ΓΙΑ όσους από εμάς το όνειρο της επιστροφής στην πατρίδα δεν λέει «να παραδώσει το πνεύμα», τα νέα δεν είναι (καθόλου) καλά.
ΠΡΟΧΘΕΣ, επ’ ευκαιρία της Διεθνούς Ημέρας των Ηλικιωμένων, ο Δείκτης Global Age Watch έδωσε στη δημοσιότητα μια έρευνα για το πού είναι καλά για κάποιον να γερνάει και πού όχι.
ΣΥΜΦΩΝΑ με τα στοιχεία της έρευνας, η πατρίδα μας βρίσκεται στη 58η θέση της παγκόσμιας κατάταξης, ενώ το Αφγανιστάν -που είναι η χειρότερη χώρα του πλανήτη για τους ηλικιωμένους- βρίσκεται στην 91η θέση.
ΣΕ πολύ καλύτερη θέση (39η) βρίσκεται η… Αλβανία, ενώ σε απόσταση αναπνοής (57η θέση) μας ακολουθεί η Κύπρος.
ΑΞΙΟΣΗΜΕΙΩΤΟ είναι ότι σε υψηλότερη θέση από την Ελλάδα βρίσκονται χώρες όπως η Ουρουγουάη, η Κόστα Ρίκα, ο Ισημερινός, η Σρι Λάνκα, η Γεωργία, οι Φιλιππίνες, η Κολομβία και το… Τατζικιστάν!
Η μεγάλη και πλούσια Αυστραλία, που θα περίμενε κανείς να φιγουράρει στην κορυφή της λίστας, βρίσκεται στην 14η θέση, η Μεγάλη Βρετανία στη 13η και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής στην 8η θέση.
ΣΤΗΝ κορυφή και αυτής της λίστας κυριαρχούν οι Σκανδιναβικές χώρες με τη Σουηδία πρώτη και καλύτερη να περάσει κάποιος τα γεράματά του.
ΣΤΗ συνέχεια ακολουθεί η Νορβηγία, η Γερμανία και η Ολλανδία, ενώ ο Καναδάς καταλαμβάνει την τελευταία θέση στην πρώτη πεντάδα.
ΣΕ ό,τι αφορά, επίσης, την πατρίδα μας, ο αριθμός των ατόμων ηλικίας άνω των 60 ετών υπολογίζεται σε 2,8 εκατομμύρια ή το 24,7% του συνολικού πληθυσμού της χώρας.
ΣΤΗΝ ίδια έκθεση επισημαίνεται, εξάλλου, ότι η Ελλάδα βρίσκεται χαμηλά (82η) όσον αφορά το γενικότερο περιβάλλον για τους ηλικιωμένους, αναφέροντας ενδεικτικά ότι μόνο το 43% των ατόμων ηλικίας άνω των 50 ετών νιώθουν ασφαλείς να κοιμηθούν μόνοι τους τη νύχτα και μόνο το 40% δηλώνουν ικανοποιημένοι με τη γενικότερη ελευθερία επιλογών στη ζωή τους.
ΤΟ μέσο προσδόκιμο ζωής των Ελλήνων στα 60 τους είναι άλλα 24 χρόνια και το μέσο προσδόκιμο υγιούς ζωής 17,4 χρόνια.
ΤΕΛΟΣ, η έκθεση αναφέρει ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός γερνάει με αυξανόμενο ρυθμό και το 2050, για πρώτη φορά στην ιστορία, αναμένεται ότι οι άνθρωποι ηλικίας άνω των 60 ετών στη Γη θα είναι περισσότεροι από τους νέους ηλικίας κάτω των 15 ετών.
ΕΩΣ το 2050 αναμένεται να υπάρχουν στον πλανήτη περίπου δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι άνω των 60 ετών.
ΝΑ προσθέσουμε εδώ ότι η πλειονότητα των ατόμων τρίτης ηλικίας είναι γυναίκες, καθώς το 2012 για κάθε 84 άνδρες άνω των 60 ετών υπήρχαν 100 γυναίκες, οι οποίες και βρίσκονται συχνά σε ακόμα πιο μειονεκτική θέση.
ΑΝ και δεν συγκαταλέγομαι μεταξύ αυτών που λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους τέτοιου είδους γενικευμένες έρευνες, δεν θα σας κρύψω ότι μου χάλασε τη διάθεση πρωί-πρωί η έκθεση του Global Age Watch.
ΜΕΤΑ από 42 χρόνια στην Αυστραλία, ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα περάσω εδώ την υπόλοιπη ζωή μου.
ΣΥΝΕΧΙΖΩ να αισθάνομαι ότι είμαι «περαστικός» και άλλος είναι ο τελικός προορισμός μου.
ΟΣΟ περνούν, μάλιστα, τα χρόνια και ο ορίζοντας της ζωής μας «κονταίνει» τόσο με κυνηγούν οι εμμονές της επιστροφής.
ΕΝΑΣ από τους λόγους που θέλω να επιστρέψω στην πατρίδα είναι για να κάνω «πράγματα» που δεν πρόλαβα να κάνω πριν μεταναστεύσω.
ΑΥΤΑ τις «καλές ώρες» και όταν επεξεργάζομαι στο μυαλό μου την επιστροφή ως «λύση» στη βαρεμάρα της καθημερινότητας και τα αδιέξοδα που συσσωρεύουν τα χρόνια.
ΟΤΑΝ αναλαμβάνει όμως την πρωτοβουλία των «κινήσεων», ο δυνάστης της λογικής και με πιέζει να προσδιορίσω (με ακρίβεια) τι είναι αυτά «που δεν πρόλαβα να κάνω», δυσκολεύομαι να τα εντοπίσω.
ΣΤΗΝ ερώτηση, τι με εμποδίζει να κάνω εδώ τα ίδια «πράγματα», απάντηση δεν βρίσκω, που σημαίνει ότι το όλο θέμα δεν σχετίζεται τόσο με την πραγματικότητα όσο με τη λανθάνουσα ψυχολογία του μεταναστευτικού συνδρόμου.
ΣΤΗΝ τραυματική εμπειρία του ξεριζωμού έχει (κυρίως) τις ρίζες του το όνειρο της επιστροφής που μας βασάνισε (και συνεχίζει να μας βασανίζει) για πολλές δεκαετίες.
ΕΙΝΑΙ, δηλαδή, ακόμα πιο πολύπλοκο απ’ όσο πιστεύουμε ότι είναι και αυτό μπορεί κανείς να το διαπιστώσει ακόμα και όταν πάει στην πατρίδα για διακοπές.
ΕΝΩ όλοι λαχταρούμε να πάμε, από την ώρα που πατάμε το πόδι μας στην Ελλάδα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.
ΜΕΤΑ από λίγες μέρες αισθανόμαστε ότι η μαγεία που έχει προσδώσει ο νόστος στον τόπο της καταγωγής μας ξεθωριάζει μέρα με τη μέρα και με απογοήτευση διαπιστώνουμε ότι έχουμε ωραιοποιήσει υπερβολικά τα πράγματα.
ΕΤΣΙ μάλιστα και καθίσουμε δυο-τρεις μήνες, αρχίζουμε να βαριόμαστε (και την εκεί καθημερινότητα) και θέλουμε να γυρίσουμε στο «σπίτι μας».
ΚΑΙ «σπίτι μας» στην προκειμένη περίπτωση είναι οι φίλοι μας, η δουλειά μας, η γειτονιά μας και, προπαντός, οι αναμνήσεις μας.
ΕΠΕΙΔΗ οι περισσότεροι από εμάς (που έχουμε περάσει τα 60) έχουμε ζήσει τα περισσότερα χρόνια μας στην Αυστραλία, είναι πολύ δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να απαρνηθούμε (για δεύτερη φορά!) το μεγαλύτερο και πιο δημιουργικό κομμάτι της ζωής μας.
ΜΕ δύο λόγια: η επιστροφή μπορεί να επουλώσει προσωρινά την αρχική «πληγή», αλλά ανοίγει μία άλλη, αφού ουσιαστικά για δεύτερο ξεριζωμό πρόκειται και όχι για λύτρωση.
ΚΑΙ τον δεύτερο ξεριζωμό, τον κάνει ακόμα πιο οδυνηρό η διαπίστωση ότι τα χρόνια που μας απέμειναν δεν μας παρέχουν πλέον (με την ίδια ευκολία) την πολυτέλεια να ονειρευόμαστε μια άλλη «φυγή».
ΚΑΙ, δυστυχώς, αγαπητοί μου, τα χρόνια πέρασαν και αυτά που απέμειναν στον καθένα μας περνούν ακόμα πιο γρήγορα.
ΑΥΤΟ σημαίνει ότι όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε ότι «εδώ δεν κάνουμε και στην Ελλάδα δεν μπορούμε» τόσο το καλύτερο.
ΟΛΑ τα πιο πάνω τα είχα υπόψη μου όταν διάβασα την είδηση του Global Age Watch, αλλά -παρ’ όλα αυτά- το θέμα δεν μου «κάθισε» καλά.
ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ, γιατί το υποσυνείδητό μου διαπίστωσε ότι (συνεχίζω) να ψάχνω για άλλοθι.
ΔΗΛΑΔΗ, για δικαιολογίες που δεν μου επέτρεψαν να κάνω πράξη την υπόσχεση της επιστροφής που είχα δώσει στον εαυτό μου φεύγοντας από την πατρίδα.
ΠΟΤΕ με σταματούσαν οι «εξελίξεις» και περίμενα να διορθωθούν λίγο τα πράγματα, άλλοτε τα παιδιά που ήταν μικρά, άλλοτε η δουλειά και τώρα η κρίση που έχει δυσκολέψει τη ζωή όλων στην πατρίδα.
ΟΤΑΝ θέλει να βρει κανείς δικαιολογίες δεν χρειάζεται να ψάξει και πολύ.
ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ όταν ψάχνει για δικαιολογίες απενοχοποίησης που σχετίζονται με την αθέτηση υποσχέσεων.
ΑΥΤΑ για σήμερα και θα τα πούμε πάλι από βδομάδα. Γεια χαρά.
