Αλήθεια, έχετε ποτέ φανταστεί πόσοι άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη δεν έχουν, ούτε για δείγμα, ένα παπούτσι να βάλουν στα πόδια τους. Αλήθεια, μπορείτε να πιστέψετε ότι στην Αυστραλία του 2013, στην χώρα με μία από τις καλύτερες οικονομίες του κόσμου υπάρχουν άνθρωποι που γυρίζουν ξυπόλυτοι στους δρόμους, όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη. Έχετε ποτέ αναλογιστεί πόσα γυμνά παιδικά ποδαράκια πληγώνονται, ματώνουν και αιμορραγούν κάθε λεπτό, πάνω στη σκληροτράχηλη γη της Αφρικανικής ηπείρου ή σε άλλες φτωχογειτονιές του πλανήτη γιατί δεν έχουν ένα ζευγάρι παπούτσια να φορέσουν;
Αν δεν το είχατε αναλογιστεί ίσως να το έχετε δει. Ξέρετε, σε κανένα από εκείνα τα ντοκιμαντέρ για τους φτωχούς και πεινασμένους του πλανήτη. Η Βίβιαν Καρτσούνη, όμως, δεν το είδε μόνο στα ντοκιμαντέρ. Το έζησε. Πριν από τέσσερα χρόνια και ενώ βρισκόταν στη Νότια Αφρική (τη χώρα που γεννήθηκε), για να κάνει αυτό που την «ξεκουράζει και την ηρεμεί» όπως είπε στο «Νέο Κόσμο», που ήταν να τρέξει σε έναν ακόμα Μαραθώνιο, είδε πληγωμένα παιδικά ποδαράκια, είδε τους ξυπόλυτους μαθητές που έτρεχαν δίπλα της όταν αυτή και οι «συνοδοιπόροι» της στον μαραθώνιο περνούσαν από κάποιο χωριό. Τα δικά της παπούτσια, άνετα και με φανταχτερά χρώματα, φάνταζαν σαν «Ρολς Ρόις, δίπλα σε γαϊδουράκια που κούτσαιναν», μπρος στα γυμνά παιδικά και σημαδεμένα ποδαράκια.
Αυτή η εικόνα, δεν την άφησε ασυγκίνητη. Η Βίβιαν είχε φύγει για χρόνια από τη χώρα στην οποία γεννήθηκε, το νέο σπίτι της ήταν στην Αυστραλία, στη βόρεια παράκτια περιοχή της Ν.Ν. Ουαλίας αλλά εκείνα τα παιδικά ποδαράκια σίγουρα την ακολούθησαν έως το άνετο σπίτι της στην Αυστραλία.
«Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα του φιλανθρωπικού οργανισμού ‘Παπούτσια για τον Πλανήτη Γη’» μας είπε χθες. Εκείνα τα γυμνά ταλαιπωρημένα ποδαράκια, η καταλυτική σύγκριση που γέννησαν οι εικόνες που είδε σε σχέση με τις εικόνες που την περίμεναν στην Αυστραλία και η μεγάλη της καρδιά οδήγησαν εδώ και τέσσερα χρόνια αυτήν και το σύντροφό της Νικ Ντρέιτον, να μαζεύουν παπούτσια από κάθε γωνιά της Αυστραλίας και με αυτά να προσπαθούν να ποδέσουν όχι μόνο τα ξυπόλυτα παιδιά της Αφρικής, αλλά και τα ξυπόλυτα παιδιά της Αυστραλίας που ζουν σε απομακρυσμένες γωνιές της χώρας, τους άστεγους (κάθε ηλικίας) αλλά και τους άπορους της χώρας μας.
ΠΕΝΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΛΛΑ
«Στα τέσσερα χρόνια ζωής της οργάνωσης έχουμε μοιράσει γύρω στις 14.500 ζευγάρια παπούτσια, έχουμε κάνει πολλούς ανθρώπους ευτυχισμένους» μας λέει η Βίβιαν και προσθέτει ότι ενώ αρχικά άρχισε να ζητά μόνο αθλητικά παπούτσια από διαφορετικά αθλητικά σωματεία και καταστήματα της Αυστραλίας, τώρα πια τα παπούτσια έρχονται… «μόνα τους» και από κάθε γωνιά της χώρας.
«Αυτή τη στιγμή στο σπίτι μας, που είναι και η έδρα της οργάνωσης έχουμε περίπου 3.000 ζευγάρια παπούτσια τα οποία πρόκειται να μοιράσουμε σύντομα» αναφέρει και προσπαθεί να μου δώσει την εικόνα του γκαράζ, της μπροστινής βεράντας, αλλά και της αυλής της που είναι γεμάτα από παπούτσια. «Δεν ήταν κάτι που περίμενα, αλλά έχουμε πάρα πολλές προσφορές από παπούτσια και εκείνο που μας λείπει είναι χρήματα να τα μεταφέρουμε στους ανθρώπους που τα χρειάζονται. Δεν υπάρχουν δωρητές που μας δίνουν χρήματα. Είμαστε μία ομάδα από πέντε εθελοντές, τα φορτώνουμε στα αυτοκίνητά μας και τα μοιράζουμε εκεί που υπάρχει ανάγκη». Μιλά για την Αυστραλία βέβαια και αναφέρεται σε απομακρυσμένες περιοχές της χώρας, σε χώρους που παρέχεται άσυλο σε άστεγους αλλά και σε χώρους όπου άπορες οικογένειες έχουν καταφύγει ζητώντας καταφύγιο είτε λόγω οικογενειακής βίας είτε λόγω υπερβολικής φτώχιας.
«Όλα τα έξοδα μεταφοράς στην Αυστραλία τα πληρώνουμε από την τσέπη μας» μου λέει αλλά αυτό δεν έχει σταθεί μέχρι σήμερα εμπόδιο για να «παπουτσωθούν» και παιδιά και νέοι άνθρωποι στην Κένυα, στη Ρουάντα, στη Νότια Αφρική και σε άλλες φτωχές χώρες της Μαύρης Ηπείρου. «Εργάζομαι δύο δουλειές, ο σύντροφός μου είναι μηχανικός και με τη βοήθεια της ομάδας μας προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε. Το υψηλό κόστος μεταφοράς των παπουτσιών στην Αφρική είναι σίγουρα και ο λόγος που δεν στέλνουμε όσα παπούτσια θα θέλαμε να στείλουμε εκεί. Έχουμε στείλει παπούτσια στη Ρουάντα, στην Κένυα, σε ορφανοτροφεία, σε σχολεία, σε αθλητικά σωματεία εκεί, αλλά θα μπορούσαμε να στείλουμε ακόμα περισσότερα» λέει με παράπονο.
Όμως οι ελπίδες της Βίβιαν αναπτερώθηκαν και οι ορίζοντες της οργάνωσης άνοιξαν πριν από λίγες μέρες. Και αυτό γιατί βραβεύτηκε από την αεροπορική εταιρία Jetstar για τη δράση της, με το βραβείο Flying Start. Το συγκεκριμένο βραβείο θα δώσει στην οργάνωση $15,000 μετρητά, αλλά και αεροπορικά εισιτήρια αξίας επίσης $15,000, τα οποία θα χρησιμοποιηθούν, όπως μας λέει η Βίβιαν, για να μεταφέρουν τα παπούτσια εκεί που τα χρειάζονται περισσότερο, αλλά και για να αγοραστεί ένα πλυντήριο για το πλύσιμο των παπουτσιών.
«Τα παπούτσια είναι μεταχειρισμένα και παρά το γεγονός ότι παρακαλάμε τον κόσμο να μας τα στέλνει καθαρά, τελικά μόνο το 1/3 των δωρεών είναι πλυμένα. Μέχρι τώρα χρησιμοποιούσαμε μία μπετονιέρα για να τα πλένουμε, τώρα θα αγοράσουμε ένα βιομηχανικό πλυντήριο. Νοιώθω πολύ χαρούμενη» μας λέει.
Αλλά αλήθεια πώς μαζεύονται 14.000 ζευγάρια παπούτσια; «Το έργο μας, είτε με δική μας πρωτοβουλία είτε από στόμα σε στόμα, είτε μέσα από το διαδίκτυο, μαθεύτηκε σε φιλανθρωπικούς οργανισμούς απ’ όλη την Αυστραλία. Έτσι υπάρχουν καταστήματα και οργανισμοί στη Μελβούρνη, στο Μπρίσμπαν, στο Σίδνεϊ όπου ο κόσμος μπορεί να δωρίσει τα παπούτσια και αυτοί είτε μας τα στέλνουν είτε τα παίρνουμε μόνοι μας. Με γεμίζει ελπίδα για το μέλλον η ανταπόκριση που έχουμε μέχρι σήμερα».
ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ
Αν αναρωτιέστε πώς τα προλαβαίνει όλα αυτά η Βίβιαν Καρτσούνη, που είναι και μητέρα δύο παιδιών, καλά κάνετε. Της αρέσει να τρέχει, συνεπώς αυτό μπορεί να εξηγεί εν μέρει τα αποθέματα ενέργειας που έχει και τα οποία της επιτρέπουν να συνεχίζει τα τελευταία τέσσερα χρόνια όχι μόνο τους μαραθωνίους της αλλά και τα άλματα ανθρωπιάς με την οργάνωση Shoes for Planet Earth. Η «γοργοπόδαρη» Βίβιαν, όμως, δεν αρκείται μόνο στις παραπάνω δραστηριότητές της. Ως άνθρωπος που αγαπάει τον αθλητισμό, αλλά και τον υγιεινό τρόπο ζωής, πιστεύει ότι το να παπουτσώνει τους άπορους σίγουρα της δίνει χαρά και ηθική ευχαρίστηση αλλά πάντα ήθελε να κάνει κάτι παραπάνω για τους ανθρώπους που οι συγκυρίες οδήγησαν στο να γίνουν οι δέκτες των παπουτσιών της.
«Ο υγιεινός τρόπος διαβίωσης και διατροφής, αλλά και η άσκηση, είναι ένα πολύ βασικό κομμάτι της ζωής μου, αλλά στάθηκε και η αιτία να γεννηθεί αυτή η οργάνωση. Από την άλλη, ξέρω ότι επειδή έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που έχουν ανάγκη όχι μόνο από παπούτσια, αλλά και από μεγαλύτερη βοήθεια, αποφάσισα να προσφέρω αυτό που ξέρω και να τους κάνω να το αγαπήσουν και αυτοί όπως το αγαπώ και εγώ».
Έτσι η Βίβιαν στο ελεύθερο χρόνο της (πού τον βρίσκει αλήθεια;) μία φορά την εβδομάδα μαζεύει μία ομάδα αστέγων που ζουν στην περιοχή της και με έπαθλο ένα ζευγάρι παπούτσια προσπαθεί να τους βοηθήσει να βάλουν τη σωματική άσκηση στη ζωή τους αλλά τους παρέχει παράλληλα και στήριξη προκειμένου να επωφεληθούν από άλλες υπηρεσίες που υπάρχουν γι’ αυτούς.
Επίσης (αν λαχανιάσατε από την ενέργειά της, θυμηθείτε ότι αυτή ως δρομέας δεν λαχανιάζει εύκολα), μία φορά την εβδομάδα επισκέπτεται ένα κέντρο κράτησης ανηλίκων κοριτσιών και πέρα από μαθήματα σωματικής αγωγής, προσπαθεί να τα βοηθήσει μέσα απ’ αυτά να υιοθετήσουν μία πιο υγιεινή ζωή, να απαλλαχθούν από τον εθισμό τους από τα ναρκωτικά και να αλλάξουν τη ζωή τους προς το καλύτερο.
«Με πολλά από τα κορίτσια κρατάμε επαφή όταν αφεθούν ελεύθερα και ενταχθούν στην κοινωνία. Κάποια απ’ αυτά τα καταφέρνουν, κάποια άλλα όχι. Για μένα είναι σημαντικό να βοηθήσω όσο μπορώ. Έχω δει πολύ δυστυχία στον κόσμο» μας λέει.
Η Βίβιαν Καρτσούνη, που ξεκίνησε από πολύ μακριά και κατέληξε στην Αυστραλία, έχει για μία ακόμα φορά βάλει έναν άλλο εξίσου μακρύ όπως ο δρόμος της ζωής της στόχο. Αυτός ο στόχος ξεκινά από ένα προάστιο του Σίδνεϊ στην προκειμένη περίπτωση αλλά φτάνει και δίνει ανακούφιση σε πολλά πληγωμένα πόδια του πλανήτη μας.
«Ευχαριστώ για τα παπούτσια όλο τον κόσμο, ευχαριστώ για την ανταπόκριση. Μακάρι κάποια μέρα οι δωρεές να γίνουν και χρηματικές γιατί αυτό θα μας βοηθήσει να πάμε ακόμα πιο μακριά. Είναι απερίγραπτο το συναίσθημα που γεννά το χαμόγελο ενός παιδιού στην Ρουάντα ή σε κάποια άλλη φτωχή γωνιά του πλανήτη μας, όταν κοιτά τα παπούτσια που μόλις πήρε ως δώρο. Μερικές φορές δεν ξέρουν το φοράνε στα πόδια τους γιατί δεν έχουν φορέσει ποτέ παπούτσια. Φαντάζομαι όμως ότι το χαμόγελό τους προέρχεται από την άνεση που νοιώθει το ποδαράκι τους και αυτό για μένα είναι θησαυρός».
Την οργάνωση Shoes for Planet Earth θα την βρείτε στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.shoesforplanetearth.com/ και στο Facebook στην διεύθυνση http://www.facebook.com/pages/Shoes-for-Planet-Earth/107368732624019