Σχολείο χτισμένο πάνω σε απορρίμματα τοξικών ουσιών στο Σίδνεϊ, «εξέδιδε» για χρόνια καταδίκες θανάτων, σοβαρών ασθενειών και παραμορφώσεων αθώων παιδιών και ανυποψίαστων εκπαιδευτικών.

Χρειάστηκε ο ερευνητικός νους μιας 41χρονης, πρώην μαθήτριας, που πεθαίνει από καρκίνο του εγκεφάλου για να έλθει στη δημοσιότητα -προκαλώντας ισχυρές δονήσεις φρίκης- ένα σκάνδαλο που απειλεί να αποκαλύψει την απάθεια των Αρχών με όλα τα φοβερά και απίστευτα συνεπακόλουθα.

 ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΚΩΦΕΥΑΝ

Πρόκειται για το παλαιό Camden High School, στο Σίδνεϊ, το οποίο μετακινήθηκε το 2001, ενώ καταγγελίες για ύπαρξη δηλητηριωδών ουσιών στο υπέδαφος, όπου ήταν χτισμένο, είχαν ήδη γίνει από το 1996.

Δικηγόροι ετοιμάζονται να καταθέσουν ομαδική αγωγή κατά του Υπουργείου Παιδείας. Δεκάδες καρκινοπαθείς, συγγενείς ατόμων που έχασαν τη ζωή τους από καρκίνο, άλλοι που γεννήθηκαν με δυσμορφίες, έχουν όλοι εκτεθεί, σε κάποιο στάδιο, στα δηλητηριώδη αέρια που εξέπεμπε το έδαφος όπου ήταν χτισμένο το Camden High School.
Την ομαδική αυτή εξέγερση υποκίνησε πρώην μαθήτρια του σχολείου, η Leonie Curry, η οποία έχει ήδη πάρει τη θανατική καταδίκη. Πριν πεθάνει, όμως, θέλει να ξέρει, στα σίγουρα, αν ο θάνατός της, όπως και τόσων άλλων που ήδη έφυγαν, οφείλεται στα δηλητηριώδη αέρια που εισέπνεαν για χρόνια: «Πριν πεθάνω θέλω να λάμψει η αλήθεια!» θα πει.

ΜΑΥΡΟ ΧΙΟΥΜΟΡ

«Η φίλη μου, Raelean Borg, είχε καρκίνο του μαστού και οι γιατροί της είπαν ότι τής έμενε λίγος χρόνος ζωής. Ήταν ετοιμοθάνατη, αλλά κι εγώ, ήξερα ότι δεν θα είμαι σ’ αυτόν τον κόσμο για πολύ. Οι γιατροί έχουν ήδη αφαιρέσει έναν όγκο από τον εγκέφαλό μου και στον άλλο που παρουσιάστηκε, μου είπαν ότι δεν μπορούν να επέμβουν. Μας φαινόταν παράξενο που και οι δύο θα φεύγαμε από τη ζωή μαζί, και προσπαθούσαμε να δούμε την κωμική πλευρά του θέματος. Φίλες από παιδιά, στο ίδιο σχολείο, αχώριστες και τώρα, άντε μαζί θα λέγαμε ‘αντίο ζωή’. Εκείνη έφυγε πρώτη».

Έχοντας μπει η υποψία στο μυαλό της Leonie ότι ‘κάτι δεν πήγαινε καλά’, βλέποντας πρώην συμμαθήτριές της να έχουν προσβληθεί από καρκίνο, το ανέφερε στο Facebook και -ιδού το θαύμα- κατακλύστηκε κυριολεκτικά από άτομα που υποψιάζονταν ότι δηλητηριώδεις ουσίες, όταν πήγαιναν στο συγκεκριμένο σχολείο, προκάλεσαν τον καρκίνο από τον οποίο είχαν προσβληθεί. Ανάμεσα στις πρώην μαθήτριες και πολλές καθηγήτριες. Εξ ου η ομαδική προσφυγή στη Δικαιοσύνη σήμερα, 200 και πλέον ατόμων που ζητούν να λάμψει η αλήθεια!

ΤΡΑΓΙΚΗ ΕΙΡΩΝΕΙΑ

«Η μητέρα μου επέμεινε να πάμε σ’ αυτό το σχολείο επειδή βρισκόταν στην εξοχή. Ήθελε τα επτά παιδιά της να αναπνέουν καθαρό αέρα. Όταν τα έβλεπε να αρρωσταίνουν από καρκίνο και να πεθαίνουν ένα–ένα, δεν ήξερε πού να το αποδώσει. Μας έδινε βιταμίνες και ό,τι πιο ωφέλιμο γινόταν. Πού να υποψιαστεί ότι έστελνε κάθε μέρα τα παιδιά της στο σχολείο για να συνάψουν συμβόλαιο με το θάνατο. Από τα έξι αδέλφια μου τα δύο πέθαναν από καρκίνο και άλλα τρία εμφανίζουν όγκους συνέχεια και υποβάλλονται σε εγχειρήσεις» θα πει η Mary Nolan, η οποία πήγε στο ίδιο σχολείο και απαιτεί το όλο θέμα να διερευνηθεί, έστω και σ’ αυτό το στάδιο.
«Θα περίμενε κανείς το δημόσιο σχολείο να είναι ένας τόπος ασφαλής, υγιής από κάθε άποψη. Ποιος ο λόγος, όμως, διερωτάται κανείς σήμερα, να δίνεις στα παιδιά σου γάλα κάθε μέρα και να επιμένεις να το πιουν, όταν στην πραγματικότητα τα έχεις όλη μέρα να κάθονται επάνω σ’ ένα μολυσμένο χώμα που εκπέμπει δηλητηριώδεις ουσίες και να τις αναπνέουν συνέχεια επί έξι ολόκληρα χρόνια».

Η ίδια θα πει ότι η μητέρα της, σήμερα, είναι εκτός εαυτού, από αισθήματα ενοχής, και ζητά να μάθει την αλήθεια. «Όλοι, ζητάμε να μάθουμε την αλήθεια και οφείλουν να μας την δώσουν, έστω και τώρα που για πολλούς σίγουρα είναι αργά».

ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΗ ΑΜΕΛΕΙΑ

Mεταξύ των τραγικών περιπτώσεων που έρχονται σήμερα στην επιφάνεια, είναι και αυτή της καθηγήτριας Dale Hodges, η οποία πέθανε τo 2007, σε ηλικία 45 χρόνων, από καρκίνο του θυρεοειδούς και της μήτρας.

Ο σύντροφός της, Glenn Carson, θα πει σήμερα ότι «γυμναζόταν πολύ, εργαζόταν σκληρά, αγαπούσε τη ζωή και τη δουλειά της, έφυγε όμως πρόωρα».
Η Dale δίδαξε στο σχολείο αυτό επί 18 ολόκληρα χρόνια, τον περισσότερο χρόνο σε μία τάξη που ήταν ακριβώς πάνω από το σωρό απορριμμάτων τοξικών ουσιών.
Ήταν από τους λίγους που είχαν υποψιασθεί ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε με το υπέδαφος που ήταν χτισμένο το σχολείο. Άρχισε να συλλέγει ό,τι πίστευε ότι θα βοηθούσε στην αποκάλυψη της αλήθειας, ήδη από το 1996.

Ήταν ο χρόνος που η Αρχή Προστασίας του Περιβάλλοντος (Environmental Protection Authority), είχαν προειδοποιήσει για υψηλά επίπεδα δηλητηριωδών ουσιών. Τα αποτελέσματα της έρευνας εστάλησαν στο Υπουργείο Παιδείας της Ν.Ν. Ουαλίας.
Αναφέρεται ότι έγιναν κάτι υποτυπώδεις εργασίες αναχαίτισης του προβλήματος, ένα χρόνο αργότερα, το σχολείο όμως δεν μετακινήθηκε παρά το 2001.

AΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Ο κ. Carson που δεν μπορεί ακόμη να συμβιβαστεί με τον άδικο χαμό της συντρόφου του, θα πει: «Πηγαίνει κανείς στη δουλειά του, σκεπτόμενος ότι είναι ασφαλής – όπως, άλλωστε, θα πρέπει να είναι κάθε χώρος εργασίας. Αυτός ο τόπος για τον οποίο, όμως, μιλάμε σήμερα, προφανώς δεν ήταν. Απαιτούμε απαντήσεις».
Το τηλεοπτικό πρόγραμμα του ABC «7.30», που ερεύνησε πρώτο το θέμα και το έφερε στη δημοσιότητα, απηύθυνε στο Υπουργείο Παιδείας το ερώτημα «γιατί χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να κλείσει το σχολείο».

Το υπουργείο, πληροφορούμαστε, απαξίωσε να απαντήσει και αντί αυτού, έστειλε την παρακάτω δήλωση:
 «Το υπουργείο είναι διατεθειμένο να εξετάσει οποιαδήποτε νέα πληροφορία παρουσιάζεται αναφορικά με το οικόπεδο του πρώην Camden High School. Επί του παρόντος, εντούτοις, δεν έχουμε λάβει κάποια παράπονα ή αξιώσεις αποζημιώσεων. Σε περίπτωση που παρουσιάζονται στο μέλλον, το υπουργείο θα εξετάσει τις πληροφορίες και θα συνεργαστεί με τα αρμόδια κυβερνητικά όργανα όσον αφορά τις ενέργειες στις οποίες θα πρέπει να προβεί».
Ακούγεται άκρως γενικό και αόριστο;

Δεν εκπλήττει, εντούτοις, δεδομένου ότι αυτό είναι το γραφειοκρατικό ύφος.

Είθε οι δικηγόροι που έχουν αναλάβει την υπόθεση και οι άγοντες να επιμένουν μέχρι να δοθεί μια διαυγής απάντηση. Δεν θα φέρει πίσω όλους αυτούς που έφυγαν εξαιτίας ασυγχώρητων παραλήψεων των υπευθύνων, θα είναι όμως κάποια αποζημίωση για όλους εκείνους που απαιτούν να μάθουν «τί έγινε, πώς έγινε και γιατί έγινε». Επίσης: «Μπορούσε να προληφθεί; και αν ναι, γιατί δεν πάρθηκαν προληπτικά μέτρα;»