ΚΑΛΗΜΕΡΑ σε όλους και, ιδιαίτερα, στους… διώκτες μου. Δηλαδή, σε όλους αυτούς στους οποίους τα γραφόμενά μου «ανάβουν τα λαμπάκια τους».
ΠΑΝΩ που κατάφερα να «ξεμπερδέψω» με τον κύριο Κυριάκο (Βαβάκη) εμφανίστηκε (από το πουθενά) ο κύριος Θεόδωρος (Ερευνίδης) από το Βόρειο Box Hill.
ΤΩΡΑ θα μου πείτε (όσοι την αλληλογραφία παρακολουθείτε) ότι ο κύριος Θεόδωρος προϋπήρχε του κυρίου Κυριάκου, όπως το «κακό» προϋπήρχε του «καλού» και το χάος της τάξης.
ΕΙΧΕ και αυτός «ταλαιπωρήσει» για αρκετά χρόνια τη στήλη αλληλογραφίας της εφημερίδας, προσπαθώντας με τον τρόπο του (όπως και εγώ) να στιγματίσει τα κακώς κείμενα τούτου του (άδικου) ντουνιά.
Ο λόγος που επανήλθε στη στήλη αλληλογραφίας (όπως ο ίδιος φρόντισε να μας πληροφορήσει) δεν είναι για να γίνεται ντόρος γύρω από το όνομά του (και να μαθαίνουν οι γνωστοί του ότι παραμένει «μάχιμος»), αλλά κατόπιν απαίτησης του κοινού!
ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ, ρε παιδί μου, όπως επιστρέφουν οι τραγουδιστές στην πίστα μετά το τέλος του προγράμματος, ύστερα από τα παρατεταμένα χειροκροτήματα του κοινού για να τραγουδήσουν (και πάλι) το σουξέ τους.
ΚΑΙ ενώ ο κύριος Κυριάκος, στο χρόνο που μεσολάβησε, δείχνει να ξεπέρασε αρκετές εμμονές του και ορισμένες επιστολές του είναι καλογραμμένες και πιο ενδιαφέρουσες, ο κύριος Θεόδωρος (δυστυχώς) δεν «βελτιώθηκε».
ΚΑΙ αν δεν με πιστεύετε, σας προτείνω (αν έχετε χρόνο και διάθεση) να διαβάσετε την τελευταία του επιστολή που δημοσιεύουμε σήμερα στη στήλη αλληλογραφίας.
ΑΝ με ενόχλησε κάτι από την επιστολή του, δεν είναι τόσο τα απλοϊκά του «επιχειρήματα» και η ξενοφοβία του για το θέμα των προσφύγων, όσο το χωροφυλακίστικο ύφος του.
ΚΑΙ αφού, με κατηγορεί ότι τα γραφόμενά μου για τους πρόσφυγες (το περασμένο Σάββατο) «κουρελιάζουν τους νόμους της Αυστραλίας» και πως «αγνοώ την παραβίαση των χωρητικών υδάτων της χώρας» προτείνει στον αρχισυντάκτη να με κάνει «νταντά» αν δεν αναθεωρήσω τις απόψεις μου.
ΕΤΣΙ δηλαδή και ήταν ο ίδιος αρχισυντάκτης, όχι μόνο θα με έστελνε εξορία στο Manus Island, αλλά θα μου ζητούσε να πληρώσω και τα… διόδια για να μην επιβαρυνθούν οι φορολογούμενοι για τους οποίους κόπτεται.
ΟΙ απόψεις, βέβαια, του κυρίου Θεόδωρου γύρω από το θέμα είναι του συρμού. Τις συμμερίζεται δηλαδή και η μεγάλη πλειοψηφία του αυστραλιανού λαού και αυτό είναι στην προκειμένη περίπτωση το πρόβλημα.
ΟΦΕΙΛΩ, βέβαια, να ομολογήσω ότι ο κύριος Θεόδωρος είναι πιο ειλικρινής από τον Κέβιν Ραντ, τον Τόνι Άμποτ και τους υπόλοιπους «πατριώτες» των Μέσων Ενημέρωσης, που ισχυρίζονται πως ό,τι κάνουν (και λένε) το κάνουν για να μην… πνίγονται αθώοι στον Ωκεανό.
ΕΙΝΑΙ, δηλαδή (ωμά), πιο ειλικρινής και τοποθετεί το πρόβλημα στις «σωστές του βάσεις».
ΕΤΣΙ μάλιστα και πρόσθετε (κοντά στα… οικονομικά του «επιχειρήματα») ότι δεν γουστάρουμε τους πρόσφυγες γιατί (εκτός των άλλων) είναι μουσουλμάνοι και λίγο «σκούροι», θα είχε πει όλη την αλήθεια που για τους ευνόητους λόγους αποκρύπτουν (αδέξια θα έλεγα) όλοι οι άλλοι.
ΝΑΙ, σας λέω, θα ήταν ένα βήμα πιο μπροστά ακόμα και από τον Scott Morison, που αν ήταν στο χέρι του θα τους… βομβάρδιζε, όχι μόνο για να μην πατήσουν το πόδι τους στην Αυστραλία, αλλά να γλυτώσει και πλανήτης από δαύτους.
ΕΤΣΙ μάλιστα και κερδίσει η αντιπολίτευση τις προσεχείς ομοσπονδιακές εκλογές και ζητήσει εθελοντές να επανδρώσουν τα σκάφη του Πολεμικού Ναυτικού που θα γυρίζουν τα προσφυγικά σαπιοκάραβα πίσω στην Ινδονησία, ο κύριος Θεόδωρος θα ήταν μεταξύ των προθύμων.
ΟΤΑΝ είσαι «πατριώτης» έχεις καθήκον να μη μένεις μόνο στα λόγια, αλλά να κάνεις πράξη όσα πιστεύεις.
ΚΑΙ μιας και ασχολήθηκα πάλι σήμερα (λόγω Θεόδωρου) με το θέμα δεν θα σας κρύψω ότι με ενόχλησε (βαθύτατα) το γεγονός ότι το 54% των αναγνωστών του «Νέου Κόσμου» τάχθηκε υπέρ της μεταφοράς των προσφύγων στην Παπούα-Νέα Γουινέα, στην τελευταία ηλεκτρονική σφυγμομέτρηση της εφημερίδας.!
ΑΝ και, προσωπικά, δεν πιστεύω ότι πρόκειται για «αναγνώστες» του «Νέου Κόσμου» (με την παραδοσιακή έννοια του όρου), αλλά, για αναγνώστες της διαδικτυακής έκδοσης της εφημερίδας. Κυρίως, δηλαδή, για άτομα της δεύτερης και τρίτης γενιάς.
ΜΟΥ είναι δύσκολο να πιστέψω ότι μετανάστες της πρώτης γενιάς (όπως ο κύριος Θεόδωρος) που ξέρουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει να μην έχεις στον ήλιο μοίρα, θέλουν να στερήσουν από απελπισμένους συνανθρώπους τους το δικαίωμα για μια καλύτερη ζωή.
ΚΑΙ εδώ αναφερόμαστε σε ανθρώπους που οι σημερινές συνθήκες διαβίωσης στις χώρες τους, είναι πολύ πιο χειρότερες από αυτές που επικρατούσαν στην πατρίδα μας τις δεκαετίες του 1940 και 1950.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι υπάρχει ανάμεσά μας και ένας μεγάλος αριθμός συμπαροίκων που έφτασαν στην Αυστραλία «παράνομα», εγκαταλείποντας τα καράβια στα οποία εργάζονταν τότε ως ναυτικοί.
ΜΕ δυο κουβέντες φίλοι αναγνώστες, από ηθική (και όχι νομική) πλευρά «παράνομοι» είμαστε όλοι σε αυτή τη χώρα.
ΑΠΟ τον κάπταιν Κουκ, που φτάνοντας εδώ το 1788 χαρακτηρίζοντας την Αυστραλία Terra Nullius, δηλαδή «άδεια χώρα», (γεγονός που του έδωσε το δικαίωμα να την ανακηρύξει βρετανική αποικία στο όνομα του βασιλιά της τότε βρετανικής αυτοκρατορίας), μέχρι και τον τελευταίο από εμάς έχουμε εγκατασταθεί εδώ «παράνομα».
Η κατοίκηση της Αυστραλίας από τους Βρετανούς δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια βίαια αρπαγή (και κατοχή) της γης των Αμπορίτζινις που βρίσκονταν εδώ πάνω από 40.000.
ΤΟ γεγονός ότι οι άρπαγες μιας ξένης γης «νομιμοποίησαν» την εδώ παρουσία τους με το Σύνταγμα και τους «νόμους» που έκαναν δεν τους νομιμοποιεί ηθικά στη δική μου συνείδηση.
ΑΝ κάποιοι έχουν το ηθικό δικαίωμα να επιλέξουν ποιοι (και πώς) θα έλθουν σε αυτή τη χώρα, αυτοί είναι (μόνο) οι ιθαγενείς κάτοικοί της και ουδείς άλλος.
ΟΛΑ αυτά, βέβαια, μπορεί να είναι «ψιλά» γράμματα για τους απογόνους του κάπταιν Κουκ και ανθρώπους όπως ο κύριος Θεόδωρος, αλλά τι κάνουμε; Άλλωστε, δεν είναι η μόνη περίπτωση «νομιμοποίησης» καραμπινάτης παρανομίας.
Ο κόσμος μας είναι έτσι όπως είναι γιατί χτίστηκε σε τέτοιες σαθρές (και ανήθικες) βάσεις. Γι’ αυτό και έχει (παντού) επικρατήσει το δίκαιο του ισχυρότερου.
ΑΣ το ξαναπούμε: άρπαγες, κατάδικοι, εξόριστοι. πρόσφυγες, ξέμπαρκοι, οικονομικοί μετανάστες και «παράνομοι» είμαστε όλοι σε αυτή τη χώρα.
ΕΙΜΑΣΤΕ, δηλαδή, οι τελευταίοι που έχουν (ηθικό) δικαίωμα να αποφασίζουν ποιος θα έλθει και ποιος δεν έλθει στη αυτή τη χώρα.
ΚΑΙ κάτι ακόμα κύριε Θόδωρε: η διεθνής Συμφωνία της Γενεύης για την Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (και τα δικαιώματα των προσφύγων) προβλέπει ότι η χώρες πουν έχουν αποδεχθεί και συνυπογράψει τη Συμφωνία είναι υποχρεωμένες να δέχονται τους αναζητητές ασύλου, άσχετα αν οι τελευταίοι φτάνουν με αεροπλάνα, υπερωκεάνια, σαπιοκάραβα ή κολυμπώντας.
Η αυστραλιανή κυβέρνηση νομιμοποιείται να κάνει ότι κάνει, από τη στιγμή (και μόνο από τη στιγμή) που καταγγείλει (και αποσυρθεί) από την πιο πάνω Συμφωνία. Διαφορετικά παρανομεί.
ΑΥΤΗ είναι η ουσία της όλης ιστορίας μιας και τάσσεσαι υπέρ της εφαρμογής των νόμων.
ΑΥΤΑ για σήμερα γι’ αυτή την τραγική και απάνθρωπη όπως εξελίσσεται ιστορία. Γεια χαρά.
