«Δεν είστε μόνη σας στη λύπη σας. Η γυναίκα μου, εγώ, η οικογένειά μας, καταλαβαίνουμε τις δύσκολες στιγμές που περνάτε και συμπάσχουμε μαζί σας. …  Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουν πώς αλλάξατε τη ζωή όλων μας… Ίσως οι δρόμοι μας να μην διασταυρωθούν ποτέ αλλά να ξέρετε ότι πάντα θα νοιώθουμε κοντά σας και πάντα θα είστε μέρος της ζωής μας. Στη μνήμη του αγαπημένου προσώπου που χάσατε, σας υποσχόμαστε ότι θα κάνουμε σκοπό της ζωής μας να μάθει όλος ο κόσμος την αξία της πράξης σας, την αξία του δώρου ζωής που μπορεί να δώσει ελπίδα σε ανθρώπους που την είχαν για πάντα χάσει.
Με παντοτινή ευγνωμοσύνη
Ο σύζυγος και η κόρη του δέκτη»

Τα παραπάνω λόγια είναι μέρος της επιστολής που ο κ. Βελόνας και η κόρη του, ομογενείς από το Σίδνεϊ, έστειλαν πριν από περίπου ένα χρόνο στην μητέρα ενός 20χρονου παιδιού που απρόσμενα και άδικα έφυγε από τη ζωή.
Ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει αυτή η οικογένεια για να ευχαριστήσει, να αναγνωρίσει, να συμπονέσει και συμπαρασταθεί στη μάνα που έχασε το παιδί της, αλλά και στη μάνα που αποφάσισε να μην επιτρέψει στον θάνατο να στερήσει τη ζωή από κάποιον άλλο άνθρωπο. Το 20χρονο αγόρι έγινε δωρητής οργάνων. Ένα απ’ αυτά τα όργανά του, ο νεφρός του, έσωσε τη ζωή της Μέριλιν Βελόνα που για πέντε ολόκληρα χρόνια ήταν δεμένη σε ένα μηχάνημα αιμοκάθαρσης καθώς είχε χάσει και τους δύο της νεφρούς από μία σπάνια αυτοάνοση ασθένεια, την Σπειραματονεφρίτιδα.

Όντως, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψει κανείς την ευγνωμοσύνη που νοιώθει ο αποδέκτης του μεγαλύτερου δώρου που μπορεί ένας άνθρωπος να δώσει στο συνάνθρωπό του. Όντως, πίσω απ’ αυτήν την πράξη υφέρπει μία τραγική ειρωνεία. Αλλά κανένας την ίδια στιγμή δεν μπορεί να παραβλέψει ότι είναι η ύστατη πράξη επιβράβευσης της ζωής, η ύστατη πράξη ελπίδας, έστω και αν η απαραίτητη προϋπόθεση για την υλοποίησή της είναι το τέλος μίας άλλης ζωής. Και αυτό ακριβώς είναι που την κάνει μοναδική, «την πιο ευγενή πράξη που βοηθά στην εκπλήρωση του βαθύτερου πνευματικού στόχου της ύπαρξής μας» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο αρχιεπίσκοπος Στυλιανός. Είναι μία πράξη που όχι μόνο αποδέχεται η Εκκλησία μας, αλλά την στηρίζει ολόψυχα. Και η καλύτερη απόδειξη αυτής της στήριξης το γεγονός ότι φέτος το Πάσχα, την ημέρα που η Εκκλησία μας εκτός από την Ανάσταση του Θεανθρώπου γιορτάζει και την Αγάπη, ειδικό μήνυμα του Σεβασμιότατου αναγνώστηκε σε κάθε ελληνορθόδοξη εκκλησία,

Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Αρχιεπίσκοπος αποφάσισε να βρεθεί στο πλευρό της Αρχής “Donate Australia” και να συνδράμει στο έργο με το οποίο έχει η συγκεκριμένη υπηρεσία επιφορτιστεί, δηλαδή την ευαισθητοποίηση και πληροφόρηση της κοινωνίας μας για την δωρεά οργάνων.

Η ΑΓΝΟΙΑ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΠΟΛΛΕΣ ‘ΧΑΜΕΝΕΣ’ ΖΩΕΣ

Όπως λέει στο «Νέο Κόσμο», η κ. Γιέιλ Κας, διευθύντρια του οργανισμού Donate Life, που ιδρύθηκε το 2009, ενώ γενικότερα η αυστραλιανή κοινωνία έχει ενστερνιστεί την δωρεά οργάνων, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις διαφορετικές εθνοτικές ομάδες.

«Μετά από πολλές συγκριτικές έρευνες που διεξήγαμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια διαπιστώνουμε ότι σήμερα ότι οι πεποιθήσεις της ευρύτερης κοινωνίας στην δωρεά οργάνων έχουν αλλάξει. Η πλειοψηφία της κοινωνία μας αποδέχεται την δωρεά οργάνων. Εντούτοις και ενώ η ευρύτερη κοινωνία δείχνει πληροφορημένη δεν μπορούμε αν πούμε το ίδιο για την εθνοτικές ομάδες της κοινωνίας μας. Στόχος μας είναι να εφαρμόσουμε μία ειδική στρατηγική για κάθε διαφορετική εθνοτική ομάδα, η οποία βρίσκεται εν εξελίξει προκειμένου να ευαισθητοποιήσουμε όσους ανήκουν σε αυτές. Αυτό που ‘εμποδίζει’ αυτές τις ομάδες της κοινωνίας μας να ενστερνιστούν, αποδεχθούν και να δωρίσουν τελικά τα όργανά τους είναι η άγνοια αλλά και η έλλειψη πληροφοριών για το κατά πόσο η θρησκεία τους ή η κουλτούρα τους το επιτρέπει. Είναι λανθασμένη η πεποίθηση ότι θρησκευτικοί οι άλλοι πολιτιστικοί λόγοι στέκονται εμπόδιο στην δωρεά οργάνων. Ηγέτες διαφορετικών θρησκειών όπως Βουδιστές, Ινδουϊστές, Ορθόδοξοι Χριστιανοί και Καθολικοί στηρίζουν ολόψυχα τη δωρεά οργάνων. Γι’ αυτό και μεταφράσαμε όλο το υλικό που έχουμε στη διάθεσή μας σε διαφορετικές γλώσσες αλλά και τα μηνύματα των πολιτιστικών και θρησκευτικών ηγετών και το έχουμε ήδη διανείμει σε αυτό 500 πολιτιστικούς οργανισμούς και 250 Πολυπολιτιστικούς οργανισμούς υγείας σε Βικτώρια και Ν.Ν. Ουαλία» λέει η κ. Κας.

Και οι καρποί αυτής της καμπάνιας που άρχισε τον Μάρτη αλλά και της αμέριστης στήριξης που προσέφερε ο αρχιεπίσκοπος Στυλιανός, άρχισαν ήδη να ωριμάζουν και να χαρίζουν τη ζωή σε πολλούς συνανθρώπους μας. «Η βοήθεια και η στήριξη του αρχ. Στυλιανού στην προσπάθειά μας ήταν τεράστια. Δεν υπάρχουν λόγια να τον ευχαριστήσουμε. Ήδη, βλέπουμε στα νοσοκομεία ελληνικές οικογένειες, που ζητούν από τον ιερέα της εκκλησίας τους να τους συμβουλέψει για το αν τελικά πρέπει να δωρίσουν τα όργανα κάποιου αγαπημένου τους προσώπου. Από τον Μάρτη μέχρι σήμερα στην ελληνική παροικία έχουν αλλάξει πολλά και αυτά χάρη στον σεβασμιότατο και στην αφοσίωση του» αναφέρει η γενική διευθύντρια.

Και όσο περισσότερα όργανα δωρίζονται τόσο περισσότεροι άνθρωποι ‘κερδίζουν’ αυτό το δώρο ζωής και τόσο η κοινωνία μας αποκτά περισσότερα παραδείγματα που προωθούν την ‘αξία’ και το μεγαλείο της πράξης αυτής.

Από τις αρχές του χρόνου έως τον Ιούλιο οι δωρεές οργάνων στην Αυστραλία αυξήθηκαν κατά 29% σε σχέση με το αντίστοιχο χρονικό διάστημα πέρσι. Εξακόσιοι ενενήντα οκτώ άνθρωποι σήμερα ζουν χάρη στα όργανα 248 δωρητών που δυστυχώς έχασαν πρόωρα τη ζωή τους από τον Ιανουάριο έως και τα τέλη Ιουλίου.

«ΖΩ ΧΑΡΗ ΣΕ ΕΝΑ 20ΧΡΟΝΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΕΙ»

Ένα τέτοιο έμπρακτο παράδειγμα είναι και η Μέριλιν Βελόνα. Ήταν περίπου 35 χρόνων όταν διαγνώστηκε με την σπάνια νεφροπάθεια που κατέστρεψε και τους δύο της νεφρούς.

Περίμενε 5 χρόνια για να βρεθεί κάποια φιλεύσπλαχνη οικογένεια, που θα έβαζε δίπλα στον πόνο που ο χαμός ενός αγαπημένου προσώπου φέρνει σε κάθε οικογένεια, την ελπίδα ότι έστω και αν η απώλεια πονάει, η προσφορά μπορεί να γίνει βάλσαμο σ’ αυτόν τον πόνο.
«Ακόμα θυμάμαι την απελπισία που ένοιωσα όταν οι γιατροί μου είπαν ότι τα νεφρά μου εντελώς απροσδόκητα καταστράφηκαν. Ήταν μία απελπισία που συνόδευε κάθε μου προσωπική ή οικογενειακή στιγμή. Ήμουν δεμένη στο μηχάνημα αιμοκάθαρσης και αυτήν την απελπισία που ένοιωθα δεν ήθελα, δεν άντεχε η ψυχή μου να την μοιραστώ, να την φορτώσω στο παιδί μου, στον άντρα μου» μας λέει η 48χρονη σήμερα Μέριλιν.

Και η απελπισία της Μέριλιν ήταν διπλή…  Όχι μόνο επειδή ήξερε ότι η αιμοκάθαρση την οδηγούσε αργά και σταθερά σε πρόωρο θάνατο, αλλά και γιατί λόγω των αντισωμάτων που είχε, σήμαινε ότι παρά το γεγονός ότι είχε μπει στην λίστα αναμονής για να λάβει έναν νεφρό, αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο γιατί θα έπρεπε να προέρχεται από κάποιον δωρητή που ήταν συμβατός.

Και η ανάμνηση της απελπισίας γίνεται τόσο θολή όταν η Μέριλιν θυμάται την ημέρα που έλαβε στο σπίτι της το μαγικό τηλεφώνημα. «Χτύπησε το κινητό μου και δεν το απάντησα γιατί ήταν ανώνυμος αριθμός. Χτύπησε πολλές, πολλές φορές ώσπου τελικά αποφάσισα να το σηκώσω. Πέρασαν πάνω από πέντε λεπτά, προκειμένου ο γιατρός που μου τηλεφωνούσε να μου πει ότι είχε βρεθεί δότης. Δεν το πίστεψα ότι το άκουσα, τον ξαναρώτησα. Η κόρη μου ετοιμαζόταν να πάει στο πανεπιστήμιο και βρισκόταν στο σπίτι. Με το που άκουσε ότι βρέθηκε νεφρός, ξέσπασε σε κλάματα. Σε τρεις ώρες ήμουν στο χειρουργείο».

Μόνο η φωνή αυτής της γυναίκας, μόνο η αλλαγή στον τόνο της είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς τον ενθουσιασμό της, την αγωνία της καθώς περιγράφει πως οι γιατροί κατάφεραν να σώσουν το δώρο ζωής που ο οργανισμός της λίγες ώρες μετά τη μεταμόσχευση προσπάθησε να απορρίψει. Σίγουρα ο ρόλος της επιστήμης ήταν σημαντικός στο να είναι σήμερα η Μέριλιν μία απόλυτα υγιής γυναίκα αλλά και η Μέριλιν που ήξερε ότι είχε δεχθεί ένα πολύτιμο και τόσο σπάνιο δώρο το οποίο έπρεπε με όλες τις δυνάμεις της να προστατέψει σίγουρα έπαιξε επίσης κάποιο ρόλο.

Έναν ακόμα πιο σημαντικό ρόλο, όμως, στο να μπορεί σήμερα η Μέριλιν να χαίρεται την οικογένειά της και η οικογένειά της να χαίρεται την Μέριλιν έπαιξε η μητέρα που αποφάσισε να δωρίσει τα όργανα του παιδιού της και να δώσει την τραγικότερη ίσως μέρα της ζωής της χαρά σε 10 άλλους ανθρώπους.
Γιατί αν δεν το γνωρίζετε τον τελευταίο λόγο, για το αν τελικά τα όργανά μας θα δοθούν για να σώσουν κάποιους συνανθρώπους μας ή αν τελικά θα σαπίσουν στα βάθη της γης, είναι εν μέρει δική μας απόφαση αλλά τον τελευταίο λόγο τον έχει η οικογένειά μας. Αυτή θα καλεστούν να δώσουν τη συγκατάθεσή τους, και θα το κάνουν μόνο αν εμείς τους έχουμε πληροφορήσει για τις επιθυμίες μας.

Γι’ αυτό, λοιπόν, αν πιστεύετε ότι όντως «η δωρεά οργάνων είναι η πιο ευγενής πράξη που βοηθά στην εκπλήρωση του βαθύτερου πνευματικού στόχου της ύπαρξής μας» σήμερα, τώρα, μιλήστε στον άνθρωπό σας, μοιραστείτε μαζί του την απόφασή σας να δωρίσετε τα όργανά σας, όχι μόνο θα δώσετε ζωή σε κάποιο συνάνθρωπό σας κάποια στιγμή στο μέλλον αλλά και στον ίδιο σας τον εαυτό την ηθική ευχαρίστηση ότι κάνατε το καθήκον σας ως άνθρωποι, πάνω απ’ όλα.