ΠΡΙΝ ασχοληθούμε με τα «κακά» νέα (που είναι και το «ψωμί» μας σε τούτη τη δουλειά) να πούμε δυο κουβέντες για τα δικά μας τα νέα τα καλά.
ΛΟΙΠΟΝ, η ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, έχει αρχίσει και σιγά-σιγά αυτή η παραδοσιακή γωνιά του Lonsdale Street θα αρχίσει να αλλάζει όψη.
ΤΟ παλιό κοινοτικό κτήριο που για μισό αιώνα ήταν το κέντρο των παροικιακών μας δραστηριοτήτων και το χρησιμοποιούσαν πολλοί φορείς της ομογένειας για τις συνεδριάσεις και εκδηλώσεις τους, δίνει τη θέση του στο καινούργιο.
ΤΟ Διοικητικό Συμβούλιο της Κοινότητας, έχοντας επίγνωση του παρελθόντος, καταβάλει προσπάθειες, όχι μόνο να συνεχιστεί, αλλά και να αναβαθμιστεί αυτή η παράδοση.
ΗΔΗ έχει αρχίσει επαφές με διάφορες οργανώσεις της παροικίας για να συμμετάσχουν ενεργά στη νέα «ζωή» του κτιρίου ώστε να συνεχίσει να αποτελεί την «καρδιά»της παροικίας μας.
ΤΟ ενδιαφέρον για συμμετοχή, από αρκετούς φορείς της παροικίας μας είναι μεγάλο, που σημαίνει ότι τελικά κάτι θετικό θα προκύψει.
ΤΟ ζητούμενο, βέβαια, είναι να συμμετάσχουν όσο περισσότερες οργανώσεις γίνεται με τον τρόπο που η κάθε μια από αυτές επιθυμεί.
ΓΙΑ την επιτυχία της πιο πάνω προσπάθειας, το Συμβούλιο, απευθυνόμενο στους Συλλόγους και Οργανισμούς, αναφέρεται στο τι μπορεί να προσφέρει το Πολιτιστικό Κέντρο στους ενδιαφερόμενους φορείς.
ΣΤΗ συνέχεια αντιγράφω από τη σχετική ανακοίνωση που έγινε τι μπορεί να προσφέρει στους φορείς μας η Κοινότητα.
*ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΚΗ εξυπηρέτηση με ιδιωτική τηλεφωνική γραμμή, χώρους και υπηρεσίες υποδοχής.
*ΕΠΙΠΛΩΜΕΝΑ γραφεία και αίθουσες συνεδριάσεων.
*ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ τηλεδιάσκεψης, διαδικτύου (broadband) και άλλου εξοπλισμού.
*ΠΟΙΚΙΛΙΑ αιθουσών συνεδριάσεων με οπτικοακουστική υποστήριξη.
*ΑΙΘΟΥΣΑ σύσκεψης με τηλεδιάσκεψη και οθόνη plasma για παρουσιάσεις και προβολές εικόνων.
*ΕΠΙΠΛΩΣΗ και ηλεκτρονικό εξοπλισμό με συσκευές φαξ και έγχρωμες φωτοτυπικές μηχανές.
*ΔΩΡΕΑΝ χρήση μιας μεγάλης αίθουσας εκδηλώσεων χωρητικότητας 180 ατόμων.
*ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ της συνεισφοράς στον προθάλαμο της εισόδου του Πολιτιστικού Κέντρου με τοποθέτηση πινακίδας.
ΝΑ προσθέσω εδώ ότι η Κοινότητα, λόγω της προσφοράς της στους τομείς που δραστηριοποιείται, είναι ένας από τους ελάχιστους (αν όχι ο μόνος οργανισμός μας) που έχει μέλλον και συμβάλει τα μέγιστα στην αναχαίτιση του παροικιακού μας μαρασμού.
ΕΙΝΑΙ πια κοινό μυστικό ότι μεγάλος αριθμός φορέων της παροικίας μας δεν είναι πια τίποτε άλλο από απλά ονόματα τίτλων στη σχετική λίστα.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, δηλαδή, έχουν εδώ και αρκετά χρόνια πάψει να υπάρχουν, ενώ αρκετοί από αυτούς τους φορείς δεν κάνουν ούτε εκλογές για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου γιατί δεν υπάρχουν άτομα που ενδιαφέρονται.
Η πρώτη γενιά που ίδρυσε αυτές τις οργανώσεις (επειδή για διάφορους λόγους τις είχε ανάγκη) γέρασε και αποτραβήχτηκε, ενώ η δεύτερη δεν ενδιαφέρεται, γιατί (ουσιαστικά) δεν τις έχει ανάγκη. Τόσο απλά.
ΑΡΚΕΤΕΣ από τις εθνικοτοπικές Αδελφότητες που ιδρύθηκαν τις δεκαετίες του 1950, 1960 και 1970 (και είχαν πλούσια δράση) διαθέτουν μεγάλες περιουσίες, που εδώ και χρόνια παραμένουν (εντελώς) αχρησιμοποίητες και αναξιοποίητες.
ΟΠΩΣ έχω γράψει και στο παρελθόν (πολλές φορές) η παροικία μας διαθέτει μια τεράστια περιουσία που έχει σχεδόν εγκαταλειφτεί στην τύχη της.
ΔΕΝ υπάρχουν μόνο ξεχασμένοι (συλλογικοί) λογαριασμοί στις τράπεζες, αλλά και «ξεχασμένα» κτίρια που κανείς πια δεν ενδιαφέρεται τι θα απογίνουν.
ΔΙΑΘΕΤΟΥΜΕ, δηλαδή, μια περιουσία δεκάδων (για να μη πω εκατοντάδων) εκατομμυρίων δολαρίων εντελώς αναξιοποίητη.
ΜΙΛΑΜΕ για έναν «κρυμμένο θησαυρό», που αν αξιοποιηθεί σωστά, θα συμβάλλει στο να γίνουν πάρα πολλά πράγματα που θα εξασφαλίσουν τη συνέχεια της παροικίας μας για πολλές ακόμα δεκαετίες.
Η πρώτη γενιά, που απέκτησε… χοληστερίνη (από τα μπάρμπεκιου) για να αποκτηθεί αυτή η περιουσία, έχει υποχρέωση (όσο ακόμα είναι καιρός) να δει πώς θα αξιοποιηθεί και πού θα καταλήξει.
ΤΑ εναπομείναντα Συμβούλια και όσοι, τέλος πάντων, ενδιαφέρονται ακόμα θα πρέπει να δείξουν το ίδιο ενδιαφέρον που δείχνουν και για την προσωπική τους περιουσία.
ΜΕ δυο κουβέντες θα πρέπει να κάνουν τη «διαθήκη» της Αδελφότητάς τους ή του Συλλόγου τους, όπως κάνουν και στην προσωπική τους.
ΝΑ βεβαιωθούν δηλαδή ότι δεν θα σκορπιστούν στους «πέντε ανέμους», αλλά θα καταλήξουν στους φυσικούς τους κληρονόμους. Στην προκειμένη περίπτωση στην παροικία όπου και ανήκουν.
ΞΕΡΩ ότι αυτές οι «λεπτομέρειες» δεν συμβαδίζουν με την εφήμερη (και χύμα) κουλτούρα της φυλής μας.
ΕΔΩ το ελληνικό κράτος έχει εγκαταλείψει στην τύχη της (και εντελώς αναξιοποίητη) την εθνική περιουσία, να μη κάνει το ίδιο η παροικία μας;
«ΕΧΕΙ μαλλιάσει η γλώσσα μου» να γράφω για το θέμα αυτό. Και το κάνω γιατί θεωρώ ότι είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η παροικία μας τα τελευταία χρόνια και, προπαντός, ένα πρόβλημα που δεν διαθέτουμε την πολυτέλεια του χρόνου για να το λύσουμε.
Ο,ΤΙ είναι να κάνουμε θα πρέπει να το κάνουμε (πολύ) σύντομα. Τα επόμενα λίγα χρόνια που έχουν απομείνει.
ΑΝ το αναβάλουμε για αργότερα, όπως συνήθως κάνουμε με πολλά θέματα ως φυλή, θα είναι αργά.
Η ανέγερση του Πολιτιστικού Κέντρου της Κοινότητας είναι μια καλή ευκαιρία προς την κατεύθυνση αυτή.
ΑΥΤΟΣ είναι και ο λόγος που πιστεύω ότι και η περιορισμένη συμμετοχή ορισμένων φορέων μας είναι ένα θετικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.
ΚΑΙ μιας και ασχολήθηκα (πάλι) με το θέμα αυτό να προσθέσω εδώ ότι το Διοικητικό Συμβούλιο της Κοινότητας θα πρέπει να αξιοποιήσει και την υπόλοιπη κοινοτική περιουσία.
ΟΣΟ το δυνατόν πιο σύντομα, θα πρέπει να πωληθεί το οικόπεδο του Μπουλίν και οι ναοί της Κοινότητας, εκτός από αυτόν του Ευαγγελισμού, και να επενδυθούν τα χρήματα ώστε η Κοινότητα να αυξήσει τα έσοδά της για να μπορέσει να προσφέρει περισσότερα στον πολιτισμό και την παιδεία όπου και δραστηριοποιείται.
ΚΑΙ οι πιο πάνω τομείς (είναι κατά τη γνώμη μου) οι μόνοι που μπορούν να κρατήσουν την παροικία μας ζωντανή και να ενθαρρύνουν τη δεύτερη και τρίτη γενιά να ασχοληθεί πιο δραστήρια για την ομογένεια.
ΑΝ κάτι χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος είναι η συνέχεια. Αν πραγματικά ενδιαφερόμαστε να παραμείνουν (και στο μέλλον) ευδιάκριτα τα ίχνη του περάσματός μας από τη φιλόξενη τούτη χώρα (που έγινε η δεύτερη πατρίδας) πρέπει να φροντίσουμε να υπάρξει συνέχεια.
ΠΡΙΝ τελειώσω σήμερα, να γράψω (πάλι) δυο κουβέντες για την απόφαση της κυβέρνησης Ραντ να στέλνει τους πρόσφυγες στην αφιλόξενη ζούγκλα της Παπούα-Νέας Γουινέας.
ΔΕΝ ξέρω τι πιστεύετε εσείς, αλλά περισσότερο από την απόφαση με έχει ενοχλήσει η γενικευμένη υποκρισία των πολιτικών και των κορυφαίων σχολιαστών των Μέσων Ενημέρωσης.
ΟΛΟΙ μαζί, λες και πρόκειται για μια καλά εκπαιδευμένη (και συγχρονισμένη) χορωδία, ισχυρίζονται πως ότι τα απάνθρωπα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση τα πήρε για να σταματήσει τους πνιγμούς αθώων στον Ωκεανό.
ΕΡΩΤΩ, λοιπόν: αν οι απελπισμένοι και κυνηγημένοι μπορούσαν να ναυλώσουν ένα υπερωκεάνιο και να έλθουν με ασφάλεια στην Αυστραλία, θα τους δέχονταν;
ΟΧΙ, βέβαια. Γιατί αν ήταν να τους δεχτούν θα είχαν βρει και τρόπους για την ασφαλή μεταφορά τους.
ΕΤΣΙ και αλλιώς διαθέτουν σκάφη και καύσιμα και ξοδεύουν υπέρογκα ποσά για να περιπολεί η ακτοφυλακή τα χωρητικά ύδατα της χώρας, γιατί δεν τα στέλνουν μέχρι τις ακτές της Ινδονησίας να τους παραλάβουν;
ΑΥΤΑ για σήμερα να είστε καλά και θα τα πούμε από βδομάδα. Γεια χαρά.
