Σε αυτές τις εκλογές, οι πολίτες της Αυστραλίας επέλεξαν για τη διακυβέρνηση της χώρας τα επόμενα τρία χρόνια το συντηρητικό Συνασπισμό υπό την ηγεσία του Tony Abbott.
Οι συντηρητικές δυνάμεις της χώρας κέρδισαν μετά την κατανομή των προτιμήσεων των μικρότερων κομμάτων την υποστήριξη του 53,2% των ψηφοφόρων και το Εργατικό Kόμμα το 46,8%. Έχοντας καταμετρηθεί περίπου 11,5 εκατομμύρια ψήφων έως τώρα, η διαφορά ανάμεσα σε νικητές και ηττημένους ανέρχεται σε περίπου 650.000 ψήφους.
Στην εκλογική αναμέτρηση του περασμένου Σαββάτου, τα άκυρα ψηφοδέλτια για τη Βουλή των αντιπροσώπων ξεπέρασαν τις 680.000, ενώ για τη Γερουσία, όπου λόγω του τρόπου ψηφοφορίας εκλέχτηκαν και άτομα με μόνο 2.000 ψήφους, τα έως τώρα άκυρα ψηφοδέλτια ξεπέρασαν τις 380.000. Αξίζει να σημειωθεί ό,τι στους εκλογικούς καταλόγους ήταν εγγεγραμμένοι περίπου 14,7 εκατομμύρια ψηφοφόροι, ενώ 1,2 εκατομμύρια άτομα είχαν δικαίωμα ψήφου αλλά δεν εγγράφηκαν για να ψηφήσουν, σε μια χώρα όπου η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική. Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, συνειδητοποιούμε πως στην εκλογική διαδικασία του Σαββάτου, την κορυφαία πολιτική πράξη σε μια δημοκρατία, δεν συμμετείχε περίπου το ένα τρίτο των Αυστραλών με δικαίωμα ψήφου. Αυτό το νούμερο είναι πολύ μεγάλο και ανησυχητικό για το μέλλον της πολιτικής σε αυτήν εδώ την πλούσια και δημοκρατική χώρα και πρέπει να ανησυχεί κάθε ενεργό πολίτη.
Στις εκλογές του περασμένου Σαββάτου, τα κόμματα που εκφράζουν την κεντροαριστερά στην Αυστραλία, Εργατικό Κόμμα και Πράσινοι, γνώρισαν μια αθροιστική καθίζηση της τάξης του 7,5%. Την ίδια ώρα, το νεοσύστατο κόμμα του δισεκατομμυριούχου λαϊκιστή Clive Palmer συγκέντρωνε το 5,5% των ψήφων. Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, πως σε αυτές τις εκλογές υπήρξε μια συντηρητική στροφή του εκλογικού σώματος.
Τι όμως έκαναν οι Αυστραλοί πολίτες το περασμένο Σάββατο; Επέλεξαν μια νέα κυβέρνηση γιατί πείστηκαν από το πρόγραμμά της και τα πρωτοκλασάτα της στελέχη ή απέρριψαν μια κυβέρνηση με έργο μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούσε να διαχειριστεί τις εσωτερικές της αντιφάσεις, τις προσωπικές φιλοδοξίες των πρωταγωνιστών της, δεν μπορούσε να αναδείξει το σημαντικό κυβερνητικό της έργο;
Πολλοί αναλυτές και αρκετοί πρωταγωνιστές της εσωκομματικής αντιπαράθεσης του Εργατικού κόμματος κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι Εργατικοί ηττήθηκαν πρωτίστως λόγω της διχόνοιας τους και δευτερευόντως λόγω της αδυναμίας τους να αναδείξουν και να υποστηρίξουν το μεταρρυθμιστικό τους πρόγραμμα στην παιδεία, στα άτομα με ειδικές ανάγκες, την επιτυχή αντιμετώπιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, κ.λπ.
Λίγες έως ελάχιστες αποστασιοποιημένες φωνές υποστήριξαν πως ο Συνασπισμός εκλέχτηκε λόγω του προγράμματός του. Πώς να υποστηριχτεί άλλωστε κάτι τέτοιο όταν μόλις την Πέμπτη, δυο μέρες πριν από τις εκλογές, ανακοίνωσε ο Συνασπισμός δημόσια το κόστος του προεκλογικού του προγράμματος; Πώς να υποστηριχτεί κάτι τέτοιο όταν ο Tony Abbott υιοθέτησε και αυτός τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις των Εργατικών στην παιδεία και στα άτομα με ειδικές ανάγκες για παράδειγμα, όταν απέφευγε τις συγκεκριμένες δεσμεύσεις στα υπόλοιπα και όταν ο μόνος ξεκάθαρος λόγος του στα αυτιά της ευρύτερης κοινωνίας ήταν το όχι του στο θέμα της φορολόγησης των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, η αυστηροποίηση της πολιτικής στο θέμα της διαχείρισης των προσφύγων και η γονική άδεια με πλήρεις αποδοχές για ένα εξάμηνο;
Οι περισσότεροι συγκλίνουν πως στις εκλογές του περασμένου Σαββάτου δεν επιδοκιμάστηκε η πολιτική πρόταση του Συνασπισμού αλλά αποδοκιμάστηκαν πρωτίστως οι Εργατικές κυβερνήσεις των K. Rudd και της J. Gillard.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, η Αυστραλία έχει αποκτήσει πλέον μια συντηρητική κυβέρνηση με ισχυρή πλειοψηφία στη Βουλή, πράγμα που μπορεί να επιτρέψει στο νέο πρωθυπουργό να διαχειριστεί τις τύχες της χώρας τουλάχιστον για δυο θητείες. Μπορεί το πέρασμα του ελέγχου της Γερουσίας σε μεμονωμένα άτομα χωρίς ενιαία πολιτική πλειοψηφία να δυσκολέψει το έργο της κυβέρνησης Abbott, δεν αναμένεται όμως αυτό να περιορίσει στην πράξη τις ελευθερίες της και το εύρος της εντολής της από τους ψηφοφόρους.
Η ήττα του Εργατικού Κόμματος, από την άλλη μεριά, ήταν μεγάλη, δεν ήταν όμως στρατηγικής σημασίας. Σχεδόν όλοι τονίζουν πως το εκλογικό του ποσοστό ήταν το χειρότερο των τελευταίων περίπου 80 χρόνων, αποφεύγουν όμως να αναφέρουν πως έστω και με αυτό το ποσοστό του 34%, το Εργατικό Κόμμα εξακολουθεί να είναι το μεγαλύτερο κόμμα στη χώρα και ότι το νικηφόρο Φιλελεύθερο Κόμμα για παράδειγμα κατάφερε να συγκεντρώσει το 32% των πρώτων προτιμήσεων των εκλογέων για τη Βουλή.
Το Εργατικό Κόμμα εξακολουθεί να έχει ακόμη μεγάλα αποθέματα υποστήριξης στην κοινωνία της Αυστραλίας, έστω και αν ένα σημαντικό κομμάτι της λεγόμενης παραδοσιακής του βάσης, λόγω κοινωνικών αλλαγών, έχει πλέον στραφεί και προς τους Πράσινους.
Για να ξαναγίνουν όμως οι Εργατικοί μια δύναμη που μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις την επάνοδό της στην κυβέρνηση, θα χρειαστεί να εκλέξουν άμεσα όχι μόνο μια νέα ηγεσία που θα έχει μια ενιαία φωνή. Θα χρειαστεί και να επανεξετάσουν συνολικά το πολιτικό τους πρόγραμμα, τις πολιτικές τους προτεραιότητες, τη σχέση τους με την ευρύτερη πολυκερματισμένη πλέον κοινωνία. Θα χρειαστούν μια πιο ξεκάθαρη προοδευτική πολιτική φωνή που θα τους διαχωρίζει από το συντηρητικό συνασπισμό. Στο τέλος, ίσως χρειαστεί να εξετάσουν και την περίπτωση να δημιουργήσουν και αυτοί το δικό τους προοδευτικό Συνασπισμό με τους Πράσινους.
