Λίγα πράγματα γνωρίζουμε για την ποίηση της Λατινικής Αμερικής και αν εξαιρέσουμε ποιητές που τιμήθηκαν με Νόμπελ λογοτεχνίας και ορισμένους που είχαν πολυτάραχη ζωή, οι περισσότεροι είναι εντελώς άγνωστοι στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Οι μεταφράσεις είναι λίγες και συνήθως περιορίζονται σε ονόματα, που είναι ήδη γνωστά.
Όλα, όμως, τα παραπάνω, έρχεται να τα ανατρέψει η Γενική Ανθολογία Σύγχρονης Λατινοαμερικανικής Ποίησης 1892–1975. Πρόκειται για ένα μεγαλόπνοο έργο, όπου η επιλογή των ποιημάτων, ο πρόλογος, οι σημειώσεις και η μετάφραση από τα ισπανικά, έχουν πραγματοποιηθεί από τον συγγραφέα και μεταφραστή Ρήγα Καππάτο.
Η ανθολογία περιλαμβάνει τόσο γνωστούς ποιητές, όπως Πάμπλο Νερούδα, Οκτάβιο Παθ, Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Αλεχάνδρα Πιθάρνικ, Καίσαρ Βαλλιέχο κ.ά., όσο και άγνωστους ποιητές, που φιλοδοξεί να μας τους γνωρίσει. Συνολικά περιλαμβάνονται 101 ποιητές ξεκινώντας από τον Βαλλιέχο, που θεωρείται ο ανανεωτής της ποίησης στις λατινοαμερικάνικες χώρες και καταλήγοντας σε σύγχρονους ποιητές, που γεννήθηκαν στη δεκαετία του ’70.

Ο μεταφραστής-ανθολόγος, Ρήγας Καππάτος, λέει: «Η επιλογή τους έγινε βάσει της εμβέλειας του καθενός από αυτούς. Μερικοί από τους ποιητές, λοιπόν, και κυρίως από τους νεότερους, για κάποιον άλλο ανθολόγο θα μπορούσαν να είναι διαφορετικής επιλογής. Σε ό,τι αφορά όμως τους παλαιότερους, αυτοί είναι όλοι ποιητές καταξιωμένοι. Επίσης, αντιπροσωπεύονται όλα τα είδη στιχουργίας των σύγχρονων ποιητών της Λατινικής Αμερικής, από το σονέτο και την μπαρόκ ίσαμε τον ελεύθερο στίχο ή την περίπλοκη, αφηρημένη έκφραση του Χοσέ Λεθάμα Λίμα, την πειραματική γραφή του Οκτάβιο Παθ και τη συστρεφόμενη και σφύζουσα από πρωτοτυπία, ανθρώπινη συγκίνηση και βάθος, ποίηση του Βαλλιέχο».

Αν και τα ποιήματα της ανθολογίας είναι επηρεασμένα από τα διάφορα ευρωπαϊκά ποιητικά ρεύματα των αρχών του 20ού αιώνα, διατηρούν μια δική τους πρωτοτυπία, έτσι, ενώ, συναντάμε αρκετά σουρεαλιστικά ποιήματα δεν θα συναντήσουμε ούτε ένα καθαρά ντανταϊστικό ή φουτουριστικό ποίημα, παρά μόνο κάποιες όχι και τόσο καθαρές επιρροές. Εξάλλου, δεν λείπουν και οι παραδοσιακές καταβολές, με αποτέλεσμα να συναντάμε έμμετρη ποίηση, κυρίως με τη μορφή του σονέτου.
Όσον αφορά τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται τα ποιήματα, είναι ποικίλα, ξεχωρίσαμε, όμως, κάποια, που επαναλαμβάνονται αρκετά συχνά, όπως η περιγραφή της Λατινοαμερικανικής υπαίθρου, η αρχαία Ελληνική μυθολογία και η πάλη των Λατινοαμερικανικών λαών ενάντια στην αποικιοκρατία. Ιδιαίτερα, όταν συναντάμε θέματα αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας, παρατηρούμε αρκετές αναφορές στην Καβαφική ποίηση, άλλοτε επιτυχημένες και άλλοτε όχι.

Χωρίς να θέλουμε να παραγνωρίσουμε το δύσκολο έργο της μετάφρασης, θα κάνουμε μια επισήμανση: Τα σονέτα και όλα τα έμμετρα ποιήματα, που εμφανίζονται στην ανθολογία δεν διαθέτουν ομοιοκαταληξία. Όμως, ο ίδιος ο Καππάτος, αναφέρει στην εισαγωγή της ανθολογίας: «Ξεκινάω πάντα τη μετάφραση ενός ποιήματος γνωρίζοντας ότι κατά τη διαδικασία της μεταφύτευσης αυτό χάνει ή, το λιγότερο, αλλάζει (σπάνια κερδίζει ή μένει το ίδιο), και ότι μέριμνα του μεταφραστή πρέπει να είναι πώς να χάσει όσο το δυνατόν λιγότερο, μεταφέροντας το βαθύτερο ποιητικό του μήνυμα και τη συγκίνηση που φορτίζουν τις λέξεις για να γίνουν ποίηση».