«Έφυγε» σε ηλικία 60 ετών ο Άρης Ταστάνης (Παράκοιλα Λέσβου 1953-Τερψιθέα Γλυφάδας 2013), γνήσιος αγωνιστής του πνεύματος και της ζωής, σταθερά προσηλωμένος στις αξίες της Αριστεράς, της δημοκρατίας και στους αγώνες του λαού. Ο Άρης Ταστάνης, γνώριμη φιγούρα με το αναπηρικό καροτσάκι του, ήταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα, των κινητοποιήσεων, των πολιτιστικών εκδηλώσεων για τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα. Έπασχε από «μυϊκή δυστροφία των άκρων», καθηλωμένος από 22 ετών.
Από παιδί γνωρίζει καλά όλες τις αρνητικές πτυχές του νοσηλευτικού συστήματος και της κοινωνικής μέριμνας επανένταξης. Ο Άρης Ταστάνης θα είναι πάντα κοντά μας γιατί, πάνω απ΄ όλα, αφήνει ένα πλούσιο πνευματικό έργο, με βαθιές ρίζες στη γενέτειρα γη του τη Λέσβο και τους δημοκρατικούς αγώνες. Από τα πρώτα του βήματα στην ποίηση το έργο του γίνεται αποδεκτό, ενώ ο Τάσος Λειβαδίτης θα γράψει το 1977 στην «Αυγή» για τις πρώτες του εκδόσεις («Πίσω από τους γυάλινους τοίχους» και «Αιολικά»), ότι είναι «ο Θεόφιλος της ποίησης». Την ποιητική του διαδρομή σημαδεύουν τα πάθη και οι αγώνες των καθημερινών ανθρώπων. Μαζί πάντα και ο νόστος και η θύμηση της Αιολίδας.
Δεκατεσσάρων ετών οργανώνεται στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη. Το 1974 στο «Ρήγα Φεραίο». Το 1980 γίνεται μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. 1985 Διεθνής Αμνηστία. 1981 Επιτροπή Συμπαράστασης Πολιτικών Προσφύγων και Παρέμβαση Αναπήρων Πολιτών. Το 1983 εκδίδει το λαογραφικό περιοδικό «Τα Παρακοιλιώτικα» και το 2002 το πολιτιστικό περιοδικό «Γλυφάδα Άνω-Κάτω». Έχει δημοσιεύσει 11 έργα, ποιήματα και διηγήματα, από το 1976 έως σήμερα.
Ο Ταστάνης δεν ακολούθησε προοδευτικά ρεύματα σκέψης -ειδικά σε ό,τι αφορά την κατανόηση της κοινωνικής συνθήκης της αναπηρίας- αλλά προσωποποίησε ο ίδιος την προοδευτικότητα, έγινε ο ίδιος πρωτοπορία απαιτώντας συνοδοιπόρους να ακολουθήσουν. Όταν στα μέσα της δεκαετίας του ‘70 σάλπισε την εκκίνηση του αγώνα του, η αντιδραστική/πατερναλιστική περί αναπηρίας σκέψη και δημόσιος λόγος δεν ισορροπούσε έχοντας να αντιπαρατεθεί με έναν βαθύ προοδευτικό αντίλογο. Ο Ταστάνης ήταν ένας από τους λίγους (και ο μόνος στον χώρο της λογοτεχνίας και δημοσιογραφίας) που γέννησε προοδευτικό αντίλογο, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη δημιουργία μιας -έστω στοιχειώδους- ισορροπίας που αποτέλεσε απαραίτητο υπόβαθρο για τις όποιες δικαιωματικές/προοδευτικές προσεγγίσεις της αναπηρίας στην Ελλάδα τις τρεις τελευταίες δεκαετίες.
Ο ίδιος, σεμνός όπως όλοι οι σημαντικοί άνθρωποι, είναι βέβαιον ότι δεν αποδέχεται τον ρόλο του πρωτοπόρου, μόνο αμηχανία αισθάνεται όταν του αποδίδεται. Όμως αυτό ήταν, αυτό είναι και αυτό θα είναι όλη του την ζωή.
Εργογραφία:
ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΓΥΑΛΙΝΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ (Αθήνα 1976), ΑΙΟΛΙΚΑ (Ιωλκός 1977), 14 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΩΤΗ ΑΓΓΟΥΛΕ (Διογένης 1979), ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΣ (Διογένης 1979), ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ (Κέδρος 1982 με σχεδιασμό εξωφύλλου της εξαίρετης Βάσω Κατράκη), ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΣΤΑΣΕΙΣ (Διογένης 1985, επίσης σχεδιασμός εξωφύλλου της Β. Κατράκη), ΑΙΟΛΙΚΑ ΙΙ (Καλαμάς 1992), ΚΑΙ ΑΚΟΥΓΕ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ (Καλαμά 1992, σχ. εξ. Β. Κατράκη), ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΆ ΤΩΝ ΟΔΟΙΠΟΡΩΝ (Ήρα 1999) ΕΓΩ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ (Ήρα 2003), TAΞΙΔΙΑ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΛΙΣΑΧΝΗΣ (Αστερίας 2005) και ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΠΑΝΤΑΖΗΣ (Κ.Ψ.Μ. 2007) αφιερωμένο στον τελευταίο μυτιληνιό αντάρτη του ελληνικού εμφυλίου.
