ΑΥΣΤΗΡΗ προειδοποίηση: Σήμερα, αφιερώνω τη στήλη σε ανθρώπους με φαντασία και γερά νεύρα.
ΣΕ όλους αυτούς, δηλαδή, που δεν οραματίζονται μόνο μια νέα Ελλάδα, αλλά και έναν κόσμο απαλλαγμένο από μάνατζερ, τεχνοκράτες, τοκογλύφους, δανειστές, εκμεταλλευτές και κάθε είδους καπιταλιστές.
ΣΥΝΕΠΩΣ, δεν προσφέρεται για πατριώτες και όλους αυτούς που έχουν καταπιεί (αμάσητο) το παραμύθι των σημερινών «ολιγαρχικών Δημοκρατιών» της Δύσης που μας έχουν μαντρώσει στις εθνικιστικές στρούγκες με τα «ιδεώδη» της ανάπτυξης του νόμου και της τάξης.
ΜΕ δυο κουβέντες: τη σημερινή στήλη την αφιερώνω στον περήφανο ελληνικό λαό, που δεν το βάζει κάτω και συνεχίζει να αγωνίζεται (με πείσμα) εναντίον των Ευρωπαίων δανειο-κατακτητών και των ντόπιων εφοριακών.
ΤΑ λημέρια της σημερινής ένδοξης κλεφτουριάς, για στρατηγικούς (και πιο αποτελεσματικούς) λόγους, έχουν μεταφερθεί από τα βουνά στα νυχτομάγαζα των τουριστικών περιοχών και τις αναπαυτικές ξαπλώστρες των (μαγευτικών) παραλιών.
ΤΑ καριοφίλια και τα γιαταγάνια έχουν παραχωρήσει τη θέση τους στο ουίσκι, τις γαρδένιες, τις φραπεδιές και τη νικοτίνη.
ΟΙ μάχες με τον εχθρό δεν δίνονται πια σε λαγκάδια, χαράδρες και βουνοκορφές, αλλά σε πίστες, πλατείες, καφετέριες και παραλίες.
ΜΙΛΑΜΕ για ένα καινούργιο (τουριστικό) αντάρτικο, προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της νέας παγκοσμιοποιημένης εποχής.
ΓΙΑ λόγους καμουφλάζ, τη φουστανέλα έχει αντικαταστήσει το μίνι και το μπικίνι και την μυστακοφόρα αγριάδα η λαμέ αισθητική της Μυκόνου που πρωταγωνιστεί στον αγώνα.
Ο Απελευθερωτικός Στρατός της Μυκόνου (με οπλαρχηγό τον Ρέμο) και οι Αντιστασιακοί Πυρήνες της Χαλκιδικής (με οπλαρχηγό τον Κιάμο) δεν είναι παρά μόνο η αρχή.
ΣΤΟ «κλαρί», επίσης, έχουν βγει με δικές τους ομάδες και αγωνιστές όπως ο Καράς, ο Ρόκκος, ο Ίμβριος, ο Πλούταρχος, ο Μαζωνάκης και άλλοι.
ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ όπως αυτές που αναλάμβαναν στην επανάσταση του 1821 η Μπουμπουλίνα και η Μαντώ Μαυρογένους, τώρα διεκπεραιώνουν η Πάολα και η Πέγκη Ζήνα.
Η εποχή δηλαδή άλλαξε. Το όραμα παραμένει το ίδιο. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού την Τουρκοκρατία αντικατέστησαν οι πιστωτές και τους τότε χαρατζίδες οι σημερινοί φοροεισπράκτορες.
ΩΣ εκ τούτου, απαιτείτο μια επικαιροποίηση και προσαρμογή του σημερινού απελευθερωτικού αγώνα, ο οποίος δεν στρέφεται μόνο κατά των πιστωτών (όπως τότε κατά των Τούρκων) αλλά κυρίως εναντίον του καπιταλισμού, της ανάπτυξης και των «αγορών».
ΑΥΤΟ όσον αφορά την ένδοξη κλεφτουριά, γιατί στο (πάντα επιχορηγούμενο) αρματολίκι τα πράγματα είναι διαφορετικά.
ΟΙ προοδευτικοί αρματολοί οπλαρχηγοί, όπως ο Νταλάρας, ο Παπακωνσταντίνου, ο Μαχαιρίτσας, ο Τσακνής και οι λοιποί, που τους καλούς (επιχορηγούμενους) καιρούς όργωναν πλατείες και παραλίες και ξεκοκάλιζαν τα δανεικά που ξόδευαν με τη σέσουλα τα επιδοτούμενα επαρχιακά Φεστιβάλ, έχουν καθίσει στα αυγά τους.
ΔΕΝ τους παίρνει πια για νέους αγώνες. Αυτοί έκαναν την… επανάστασή τους (και την αρπαχτή τους!) τον καιρό των παχιών αγελάδων, όταν ακόμα το σύστημα (για να επιζήσει) χρηματοδοτούσε τον ροζ σοσιαλισμό και τον πράσινο συνδικαλισμό των σαλονιών για να εκτονώνονται νωχελικά οι δανειοδοτούμενες καταναλωτικές μάζες.
ΓΙΑ πρώτη φορά, θα πρέπει να ομολογήσω, ότι ο περήφανος λαός μας βρίσκεται πιο μπροστά από την ηγεσία του και με το σύνθημα «του Έλληνα ο τράχηλος φόρο δεν υπομένει» δίνει το βηματισμό στη νέες προσδοκίες του (βασανισμένου) Έθνους.
Ο λαός είναι αυτός που διώχνει με ύβρεις, απειλές και λεμονόκουπες τους ντόπιους χαρατζίδες της τρόικας, όταν πηγαίνουν για εφοριακούς ελέγχους, όπως έγινε πάλι φέτος στην Κρήτη και αλλού.
ΚΑΙ αυτό το κάνει γιατί είναι ο μόνος λαός, αυτή την γκρίζα εποχή, που έχει συνειδητοποιήσει, ότι η φορολογία είναι το οξυγόνο κάθε συστήματος.
ΑΝ κάποιος θέλει σήμερα να θάψει μια και καλή τον καπιταλισμό, για τον οποίο είμαι βέβαιος ότι θα ντρέπεται η ανθρωπότητα μετά από 300 χρόνια (όπως ντρέπεται σήμερα για το δουλεμπόριο και την αποικιοκρατία) το μόνο που έχει να κάνει είναι να πάψει να τον χρηματοδοτεί.
ΝΑ αρνηθεί, δηλαδή, όπως κάνει σήμερα ο ένδοξος ελληνικός λαός, να πληρώνει φόρους.
Η οικονομική ανυπακοή είναι πιο αποτελεσματική (και ανατρεπτική) ακόμα και από την ένοπλη επανάσταση και όλες τις ιδέες. Είναι σαν να στερείς από τους βρυκόλακες το αίμα.
ΚΑΙ παραφράζοντας (λίγο) τον πνευματικό πατέρα της Αμερικανικής Επανάστασης του 1775, John Adams που είπε «no taxation without representation» σήμερα θα λέγαμε «no taxation is death by… asphyxiation».
ΟΠΩΣ είχα γράψει αρκετές φορές από αυτή τη στήλη, όταν ξέσπασε η κρίση, ο ελληνικός ιός δεν ήταν από τους συνηθισμένους που αφανίζουν τα καπιταλιστικά αντιβιοτικά σε ένα τριήμερο.
ΕΙΧΑΜΕ τονίσει ότι επρόκειτο για έναν άκρως επιδημικό (και ανθεκτικό) ιό που χτυπά κατευθείαν το ανοσοποιητικό σύστημα των χρηματοπιστωτικών καπιταλιστικών ιδρυμάτων.
ΤΟΤΕ, βέβαια, γελούσαν όλοι, με πρώτη και καλύτερη την κυρία Αγγελική (Μέρκελ), που πίστευε ότι σε ένα εξάμηνο «θα μας είχε βάλει τα δυό πόδια σ’ ένα παπούτσι» και εμείς τρομοκρατημένοι θα κάνουμε «ουρές» στις εφορίες να πληρώσουμε προκαταβολικά τους φόρους μας.
ΤΙ θα κάνουν, σου λέει ο Σόιμπλε, έτσι και μείνουν άνεργοι θα συνετιστούν και θα γίνουν πιο νομοταγείς και από τους Γερμανούς.
ΤΩΡΑ που βλέπει ότι η ανεργία έχει φτάσει στο μισό εκατομμύριο και εμείς συνεχίζουμε με πιο έντονο ρυθμό να κάνουμε τα ίδια δεν πιστεύει στα μάτια του και δεν αποκλείεται να πάθει και κανένα εγκεφαλικό μέχρι να γίνουν οι γερμανικές εκλογές.
ΠΟΥ να καταλάβει ο κουτόφραγκος ότι αυτό που ίδιος εκλαμβάνει ως ανεργία ο περήφανος λαός μας το βιώνει ως παρατεταμένη… αργία, που του δίνει την ευκαιρία να φιλοσοφεί στις ξαπλώστρες στην παραλία και να πίνει τις φραπεδιές του στην πλατεία.
ΚΑΙ επειδή οι δυτικοευρωπαίοι έχουν παραμείνει στην κλασική γραμματεία της αρχαιότητας και δεν έχουν ανανεώσει τις γνώσεις με την νεοελληνική παιδεία, δεν γνωρίζουν ότι οι σημερινοί Έλληνες έχουν σηματοδοτήσει από την αρχή το λεξιλόγιό της.
ΩΣ παράδειγμα φέρνω το κλασικό σύνθημα του Κουκουέ για την εργατική Πρωτομαγιά που έλεγε «Δεν είναι αργία, είναι απεργία».
ΠΟΥ σημαίνει ότι στη συνείδηση του αγωνιζόμενου λαού μας η ανεργία μπορεί να εκληφθεί όχι μόνο ως αργία, αλλά παράλληλα και ως απεργία απέναντι στον καπιταλισμό.
ΔΕΝ παιζόμαστε, σας λέω, ρε παιδί μου. Είμαστε ένας ευρηματικός λαός. Να και ένα ακόμα παράδειγμα:
ΕΝΑΣ ρουμολετάς, (που νοικιάζει δηλαδή δωμάτια) που αποτελούν το προχωρημένο φυλάκιο της… βαριάς μας βιομηχανίας (του τουρισμού), όταν δέχθηκε τα σφοδρά παράπονα κάποιου κουτόφραγκου, ότι το δωμάτιο (κοτέτσι) που του δείχνει δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που έκλεισε μέσω του internet του απάντησε ότι έχει πέσει και αυτός, όπως και άλλοι συνάδελφοί του, θύμα των «χάκερ».
ΜΕ δυο κουβέντες: ότι κάποιος χάκερ για να τον σαμποτάρει μπήκε στο σάιτ και άλλαξε τις πραγματικές φωτογραφίες των δωματίων με ψεύτικες από ξενοδοχείο του Μπαλί, βάζοντας μάλιστα και πισίνα που δεν υπήρχε!
«ΝΑ σου κάνω μια καλύτερη τομή να μείνεις γιατί διαφορετικά θα κοιμηθείς κάτω από κανένα δέντρο» λέει ο δικός μας στον κουτόφραγκο, κάνοντάς του και… χάρη!
ΕΙΝΑΙ δυνατόν, λοιπόν, μια χώρα με τέτοιους ευφυείς κατοίκους να μη νικήσει ένα φθαρμένο σύστημα όπως ο καπιταλισμός…
ΚΑΙ τελειώνω λέγοντας ότι η Ελλάδα δεν μόνο αυτή που περιγράψαμε πιο πάνω, αλλά η χώρα που αγαπάμε.
ΚΑΙ, βέβαια, την Ελλάδα που αγαπάμε και ονειρευόμαστε, μπορεί ποτέ να μη τη ζήσουμε, αλλά έτσι συμβαίνει πάντα με τις μεγάλες αγάπες. Αυτές δηλαδή που (ποτέ) δεν γνωρίσαμε…
ΚΑΙ σας αφήνω με δυο στροφές που έγραψε ο Σπυρίδων Περεσιάδης και «τραγούδησε» η Γκόλφω πριν 120 χρόνια: «Αγάπη είναι να αγαπάς όποια πληγή σου αφήνει Αγάπη είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθένα…».
ΚΑΙ για να τον παραφράσω και λίγο ερωτώ: Μήπως η Ελλάδα (όπως και η αγάπη) είναι φονικό που ζωντανό σε αφήνει…; Γεια χαρά.
