Την πρεμιέρα έκανε το περασμένο Σάββατο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Μελβούρνης η βραβευμένη ταινία μικρού μήκους «Ξέρεις κάτι; Σ’ αγαπώ», την σκηνοθεσία της οποίας υπογράφει η ομογενής Νάταλι Cunningham και τα σχόλια είναι άκρως ενθαρρυντικά.
Η ταινία «You Know What? I Love You», πρωτοεμφανίστηκε στο 19ο Διεθνές Φεστιβάλ -ταινίες μικρού μήκους-στο Palm Beach Αμερικής, και απέσπασε πολύ θετικές κριτικές. Πέρυσι κέρδισε δυο βραβεία, συμπεριλαμβανομένου και του Best Master of Film and Television (Documentary Production από το Τμήμα Τεχνών του Victoria College της Μελβούρνης.
Πρόκειται για μια τρυφερή ιστορία ή καλύτερα τη σχέση της σκηνοθέτιδας με τη γιαγιά της, την αγαπητή κ. Γιαννούλα Παναγιωτοπούλου.
«Αισθάνομαι ιδιαίτερα χαρούμενη που το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί και στον τόπο που έζησε 58 χρόνια η γιαγιά μου. Στόχος μου δεν είναι να δείξω μια βολική κι ευχάριστη όψη των εσωτερικών προαστίων της Μελβούρνης, αλλά μια δυναμική εικόνα των πολιτών της ευρύτερης κοινωνίας» είπε η Νάταλι.
Ωστόσο, τη μεγαλύτερη χαρά της για την πορεία της ταινίας, την μοιράζεται με τη γιαγιά της που είναι και η πρωταγωνίστρια.
Είχα την τύχη να συναντήσω τόσο την Νάταλι όσο και τη μαμά της Ολυμπία και τη γιαγιά της, καθώς και άλλα μέλη της οικογενείαας τους τον Αύγουστο του 2009, όταν η μητέρα της, πραγματοποίησε ένα όνειρο της γιαγιάς της. Με την ευκαιρία της 90ής επετείου των γενεθλίων της, αφού καταχώρησε μια αγγελία στην εφημερίδα μας, κατάφερε και οργάνωσε επανασύνδεση συνταξιδιωτών της στο υπερπόντιο ταξίδι τους στους Αντίποδες με το «Τασμάνια», πρώην Anna Salen, που έριξε άγκυρα στη Μελβούρνη στις 23 Σεπτεμβρίου 1955. Τη χρονιά που όπως καταγράφεται, τα καράβια κουβάλησαν τους… γαμπρούς.
2009 – Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΥΝΔΕΣΗ
«Οι αφίξεις των πλοίων αποτελούσαν κοινωνική εκδήλωση, που συγκέντρωνε την προσοχή όχι μόνο των συγγενών και φίλων, αλλά και χιλιάδων περίεργων που κατέβαιναν στην αποβάθρα για να συμμετάσχουν στο γεγονός και να συναντηθούν με φιλικά πρόσωπα. Αποτελούσε όμως ψυχολογικά και μια ανακούφιση για τους ερχόμενους στο άγνωστο, νεοαυστραλούς» σημειώνει στο βιβλίο: Συνοπτική Ιστορία και Φωτογράφηση των Ελλήνων της Αυστραλίας, ο καθηγητής δρ Α. Τάμης.
Στόχος της Ολυμπίας, ήταν να ακούσει τις προσωπικές ιστορίες πρώτων μεταναστών και να φτιάξει ντοκιμαντέρ. Κανόνισε μάλιστα και ήταν παρών και κινηματογραφιστής.
Να τι είχε πει στο «Νέο Κόσμο» η γιαγιά Γιαννούλα από το Χρυσοχώρι Μεσσηνίας. («Ν.Κ.», 19/10/2009):
«… κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, ένα μέρος του καραβιού είχε πιάσει φωτιά. Φοβηθήκαμε. Είχαμε βλέπετε και τα τέσσερα παιδιά μας, τα δίδυμα – το Δημήτρη και τον Παναγιώτη, την Αλεξάνδρα, και τον Ανδρέα που απεβίωσε. Αργότερα γεννήθηκε η Ολυμπία.
Θυμάμαι ότι μαζί με άλλους συνταξιδιώτες, μάς φόρτωσαν στο τρένο και μας πήγαν στον Κέντρο Υποδοχής Μεταναστών, στη Μπονεγκίλα.
Οι άνδρες όμως ζητούσαν δουλειά. Έτσι, σε δυο βδομάδες μαζέψαμε ξανά τα λιγοστά μας πράγματα και μας πήγαν στο Townsville. Ο άνδρας μου εργαζόταν στην κατασκευή δρόμων κι εγώ φρόντιζα τα παιδιά. Η ζέστη ήταν ανυπόφορη και είχε πολλά κουνούπια. Επίσης, δεν υπήρχε καθαρό νερό. Η περιοχή είχε πολλούς ιθαγενείς. Μετά από τρεις μήνες και με 70 λίρες στο χέρι, πήραμε το τρένο για τη Μελβούρνη.
Και εδώ άρχισε άλλος Γολγοθάς. Δυσκολευτήκαμε πολύ να ενοικιάσουμε δωμάτια. Δεν μας ήθελαν γιατί ήμασταν έξι άτομα. Τελικά κι αφού ο σύζυγός μου τακτοποιήθηκε στο General Motors, μαζέψαμε τις οικονομίες μας και αγοράσαμε το πρώτο μας σπίτι, που ήταν στο North Melbourne.
Όταν μεγάλωσαν τα παιδιά, εργάστηκα σε εργοστάσιο κονσερβοποιίας φρούτων. Χαρά της ζωής μου, είναι τα δεκατρία μου εγγόνια και τα δεκατέσσερα δισέγγονά μου».
ΤΟ ΜΗΛΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΛΙΑ
Σε εκείνη τη συνάντηση ήταν παρόντες οι κ. κ. Δημήτρης Παρασκευόπουλος από το Πυρί Γορτυνίας, Θεόδωρος Σπανός από το Λεωνίδιο Κυνουρίας, Γεώργιος Λέως, από το Μαρί Κυνουρίας, Γεώργιος Θεοδωρόπουλος από το Δυρράχιο Μεγαλουπόλεως Αρκαδίας, Δημήτριος Μαργάνης από την Παναγίτσα Γορτυνίας, και Παναγιώτης Τσαλακόπουλος από τη Φλώρινα.
Ο επίλογος της τότε ταινίας γράφτηκε εκτός κάμερας, με σκηνοθέτιδα την Ολυμπία, να αποδίδει τα δέοντα στους πρωταγωνιστές:
«… Ονειρευόμουνα πολύ καιρό αυτή τη μέρα της επανασύνδεσης. Άκουσα για τη φτώχια που ζήσατε και τα όνειρα που κάνατε για καλύτερη ζωή για τα παιδιά σας. Για τις δύσκολες στιγμές που περάσατε σε μια ξένη χώρα χωρίς γλώσσα, χρήματα και φίλους.
Σας ευχαριστώ για όσα έχετε προσφέρει σε αυτή τη χώρα. Προσωπικά σας θαυμάζω, σας σέβομαι και εκτιμώ το κουράγιο, τη δύναμη, τη πίστη σας γιατί με το μοναδικό σας τρόπο κάνατε την Αυστραλία ένα καλύτερο μέρος.
Ελπίζω η σημερινή συνάντηση, οι ιστορίες, οι φωτογραφίες που βγάλατε από το χρονοντούλαπο και το ντοκιμαντέρ που θα ακολουθήσει, να γίνουν η αρχή καταγραφής και άλλων ιστοριών».
Στη δική τους περίπτωση η λαϊκή ρήση «το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά», αποδεικνύεται πέρα για πέρα αληθινό, αφού τέσσερα χρόνια μετά, η θυγατέρα της, έχοντας σπουδάσει σκηνοθεσία, παρουσιάζει το δικό της ντοκιμαντέρ.
«Είμαι υπερήφανη για τη γιαγιά μου. Είμαι σίγουρη ότι όλοι θα εκτιμήσουμε έστω και στο ελάχιστο το ρόλο της καταπληκτικής αυτής γυναίκας που διαδραμάτισε ένα σημαντικό ρόλο στη ζωή μου» πρόσθεσε η Νάταλι.
Όσο για τη συμμετοχή στο φεστιβάλ θεωρεί μεγάλη τιμή που συμμετείχε στο Διεθνές Φεστιβάλ. «Δείξαμε κάτι από τη Μελβούρνη και το κυριότερο, πρωταγωνίστρια είναι η γιαγιά μου. Είναι σαν να ανοίγω ένα παράθυρο του σπιτιού μου στο ευρύ κοινό», είπε. Ενώ για την πρεμιέρα το περασμένο Σάββατο σημειώνει: «Μια πολύ σημαντική ταινία που μοιράστηκα με το κοινό. Στιγμές που θα τις θυμάμαι για πάντα».
