«Όπως λένε οι Έλληνες, ο κόσμος είναι μεγάλος. Βρες το δρόμο σου αγάπη μου, όπου και αν είναι αυτός. Θέλω να ξέρεις ότι θα σε λατρεύω, θα σ’ αγαπώ και θα σε θυμάμαι για πάντα. Η μητέρα σου».

Μ’ αυτά τα λόγια η Μαίρη Κούστα αποχαιρέτησε την νεογέννητη νεκρή της κορούλα. Είναι τα ίδια λόγια που κλείνουν το βιβλίο της «Όσα Ξέρω: Αναμνήσεις Αγάπης, Απώλειας και Ζωής – All I know: Α Memoir of Love, Loss and Life» που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό από τον εκδοτικό οίκο Allen & Unwin.

Είναι τα λόγια που η ίδια έγραψε στο μοναδικό παιδί που απέκτησε μέχρι σήμερα και το οποίο γεννήθηκε πρόωρα και πέθανε με το που ήρθε στον κόσμο.
Την περασμένη Κυριακή η ομογενής ηθοποιός και κωμικός, μέσα από την εκπομπή του Καναλιού 9, «60 Λεπτά» («60 Minutes»), μοιράστηκε με τον κόσμο που για χρόνια τώρα γελά με τα αστεία της, μία διαφορετική πλευρά της ζωής της. Την προσπάθειά της να γίνει μητέρα, τις απογοητεύσεις της αλλά πάνω απ’ όλα την τραγική ιστορία της κορούλας της Στίβι, που την έχασε πριν ακόμα προλάβει να την ζεστάνει στην αγκαλιά της.

Μπορεί η Έφη να σας έχει κάνει να γελάσετε, αλλά η εκ βαθέων εξομολόγηση της Μαίρης θα σας κάνει σίγουρα να δακρύσετε.

«ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΑ, ΣΤΑ ΔΥΟ, ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΣΤΑ ΤΡΙΑ, ΑΠΟ ΤΑ ΤΡΙΑ ΣΤΟ ΕΝΑ ΚΑΙ…

Η προσπάθεια της Μαίρης Κούστα να αποκτήσει παιδί αρχίζει μόλις έξι εβδομάδες μετά το γάμο της με τον Γιώργο Μπέτση.
«Τότε έμαθα ότι δεν μπορούσα να κάνω παιδιά. Μετά από μία λαπαροσκόπηση οι γιατροί διέγνωσαν ότι είχα κλειστές σάλπιγγες και ο μόνος τρόπος για να αποκτήσω παιδιά ήταν μέσω εξωσωματικής γονιμοποίησης. Ο καιρός περνούσε και η ποιότητα των ωαρίων μου λόγω ηλικίας σίγουρα δεν βελτιωνόταν».

Ήταν το 2009 και η Μαίρη είχε πατήσει πλέον τα 45 της χρόνια. Το όνειρο να γίνει μητέρα παρέμενε ακόμα ζωντανό. Είχε προσπαθήσει πολλές φορές να το καταφέρει στην Αυστραλία μέσω εξωσωματικής αλλά τα ωάριά της, την είχαν απογοητεύσει. Αποφασίζει να ταξιδέψει στην Ελλάδα και σε κλινική γονιμότητας εκεί, μέσω ωαρίων δωρήτριας, προσπαθεί να συλλάβει. Την δυνατότητα της υιοθεσίας έτσι και αλλιώς την είχε χάσει, καθώς ο νόμος στην Αυστραλία προβλέπει ότι η διαφορά ηλικίας μεταξύ γονέα και του παιδιού προς υιοθεσία δεν θα πρέπει να είναι πάνω από 40 χρόνια.
Λίγο μετά την επιστροφή της, ήρθαν και τα καλά νέα.

«Ο γιατρός μου, μου ανακοίνωσε ότι ήμουν έγκυος. Πήγαμε για το υπερηχογράφημα των εννέα εβδομάδων γεμάτοι χαρά και όνειρα. Η χαρά που νοιώσαμε όμως, δεν κράτησε για πολύ. Είδα το πρόσωπο του γιατρού μου να αλλάζει χρώμα. Το ένστικτό μου δεν με ξεγέλασε. Μου ανακοίνωσε ότι είχα τρίδυμα και ότι ο ένας αμνιακός σάκος περιείχε δίδυμα και το άλλο μωρό ήταν αυτόνομο. Ο γιατρός μου μας ξεκαθάρισε ότι η κατάσταση ήταν δύσκολη. Παγώσαμε. Μας εξήγησε ότι, αφενός, ο κίνδυνος πρόωρου τοκετού ήταν πολύ μεγάλος, αλλά και ότι τελικά θα έπρεπε να αποφασίσουμε αν θέλουμε να το ρισκάρουμε. Εκεί που σκεφτόμαστε πως θα τα ονομάσουμε, τα καροτσάκια τους, το σπίτι μας γεμάτο από τις παρουσίες τους, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε τις πιθανότητες και τις προοπτικές τους να γεννηθούν ζωντανά».

Η Μαίρη και ο Γιώργος έπρεπε να αποφασίσουν. Και αποφάσισαν…  Να αφαιρέσουν τα δίδυμα και να κρατήσουν το αυτόνομο μωρό. Ήταν μία από τις πιο δύσκολες αποφάσεις που πήραν στη ζωή τους, όπως εκμυστηρεύονται, αλλά η εξέλιξη αυτής της εγκυμοσύνης απέδειξε ότι δεν θα ήταν η μόνη δύσκολη απόφαση.

«‘Μαίρη συγνώμη που πρέπει να το περάσεις αυτό. Αλλά πρέπει να σταματήσεις να κλαίς να μείνεις ακίνητη για να μπορέσω να αφαιρέσω τα έμβρυα’ ήταν τα λόγια του γιατρού μου. Έκανα την καρδιά μου πέτρα και υπέμεινα και αυτή τη δοκιμασία. Λίγες μέρες αργότερα όμως όταν πήγα για μία ακόμα εξέταση με περίμενε μία ακόμα δοκιμασία. ‘Συγνώμη Μαίρη που πρέπει να στο πω αυτό αλλά το ένα από τα δίδυμα είναι ακόμα εν ζωή. Πρέπει να κάνουμε και άλλη επέμβαση’ αυτά ήταν τα λόγια του και καθώς η βελόνα έμπαινε στο στομάχι μου να ακούω το κλάμα του μωρού μου να μου τρυπάει το μυαλό, να νοιώθω τη ψυχή μου να κομματιάζεται και τον πόνο να μου κόβει την ανάσα».

…ΜΕΤΑ ΣΤΟ ΚΑΝΕΝΑ»

«Ενός κακού μύρια έπονται» γράφει ο αρχαίος τραγωδός Σοφοκλής και έτσι έγινε και στην περίπτωση της Μαίρης και του Γιώργου.
«Διένυα την 20ή εβδομάδα της εγκυμοσύνης μου όταν απροσδόκητα μου έσπασαν τα νερά. Το καθυστερήσαμε όσο έπαιρνε. Μία εβδομάδα μετά όμως η Στίβι μου ήθελε να με αφήσει, ήθελε να δει τον κόσμο. Τίποτα δεν την σταματούσε. ‘Μαίρη βρίσκεται ήδη σε θέση τοκετού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για την σταματήσουμε. Λυπάμαι αλλά οι πιθανότητες να ζήσει είναι ελάχιστες. Δεν θα αντέξουν τα πνευμόνια της’. Αυτά μου είπε ο γυναικολόγος. Ήθελα να φωνάξω, να κλάψω, να θρηνήσω ανεξέλεγκτα. Δεν μου επιτρεπόταν όμως. Είχα την υποχρέωση να συνεχίσω. Έπρεπε να φέρω τη Στίβι μου στον κόσμο έστω και αν ήξερα ότι δεν θα ζήσει».
Η τραγική ειρωνεία της τύχης. Η Μαίρη περίμενε γι’ αυτή τη στιγμή όλη της τη ζωή, είχε αφιερώσει γι’ αυτή τη στιγμή όλη της τη ζωή, όλη της την ενέργεια και τώρα που ήρθε η στιγμή…. «Ενός κακού μύρια έπονται».

Η Στίβι γεννήθηκε. Η Στίβι δεν έζησε.
«Την κρατούσα στην αγκαλιά μου και απολάμβανα το όμορφο προσωπάκι της. Για μένα ήταν το παιδί μου. Την λάτρευα. Ήταν πανέμορφη».
Δύο μέρες έμεινε η Στίβι δίπλα στη μανούλα της. Δύο μέρες ο Γιώργος δεν μπόρεσε να αγκαλιάσει τη Στίβι. Δεν βρήκε τη δύναμη. Σήμερα απολογείται και απορεί πώς η γυναίκα του άντεξε να ζήσει αυτό το μαρτύριο.

Οι αντοχές της Μαίρης όμως ήταν αντοχές που η φύση ξέρει να δίνει στην κάθε μάνα. Και μετά τις δύο μέρες η Μαίρη και ο Γιώργος έπρεπε να μαζέψουν τα κομματιασμένα τους όνειρα, να επουλώσουν τις πληγές που άνοιξε η τραυματική αυτή τους εμπειρία.
«Από το ένα, πήγαμε στα δύο, μετά στα τρία και από τα τρία, στα δύο και μετά στο κανένα» λένε και οι δύο σήμερα.

Τον πόνο του χαμού της μονάκριβής της Στίβι η Μαίρη τον βίωσε έως τα έγκατα της ψυχής της. Στιγμή τη στιγμή μέτρησε τα δάκρυα και τις πληγές της. Μίλησε ατελείωτα βράδια με τη Στίβι της, της έδωσε ατελείωτες υποσχέσεις αγάπης και, τελικά, βρήκε τη δύναμη να ομολογήσει και να «ξορκίσει» μέσα από το βιβλίο της το κακό που την βρήκε.

Και αν, τελικά, υπάρχει θεία δικαιοσύνη σ’ αυτό τον κόσμο, αν τελικά υπάρχει, το 23 περίπου εβδομάδων έμβρυο που σήμερα απολαμβάνει τη θαλπωρή της μήτρας της και αναμένεται να γεννηθεί κάπου εκεί στις αρχές του Δεκέμβρη θα καταφέρει επιτέλους να χαρίσει και στην Μαίρη τη χαρά και τα γέλια που τόσα χρόνια αυτή ως Έφη χαρίζει απλόχερα σε όλους μας. Γιατί, ναι, η Μαίρη είναι πάλι έγκυος!