Πολλοί δεν πίστευαν στα μάτια τους όταν ο Τόνι Άμποτ, εγκαταλείποντας το ανασφαλές, πονηρό ύφος που είχε σ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας, εμφανίστηκε, σεμνός, αξιοπρεπής, πλήρης αυτοπεποίθησης, μετά τη σαρωτική του νίκη. Μια νίκη που ήταν, μεν, αναμενόμενη, ο ίδιος, όμως, δεν τολμούσε να την πιστέψει μέχρι που την άγγιξε, που τη γεύτηκε ολόστομα και την απόλαυσε με αριστοκρατική εγκράτεια.

Τι έγινε; Τι μεσολάβησε; Aπλώς, το όνειρο μιας ζωής, όπως είπε, έγινε πραγματικότητα και θα πρέπει να είναι σεμνός για να μην προκαλέσει την τύχη του.
Θ’ ακουστεί, στην πρώτη συνέντευξη που θα δώσει, απίστευτα προσγειωμένος: «Προτίθεμαι να είμαι ένας πρωθυπουργός που φροντίζει για το καλό όλων. Πιστεύω ότι αυτός θα πρέπει να είναι ο στόχος μου και θα προσπαθήσω μ’ όλες μου τις δυνάμεις να τον υλοποιήσω. Πρέπει από τη θέση του πρωθυπουργού να φροντίζεις για όλους, γι’ αυτούς ακόμη που δεν σε ψήφισαν και ούτε πρόκειται ποτέ να σε στηρίξουν».

ΔΕΝ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ

«Παρ’ ότι δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι όλοι θα συμφωνήσουν με τα σχέδια της νέας κυβέρνησης, εκείνο το οποίο προτίθεμαι να κάνω, ως πρωθυπουργός είναι να συμβουλεύομαι, να αφουγκράζομαι, να συλλαμβάνω από πρώτο χέρι, όπου γίνεται, το σφυγμό των αναγκών της κοινωνίας. Υπόσχομαι να είμαι ο πρωθυπουργός που συνδιαλέγεται πριν πάρει αποφάσεις και όχι απλά να τις επιβάλει.

Γνωρίζω ότι επωμίζομαι μεγάλο βάρος ευθυνών, αυτό όμως δεν με φοβίζει. Για 20 ολόκληρα χρόνια ετοιμαζόμουν γι’ αυτήν τη στιγμή και αισθάνομαι ότι είμαι έτοιμος για το μεγάλο έργο που βρίσκεται μπροστά μου».

Σταματώντας στα σημεία που, προφανώς, συνετέλεσαν τα μέγιστα για τη νίκη του, θα πει: «Η κατάργηση του φόρου του άνθρακα και το προσφυγικό, θα είναι στην κορυφή των προτεραιοτήτων μου. Αναμένω η Βουλή να τιμήσει τις προσπάθειες μιας νέας κυβέρνησης σε θέματα υψίστης σημασίας, όπως τα προαναφερόμενα. Και όπως έχω πει επανειλημμένα, θα είναι πολιτικό λάθος εκ μέρους του Εργατικού Κόμματος αν επιχειρήσει να επιμείνει στο θέμα του φόρου του άνθρακα. Απλώς θα δώσει την εντύπωση ότι δεν ακούει τη φωνή του λαού» θα πει ο Τόνι Άμποτ, γνωρίζοντας ότι αυτή η εμμονή του Εργατικού Κόμματος έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ήττα του.