Την άποψη ότι για να καθαρίσει το τοπίο και να εισέλθει καθαρός αέρας στο πολύπαθο Εργατικό Κόμμα, θα πρέπει να αποχωρήσει ο Κέβιν Ραντ από την πολιτική, ακριβώς όπως έπραξε και η Τζούλια Γκίλαρντ, εκφράζει ένα μεγάλο μέρος των οπαδών της παράταξης.
Μετά τη συντριπτική ήττα του Σαββάτου, ο Κέβιν Ραντ, θα πρέπει να αποσυρθεί για να δώσει τη δυνατότητα σε νέα μέλη του κόμματος να αναλάβουν την εξυγίανσή του.
Ήδη, οι εσωτερικές διαμάχες των τελευταίων τριών ετών, έχουν κατακρεουργήσει το κορμί του και δεν είναι δυνατόν, ο κύριος αίτιος, ο πρωταγωνιστής του όλου δράματος, να έχει ρόλο πλέον σε όλη αυτή την επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία, όπου η ειλικρίνεια, η εντιμότητα, η ανιδιοτέλεια , ο διαυγής νους και η ευθύτητα θα πρέπει να πρυτανεύσουν.
ΑΥΤΟΨΙΑ
Ένας πολιτικός ο οποίος επί τρία χρόνια υπονόμευε το έργο της πρωθυπουργού, κρατώντας διαρκώς στην επικαιρότητα το σενάριο της πιθανής επιστροφής του στην πρωθυπουργία, δεν γίνεται να πάρει μέρος στο σοβαρό έργο της ανανέωσης, της ένωσης και σύμπνοιας του κόμματος.
Τώρα που μπορεί να γίνει με περισσότερη ψυχραιμία η αυτοψία της ήττας του Εργατικού Κόμματος, από τα μέλη του, είναι πλέον οφθαλμοφανές ότι ο Ραντ είναι ανεπιθύμητος. Ακόμη και οι πλέον στενοί του συνεργάτες, π.χ. Κρις Μπόουεν, Μπιλ Σόρτεν, Άνθονι Αλμπανίζ, εμμέσως πλην σαφώς ανοίγουν την πόρτα εξόδου του Ραντ από την πολιτική.
Βέβαια και οι τρεις είναι οι πλέον πιθανοί μνηστήρες του θρόνου και θα ήταν άκρως υποκριτικό ακόμη και σ’ αυτό το σημείο, να επιδιώκουν να κρατήσουν τον Ραντ στο «καστ» έστω και σε ρόλο κομπάρσου.
Έχει χάσει την αξιοπιστία του πέρα από κάθε ελπίδα επανόρθωσης.
ΕΓΩΠΑΘΕΙΑ
Η εγωπάθειά του, εκτιμάται, ότι κυριάρχησε και σ’ αυτή την κρίσιμη για το Εργατικό Κόμμα στιγμή, όπου η καμπάνια στηρίχτηκε, με δική του επιλογή, στο προφίλ του, στην προσωπικότητά του που επιχείρησε να προβάλει ως πολύ πιο αξιόπιστη εκείνης του αντιπάλου του, ακτινοβολούσα, επιχειρώντας στο απάνθρωπα μικρό διάστημα της προεκλογικής καμπάνιας να έχει στάση επιθετική, δίνοντας την εντύπωση, σε πλείστες των περιπτώσεων, ότι ηγείται της αντιπολίτευσης και όχι του κυβερνώντος κόμματος.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΥ
«Αν ο Άμποτ κερδίσει, εσείς χάνετε», δεν «κάθισε» όπως ανέμενε, στο αυστραλιανό κοινό που ούτως ή άλλως δεν αρέσκεται στα χτυπήματα κάτω από τη μέση.
Αν ο Ραντ μείνει, η παρουσία του δεν μπορεί παρά να αποδυναμώσει το έργο της αντιπολίτευσης. Κι αυτό, γιατί είναι ο πολιτικός με τη μεγαλύτερη αδυναμία που μπορεί να έχει κάποιος σ’ αυτό το ρόλο: είναι διχαστικός και εγωπαθής. Αδιαφορεί για τις απόψεις των άλλων, ακόμη και των στενών του συνεργατών.
Επίσης, το φάντασμα της πρώην πρωθυπουργού που την πτώση της υπέσκαπτε επί τρία χρόνια και τελικά επέτυχε, θα πλανάται εκεί, ζητώντας δικαίωση, όσο ο ίδιος εξακολουθεί να έχει, έστω και μικρό ρόλο στο κόμμα. Λέγοντας αυτό, όλοι, ακόμη και εκείνοι που έχουν έστω και τυπική γνωριμία μαζί του, γνωρίζουν ότι ο Κέβιν Ραντ θεωρεί τον εαυτό του ότι δεν είναι πλασμένος για μικρούς ρόλους.
ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΤΟ ΤΟΠΙΟ
Εύστοχα χαρακτηρίζει την περσόνα του πρώην πρωθυπουργού, ο πρώην υπουργός Άμυνας, Στίβεν Σμιθ: «Η πιο έξυπνη κίνηση για το κόμμα και τον ίδιο, κατά τη γνώμη μου, είναι, όχι απλά να αποχωρήσει από την ηγεσία του κόμματος, όπως είπε, αλλά από το Κοινοβούλιο. Να πράξει ακριβώς ό,τι έπραξε η Τζούλια Γκίλαρντ».
Έχοντας ο ίδιος εισπνεύσει τον δηλητηριώδη αέρα των εσωτερικών συγκρούσεων στο σώμα του κόμματος θα πει: «Μόνο έτσι, με την αποχώρησή του, θα εκλείψουν τα απομεινάρια της εσωστρέφειας, της συνεχούς διαμάχης για το θέμα της αρχηγίας, και των αλληλοσυγκρούσεων, στην ουσία από το 1996. Μόνο έτσι, όταν καθαρίσει το τοπίο, θα μπορέσει η νέα γενιά των υποψήφιων αρχηγών να προχωρήσει αδέσμευτη από την κακοσμία του παρελθόντος».
Αυτά, από το στόμα ενός ανώτατου στελέχους του κόμματος που χαίρει της εκτίμησης ακόμη και αυτών των πολιτικών του αντιπάλων.
ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ
Πρώτος στη σειρά των υποψηφίων αρχηγών του Εργατικού Κόμματος φέρεται να είναι ο πρώην υπουργός Παιδείας και πρωταγωνιστής στη μηχανορραφία της πτώσης της Γκίλαρντ, Μπιλ Σόρτεν. Ο ίδιος αρνείται επί του παρόντος να ανοίξει τα χαρτιά του, η φιλοδοξία του όμως είναι γνωστή και οι κινήσεις του για την κατάκτηση της αρχηγίας του κόμματος, διαφανείς, υποστηρίζεται από θετικές πηγές. Ακολουθούν, ο πρώην θησαυροφύλακας, Κρις Μπόουεν, και ο Άνθονι Αλμπανίζ, ενώ τελευταία έχει προβάλει στη σκηνή των υποψηφίων και ο Τζέισον Κλερ, ο οποίος μάλιστα, ζήτησε ευθέως από τον Κέβιν Ραντ, λίγο πριν ανέβει στο βήμα για να παραδεχτεί την ήττα του να μη διεκδικήσει την αρχηγία του κόμματος, Είναι ο μόνος τρόπος, είπε, για να μπορέσει η παράταξη να ανανεωθεί και να λειτουργήσει σε νέες βάσεις.
«Θα πρέπει ν’ ακούσουμε την εντολή του λαού. Και αυτή είναι ότι, όπως είμαστε αυτή τη στιγμή, είμαστε ανεπιθύμητοι».
«Θα πρέπει ν’ ακούσουμε την εντολή του λαού. Και αυτή είναι ότι, όπως είμαστε αυτή τη στιγμή, είμαστε ανεπιθύμητοι».
Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η άποψη της ομοσπονδιακής βουλευτή Calwell, Μαρίας Βαμβακινού, η οποία, ως γνωστόν, υπήρξε θερμή υποστηρικτής της επανόδου του Ραντ στην πρωθυπουργία. Στην έδρα της, παρ’ ότι σημειώθηκε στροφή 5,9% υπέρ του Συνασπισμού, μέχρι αργά χθες συγκέντρωνε το 54,9% των ψήφων, μεταξύ των δύο πρώτων κομμάτων.
«Δεν νομίζω ότι μετά την πανωλεθρία που υπέστη το Εργατικό Κόμμα, έχει την πολυτέλεια να διατηρήσει τον Κέβιν Ραντ στους κόλπους του. Το καλύτερο, τόσο για την αξιοπρέπεια του ιδίου, όσο και για το καλό του κόμματος, είναι να αποχωρήσει τελείως από την πολιτική, ακριβώς όπως έπραξε και η Τζούλια Γκίλαρντ.
Ένας πολιτικός, πάνω απ’ όλα οφείλει να ενδιαφέρεται για το καλό της παράταξης που υπηρετεί. Και αυτό που απαιτείται αυτή τη στιγμή είναι να γίνει κάθαρση. Με τον Κέβιν Ραντ παρών, κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί και νομίζω ότι θα το αντιληφθεί σύντομα και ο ίδιος».
Ο Ραντ, μεταξύ όλων των άλλων, να υπενθυμίσουμε, ότι είναι υπεύθυνος και για την αποχώρηση από την πολιτική αξιόλογων πολιτικών, μετά την «νεκρανάστασή» του.
