Τρεις μέρες προ των εκλογών, και ενώ η περίφημη κοστολόγηση βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα, ο αρχηγός του Συνασπισμού, με τη γεύση της βέβαιης σχεδόν νίκης να τον «ανεβάζει» ορατά, εφευρίσκει και σερβίρει ένα καινούριο φρούτο στο τραπέζι του National Press Club στην Καμπέρα, αιφνιδιάζοντας τους πάντες.

Γνωστός για τους ελιγμούς και τις υπεκφυγές στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, αυτή τη φορά – ιστορικά πάντα μιλώντας- έχει ξεπεράσει τον εαυτό του. Με το blackout προ των θυρών (από σήμερα δηλαδή), αρπάζει από τα μαλλιά ένα θέμα και αυτό είναι της Αυστραλιανής Ιστορίας στα σχολεία.

Βρίσκει την ύλη, λέει, εντελώς ακατάλληλη. Ασχολείται, σε μεγάλο βαθμό, με τους Αβοριγίνες και με τα εργατικά συνδικάτα. Με τους πρωθυπουργούς της Αριστεράς και αγνοεί παντελώς εκείνους του Συνασπισμού. Είναι εκτός θέματος και κάτι πρέπει να γίνει μ’ αυτό.

ΑΦΗΝΕΙ ΤΟ ΔΑΣΟΣ…

«Αρχηγέ, δεν νομίζετε ότι αφήνετε το δάσος και ασχολείστε με το δέντρο;» τολμά να ρωτήσει συνάδελφος, αλλά ο Τόνι προσποιείται ότι δεν ακούει.
«Ρώτα ξανά από την άλλη πλευρά, τη δεξιά, ακούει καλύτερα», αστειολογεί εκπρόσωπος του Fairfax.

«Θέλετε να πείτε ότι γενικά η σχολική ύλη έχει πολιτικοποιηθεί;» είναι η άλλη ερώτηση που δέχεται και αυτήν την ακούει.
«Όχι ακριβώς. Αναφέρομαι, κυρίως, στην ιστορία. Δεν υπάρχει αναφορά στην πραγματική ιστορία αυτής της χώρας, αν εξαιρέσεις, βέβαια, εκείνη που γίνεται στους γηγενείς. Δίνεται μεγάλη έμφαση σε θέματα που αφορούν, κυρίως, τη μία πλευρά της πολιτικής, την αριστερή. Για παράδειγμα, νομίζω ότι στο προσκήνιο βρίσκονται περισσότερο τα εργατικά συνδικάτα, παρά οι επιχειρήσεις. Επίσης, από ό,τι θυμάμαι, υπάρχουν τα ονόματα δύο πρωθυπουργών του Εργατικού Κόμματος, ούτε ένας όμως του Συνασπισμού».

Ανιστόρητος, μεταξύ των άλλων, ο κ. Άμποτ, δεδομένου ότι ο Ρόμπερτ Μέντζις –πρωθυπουργός των Φιλελευθέρων από το 1939 έως το 1941 και από το 1949 έως το 66– πρωταγωνιστεί στο κομμάτι της διδακτικής ύλης της Ιστορίας που φέρει τον τίτλο «Μodern Nations in the 20th century”.
H ύλη της νεότερης Ιστορίας των τάξεων 11 και 12 (κοίτα που φθάσαμε να συζητάμε Ιστορία), εμπεριέχει όντως και μία ενότητα «Movements for Change» (Κινήματα για Αλλαγή), όπου ένα θέμα που προσφέρεται για μελέτη είναι τα κινήματα των εργατών που προκάλεσαν τη δημιουργία των εργατικών συνδικάτων και, στη συνέχεια, το σχηματισμό των πολιτικών κομμάτων.                                    
ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ…   
               
«Τι λέει ο άνθρωπος», ήταν η αντίδραση του ομοσπονδιακού υπουργού Παιδείας, Μπιλ Σόρτεν, επεξηγώντας ότι «η διδακτική ύλη συγκροτήθηκε από εμπειρογνώμονες, εγκρίθηκε, δε, από όλες τις πολιτείες της Αυστραλίας και, σίγουρα, δεν υπάρχει χώρος στα αυστραλιανά σχολεία για πολιτικές ατζέντες. Ο κ. Άμποτ θα πρέπει να αποσύρει τα αβάσιμα σχόλιά του, τα οποία μεταξύ άλλων αποκαλύπτουν και την άγνοιά του επί του θέματος. Ο ίδιος αποτελεί άμεση απειλή στην ποιότητα και την αντικειμενικότητα της παναυστραλιανής διδακτικής ύλης» τόνισε ο Μπιλ Σόρτεν, δραττόμενος της ευκαιρίας να εκφράσει τους φόβους του για την πολιτική του Συνασπισμού σε περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές του Σαββάτου. Φόβοι που στηρίζονται στην ανακοίνωση του Συνασπισμού για αναθεώρηση του περιεχομένου της διδακτικής ύλης στα σχολεία και εδώ μιλάμε για αναθεώρηση…  εφόλης της ύλης!

Να υπενθυμίσουμε ότι, πριν από μερικούς μήνες, ο πρώην πρωθυπουργός Τζον Χάουαρντ, επί του ιδίου θέματος, είπε ότι ‘δεν έχει πρόβλημα με την αναφορά στους γηγενείς και στην Ασία, δεν υπάρχει όμως στην Ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία η βαρύτητα που θα έπρεπε στον δυτικό πολιτισμό’.
 “Aς αφήσει το θέμα της Ιστορίας, στους ιστορικούς» θα πει ο ιστορικός Keith Windschuttle του οποίου, να σημειωθεί, το βιβλίο «The Fabrication of Aboriginal History» («Η Πλαστογραφία της Ιστορίας των Αβοριγίνων»), που εκδόθηκε το 2002, πυροδότησε μια φοβερή λεκτική διαμάχη αναφορικά με την αντικειμενικότητα και την αλήθεια των αιματηρών συγκρούσεων μεταξύ λευκών αποικιοκρατών και μαύρων γηγενών.
«Είναι λάθος να αναμιγνύονται οι πολιτικοί στο θέμα αυτό, δεδομένου ότι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να δοθεί έμφαση στη μία ή άλλη κατεύθυνση των πραγμάτων. Είναι οπωσδήποτε ανεδαφικό να πιστεύουν ότι μπορούν να επηρεάσουν τους πάντες αναφορικά με το πώς πρέπει να βλέπουν την ιστορία του έθνους».

ΑΝΙΔΕΟΣ

Αμφιβολίες για το κατά πόσον έχει διαβάσει την ιστορία που διδάσκεται στα αυστραλιανά σχολεία, εκφράζει ο συγγραφέας της εν λόγω ύλης, ιστορικός Στιούαρτ ΜακΙντάιρ, καθηγητής του Πανεπιστημίου Μελβούρνης: «Αν είχε μπει στον κόπο να τη διαβάσει, θα γνώριζε ότι η αυστραλιανή Ιστορία βρίσκεται μέσα στο πλατύτερο πλαίσιο της παγκόσμιας Ιστορίας και η αναφορά στους πρωθυπουργούς της χώρας, δεν είναι κάτι που οφείλουν να κάνουν οι διδάσκαλοι Ιστορίας στα σχολεία».
O Άγγελος Γαβριελάτος, επικεφαλής του Αυστραλιανού Συνδικάτου Παιδείας (Australian Education Union), αναφορικά με τον ισχυρισμό του αρχηγού του Συνασπισμού ότι η ύλη της Ιστορίας που διδάσκεται στα σχολεία, κλίνει προς τα αριστερά, θα πει: «Θέλω να ελπίζω ότι οι δηλώσεις αυτές δεν αποτελούν ένδειξη ανάφλεξης των συγκρούσεων του παρελθόντος επί του θέματος».

Φανερό ότι αναφερόταν στις αντιπαραθέσεις που είχαν προκαλέσει στο Κοινοβούλιο, οι απόψεις του πρώην πρωθυπουργού, Τζον Χάουαρντ, όταν επέμεινε ότι η διδακτική ύλη της Αυστραλιανής Ιστορίας θα πρέπει να αλλάξει δεδομένου ότι δίδεται μεγάλη έμφαση στο ρόλο της Αγγλίας. Θα πρέπει να γίνουν αλλαγές, υποστήριξε το 2006 και να τεθεί τέλος στη «διχαστική, επίπλαστη διαμάχη περί εθνικής ταυτότητας».

Εκείνο που τον ενοχλούσε, φυσικά, πάνω απ’ όλα ήταν το θέμα της «συγγνώμης», που εκκρεμούσε τότε, προς τους αυτόχθονες της Αυστραλίας, επαναλαμβάνοντας ότι «δεν είμαστε υπεύθυνοι και δεν θα απολογηθούμε για τις πράξεις των προκατόχων μας».

Πολύ λιγότερο, πίστευε, να διαιωνίζεται με το να γίνονται αναφορές στις τάξεις των σχολείων: «Ένα μεγάλο μέρος της προετοιμασίας των νέων Αυστραλών να γίνουν σωστοί και παραγωγικοί πολίτες είναι να διδαχτούν τα κεντρικά ρεύματα της ανάπτυξης της χώρας μας. Αυτό επείγει».
Ο σκιώδης υπουργός Παιδείας, Κρίστοφερ Πάιν, από την πλευρά του, δηλώνει ότι, μία από τις προτεραιότητες του Συνασπισμού, στον εκπαιδευτικό τομέα, αν έλθει στην αρχή, θα είναι να τοποθετήσει το Anzac day στη σωστή θέση αξιοπρέπειας που του ανήκει».

Με τη δήλωσή του αυτή, εκφράζει την πεποίθηση ενός μεγάλου αριθμού πολιτών που πιστεύουν ότι ο ρόλος της Αυστραλίας στη Μάχη της Καλλίπολης έχει υποβαθμιστεί, παίρνοντας θέση δίπλα σε άλλες εθνικές γιορτές, όπως είναι αυτή της Ημέρας του Βούδα ή του Ramazan.
Τη χρυσή τομή, αναφορικά με το θέμα της επιρροής των διαφόρων πολιτιστικών στοιχείων της Αυστραλίας στην Ιστορία του δυτικού πολιτισμού, φαίνεται να έχει βρει το Alphington Grammar.

H διευθύντρια δρ. Βίβιαν Νίκου, θα πει αναφορικά: «Επιδιώκουμε να φωτίσουμε την επίδραση των διαφόρων πολιτισμών, όπως είναι των αυτόχθονων, των Ελλήνων, των Ευρωπαίων και Ασιατών στην ανάπτυξη του Δυτικού πολιτισμού. Μ’ αυτόν τον τρόπο, πιστεύω ότι αφήνουμε ένα ευρύτατο περιθώριο για μια πολύπλευρη ερμηνεία και έρευνα».

Αναμφίβολα, η Ιστορία μιας χώρας, είναι η σπονδυλική της στήλη.
Γι’ αυτό και έχει σημασία να αποδίδεται σωστά. Για την Αυστραλία, όμως, δεν θα παύσει να περιέχει και ένα από τα πιο μελανά σημεία της παγκόσμιας Ιστορίας. Της οργανωμένης προσπάθειας της εξαφάνισης ενός λαού. Πρόκειται για γενοκτονία με όλα τα αποκρουστικά χαρακτηριστικά της, που θα πρέπει οι ιστορικοί του παρόντος και του μέλλοντος να έχουν την εντιμότητα και τον επαγγελματισμό, να καταγράψουν ως έχει.
Μέχρι να το πράξουν, δεν θα υπάρξει και η κάθαρση.