H Όπερα του Σίδνεϊ ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Δεν υπήρχε χώρος ούτε για καρφίτσα να πέσει στο πάτωμα. Και ήταν όλοι μέσα στην τρελή χαρά.
Σα να επρόκειτο να απολαύσουν ένα μοναδικό θέαμα. Οπαδοί, θερμοί της Γκίλαρντ, εμφανώς.
Για τρεις μήνες εντελώς χωρίς φωνή και εικόνα, ούτε καλό, ούτε κακό για κανέναν, παρακολουθώντας τη μπόρα της καμπάνιας εκ του ασφαλούς, πίσω από το γκρίζο των παραθύρων της, αθέατη, άφωνη, επόμενο ήταν να κινήσει ακόμη πιο πολύ το ενδιαφέρον για όσα είχε να πει.
ΜΙΑ ΚΑΛΕΣΜΕΝΗ ΟΝΕΙΡΟ
Εισέβαλε στο χώρο ανάλαφρη κομψή με σανέλ λούρεξ ζακέτα και χυτό μαύρο παντελόνι, κόμη σ’ όλες τις αποχρώσεις της φωτιάς, μ’ όλη την τέχνη του Τιμ (του συντρόφου της κομμωτή) εμφανώς εκεί. Η διάθεσή της φοβερή. Άνετη, χαλαρή, με χιούμορ που μεταπηδούσε άνετα από το οξύ ευφυές στο σκωπτικό δηλητηριώδες μ’ ένα χαμόγελο από τη βιτρίνα του ζαχαροπλάστη, ήταν για την έμπειρη δημοσιογράφο Αν Σάμερς, μια «καλεσμένη όνειρο».
Τίποτε δεν την θορυβούσε και πουθενά δε «κολλούσε». Η ίδια δηλαδή. Γιατί οι άλλοι, όπως είπε, είχαν όντως «κόλλημα» με το ότι «μαχαίρωσε τον Ραντ». «Η κατηγορία αυτή κόλλησε για καλά μέσα στο πολιτικό σενάριο», είπε, ανάλαφρα σε μια βροχή χειροκροτημάτων που επρόκειτο να ενταθεί ακόμη περισσότερο όταν η Σάμερς έκανε την είσοδό της ευθέως στο μεγάλο θέμα που προκάλεσε την «αποκαθήλωση» της πρώην πρωθυπουργού άνευ ουδεμίας αμφιβολίας. Το ότι δεν την άφησαν τα μίντια και όλοι οι οπισθοδρομικοί της χώρας να σταθεί σε χλωρό κλαρί, να πάρει ανάσα, να προσηλωθεί στο έργο της που οι ίδιοι δεν επρόκειτο ούτως ή άλλως, προκατειλημμένοι, μέχρι το κόκκαλο, να το πράξουν.
Δεν μπόρεσαν από την αρχή και δεν ήταν διατεθειμένοι να το πράξουν στην πορεία. Τους ήταν αδύνατο, υπεράνω των δυνάμεών τους, εμφανές, να χωνέψουν και να συγκατατεθούν με την ιδέα ότι είχαν γυναίκα πρωθυπουργό.
Σχολίαζαν τα πάντα. Από τις διαστάσεις των οπισθίων της μέχρι τις σεξουαλικές προτιμήσεις του συντρόφου της.
Πώς εισέπραττε όλο αυτό το σκοτεινό ρεύμα εναντίον της, είχε τάσεις δολοφονικές; Ρώτησε η Σάμερς. «Μόνο αυτό;» ήταν η ανταπόκριση που ξεσήκωσε θύελλα χειροκροτημάτων.
ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ, ΓΗΙΝΗ
Το πρόσωπό της, ανθρώπινο, ο αέρας της γήινος όσο ποτέ.
Έφθασε μάλιστα στο σημείο να πει ευθαρσώς ότι ο νυν πρωθυπουργός φαίνεται να είναι στο σωστό δρόμο. Να επιχειρεί να βάλει σε εφαρμογή σχέδια και στρατηγικές που θα είναι για το εθνικό καλό. «Αυτό είναι θετικό για όλους μας».
Έρχεται με την ευκαιρία στην επιφάνεια ότι κάποτε οι δυο τους ήταν φίλοι. Υπάρχει μια βαθειά συμπάθεια που έμεινε θαμμένη, λόγω των αντίθετων στρατοπέδων που βρέθηκαν, αλλά τώρα έχει έλθει ξανά στην επιφάνεια. Πώς αλλάζει η πολιτική τους ανθρώπους!
Ήταν η ώρα να πει τα πράγματα με το όνομά τους, αδέσμευτη, αντικειμενική, ελεύθερη.
Εξέφρασε τις πρώτες σκέψεις που ήλθαν στο νου της, μόλις πληροφορήθηκε την πτώση της, τον περασμένο Ιούνιο.
«Αν με ρωτούσαν ‘τι θέλεις ποια είναι η τελευταία σου επιθυμία’, θα έλεγα να ολοκληρωθεί το θέμα της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. ‘Κάτι άλλο; Τι άλλο θέλεις να γίνει;’ Θα έλεγα «να μπει αμέσως σε εφαρμογή η ασφάλεια των ατόμων με αναπηρίες. Αυτά ήταν τα πρώτα και τα πιο σημαντικά που ήθελα να σφραγιστούν, πριν την αναχώρησή μου».
Κάτι σαν την τελευταία επιθυμία του ετοιμοθάνατου. Δεν υπήρχε όμως στην ατμόσφαιρα χώρος για πένθιμες σκέψεις, ούτε για αισθηματική φόρτιση.
Όσοι ήταν εκεί ήλθαν να απολαύσουν το πνεύμα της γυναίκας που θαυμάζουν, να περάσουν ωραία στη συντροφιά της, μέσα στο ίδιο σαλόνι, καλεσμένοι όλοι οι φίλοι με κοινά ενδιαφέροντα και το ίδιο σχεδόν χιούμορ.
Απόλαυση για την οποία πλήρωσαν είσοδο, δεν τους ενδιέφερε όμως. Ήταν οι τυχεροί, αφού εκατοντάδες έμειναν απέξω. Να περιμένουν, όπως έμπαινε, και αργότερα όταν αποχωρούσε, να κλέψουν μια ματιά, ένα ζεστό χαμόγελο, ένα νεύμα, από τη γυναίκα που ενέπνευσε τόσες άλλες. Που μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες επέτυχε μεταρρυθμίσεις σε θέματα καυτά, επικίνδυνα μεγάλου πολιτικού κόστους, που άλλοι δεν τόλμησαν ούτε καν ν’ αγγίξουν.
Το γνωρίζει, αναμφίβολα, όπως γνωρίζει και ότι η ιστορία θα την δικαιώσει.
