νοσηλευτές. Ιδιαίτερα οι Ελληνίδες δεν ενδιαφέρονται γι’ αυτόν τον κλάδο».

Τα στοιχεία από την έρευνα του Λονδίνου, δείχνουν ότι πάνω από 80% εκείνων στους οποίους δίνονται αντικαταθλιπτικά και νευροληπτικά χαπάκια, δεν τα χρειάζονται. ΟΙ ερευνητές, θα πουν χαρακτηριστικά ότι «κλέβουν την αξιοπρέπεια των ασθενών και βάζουν σε κίνδυνο αυτήν την ίδια τη ζωή τους, δεδομένου ότι αυξάνουν τον κίνδυνο τραυματισμών, καταγμάτων, εξαιτίας απώλειας της ισορροπίας, ενώ προκαλούν σύγχυση και παρανόηση».

Εμπειρογνώμονες, στην Αγγλία, κάνουν έκκληση στην κυβέρνηση να λάβει μέτρα επιβάλλοντας νομοθετικές οδηγίες αναφορικά με τη λήψη των φαρμάκων αυτών.
Ο γενικός διευθυντής οργανισμού υποστήριξης θεμάτων των ηλικιωμένων (Age Concern England), Gordon Lishman, θα πει: «Ακούμε συνέχεια περιπτώσεις που γίνεται η χρήση αυτή των φαρμάκων εκεί που δεν είναι απαραίτητο. Διαπιστώνουμε ότι το πρόβλημα έχει τη ρίζα του στο ότι δεν υπάρχει ειδικευμένο νοσηλευτικό προσωπικό σε πολλά από αυτά τα ιδρύματα και, κατά συνέπεια, ορισμένοι καταφεύγουν στην εύκολη λύση».

Σύμφωνα με την έρευνα τα φάρμακα αυτά χρησιμοποιούνται στο ένα τέταρτο 934 τροφίμων που βρίσκονται σε γηριατρεία, ενώ εντοπίστηκαν και γηριατρεία που τα χρησιμοποιούν στα τρία τέταρτα των τροφίμων τους.

ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ

Σε 82% των περιπτώσεων οι συνταγές των φαρμάκων ήταν ακατάλληλες, σε ορισμένα δε ιδρύματα κανένας από τους ασθενείς δεν τα χρειαζόταν.
ΣΕ 68% των περιπτώσεων δεν έπαιρναν τα σωστά φάρμακα, σύμφωνα με την ίδια έρευνα.
Η συγγραφέας της έρευνας, Alice Oborne, θα πει αναφορικά ότι «η συντριπτική πλειονότητα των νευροληπτικών που χορηγούνται σε τροφίμους των γηριατρείων στη Μ. Βρετανία, δεν πληρούν τους κανόνες.

Χορηγούνται για λάθος συμπτώματα και τα αποδεικτικά στοιχεία για τη χρήση τους είναι ελλειπή. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει η ελαχίστη αμφιβολία ότι αυτοί οι τρόφιμοι ήταν σε κίνδυνο που κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι. Συμπτώματα τα οποία αποδίδονταν στη λανθασμένη χρήση αυτών των φαρμάκων, βρέθηκαν σε 60% των τροφίμων, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που υπέφεραν από Πάρκινσον».
Η ίδια θα πει ότι πριν ξεκινήσει η φαρμακοθεραπευτική αγωγή σε ηλικιωμένους οι οποίοι παρουσιάζουν αλλαγή συμπεριφοράς, όπως όταν για παράδειγμα, γίνονται επιθετικοί, θα πρέπει να ερευνώνται θέματα όπως είναι, οι περιβαλλοντικές συνθήκες.

ΕΙΝΑΙ ΛΥΠΗΡΟ

«Είναι λυπηρό», θα πει ο ομογενής παθολόγος, «να βλέπεις άτομα από την πρώτη γενιά στα ιδρύματα να υποφέρουν γιατί δεν μπορούν να επικοινωνήσουν στη γλώσσα τους, και κατά συνέπεια, να εξάπτονται και για να ηρεμήσουν να τους χορηγούνται φάρμακα τα οποία είναι για σοβαρότερες καταστάσεις. Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο, από τον οποίο μόνο με μεγάλη προσοχή και εμβάθυνση στα πραγματικά προβλήματα, μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση. Από την πλευρά μου, επιμένω ότι τα νευροληπτικά δεν είναι για την κάθε περίπτωση. Δεν γίνεται να τα χορηγούμε σε κάποιον γιατί, για παράδειγμα, ξεχνά ποιο είναι το δωμάτιό του και μπαίνει σε κάποιου άλλου δωμάτιο. Ή γιατί εξάπτεται και υψώνει τη φωνή του. Ούτε, ακόμη και στις σοβαρότερες περιπτώσεις, πρέπει να δίνονται συνέχεια, χωρίς διακοπή. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, ώστε να μη δημιουργείται μεγαλύτερη βλάβη από την υπάρχουσα. Να μην επιταχύνεται ο δρόμος προς το τέλος. Είναι τόσο απλό».
Τόσο απλό, αλλά και τόσο δύσκολο, όταν πρόκειται για θέματα που άπτονται αλυσιδωτών και δυσδιάκριτων διαδικασιών.