Κατηγορήθηκε κατά κόρον, από την κυβέρνηση Gillard –και όχι μόνο– ως δεινός μισογύνης. Η ίδια η πρώην πρωθυπουργός, σε μια έξαρση πικρού ανταγωνισμού, τον περασμένο Ιούνιο και περιστοιχιζόμενη από δεδηλωμένες φεμινίστριες -ποιος δε θυμάται το ατυχές περιστατικό;- είχε επιχειρήσει να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, ισχυριζόμενη ότι «αν κερδίσει τις εκλογές ο Abbott, θα θριαμβεύσουν στο υπουργικό σώμα τα μπλε κοστούμια με τις θαλασσιές γραβάτες».
Προφητική μεν και ακριβής η εκτίμηση, όχι όμως πολιτικά ορθή. Ιδιαίτερα, όταν η πρώην πρωθυπουργός έφερε στην επιφάνεια το θέμα των εκτρώσεων, υποστηρίζοντας ότι ο πολιτικός της αντίπαλος θα «γυρίσει το θέμα αυτό δεκαετίες πίσω» και υπαινισσόμενη ότι θα αφαιρέσει τη νομιμότητα που απολαμβάνει αυτή τη στιγμή,
Η υπερβολή, ως γνωστό, φέρνει το αντίθετο του ποθούμενου, συχνά, αποτέλεσμα. Ο αρχηγός του Συνασπισμού, περιορίστηκε να χαμογελάσει θριαμβευτικά, γνωρίζοντας ότι σχόλια του τύπου αυτού, μόνο σε βάρος της τότε πρωθυπουργού, θα μπορούσαν να αποβούν.
ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ ΠΡΟΒΛΕΨΕΩΝ
Ειρωνεία μεγάλη, βέβαια, ότι οι προβλέψεις της Gillard περί των μπλε κοστουμιών, επαληθεύτηκαν, θριαμβευτικά, την ίδια μέρα που ο νέος πρωθυπουργός συγκρότησε το υπουργικό του συμβούλιο. Η εικόνα ήταν εκεί σ’ όλη της την μεγαλοπρέπεια και σκανδαλιστική ωμότητα. Μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης, στην επίσημη φωτογραφία η μόνη γυναικεία φιγούρα ήταν αυτή της υπουργού Εξωτερικών, Julie Bishop.
«Καλά, πού είναι οι γυναίκες;» διερωτήθηκαν και οι πλέον συντηρητικοί του κόμματός του, αλλά ο Tony δεν είχε άλλη απάντηση, από το να τους δείξει το δεξί του χέρι τη Julie. «Μόνο;» ρώτησαν όλοι μαζί, αλλά ο πρωθυπουργός, όπως είναι γνωστό, απεχθάνεται τις επερωτήσεις επί του ιδίου θέματος. Δίνει μια περιεκτική απάντηση –κατά τη γνώμη του– και ο νοών νοείτω.
Το θέμα όμως πήρε διαστάσεις και παρουσιάστηκε, από τις πρώτες ήδη μέρες της νέας κυβέρνησης, το σοβαρό πρόβλημα «ποιος θα κάνει τη βαριά δουλειά» (the heavy work).
Όταν, λοιπόν, ήλθε η ώρα να επιλεγούν οι διευθυντές των υπουργείων, όλοι οι υπουργοί κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και ομόφωνα ζήτησαν να διοριστούν γυναίκες..
Ο πρωθυπουργός θορυβήθηκε, αλλά δεν απάντησε. Είπε ότι θα το μελετήσει το θέμα.
Λέγεται ότι αμέσως μετά, ζήτησε να δει τον πρώην πρωθυπουργό του Συνασπισμού και μέντορά του, John Howard. Ο έμπειρος πολιτικός, τον δέχτηκε αμέσως και χωρίς δεύτερη σκέψη, τον ενεθάρρυνε να προσλάβει στη διεύθυνση των υπουργείων γυναίκες. Είχε, μάλιστα, να του προτείνει και ονόματα από την «παλιά, καλή εποχή» πριν χάσει ο Συνασπισμός τις εκλογές του 2007.
Έτσι, βρίσκουμε την Kate Raggatt, πρώην διευθύντρια του γραφείου του Howard, να αναλαμβάνει τώρα την ίδια θέση δίπλα στον νυν πρωθυπουργό, ως σύμβουλός του, η δε Jane McMillan, επίσης της παλιάς φρουράς, να ηγείται της ομάδας μέσων ενημέρωσης του πρωθυπουργού.
Ο υπουργός Μετανάστευσης, Scott Morrison, θα έχει ως διευθύντρια του υπουργείου του την Ann Brandon- Baker, μια εξέχουσα δυναμική προσωπικότητα, ενώ ο υπουργός Βιομηχανίας Ian MacFarlane, θα συνεργαστεί με την γνωστή σε διοικητικές κυβερνητικές θέσεις, Kistry Boazman.
Το γραφείο του υπουργού Παιδείας, Chris Pyne, καλέστηκε να διευθύνει η επικεφαλής Εξωτερικών Υποθέσεων του Πανεπιστημίου Griffith, Meredith Jackson.
Προχωράμε με τα υπουργεία-«κλειδιά» και βρίσκουμε ότι στη νευραλγική θέση της διεύθυνσης του υπουργείου Κλιματολογικής Αλλαγής, έχει διοριστεί η έμπειρη σε διοικητικές θέσεις, Wendy Black, ενώ στο υπουργείο Υγείας την διεύθυνση καλέστηκε να αναλάβει η Cath Patterson, η οποία υπήρξε το δεξί χέρι και άλλων υπουργών υγείας.
Όλα αυτά, βέβαια, ακούγονται πολύ ελπιδοφόρα, όταν μιλάμε περί εξίσωσης των δύο φύλων και κυρίως αναγνώρισης των προσόντων ικανών γυναικών, δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε ότι κρύβουν μεγάλη δόση συντηρητισμού. Επαληθεύεται μεν, ότι πίσω από κάθε μεγάλο άντρα είναι συνήθως μια δυναμική γυναίκα, αυτή όμως η άποψη, αν δεν απατώμαι, μυρίζει κάπως ναφθαλίνη.
Πάμε πίσω, εκεί που η γυναίκα έκανε όλη τη βαριά δουλειά εν κρυπτώ.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο πρωθυπουργός, δεν διόρισε γυναίκες ούτε καν στη θέση υφυπουργού. Γνωρίζοντας εντούτοις την εργατικότητα, ευσυνειδησία, δυναμισμό και ευφυΐα που προϋποθέτουν σήμερα οι υψηλόβαθμες θέσεις των γυναικών, θεώρησε καλό να τις επιστρατεύσει.
Να κάνουν όλη τη «χοντρή», όσο και υπεύθυνη δουλειά που ίσως να «έπεφτε πολύ» στους άντρες. Εξάλλου, όλες έχουν δοκιμαστεί στον κλάδο τους και μάλιστα επί εξαετίας
Ο συντηρητισμός σ’ όλη του τη μεγαλοπρέπεια.
